Η αριστερά ως ιδεολογία εκφράζει την άποψη ότι η συσσώρευση του πλούτου είναι αρνητικό φαινόμενο ωστόσο ελάχιστοι αριστεροί υποστηρίζουν αυτήν τη θέση έμπρακτα και στον προσωπικό τους βίο. Οσοι αριστεροί χίπηδες, ναρκομανείς, φυσιολάτρες και λοιποί παρακμιακοί το κάνουν, ποτέ δεν είχαν σημαντική θέση ισχύος μέσα στην αριστερά και ποτέ δεν κατάφεραν να επηρεάσουν ουσιαστικά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η αριστερά.
Και μιλώντας για το modus operandi της αριστεράς δεν είναι κρυφή γνώση το ότι κάθε αριστερός κοιτάει να βολευτεί (προσωπικά, ατομικιστικά) στο Κράτος το οποίο αποκαλεί «δημόσιο». Επίσης ποτέ υπήρξε αριστερό καθεστώς το οποίο να ανέλαβε την εξουσία και να έζησε η αριστερή εξουσία ως χίπηδες και «αντι-υλιστές».
Άρα είναι παράλογοι όλοι οι αριστεροί; Όχι, δεν είναι. Είναι παράσιτα και αυτή η ρητορική που έχουν αναπτύξει εναντίον της συσσώρευσης πλούτου χρησιμεύει ως εργαλείο στην επίθεση της αριστεράς εναντίον των παραγωγών πλούτου και, εν τέλει, στην αποδόμηση της παραγωγικής συσσώρευσης του πλούτου.
Όταν π.χ. ο αριστερός λέει ότι το να έχεις πισίνα είναι εγωιστικό ΔΕΝ εννοεί ότι η πισίνα είναι κακή ιδέα. Δεν επιτίθεται στην ύλη. Επιτίθεται στην ιδέα ότι είναι δίκαιο να έχει κάποιο άτομο πισίνα ενώ κάποιο άλλο να μην έχει. Αυτό είναι το νοηματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκφράζεται ο …αντι-υλισμός(!), ως μια επίθεση εναντίον των κατόχων του πλούτου. Και αυτή η επίθεση, αυτή η ρητορική συσπειρώνει τους μη έχοντες εναντίον των εχόντων. Ο λόγος που συσπειρώνει τους μη έχοντες είναι ότι οι έχοντες εκτιμούν την ύλη, εκτιμούν τον πλούτο. Αλλιώς, αν δεν τους ενδιέφερε ο πλούτος, γιατί να επιτεθούν έναντι των κατόχων αυτού; Η αναδιανομή είναι υλιστική θέση όσο είναι και η συσσώρευση πλούτου.
Αυτό λοιπόν, το κάλεσμα των μη εχόντων έναντι των εχόντων, είναι το εργαλείο της αριστεράς, όχι η αριστερά η ίδια. Εάν η αριστερά έμενε σε αυτό, στο να καλεί τους φτωχούς να κλέψουν τους πλούσιους, τότε δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε δευτερόλεπτο, θα ήταν η θεωρητικοποίηση της ληστείας. Η ληστεία είναι εγγενές κομμάτι της αριστεράς, κάθε αριστερός είναι κλέφτης και παράσιτο βαθιά μέσα του, αλλά δεν είναι μόνο αυτό η αριστερά.
Η αριστερά κάνει τη χρήση αυτού του εργαλείου, του αντι-υλισμού, για να δημιουργήσει ένα κίνημα και να πάρει την εξουσία. Οι φτωχοί δηλαδή, ψηφίζουν αριστερά γιατί όντως διακατέχονται από γνήσιο, αληθινό, ατόφιο φθόνο έναντι των πλουσίων. Η αριστερά όμως ως εξουσία, δηλαδή η πρωτοπορία των φθονερών σιχαμάτων που πρώτοι καπαρώνουν θέσεις ισχύος, δεν είναι δυνατόν να δώσουν τη δύναμη που μόλις πήραν στον λαό, στους άλλους. Θυμηθείτε την αφετηρία, θυμηθείτε πως άρχισαν: ήθελαν να πάρουν τον πλούτο των πλουσίων, όχι γιατί τους άφηνε αδιάφορους, αλλά γιατί τον ήθελαν για τους εαυτούς τους. Τώρα λοιπόν που τον πήραν πως θα τον διακρατήσουν χωρίς να φανούν ως υποκριτές στους φθονερούς βλάκες που τους ψήφισαν;
Και εδώ έρχεται και δένει η ταξική θεωρία του κλασικού φιλελευθερισμού (καταναλωτές φόρων έναντι παραγωγών φόρων) και η πολιτική θεωρία των Bertrand de Jouvenel, James Burnham και Sam Francis: η αριστερά ως εξουσία πρέπει να βρει έναν αποδιοπομπαίο τράγο μέσα στην κοινωνία, ένα εύκολο θύμα, εάν θέλει να διατηρήσει τόσο τον πλούτο που παίρνει δια του παρασιτισμού, όσο και την εξουσία που στηρίζει στους φτωχούς. Αυτό το θύμα είναι η μειοψηφία της μεσαίας τάξης, οι παραγωγικά ανώτεροι και εκλογικά ανίσχυροι άντρες αναπαραγωγικής ηλικίας, οι διεπόμενοι από εργασιακή ηθική, θεοσεβούμενοι, τίμιοι εργαζόμενοι που μπορούν να σταθούν επάξια στην αρένα του παραγωγικού ανταγωνισμού.
Έτσι λοιπόν το εργαλείο αυτό του αντι-υλισμού, το οποίο χρησιμεύει στο να εξάψει η αριστερά τα χαμερπή ένστικτα του φθόνου, αντικαθίσταται από τη ρητορική που στοχοποιεί τη μεσαία τάξη, και όχι τους πλουσίους: ρατσιστές, φασίστες, ακροδεξιοί, χορτοφάγοι, σεξιστές, θρησκόληπτοι, καυσαέρια, αστοί, πατριαρχία κτλ.
Σιγά σιγά δεν τους ενοχλούν και τόσο όσοι μένουν στους Θρακομακεδόνες και την Εκάλη και την Πολιτεία και το Ψυχικό και τη Βουλιαγμένη και έχουν πισίνες, τους ενοχλούν περισσότερο όσοι κάνουν φυλετικές διακρίσεις ή παρενοχλούν σεξουαλικά γυναίκες ή τρώνε κρέας ή οδηγούν αυτοκίνητο. Όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με τους πλούσιους. Είναι οι παραγωγοί εκείνοι που βρίσκονται στο στόχαστρο.
Καθένα από αυτά είναι εξίσου υποκριτικό με τον αντι-υλισμό. Όπως ο αριστερός ήθελε να επιτεθεί στον πλούσιο, και όχι στη συσσώρευση πλούτου, έτσι και τώρα δεν είναι η έγνοια του για τα ζώα, τις γυναίκες, τους νέγρους ή το διοξείδιο του άνθρακα που τον ανησυχεί. Ο ίδιος δεν έχει κανένα πρόβλημα να τα κάνει όλα αυτά όταν έχει την εξουσία. Το πρόβλημά του είναι πως είναι φτωχός, και αποτυχημένος, και θυμώνει και εξοργίζεται για αυτό. Όλα τα άθλια συναισθήματα βγαίνουν στην επιφάνεια και παροχευτεύονται, έντεχνα από την προπαγάνδα της αριστεράς, στη μεσαία τάξη, τον αποδιοπομπαίο τράγο της δημοκρατίας.
Η δημοκρατία είναι η βάση για όλα τα παραπάνω. Αν η πλειοψηφία δεν έβγαζε την εξουσία τότε θα ήταν αδιανόητο κάποιος να γίνει ισχυρός εξάπτοντας τον φθόνο στους φτωχούς. Όλα τα προηγούμενα πολιτεύματα στην Ευρώπη (ακόμα και αυτό που υπήρχε στην αρχαία Αθήνα) αγνοούσαν την πλειοψηφία και αντλούσαν την ισχύ τους από τη μεσαία τάξη. Η δημοκρατία, η οποία προέκυψε ιστορικά από την κρατική γραφειοκρατία, πάλι ως συμμαχία μεταξύ μονάρχη και φτωχών εναντίον των μεσαίων θεσμών και τάξεων, είναι το πολίτευμα που γεννά την αριστερά και η αριστερά πάντα θα θριαμβεύει όσο υπάρχει δημοκρατία.
πηγή: Ελευθεριστής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου