τοῦ Δημητρίου Τσίκα
Ὅταν ὁ Κάρολος Μάρξ καί ὁ Φρειδερίκος Ἔνγκελς συνέγραφαν τό «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», εἶχαν κατά νοῦ μιά διαφορετική εἰκόνα περί τῶν κοινωνικῶν τάξεων. Ἡ διάκριση ἀνάμεσα σέ φτωχούς καί πλούσιους στά μέσα τοῦ 19ου αίῶνος ἦταν ἄμεσα συνυφασμένη μέ τήν ἐμπλοκή τοῦ ἀτόμου στήν ἄσκηση ἐξουσίας. Ἀλλά καί τά χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, αὐτά δηλαδή πού ἀποτελοῦν τό «ἐπαναστατικό ὑποκείμενο» σύμφωνα μέ τόν Μάρξ, δέν ἔδειχναν πρόθυμα νά προδώσουν τήν πίστη τους στό Στέμμα, στή Σημαῖα καί στόν Θεό. Ἀκόμα καί ὅταν πέρασαν ἀρκετές δεκαετίες καί ξέσπασε ó Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οἱ προλετάριοι ὄχι μόνο εἶχαν Πατρίδα, ἀλλά κατετάγησαν μέ περίσσιο πατριωτισμό στούς ἐθνικούς στρατούς καί πολέμησαν μέ ἡρωισμό κάτω ἀπό τά λάβαρα καί τίς σημαῖες τῶν κρατῶν τους. Αὐτό ἀπετέλεσε καί τήν ἐγκατάλειψη τῶν προσπαθειῶν ἀπό πλευρᾶς κομμουνιστῶν νά πείσουν τήν ἐργατική τάξη νά πολεμήσει στό πλευρό τους. Πλέον οἱ προλετάριοι ἀναγκάζονταν μέ τή βία καί ὑπό τήν ἀπειλή τῆς πείνας νά ὑπηρετήσουν τῆ νέα τους πατρίδα, τή Μητέρα Σοβιετία.
Τά χρόνια πέρασαν, καί μαζί τους πέρασε στό χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας ἡ ΕΣΣΔ καθῶς καί κάθε ἄλλη προσπάθεια ἐδραιώσεως τῆς «Δικτατορίας τοῦ Προλεταριάτου». Παρά τήν πολλάκις ἀποδεδειγμένη ἀποτυχία τῆς Μαρξιστικῆς θεωρίας καί τῶν ἐπιχειρήσεων νά ἐφαρμοστεῖ στήν πράξη, σήμερα παραδόξως ὑπάρχουν στή γῆ περισσότεροι ἀπό ποτέ ὑποστηρικτές τῆς Μαρξιστικῆς παράνοιας! Μάλιστα, ὁ σημερινός νεομαρξισμός ὅπως διαμορφώθηκε στήν μετά τήν «Σχολή τῆς Φρανκφούρτης» ἐποχή, μεταμόρφωσε τόν θεωρητικό κοινωνικό Μαρξισμό σέ πολιτιστικό Μαρξισμό, ἐπιτρέποντάς του οὐσιαστικά νά ἐξέλθει ἀπό τίς αἴθουσες τῶν πανεπιστημίων καί νά διεισδύσει βαθύτερα στήν κοινωνία.
Στήν αὐγή τοῦ 21ου αἰῶνος, ὁ πολιτιστικός Μαρξισμός βρῆκε πρόσφορο πεδίο δράσεως στά ΜΜΕ. Μέσα σέ λίγα χρόνια ὁ πολιτιστικός Μαρξισμός μέ τά ΜΜΕ κατάφερε ὅ,τι δέν μπόρεσε νά καταφέρει ὁ παραδοσιακός Μαρξισμός μέ τά ὅπλα. Ἔχει ἐξαπλωθεῖ σέ ὅλες τίς πτυχές τῆς κοινωνίας: στήν ἐκπαίδευση ὅλων τῶν βαθμίδων, στά σώματα ἀσφαλείας, στόν συνδικαλισμό, στίς δομές τοῦ κράτους, ἀκόμα καί στήν ἴδια τήν οἰκογένεια.
Ἡ τόσο βαθιά διείσδυση τοῦ Μαρξισμοῦ στίς δυτικές κοινωνίες ἔχει ἐπιτύχει τήν καθιέρωση τῶν δικῶν του ἀρχῶν στόν κοινωνικό ἰστό καί τήν πολιτική σκηνή. Ἔτσι, σήμερα δέν ὑπάρχει σαφής διάκριση ἀνάμεσα στήν πολύχρωμη άριστερά καί τήν φιλελεύθερη δεξιά, ἀφοῦ στίς οὐσία καί οἱ δύο πιστεύουν στίς ἴδιες ἀρχές πού καθορίζουν τή λεγόμενη «πολιτική ὀρθότητα», ἡ ὁποία μέ τή σειρά της άκολουθεῖ τίς ἀρχές τοῦ πολιτιστικοῦ Μαρξισμοῦ.
Ἡ καθιέρωση κοινῶν πολιτικῶν ἀρχῶν ὀδήγησε στήν πλήρη μεταμόρφωση τοῦ μέχρι πρότινος διαχωρισμοῦ ἀριστερᾶς καί δεξιᾶς, καί μαζί μέ αὐτόν καί τῶν ψηφοφόρων τους. Γι αὐτό καί ἡ ὑποψηφιότητα τοῦ Trump κατά τίς περσινές ἐκλογές ξεχώρισε: Διότι ἦταν ὁ πρῶτος ὑποψήφιος Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ πού δέν προσκύνησε τήν πολιτική ὀρθότητα προκειμένου νά ἐκλεγεῖ, ἀλλά χάραξε τό δικό του δρόμο.
Ἀπέναντί του εἶχε ἕνα γρανάζι τοῦ συστήματος, μία γυναίκα προερχόμενη ἀπό τά ἀπύθμενα βάθη τῆς διαφθορᾶς, χρηματοδοτούμενη ἀπό τίς πιό σκοτεινές καί ἐπικίνδυνες δυνάμεις πού κυριαρχοῦν σήμερα στή γῆ. Ἡ Χίλαρυ Κλίντον εἶχε τόν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῶν MME, τοῦ βαθέως κράτους, ἀκόμα καί τῶν διεθνῶν τρομοκρατικῶν ὀργανώσεων. Ἕνα σκυλί τοῦ πολέμου, ἡ μακελάρισσα τῶν Βαλκανίων καί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ἡ ὁποία εἶχε καταφέρει νά κερδίσει τήν ὑποστήριξη ὅλου τοῦ πλανήτη.
Κι ὅμως, ὅλοι οἱ ἐν ζωή πρώην πρόεδροι τῶν ΗΠΑ, δημοκρατικοί καὶ ῥεπουμπλικάνοι, στήριζαν τήν Κλίντον, τήν Ντόρα Μπακογιάννη τῆς Ἀμερικῆς (ὅπως πολύ πετυχημένα τήν χαρακτήρισε ὁ Φαῆλος Κρανιδιώτης). Τό ἴδιο συνέβη καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα ὅπου ἡ ΝΔ, ὁ παραδοσιακά πολιτικός ὑποστηρικτής τοῦ Ῥεπουμπλικανικοῦ Κόμματος τῶν ΗΠΑ, γιά πρώτη φορά στήριξε εὐθέως τήν ὑποψήφια τῶν Δημοκρατικῶν.
Μέ αὐτό τό ἀνακάτεμα τῆς πολιτκῆς τράπουλας μεταλλάχθηκαν ἐπίσης καί οἱ ψηφοφόροι καί, ἀναπόφευκτα, ἡ δομή τῶν κοινωνικῶν ταξεων. Μέ τήν πλήρη ἀποδόμηση τοῦ παραδοσιακοῦ θεωρητικοῦ Μαρξισμοῦ, ἡ πολιτική ὀρθότητα (δηλαδή ὁ πολιτιστικός Μαρξισμός) δημιούργησε δύο νέες κοινωνικές τάξεις πού πλέον δέν ἔχουν νά κάνουν μέ τό κοινωνικό status ἀλλά μέ τίς ἀρχές πού τίς διέπουν.
Ἂπό τή μία πλευρά ἔχουμε τό νέο εἶδος ἀνθρώπου – δημιούργημα τῆς πολιτικῆς ὀρθότητος. Πρόκειται γιά ἀπροσδιορίστου φύλου vegan ἀνθρωποειδή, μέ τζίβες ἢ χρωματιστά μαλλιά (ῥόζ, μῶβ κτλ), συνήθως μέ περιττά κιλά καί μέ ἐπιθετικό ὗφος. Τά δίποδα αὐτοῦ τοῦ εἴδους φωνάζουν καί διαμαρτύρονται γιά ὁτιδήποτε ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τίς διεστραμένες ἀπόψεις τους. Ἂν καί δηλώνουν κατά τῆς βίας, δέν διστάζουν νά προβοῦν ἢ νά ἐπικροτήσουν πράξεις βίας πού στοχοποιοῦν τούς ταξικούς τους ἀντιπάλους. Τό χειρότερο ὅμως μέ αὐτούς τούς ὑπανθρώπους εἶναι ἡ πεποίθηση καί ἡ σιγουριά πού ἔχουν σχετικά μέ τήν ὀρθότητα τῶν ἀπόψεῶν τους. Δέν θά κάτσουν σέ καμία περίπτωση νά ἀντιπαρατεθοῦν μέ ἐπιχειρήματα ἀλλά θά χαρακτηρίσουν ὡς φασίστες, ῥατσιστές, ὀμοφοβικούς κτλ τούς συνομιλητές τους, προτρέποντας μάλιστα τούς παρευρισκόμενους νά βιαιοπραγήσουν καί νά μήν συνομιλήσουν μέ τούς ἔχοντες ἄλλη ἄποψη. Τό ἴδιο σίγουροι νιώθουν καί ὡς οἱ μοναδικοί συνειδητοποιημένοι πολίτες, ἐνῶ στήν πραγματικότητα καταπίνουν ἀμάσητη τήν προπαγάνδα τῶν New York Times, τοῦ CNN καί τοῦ ὅποιου καθεστωτικοῦ μέσου. Καί μάλιστα, ὅλοι αὐτοί οἱ ἀριστερούληδες φιλελέφτ ἔχουν τήν ἀκλόνητη πεποίθηση ὅτι εἶναι ἀνώτεροι ἀπό τήν ἀμαθή πλέμπα πού δέν ἔχει ἀκόμα καταφέρει νά ἀποβάλει τά «ῥατσιστικά» καί «σεξιστικά» κατάλοιπα τοῦ παρελθόντος.
Στόν ἀντίποδα, ἡ ἄλλη κοινωνική τάξη ἀποτελείται ἀπό αυτούς πού πιστά συνεχίζουν νά πιστεύουν στήν βιολογική πραγματικότητα. Ὁ παραδοσιακός ἀντιμαρξιστής, ὁ πολιτικά μή ὀρθός, πού ἀναγνωρίζει μόνο δύο φύλα. Δέν εἶναι τρανσέξουαλ, δέν εἶναι ὀμοφυλόφιλος, ἀγαπάει τήν οἰκογένειά του, πιστεύει στόν Θεό, δέν κάνει χρήση ναρκωτικῶν, εἶναι πατριώτης. Δέν ἔχει τήν ἐντύπωση ὅτι εἶναι ὁ ἀφυπνιστής τῆς «κοιμισμένης» κοινωνίας. Εἶναι ὁ «ἀπλός ἄνθρωπος» πού ἀναφέρουν οἱ Lynyrd Skynyrd στό ὀμώνυμο τραγούδι τους. Εἶναι αὐτή ἡ «ἀμαθῆς πλέμπα» (σύμφωνα μέ τήν ὀπτική τῶν λιμπεραλιστῶν) πού βρίσκεται στό περιθώριο τῆς κοινωνίας, οἱ ἄνθρωποι τῆς διπλανῆς πόρτας, οἱ ὁποίοι ὅμως ἀποδείχτηκαν λιγότερο ἐπηρεασμένοι ἀπό τήν προπαγάνδα πού χάφτουν οἱ λιμπεραλιστές. Εἶναι ὁ καταπιεσμένος χριστιανός, πατριώτης, οἱκογενειάρχης, ἐτεροφυλόφιλος, λευκός ἄνδρας πού παλεύει νά ἐπιβιώσει ἀπό τήν λαίλαπα τῆς λιμπεραλιστικῆς συμμαχίας τῆς ἄρχουσας τάξεως τῶν ἄθεων, ἀπάτριδων, ὀμοφυλόφιλων, ἔγχρωμων, φεμινιστριῶν. Ἡ ταξική πάλη στήν ἐποχή τοῦ Donald Trump δέν ἔχει νά κάνει μέ τήν κοινωνική θέση τοῦ ἀτόμου ἢ μέ τήν καταγωγή του. Ἡ τοποθέτηση κάποιου στόν κοινωνικό διαχωρισμό εἶναι σήμερα καθαρά ζήτημα ἐπιλογῆς. Τό μέχρι πρότινος «ἐπαναστατικό ὑποκείμενο» τοῦ Μάρξ εἶναι σήμερα ἡ ἄρχουσα τάξη, ἐμπλουτισμένη μάλιστα μέ τά στοιχεία τοῦ πολιτιστικοῦ Μαρξισμοῦ. Ἡ ἐπιλογή τοῦ καθενός στό ποῦ θέλει νά ἀνήκει εἶναι ἐλεύθερη καί ἔχει νά κάνει μέ τίς Ἀρχές, τίς Ἀξίες καί τά Ἰδανικά τά ὁποία τόν διέπουν.
πηγή: http://diesy.gr
