Ο καπιταλισμός σκοτώνει την φτώχεια

 του  Rainer Zitelmann

Κάθε φορά που με ρωτούν τι είναι αυτό που προκάλεσε την ραγδαία μείωση της παγκόσμιας φτώχειας έχω μια απλή απάντηση : ο θάνατος του Mao Zedong στις 9 Σεπτεμβρίου 1976.

Το καλύτερο επιχείρημα υπέρ του καπιταλισμού και αυτό που πρέπει να μεταφέρουμε στους νέους ειδικότερα είναι ότι ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο οικονομικό σύστημα για την ανακούφιση της φτώχειας. Πριν την εμφάνιση του καπιταλισμού, πριν από περίπου 200 χρόνια, το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε σε ακραία φτώχεια. Σήμερα ο αριθμός αυτός έχει μειωθεί σε μόλις 10%. Και είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι το ήμισυ αυτής της μείωσης έχει συμβεί τα τελευταία 35 χρόνια, όπως δείχνει ο Steven Pinker στο εντυπωσιακό βιβλίο του The Triumph of Lights.

Και είναι ακριβώς αυτά τα 35 χρόνια κατά τα οποία, σύμφωνα με τον οικονομολόγο Thomas Piketty, οι παγκόσμιες ανισότητες έχουν μεγαλώσει.Οι αντικαπιταλιστές παραπονιούνται πάντα ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και ότι υπάρχουν όλο και περισσότεροι δισεκατομμυριούχοι. Πράγματι, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων έχει εκτοξευθεί στα ύψη τα τελευταία 30 χρόνια. Το 2000, ο κόσμος είχε μόνο 470 δισεκατομμυριούχους. Σήμερα είναι 2.153, σύμφωνα με το Forbes. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι επικριτές του καπιταλισμού είναι ότι η αύξηση του αριθμού των δισεκατομμυριούχων στον κόσμο και η μείωση του αριθμού των ανθρώπων που ζουν στη φτώχεια είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, που είναι η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.

Κάθε φορά που με ρωτούν τι είναι αυτό που προκάλεσε την ραγδαία μείωση της παγκόσμιας φτώχειας έχω μια απλή απάντηση: ο θάνατος του Mao Zedong στις 9 Σεπτεμβρίου 1976. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950, 45 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν πεθάνει ως αποτέλεσμα του κινεζικού “Μεγάλου Αλματος προς τα Εμπρός”. Μιλάω για αυτό στις διαλέξεις μου σε όλο τον κόσμο και κάθε φορά που ρωτάω τους ακροατές μου για το ανθρώπινο κόστος της σοσιαλιστικής επανάστασης του Μάο διαπιστώνω ότι σχεδόν κανείς δεν το έχει ακούσει στο σχολείο. Οι νέοι ακούν συχνά για “τα δεινά του καπιταλισμού” αλλά ποτέ δεν τους μιλούν για τα “δεινά του σοσιαλισμού”.

Σε καμία άλλη περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας, τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν ξέφυγαν από την ακραία φτώχεια σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα όπως στην Κίνα. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, τα ποσοστά της ακραίας φτώχειας στην Κίνα το 1981 ήταν 88,3%. Μέχρι το 1990, το ποσοστό αυτό είχε μειωθεί στο 66,2%. Και το 2015, μόνο το 0,7% του κινεζικού πληθυσμού ζούσε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο αριθμός των φτωχών στην Κίνα μειώθηκε από 878 εκατομμύρια σε λιγότερο από 10 εκατομμύρια.

Το κινεζικό οικονομικό θαύμα ξεκίνησε με τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις του Deng Xiaoping. Ήταν ο Deng που είπε, "Κάποιοι πρέπει να γίνουν πλούσιοι πρώτα!”. Tις επόμενες δεκαετίες, το κινεζικό κράτος επέτρεψε την ατομική ιδιοκτησία και απελευθέρωσε την αγορά. Παρόλο που το κράτος εξακολουθεί να έχει δεσπόζον ρόλο στην κινεζική οικονομία, έχει μειωθεί σημαντικά σε σχέση ειδικά με την εποχή του Mao Zedong. Και επί των ημερών του Deng Xiaping, δημιουργήθηκαν “ειδικές οικονομικές ζώνες”, καπιταλιστικές εννοείται, σε όλη την Κίνα.

Επί των ημερών του Mao, η Κίνα δεν είχε ούτε έναν δισεκατομμυριούχο. Το 2010 είχε ήδη 64 χάρη στις καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις του Deng. Σήμερα, υπάρχουν 324 δισεκατομμυριούχοι στην Κίνα, χωρίς να υπολογίζονται οι 71 δισεκατομμυριούχοι του Χονγκ Κονγκ. Καμία χώρα στον κόσμο - εκτός από τις ΗΠΑ - δεν έχει τόσους δισεκατομμυριούχους όσο η Κίνα.

Όλοι οι αντι-καπιταλιστές ακολουθούν το ίδιο δόγμα. Πιστεύουν στην λογική του “μηδενικού αθροίσματος” και είναι πεπεισμένοι ότι οι φτωχοί είναι φτωχοί μόνο επειδή οι πλούσιοι τους έχουν πάρει κάτι. Εάν αυτή η αντίληψη ήταν σωστή, οι πρόσφατες εξελίξεις θα ήταν αδύνατες. Δεν θέλουν να κατανοήσουν γιατί η αύξηση του αριθμού των δισεκατομμυριούχων συμβαδίζει με την ραγδαία μείωση της φτώχειας.

Φαίνεται ίσως παράξενο να παίρνουμε το παράδειγμα της Κίνας για να αποδείξουμε την ανωτερότητα του καπιταλισμού. Είναι η Κίνα καπιταλιστική χώρα ; Το κράτος δεν παίζει ακόμη τεράστιο ρόλο σε όλους τους τομείς της ζωής στην Κίνα ; Φυσικά, η Κίνα απέχει πολύ από το να είναι μια καθαρά καπιταλιστική χώρα. Το κράτος εξακολουθεί να ασκεί υπερβολικό έλεγχο. Όμως, όλη η πρόοδος που σημειώθηκε στην Κίνα τα τελευταία 40 χρόνια οφείλεται εξ ολοκλήρου στο γεγονός ότι οι Κινέζοι εισήγαγαν σταδιακά τις αρχές των ελεύθερης αγοράς και της ατομικής ιδιοκτησίας. Οταν είχα επισκεφτεί την Κίνα, ο οικονομολόγος Zhang Weiying μου είχε πει ξεκάθαρα : το κινεζικό οικονομικό θαύμα δεν συνέβη “λόγω του κράτους, αλλά παρά το κράτος”.

Ο καπιταλισμός δεν είναι το πρόβλημα. Είναι η λύση, ειδικά όταν πρόκειται για την καταπολέμηση της πείνας και της φτώχειας στον κόσμο. Κάθε χρόνο, ο  “Δείκτης Οικονομικής Ελευθερίας», που  κατατάσσει κάθε χώρα στον κόσμο σε σχέση με τις πρόοδους της οικονομικής ελευθερίας αποδεικνύει ότι κανείς δεν πεινάει σε χώρες με μεγάλη οικονομική ελευθερία. Από την άλλη πλευρά, και η αντίθεση είναι εντυπωσιακή, η οικονομική καταστολή φέρνει μόνο πείνα και φτώχεια, όπως είδαμε στη Βενεζουέλα, όπου πάνω από το 10% του πληθυσμού μετανάστευσε για να ξεφύγει από τον λιμό.

Δημοσιεύτηκε στη «Le Point» στις 24/08/2020

*Ο Rainer Zitelmann είναι ιστορικός, κοινωνιολόγος και συγγραφέας των The Rich in Public Opinion (2020), The Power of Capitalism (2019) και The Wealth Elite (2018).

Η χρησικτησία στο Διεθνές Δίκαιο - Η σημασία της για την Ελληνική στρατηγική

Σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο η χρησικτησία είναι η δυνατότητα ενός ατόμου να αποκτήσει την κυριότητα κινητού ή ακίνητου αντικειμένου με την παρέλευση ενός χρονικού διαστήματος κατά το οποίο ο πραγματικός ιδιοκτήτης δεν το έχει διεκδικήσει. Αυτό είναι πολύ γνωστό στα χωριά γιατί έχει εφαρμοστεί συχνά για την αλλαγή κυριότητας σε αγροτεμάχια. Πολύ λιγότερο γνωστό είναι πως βασιζόμενη στη ρωμαϊκό δίκαιο η χρησικτησία εφαρμόζεται και στο διεθνές δίκαιο. 

Η χρησικτησία στα αγγλικά ονομάζεται prescription και για να αποφύγουμε κακοπροαίρετες διαφωνίες θα παραθέσω τον ορισμό στα αγγλικά από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

 Subject(s):

Sovereignty — Territory, acquisition and transfer — Territory, title

Published under the auspices of the Max Planck Foundation for International Peace and the Rule of Law under the direction of Rüdiger Wolfrum.

1 General international law recognizes two forms of prescription. The first deals with the acquiring of rights after a certain period of time and has been invoked in territorial disputes to transfer title to territory or sovereignty (Territory, Acquisition). Acquisitive prescription stems from the Roman law concept of usucapio. Usucapio required an object susceptible of ownership, a title even if defective, good faith (bona fide), possession which included physical control and the intent to possess as owner, and an uninterrupted possession during a certain period.

2 "Εxtinctive prescription" means the extinction of stale claims and obsolete

titles. This kind of prescription does not establish in favour of the possessor a new title of ownership which had not been existing before; "it simply extinguishes a former owner's rights to recover possession of the land"3 and therefore "operates negatively by eliminating the claim

of a person having a superior title."4 On the other hand, that kind of prescription which "is an instrument for the acquisition of property" has a different meaning: "it operates

positively, like a conveyance,"5 and is one of the modes of acquiring a

new title to property. It is accordingly called "acquisitive prescription."

This distinction between the two forms of prescription has also been

recognized in international law. But, since it is the purpose of this

study only to examine the process by which historic titles are being

established in accordance with international law, extinctive prescription will not be dealt with any further, and any subsequent reference to prescription should be understood in the sense of meaning

solely acquisitive prescription.

6. Prescription as a private law concept

As will be shown later, international lawyers originating in English speaking countries have, on the whole, endorsed the doctrine of international prescription, while continental European lawyers have been, as a rule, rather sceptical as to the admissibility of this doctrine in the

sphere of international law. 

Συνεπώς με βάση τον παραπάνω ορισμό, τις διενθολογικές μελέτες για την ισχύ του επιχειρήματος της χρησικτησίας με βάση το ρωμαϊκό δίκαιο και την ιστορική εφαρμογή της παραπάνω διαδικασίας σε κάμποσες περιοχές του κόσμου (η περιοχή της δυτικής Σαχάρας την οποία παράνομα κατέχει το Μαρόκο τα τελευταία 50 χρόνια είναι από τις πιο διάσημες, μαζί με την παράνομη κατοχή της βόρειας Κύπρου) παρατηρούμε ότι η αρχή της χρησικτησίας έχει κάποια διεθνή νομιμοποίηση η οποία την καθιστά επικίνδυνη για κράτη που έχουν ως μόνο όπλο τους το διεθνές δίκαιο. Το διεθνές δίκαιο πρέπει να το συνοδεύει κανείς με συμμαχίες που να παρέχουν μαλακή ισχύ και ικανές ένοπλες δυνάμεις να υπερασπιστούν το εθνικό έδαφος έναντι της όποιας απειλής. 

Εν προκειμένω στην περίπτωση της ανατολικής Μεσογείου τα όρια της μιας ή της άλλης υφαλοκρηπίδας μπορεί να παραβιαστούν και με το επιχείρημα της χρησικτησίας να χαραχτούν στο μέλλον εις βάρος μας εαν αφήσουμε την Τουρκία να στήσει πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου στην περιοχή που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο μας ανήκει. Η αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας θαλάσσιας περιοχής από ένα κράτος είναι αδιαμφισβήτητα ένδειξη άσκησης πρωτογενούς κρατικής κυριαρχίας. 

Κλείνοντας θα πρέπει να θυμόμαστε πως η Ισλανδία διακινδύνευσε πόλεμο με την Αγγλία για τα δικαιώματα αλιείας της στους λεγόμενους “πολέμους του μπακαλιάρου” όταν τα αλιευτικά και η ακτοφυλακή της βρέθηκαν αντιμέτωπα με τον βρετανικό στόλο. Η θέση της Ελλάδας είναι απείρως καλύτερη από την αντίστοιχη της Ισλανδίας και της Τουρκίας πολύ χειρότερη από αυτή της Αγγλίας.

Οπαδοί εναντίον πολιτών

Τα τελευταία χρόνια, και με όλα όσα έχουμε διαχειριστεί σαν κράτος ένα πράγμα αποδεικνύεται περίτρανα και προκαλεί θλίψη, ο «Οπαδισμός». Οι Έλληνες πολίτες δυστυχώς δείχνουν να μην επιθυμούν να αναλάβουν το βάρος της ατομικής σκέψης τους και να καταφεύγουν σε λογικές αγέλης και αγελαίου αισθήματος. Με αρχή την εποχή των μνημονίων, οι Έλληνες χωρίστηκαν σε στρατόπεδα «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» χάνοντας έτσι την ευκαιρία να σκεφτούν τι πιθανόν πάει λάθος στη χώρα μας και φτάσαμε στο σημείο αυτό.

Στις μέρες μας το ίδιο συμβαίνει με δύο νέα προβλήματα, ένα αυτό με τον κορωνοϊό κι ένα ακόμα με τα ελληνοτουρκικά. Στο ζήτημα του κορωνοϊού η πολιτική ελίτ επικουρούμενη από τους γνωστούς αυλικούς τους των ΜMΕ, εκφοβίζει τον απλό πολίτη πίσω από την ασφαλή ομπρέλα προστασίας του κράτους, τον αναγκάζει ουσιαστικά να μην σκεφτεί καν άλλον τρόπο να προστατεύσει την υγεία και την ατομική του περιουσία παρά να υπακούσει στις οδηγίες, ακόμα κι αν αυτές είναι λανθασμένες, παράλογες, ατεκμηρίωτες επιστημονικά, ακόμα κι αν οδηγήσουν τον πολίτη αυτό σε οικονομικά αδιέξοδα και καταστροφή. Φυσικά και οι ατομικές ελευθερίες όταν δεν εξυπηρετούν το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου, αποκτούν χαρακτήρα ασυδοσίας, όταν όμως αντιστρόφως η επιβολή παράλογων και μη επιστημονικά τεκμηριωμένων μέτρων επιβάλλονται, τότε το κράτος γίνεται τυραννικό και επιβλαβές, όχι απλώς για τις ατομικές ελευθερίες, αλλά και για το ίδιο το κοινωνικό σύνολο. Οι πολιτικοί αποδεικνύουν ότι πάσχουν από ένα πνευματικό σύνδρομο, το σύνδρομο της πολιτικής αυτοσυντήρησης, το οποίο τους αναγκάζει να προσπαθούν να βρίσκουν βραχυπρόθεσμες λύσεις, οι οποίες ακόμα κι αν δεν είναι καν λύσεις, να μπορούν να παρουσιαστούν ως τέτοιες για να φωτίσουν το πολιτικό μέλλον τους ακόμα περισσότερο.  Η πολιτική λύση λοιπόν που εφήυραν είναι ο αδυσώπητος πόλεμος ακόμα και προς υγιείς πολίτες. Η ανθρωπότητα για πρώτη φορά στην ιστορία της, βάζει σε περιορισμό υγιείς ανθρώπους, στερώντας τους το δικαίωμα στην εργασία, στην αυτοσυντήρηση, στην πραγματική ζωή, αγνοώντας εντελώς  τις συνέπειες στην ζωή αυτών των πολιτών, των οποίων η καθημερινότητα θα χειροτερεύσει τρομακτικά από οικονομικής άποψης μετά το τέλος της «πανδημίας».

Το παγκόσμιο πολιτικό προσωπικό αγνοεί προκλητικά την επιστημονική κοινότητα, πλέον έχουμε στοιχεία από μελέτες με ικανοποιητικό μέγεθος δείγματος, που δείχνουν ότι η θνητότητα του ιού είναι κατά πολύ μικρότερη από την αρχική εκτίμηση, πχ John P. A. Ioannidis από το Stanford University, που ανάγουν το ποσοστό των ασυμπτωματικών «ασθενών» σε 30 έως 80 ανά νοσούντα. Εϊναι αδιανόητο γνωρίζοντας αυτή την αναλογία να τυραννούμε το σύνολο του πλανήτη βραχυπρόθεσμα και να το καταδικάζουμε σε φτωχοποίηση μακροπρόθεσμα. Το νόημα έχει να σωθούν μερικές δεκάδες χιλιάδες ήδη ασθενείς, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς αργά ή γρήγορα θα νοσούσαν και θα είχαν την ίδια κατάληξη, αν τελικά το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία κοινωνίας ζούγκλας λόγω των οικονομικών επιπτώσεων της διαχείρισης της κρίσης;

Η στρατηγική μας είναι λάθος. Τελικά τα μέτρα που λαμβάνονται δεν έχουν καμία επίπτωση στην θνητότητα του ιού, οποίος τελικά θα κάνει τον κύκλο του. Στον αντίποδα, καμία μέριμνα από το οργανωμένο κράτος για ουσιαστική προστασία του πολίτη τόσο ως προς την υγεία του, όσο και ως προς την περιουσία του. Ουδεμία προσπάθεια χρήσης της τεχνολογίας, πχ τεχνητή νοημοσύνη, για έρευνα. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να έχουμε συσχετίσει παραμέτρους που ενισχύουν τον οργανισμό μας ώστε να μην νοσήσει, πχ φαίνεται ότι σε χώρες με επάρκεια βιταμίνης d3 [1] [2] [3] ο ιός να έχει το μέγιστο αριθμό ασυμπτωματικών «ασθενών», τελικά πολεμάμε τον ίδιο μας τον εαυτό ακολουθώντας μεσαιωνικές συνταγές, αποτέλεσμα των επιλογών μας θα συναντήσουμε στο εγγύς μέλλον, μάλλον με κάπως βίαιο τρόπο. Αντίστοιχα και στο οικονομικό πεδίο, ουδεμία προσπάθεια ορθής κατεύθυνσης των πολιτών στην λογική του περιορισμού της «χασούρας» που έχουν από τα αναγκαστικού χαρακτήρα μέτρα που λαμβάνονται.

Τελικά η αγέλη με τη λογική του οπαδού, δεν απαιτεί τέτοιες λύσεις από την όποια κυβέρνηση, αλλά χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα, ένα αυτό των πολιτικά ορθολογούντων που είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν όποιον τολμήσει να έχει διαφορετική άποψη από την επίσημη πολιτική της κυβέρνησης, χωρίς καμία απολύτως κριτική σκέψη, χωρίς καμία διάθεση να ερευνήσει έστω λίγο ιδιωτικά το ζήτημα, και μια δεύτερη ομάδα οπαδών, γραφικών συνήθως, οι οποίοι αρνούνται εντελώς την ύπαρξη ιού, και είναι επίσης έτοιμοι να κατασπαράξουν όποιον έχει διαφορετική άποψη από αυτούς. Στο δια ταύτα και οι δύο ομάδες οπαδών μαζί είναι έτοιμες από κοινού να κατασπαράξουν οποιονδήποτε θέλει να σκεφτεί με τρόπο ορθολογικό, ψάχνοντας μια λύση η οποία θα ελάττωνε τις οικονομικές επιπτώσεις των ατελέσφορων μέτρων, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την δημόσια υγεία, οι μεν διότι «η μάσκα σώζει ζωές» άσχετα αν ο κατασκευαστής της από μόνος αναφέρει ότι η μάσκα δεν προστατεύει από τον κορωνοϊό, οι οποίοι είναι πανέτοιμοι να υποδεχτούν με θέρμη ακόμα ένα lockdown χωρίς να τους ενδιαφέρει πόσοι αύριο θα πεθαίνουν από πείνα εξαιτίας του, οι δε, διότι «είναι όλα συνωμοσίες για να μας βάλουν το τσιπάκι». Ούτε τα μέτρα αυτά θα μας σώσουν, αλλά το μόνο όπλο το ανθρώπου που είναι το μυαλό του, αρκεί να χρησιμοποιηθεί έναντι της εγωιστικής ματαιοδοξίας των πολιτικών αρχών να μην παραδέχονται το λάθος τους, ούτε και πρόκειται να προταθεί ως λύση για τον ιό κάποιο μαγικό τσιπάκι που θα μας σώζει. 

Τελικό συμπέρασμα: η αγωνιώδης ανάγκη για την μείωση του ποσοστού οπαδών, ανεξαρτήτως στρατοπέδου και η αύξηση του ποσοστού ελεύθερα σκεπτόμενων πολιτών.

 

[1] https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC7231123/

[2] https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC7216123/

[3] https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC7285131/

Οι Τούρκοι της Θράκης

 

Η αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων από το Ελλαδίτικο ψευδοκράτος των Αθηνών χαρακτηρίζεται από στρουνθοκαμηλισμό. Για θέματα που εξελίσσονται και χειροτερεύουν, οι ανίκανες κρατικές αρχές απαντούν με επίκληση σε συνθήκες του παρελθόντος κι εκτός τόπου και χρόνου επιχειρήματα.

Χαρκτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας είναι η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης: Μία μερίδα ανθρώπων αυτοπροσδιορίζονται «Τούρκοι», έχουν τουρκική συνείδηση, ομιλούν την τουρκική γλώσσα, και είναι Ισλαμικού θρησκεύματος. Και η απάντηση του Ελληνικού κράτους είναι η εξής: «Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λοζάνης, δεν υπάρχει εθνική μειονότητα αλλά θρησκευτική. Είστε Έλληνες μουσουλμάνοι».

Η αντιμετώπιση δηλαδή αυτού του προβλήματος γίνεται με τον κλασικό δημιοϋπαλληλίστικο τρόπο που παραπέμπει τους πολίτες αλλού, αντί να κάτσει το κράτος να ασχοληθεί σοβαρά με το ζήτημα. Η επίκληση μίας συνθήκης που υπεγράφη έναν αιώνα πριν δεν μπορεί να αλλάξει τη συνείδηση και το φρόνημα των ανθρώπων. Είναι εντελώς άτοπη και δεν απαντάει σε προβλήματα που προκύπτουν σήμερα. Και αυτή η εθελοτυφλία οδήγησε σήμερα στον πλήρη εκτουρκισμό των Ελλήνων μουσουλμάνων της Θράκης με ευθύνη του Ελλαδίτικου κράτους.

Το Ελλαδίτικο κράτος εξ αρχής αντιμετώπιζε την θρησκευτική μειονότητα της Θράκης ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας: Τα χωριά τους είχαν μπάρες που έπεφταν με τη δύση του ηλίου, απαγορευόταν η κυκλοφορία κατά τις βραδινές ώρες, ενώ οι κάτοικοι κυκλοφορούσαν με ειδικές άδειες και έφεραν ταυτότητες διαφορετικές από αυτές των υπολοίπων Ελλήνων πολιτών. Και δεν μιλάμε για το μακρινό παρελθόν, αλλά για τα μέσα της δεκαετίας του 1990!

Αυτοί οι πολίτες Β’ κατηγορίας μέχρι το 1991 δεν μπορούσαν να μεταβιβάσουν περιουσιακά στοιχεία, δεν μπορούσαν να εκδόσουν οικοδομικές άδειες, ενώ ακόμα και το άνοιγμα τραπεζικού λογαριασμού ήταν δύσκολη υπόθεση. Μιλάμε δηλαδή για πραγματικό απαρτχάιντ.

Υπό αυτές τις συνθήκες είναι λογικό να έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο χάσμα και μία έλλειψη εμπιστοσύνης των μουσουλμάνων της Θράκης απέναντι στο Ελλαδίτικο Αθηνοκεντρικό κράτος. Και αυτό το χάσμα έσπευσε να το «καλύψει» το Τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, το οποίο αντικατέστησε εν μέρει το Ελληνικό κράτος καλύπτοντας τις ανάγκες του μουσουλμανικού πληθυσμού. Ακόμη και σήμερα, όταν οι κρατικές αρχές αφήνουν χωριά χωρίς οδικό δίκτυο, έρχεται το Τουρκικό προξενείο και ασφαλτοστρώνει τον χωματόδρομο.

Όταν λοιπόν μετά από τόσα χρόνια εχθρικής αντιμετώπισης από το Ελληνικό κράτος, και τους Τούρκους πράκτορες να αλωνίζουν εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση, είναι λογικό ο μουσουλμανικός πληθυσμός να έχει εκτουρκιστεί. Το κράτος των Αθηνών εκτούρκισε τους Θρακιώτες μουσουλμάνους!

Και σαν να μην έφταναν όλοι αυτοί οι λάθος χειρισμοί, οι κυβερνήσεις μετά το 1995 (οπότε και ήρθησαν οι διακρίσεις εναντίον των Ελλήνων μουσουλμάνων) αποφάσισαν ότι στα μειονοτικά σχολεία θα πρέπει να διδάσκεται το Κοράνι στην ΤΟΥΡΚΙΚΗ γλώσσα και όχι στην Ελληνική.

Οπότε όταν κάποιος Θρακιώτης μουσουλμάνος δηλώνει «Τούρκος», μην βιαστείτε να τον παραπέμψετε σε κάποια συνθήκη του παρελθόντος που τον χαρακτηρίζει αλλιώς, αλλά ζητήστε του μια ειλικρινή συγγνώμη για αυτά που υπέστη. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν υποφέρει από το Ελλαδίτικο κράτος και είναι λογικό να ετεροκαθορίζονται. Θα χρειαστεί χρόνος για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη τους απέναντί μας. Θα πρέπει πρώτα εμείς να τους κάνουμε να νιώσουν Έλληνες.

Ως Εθνικοκαπιταλιστές, θέλουμε να καταστήσουμε σαφές ότι καταδικάζουμε την αντιμετώπιση των αδερφών μας Ελλήνων μουσουλμάνων της Θράκης από το κράτος. Για εμάς ο εχθρός είναι το καταπιεστικό κράτος και όχι οι συμπολίτες μας, ανεξαρτήτως θρησκεύματος.

 

Άνοιξε ο δρόμος για τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο

 

Τα κρατικώς επιδοτούμενα ιδιωτικά ΜΜΕ πανηγυρίζουν από χθες για την συμφωνία οριοθετήσεως ΑΟΖ ανάμεσα σε Ελλάδα και Αίγυπτο. Εσκεμένα όμως αποκρύπτουν τα προβλήματα που προκύπτουν από αυτήν την κάκιστη (εώς προδοτική) συμφωνία.

Το πρώτο δημοσιογραφίστικο ψέμα είναι πως η συμφωνία αυτή ρίχνει στον κάλαθο των αχρήστων την συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης. Τεράστια ανακρίβεια, αφού η συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου δεν ακυρώνει το Τουρκο-Λιβυκό μνημόνιο, αλλά απλώς το αμφισβητεί. Είναι δηλαδή το πρώτο βήμα που θα μας οδηγήσει σε διαφωνία με την Τουρκία, με απώτερο σκοπό την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο.

Για κάποιους αυτό αποτελεί «έξυπνη» τακτική, αφού περιορίζει τα θέματα προς διαπραγμάτευση με την Τουρκία σε συγκεκριμένη κατεύθυνση και ατζέντα, και όχι για τα κυριαρχικά δικαιώματα σε νησιά του Αιγαίου. Λογικοφανές επιχείρημα, το οποίο όμως προσθέτει κάποιες παραμέτρους που θα καθορίσουν την απόφαση της όποιας εκδίκασης στο μέλλον εναντίον των Ελληνικών συμφερόντων.

Η Αίγυπτος δεν ήθελε να εμπλακεί στη διένεξη ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία και γι αυτό αρνούνταν τόσο καιρό να υπογράψει. Και ορθώς έπραττε από την πλευρά της, αφού η μέση γραμμή ανάμεσα στις ακτές της Αιγύπτου, της Κύπρου, της Ελλάδος και της Τουρκίας είναι διακριτή και δεν επηρεάζεται από τις διαφορές των υπολοίπων τριών κρατών. Οι ελάχιστες νησίδες της Αιγύπτου στη Μεσόγειο είναι πολύ κοντά στην στεριά και δεν δημιουργούν θέματα επήρειας, οπότε δεν είχε κανέναν λόγο να ανακατευτεί στα ζητήματα άλλων κρατών.

Αντιθέτως, εκμεταλευόμενη έξυπνα την διαμάχη Ελλάδος-Τουρκίας, η Αίγυπτος πέτυχε μειωμένη επήρεια των Ελληνικών νησιών στην διακρατική συμφωνία.

Να τονιστεί ότι η συμφωνία αυτή δεν καθορίζει την ΑΟΖ ανάμεσα σε Ελλάδα και Αίγυπτο, αλλά την τμηματική οριοθέτηση ανάμεσα στον 26ο και τον 28^ο παράλληλο. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι η Ελλάδα αποδέχεται πως η θαλάσσια περιοχή ανατολικά του 28^ου μεσημβρινού αποτελεί γκρίζα ζώνη και αμφρισβητούμενα ύδατα, κάτι που προφανώς η Τουρκία θα το χρησιμοποιήσει προς υπεράσπισή της στον ΟΗΕ και σε μελλοντική πιθανή προσφυγή σε Διεθνές δικαστήριο.

Η Τουρκία πολύ έξυπνα κράτησε ήπιους τόνους και απλώς εξέφρασε την αμφισβήτηση της εγκυρότητας της συμφωνίας, ανοίγοντας τον δρόμο για την προσφυγή στην Χάγη. Πλέον έχει την Ελληνική παραδοχή της αμφισβήτησης της περιοχής ανατολικά του 28^ου μεσημβρινού και, σε συνδυασμό με την παραχώρηση της μειωμένης επήρειας των νησιών από πλευράς Ελλάδος, η Τουρκία έχει ήδη την κατευθυντήρια υπερασπιστική γραμμή που θα ακολουθήσει στο Διεθνές Δικαστήριο.

Αυτή η κάκιστη συμφωνία με την Αίγυπτο επιβεβαιώνει και ανοίγει τον δρόμο στην συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία, μία θέση που βρίσκει αποδοχή από όλα τα κόμματα εξουσίας. Ο Δένδιας απλώς επικύρωσε τις κατευθύνσεις του Μητσοτάκη, που εδώ και χρόνια εκφράζονται από στελέχη της ΝΔ όπως η Ντόρα Μπακογιάννη και συμβούλους όπως ο Ροζάκης: α) Γκρίζαρε την αμφισβητούμενη από τους Τούρκους περιοχή, β) Έδωσε μειωμένη επήρεια στα νησιά, και γ) έδωσε το πάτημα που τόσο καιρό έψαχνε η Τουρκία.  

Τσίκας Δημήτριος

πτυχιούχος Διεθνών Σχέσεων

του Πανεπιστημίου της Ισλανδίας

Ιράν: Φορέας πολιτισμού και εχθρός του ουαχαμπισμού

Οι περισσότεροι από τους Έλληνες γνωρίζουν τους Πέρσες μέσα από την Χολυγουντιανή ταινία και ό,τι θυμούνται από τα σχολικά τους χρόνια. Υπάρχει μία γενικευμένη σύγχυση λόγω της Ισλαμικής θρησκείας, κάτι που ενισχύεται από την Αμερικανική (και γενικώς την Δυτική) προπαγάνδα που παρουσιάζει το Ιράν σαν μία ακραίως ριζοσπαστική Ισλαμική χώρα. Και μετά τα γεγονότα του Ιανουαρίου 2020, αυτή η λανθασμένη εικόνα που έχει η μάζα για το Ιράν γίνεται όλο και μεγαλύτερη.

 

Ας βάλουμε όμως τα πράγματα στη θέση τους.

 

Η εικόνα που έχουμε στη Δύση με τα τζαμιά που στρατολογούν ακραίους τζιχαντιστές, τα no-go zones, τα μουσουλμανικά γκέτο, τον ISIS και τους αποκεφαλισμούς, προέρχεται από το το Σουνιτικό Ισλάμ που εκφράζει το μεγαλύτερο μέρος του Ισλαμικού κόσμου. Αυτές οι ακραίες εκφράσεις του Σουνιτικού Ισλάμ χρηματοδοτούνται από την Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, το Πακιστάν και άλλους «φίλους» της Δύσης και των ΗΠΑ.

 

Το Σιιτικό Ιράν απέχει μακράν από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό που εκφράζεται από το Σουνιτικό Ισλάμ και τα ρεύματά του (Ουαχαμπισμός, Σαλαφισμός κτλ). Στις περιοχές όπου επικρατεί το Σιιτικό Ισλάμ και τα ρεύματά του (Μπεκτασήδες, Αλεβήδες, Αλαουίτες, Ισμαηλίτες κτλ) υπάρχει ανεκτικότητα προς τις υπόλοιπες θρησκείες και σεβασμός προς τις ατομικές ελευθερίες. Οι Χριστιανικές γιορτές εορτάζονται υπό απόλυτη ελευθερία στην Τεχεράνη και στη Δαμασκό, η Εβραϊκή κοινότητα υφίσταται και χαίρει πλήρους ελευθερίας στο Ιράν, κάτι που σε χώρες όπως η Σαουδική Αραβία είναι αδιανόητο. Ακόμη και η κριτική των γυναικών προς την μαντίλα είναι ανεκτή και δεν λιθοβολούνται όπως προπαγανδιστικά διαδίδουν οι Δυτικές πηγές.

 

Το Ισλάμ έφτασε στην Περσία με την κατάκτησή της από τους Άραβες τον 7ο αιώνα. Έκτοτε οι Πέρσες υπέφεραν από το ακραίο Ισλάμ που τους επιβλήθηκε από τους Σουνίτες Άραβες και έπειτα από τους ομόδοξους Οθωμανούς. Υπό αυτές τις συνθήκες και την μακρόχρονη επιροή του Ισλάμ, οι Πέρσες κατάφεραν να εξιρανίσουν τη θρησκεία που τους επιβλήθηκε, εμπλουτίζοντάς την με τον μακραίωνο πολιτισμό που έφερε αυτός ο λαμπρός λαός. Το Σιιτικό Ισλάμ συνέδεσε άψογα τον Περσικό πολιτισμό και την φιλοσοφία του με το Ισλάμ (όπως ακριβώς έκανε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με τον Χριστιανισμό), επανιδρύοντας τον 18ο αιώνα μία νέα Περσική Αυτοκρατορία, αυτή τη φορά μουσουλμανική.

 

Έκτοτε, το Ιράν πολεμάει τον ίδιο εχθρό που απειλεί και την Δύση: το Σουνιτικό Ισλάμ. Οι Σουνίτες Οθωμανοί είχαν κοινό μέτωπο εναντίον της Ευρώπης και της Περσίας, οι Σουνίτες Μόγγολοι (Τζέκις Χαν, Ταμερλάνος) νωρίτερα είχαν επίσης μέτωπο με την Περσική Αυτοκρατορία, ακόμη και σήμερα με την κατάσταση στη Μέση Ανατολή οι Σιίτες σε Λίβανο και Συρία υπερασπίζονται τους Χριστιανούς και πολεμούν εναντίον του ISIS. Οι εικόνες με τις μαντιλοφορούσες γυναίκες και η δήθεν καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανήκουν στα πλαίσια του επικοινωνιακού πολέμου (προπαγάνδα) που έχει εξαπολύσει η Δύση (κυρίως ΗΠΑ και ΕΕ) για την χειραγώγηση των μαζών.

 

Με την ένταση των τελευταίων μηνών στις Ιρανοαμερικανικές σχέσεις πολλοί βιάστηκαν να πάρουν θέση υπέρ των ΗΠΑ παρασυρόμενοι από τον μέχρι ενός σημείου δικαιολογημένο αντι-ισλαμισμό των καιρών μας, πιστεύοντας λανθασμένα πως το Ιραν είναι μέρος του Ισλαμικού φανατισμού που απειλεί την Δύση. Εξ αιτίας της άγνοιας που έχουν κάποιοι σχετικά με τα δόγματα του Ισλάμ, βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τους πολιτισμένους Ιρανούς με τα ισλαμοπιθίκια του Σουνιτικού Ισλάμ.

 

Ακόμα και για τα λάθη που έχουν γίνει από πλευράς Ιράν, όπως πχ η κατάρριψη του Ουκρανικού επιβατικού αεροπλάνου, οι Ιρανικές αρχές είχαν το θάρρος να ζητήσουν συγγνώμη και άσκησαν διώξεις στους υπεύθυνους της τραγωδίας.

 

Προς σύγκριση και μόνο, ας συγκρίνει κάποιος την στάση των ΗΠΑ όταν το 1989 κατέρριψαν το αεροπλάνο της γραμμής 655 της IranAir με προορισμό το Ντουμπάϊ, με αποτέλεσμα 298 Ιρανοί πολίτες ανάμεσα τους παιδιά και γυναίκες να χάσουν τη ζωή τους. Οι αρχές των ΗΠΑ τότε, όχι μόνο δεν ζήτησαν συγγνώμη, αλλά παρασημοφόρησαν τα στελέχη της φρεγάτας Vincennes που προέβησαν σε αυτήν την πράξη. Πρόκειται δηλαδή για στοχευμένη ενέργεια με στόχο άμαχο πληθυσμό, κάτι που συνηθίζει ο Αμερικανικός στρατός (Γιουγκοσλαβία, Κόσοβο, Ιράκ, Αφγανιστάν, Νικαράγουα, Βιετνάμ, Χιροσίμα, Ναγκασάκι κ.α.)

 

Θα πρέπει λοιπόν να αποβάλουμε τις παρωπίδες που μάς έχουν βάλει τα ΜΜΕ της Δυτικής προπαγάνδας, και να δούμε το Ιράν με αντικειμενικότητα.

 

Κακά τα ψέματα, όταν σήμερα κάποιος λέει «Δυτικός πολιτισμός» δεν εννοεί τον Βάγκνερ, τον Πλάτωνα και τον Σέξπηρ, αλλά τα Gay Pride, τους 9χρονους Drug Queens και τα ανοιχτά σύνορα. Και ανάμεσα στην σημερινή παρακμή της Δύσεως και το παραδοσιοκρατικό Ιράν, οι πραγματικές Αξίες του Δυτικού πολιτισμού εκφράζονται περισσότερο από το Ιράν παρά από τις γκέι παρελάσεις...

Ο Αλαουίτης (Σιίτης) Άσαντ στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας 

Χριστούγεννα στο Ιράν:

Ιρανική ομάδα γυναικείου χόκεϊ

Θρησκευτικές κοινότητες στο Ιράν που χαίρουν πλήρους ελευθερίας: