Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2019

«Η Αλίκη στη χώρα των επιδομάτων»



Γράφει ο Νίκος Πλιάτσιος
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που το λέγανε Αλίκη. Γεννήθηκε στη χώρα των επιδομάτων, μια χώρα στην οποία οι κάτοικοι της περνούσαν πολύ όμορφα και ανέμελα. Το κόμμα που ψήφισαν, έφερε την μεγάλη αλλαγή που ευαγγελίστηκε, και μαζί με αυτήν δεκάδες επιδόματα που έκαναν εύκολη τη ζωή των κατοίκων της.
Η Αλίκη μόλις γεννήθηκε πήρε επίδομα γέννησης 2.000€ και μέχρι να τελειώσει το σχολείο έπαιρνε επίδομα 140€. Ο πατέρας της δούλευε στη ΔΕΗ, ήταν συνδικαλιστής κι έτσι μπορούσε να έχει πολλά προνόμια. Έπαιρνε δωρεάν γάλα για την κόρη του, είχε μειωμένο τιμολόγιο στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, ενώ έπαιρνε επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, επίδομα Φαξ, επίδομα χρήσης κυλικείου, επίδομα μεταφοράς φακέλου κι έτσι μπορούσε να της παίρνει όσα παιχνίδια ήθελε!
Όταν τελείωσε το λύκειο πέρασε σε άλλη πόλη κι έτσι πήρε επίδομα ενοικίου και επίδομα θέρμανσης, για το σπίτι που της νοίκιαζε ο πατέρας της, ο οποίος βγήκε πριν δύο χρόνια στη σύνταξη, στα πενήντα χρόνια του, αφού σαν συνδικαλιστής είχε αγωνιστεί για τα δικαιώματα των εργαζομένων και πλέον τα απολαμβάνει…
Όταν η Αλίκη τελείωσε τη σχολή της, η θαυμαστή χώρα των επιδομάτων περνούσε μια μεγάλη οικονομική κρίση και η κυβέρνηση έκοψε τη σύνταξη του πατέρα της από 2.700 € στα 1.500€, ενώ η μητέρα της που δούλευε στον Οργανισμό ανέγερσης νέου μουσείου της Ακρόπολης, του οποίου η ανέγερση είχε ολοκληρωθεί ήδη εδώ και πέντε χρόνια, δέχθηκε μείωση του μισθού της από 2.200€ σε 1800€!
Μην αντέχοντας άλλο αυτή τη βίαιη ανατροπή των οικονομικών δεδομένων της, η οικογένεια της Αλίκη ψήφισε στις επόμενες εκλογές το κόμμα που θα έφερνε την ελπίδα.
Το κόμμα της ελπίδας κέρδισε τις εκλογές και αφού φορολόγησε τους πλούσιους κατάφερε να δημιουργήσει πλεόνασμα το οποίο μοίρασε ως μέρισμα στους πολίτες του κι έτσι η Αλίκη πήρε 1000€ και μαζί με το επίδομα ανεργίας “και επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης”, τα έβγαζε πέρα στα δύσκολα αυτά χρόνια!
Τα επόμενα χρόνια η Αλίκη αποφάσισε να μεταφερθεί στην επαρχία και μέσω ΕΣΠΑ, έλαβε επιδότηση για να καλλιεργήσει λεβάντα. Η επιχείρηση δεν πήγε καλά και βρέθηκε να χρωστάει αρκετες χιλιάδες ευρώ. Όμως μπήκε στο άρθρο 99, της χαρίστηκαν τα χρέη και ξαναγύρισε στην πόλη της, όπου ξαναβγήκε στο ταμείο ανεργίας και με το κοινωνικό μέρισμα,το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης, το επίδομα θέρμανσης και ενοικίου τα έβγαζε πέρα. Στη συνέχεια αποφάσισε να φύγει στο εξωτερικό και να πάει να αναζητήσει την τύχη της.
Στις επόμενες εκλογές η κυβέρνηση που φρόντιζε τους φτωχούς, έχασε τις εκλογές και στο τιμόνι της χώρας ήρθε μια όπως λέγανε “νέο φιλελεύθερη κυβέρνηση” η οποία θα έκοβε όλα τα επιδόματα που έπαιρνε εκείνη και οι γονείς της, ενώ η μητέρα της φοβόταν ότι θα απολυόταν από τον δημόσιο οργανισμό που δούλευε. Όμως οι φόβοι τους δεν επαληθεύτηκαν, αντιθέτως η Αλίκη στάθηκε τυχερή και εκμεταλλευόμενη επιδοτούμενο πρόγραμμα του Υπουργείου εργασίας για την ανάσχεση του brain drain, επέστρεψε στην πατρίδα της και προσλήφθηκε σε εταιρία λαμβάνοντας 3000€ το μήνα, εκ των οποίων το 70% επιδοτούσε το κράτος για διάστημα δύο ετών.
Μόλις ολοκλήρωσε το πρόγραμμα η Αλίκη, η “ανάλγητη- νεοφιλελεύθερη” κυβέρνηση, ανακοίνωσε την πρόσληψη 20.000 ατόμων στον δημόσιο τομέα και η Αλίκη προσλήφθηκε στην εφορία ως μόνιμη και έτσι για τα επόμενα χρόνια της ζωής της δε θα είχε ποτέ ξανά άγχος για το πως θα τα βγάζει πέρα.
Ταυτόχρονα παντρεύτηκε τον αγαπημένο της, ενώ λίγους μήνες μετά η Αλίκη έμεινε έγκυος και επικαλούμενη την επαπειλούμενη εγκυμοσύνη, στον 2ο μήνα της βγήκε σε άδεια, λαμβάνοντας το μισθό της μέχρι να γεννήσει, ενώ στη συνέχεια έλαβε 2000€ ως επίδομα γέννας, όπως ψήφισε η κυβέρνηση λίγους μήνες πριν…
Την ίδια ώρα ο πατέρας της δέχθηκε με μεγάλη ικανοποίηση την εξαγγελία της κυβέρνησης για αύξηση των συντάξεων, ενώ η μητέρα της συνέχισε να εργάζεται στον οργανισμό ανέγερσης νέου μουσείου για την Ακρόπολη, 7 χρόνια πλέον μετά την ολοκλήρωση της ανέγερσης του μουσείου.
Έτσι, η οικογένεια της Αλίκης μετά από μια περίοδο κρίσης, επέστρεψε στην κανονικότητα και πλέον μπορεί και πάλι να ζει ανέμελα στην θαυμαστή χώρα των επιδομάτων και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

Ο Νίκος Πλιάτσιος, είναι Πολιτικός Μηχανικός, και μέλος της “Δημιουργίας Ξανά”


πηγή: vimapress.gr

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2019

Πώς ο καπιταλισμός έγινε «κακή λέξη».



Του Peter Lewin

Ο καπιταλισμός έχει μεγάλο φορτίο. Είναι μια λέξη που πολύ προσπαθούν να αποφεύγουν όταν εκθέτουν τις αρετές και τα επιτεύγματα του συστήματος της ελεύθερης επιχειρηματικότητας. Για να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό, πρέπει να ρίξουμε μια σύντομη ματιά στις ιστορικές απαρχές αυτού του φαινομένου.


Όλα ξεκίνησαν με τον Καρλ Μαρξ

Ο καπιταλισμός απέκτησε τον συνειρμό της απληστίας και της υπερβολής που έχει σήμερα στην σκέψη των περισσότερων ανθρώπων στο έργο του Καρλ Μαρξ. Για τον Μαρξ ήταν ένας καταγγελτικός όρος τον οποίο χρησιμοποιούσε για να αναφερθεί σε εκείνη τη φάση της ιστορίας όπου οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονταν (και ακόμη εκμεταλλεύονται) την εργασία. Σύμφωνα με τον Μαρξ, ο οποίος δανείστηκε ιδέες από τον Άγγλο οικονομολόγο Ντέιβιντ Ρικάρντο, πηγή κάθε αξίας είναι η εργασία, οπότε κάθε υπεραξία που υπερβαίνει την αμοιβή της εργασίας μπορεί να θεωρηθεί «εκμετάλλευση».

Υπό αυτό το πρίσμα, το κοινωνικό σύστημα που γνωρίζουμε σήμερα ως καπιταλισμό - το σύστημα εκείνο που ευθύνεται για την θαυμαστή και χωρίς προηγούμενο ευημερία της ανθρωπότητας - γίνεται αντιληπτό ως εκμεταλλευτικό. Μολονότι το μαρξιστικό σύστημα, που διαψεύστηκε πλήρως από την ιστορική εμπειρία, μπορεί να έχει λίγους οπαδούς σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες οικονομίες της αγοράς, το στίγμα που δημιούργησε ο Μαρξ παραμένει. Φαίνεται σχεδόν σαν να πρέπει να υπερασπιζόμαστε τον καπιταλισμό ως ένα αναγκαίο κακό, που πρόκειται κάποια μέρα να αντικατασταθεί από κάποιο καλύτερο σύστημα.


Ο Μαρξ όμως έκανε λάθος

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καλύτερο σύστημα. Και δεν υπάρχει επίγειος παράδεισος. Ο καπιταλισμός όμως, αν τον κατανοήσουμε σωστά, είναι κάτι που αξίζει τον ενθουσιασμό, τον  σεβασμό και την προστασία μας. Για να φτάσουμε σ’ αυτή την ορθή κατανόηση, το πρώτο βήμα είναι να εξηγήσουμε προσεκτικά το πώς ο καπιταλισμός φτάνει στην ουσία του συστήματος της ελεύθερης επιχειρηματικότητας.

Ο καπιταλισμός, αν τον κατανοήσουμε σωστά, αναφέρεται σε ένα κοινωνικό σύστημα - το μόνο που χρησιμοποιεί «κεφάλαιο». Για να κατανοήσει κανείς τον καπιταλισμό, πρέπει να κατανοήσει το φαινόμενο του κεφαλαίου. Ευτυχώς, η σημασία της λέξης κεφάλαιο στις καθημερινές συζητήσεις βοηθά πολύ.

Θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε το κεφάλαιο ως μέτρο της αξίας, όπως στην περίπτωση του χρηματικού ποσού που κάποιος τοποθετεί ή δανείζεται προκειμένου να ξεκινήσει μια επιχείρηση. Λέμε ότι για να ξεκινήσει μια επιχείρηση είναι αναγκαίο να υπάρχει κεφάλαιο. Γενικότερα όμως, το κεφάλαιο είναι ένα μέτρο της αξίας κάθε παραγωγικού σχεδίου, ανά πάσα στιγμή, και αυτό αναφέρεται τις περισσότερες φορές ως η αξία μιας επιχείρησης.  

Η αξία της οποιασδήποτε επιχείρησης, η κεφαλαιακής της αξίας, είναι η προεξοφλημένη αξία του συνόλου των αναμενόμενων εσόδων της μείον τα αναμενόμενα κόστη της κατά την οικονομικώς σχετική διάρκεια ζωής της. Το κεφάλαιο είναι ένα λογιστικό εργαλείο που χρησιμοποιεί χρηματοπιστωτικές συμβάσεις για να εκτιμήσει την αξία συνδυασμών της χρήσης παραγωγικών περιουσιακών στοιχείων, τόσο υλικών όσο και άυλων.


Οι οικονομολόγοι δεν ξεκαθάρισαν τα πράγματα - τουλάχιστον οι περισσότεροι.
Δυστυχώς, η εκπαίδευση ως προς τα βασικά οικονομικά δεν βοήθησε ιδιαίτερα σ’ αυτή την κατεύθυνση. Από τα πρώτα μαθήματα οικονομικών, το κεφάλαιο αφορά σε έναν υλικό «συντελεστή παραγωγής» παρόμοιο της σωματικής εργασίας, όπως τα εργαλεία, οι μηχανές, τα κτήρια και μερικές φορές η γη. Αυτό είναι ιδιαίτερα παραπλανητικό. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποια κατηγορική διαφορά ανάμεσα στις παραγωγικές υπηρεσίες των εργατών και τις παραγωγικές υπηρεσίες των φυσικών πόρων.

Και οι δύο έχουν οικονομική αξία λόγω, και μόνο, της αξίας τους στην παραγωγή πραγμάτων στα οποία οι καταναλωτές αποδίδουν αξία - σε κάποιο σημείο της αλυσίδας της προσφοράς. Μολονότι οι υλικοί πόροι συχνά αναφέρονται ως «κεφαλαιακά αγαθά», δεν είναι κεφάλαιο. Το κεφάλαιο δεν είναι ένα υλικό αντικείμενο - είναι μια κατασκευή αξίας. Είναι το αποτέλεσμα της εκτίμησης και του υπολογισμού κάποιου ανθρώπου.

Διάφοροι (αιρετικοί) οικονομολόγοι το επεσήμαναν αυτό, αλλά κανείς τους με μεγαλύτερη σαφήνεια απ’ ό,τι ο Λούντβιχ φον Μίζες στην κριτική του έναντι του σοσιαλισμού στις αρχές του 20ου αιών αιώνα. Ο Μίζες διευκρίνισε ότι η ουσία της επιτυχίας του καπιταλισμού, και των αποτυχιών του σοσιαλισμού είναι η ικανότητα των ανθρώπων να υπολογίζουν τη χρήση αξιών που σχετίζονται με τα μέσα παραγωγής.
Οι ιδιώτες επιχειρηματίες, καθώς αναζητούν το κέρδος σε ένα κοινωνικό σύστημα ιδιωτικής ιδιοκτησίας, μπορούν να χρησιμοποιούν τις τιμές της αγοράς που αφορούν σε παραγωγικούς πόρους και καταναλωτικά αγαθά για να διατυπώνουν χρήσιμες σ’ αυτούς εκτιμήσεις σε όρους χρημάτων που ενισχύουν τις προσπάθειές τους να παρέχουν πολύτιμα αγαθά και υπηρεσίες στους καταναλωτές και έτσι, αν πετύχουν, να αποκομίσουν κέρδος.

Χωρίς αυτή την ικανότητα της εκτίμησης και του υπολογισμού, δεν θα υπήρχε τρόπος να κάνουν κερδοσκοπικές μαντεψιές, που λειτουργούν ως κίνητρα στις επιχειρηματικές δράσεις που αποτελούν την ουσία της γνώριμης σε όλους μας διαδικασίας δοκιμής και λάθους της αγοράς.

Στον σοσιαλισμό, όπου ισχύει ο κεντρικό σχεδιασμός της παραγωγής και σε μεγάλο βαθμό απουσιάζει η ιδιωτική ιδιοκτησία, υπάρχουν «κεφαλαιακά αγαθά», αλλά δεν υπάρχει κεφάλαιο. Στον σοσιαλισμό δεν υπάρχει καπιταλισμός, καθώς δεν υπάρχει τρόπος να εκτιμηθεί η αξία αγοράς των παραγωγικών πόρων όταν δεν υπάρχουν αγορές γι’ αυτά.

Για να αποκαταστήσουμε τη λέξη «καπιταλισμός», πρέπει να ξεφύγουμε από τις νεφελώδεις μαρξιστικές συμπαραδηλώσεις και να τον κατανοήσουμε ως το σύστημα που μας επιτρέπει να χρησιμοποιούμε το κεφάλαιο και να επωφελούμαστε απ’ αυτό. Αυτή η κατανόηση του κεφαλαίου είναι θεμέλιο και μοχλός για την κίνηση της παραγωγικής μας προσπάθειας προς τις χρήσεις με τη μεγαλύτερη αξία.



--
O Peter Lewin είναι καθηγητής Χρηματοοικονομικών και Διοίκησης στο UT Dallas και μέλος του δικτύου στελεχών του FEE.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 26 Σεπτεμβρίου 2018 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education και τη συνεργασία του ΚΕΦΙΜ «Μάρκος Δραγούμης».

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2019

Δημιουργία ειδικού χώρου καπνιζόντων σε κατάστημα Εστίασης: μάθετε πώς θα τον αποκτήσετε.



Example blog post alt
Το Σχέδιο Δράσης κατά του καπνίσματος έχει ανακοινωθεί από την κυβέρνηση, φέρνοντας τον κλάδο της Εστίασης μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: να προσπαθήσουν τα καταστήματα να συμπορευθούν με το ριψοκίνδυνο πλαίσιο εφαρμογής του νέου νόμου ή να τολμήσουν μια νόμιμη και δίκαιη δυνατότητα ειδικής διαμόρφωσης του χώρου τους, ώστε να προσφέρουν αποκλειστικά στους καπνιστές πελάτες την επιλογή του καπνίσματος;

Στη δεύτερη περίπτωση, αναφερόμαστε σε μια δίκαιη απαίτηση, που μπορεί να έχει ο κάθε επιχειρηματίας, ο οποίος έχει επενδύσει χρήματα στο κατάστημά του και σαφώς, δεν μπορεί να ζει υπό το βάρος μιας ακόμα πιθανής καταγγελίας, ενώ τηρεί όλες τις προδιαγραφές, ούτε φυσικά μπορεί να απορροφήσει μονομιάς την απώλεια χιλιάδων πελατών καπνιστών.

Το ΠΑΣΚΕΔΙ, από την πρώτη στιγμή, τάχθηκε υπέρ της από κοινού αποδεκτής λύσης, που βασίζεται στην προσπάθεια της κυβέρνησης να εφαρμόσει τον αντικαπνιστικό νόμο, εξασφαλίζοντας την ιδανική πρόταση για μη καπνιστές, καπνιστές και καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος.
Η λύση της ίδρυσης ΛΕΣΧΗΣ, αφορά κάθε τύπο καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος, εκτός από αυτά που επισκέπτονται νομίμως ανήλικοι θαμώνες και είναι διαθέσιμη ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για καταστήματα – μέλη του ΠΑΣΚΕΔΙ.
Δικαιολογητικά που απαιτούνται:
1) Φωτοτυπία κάτοψης χώρου.
2) Φωτοτυπία άδειας λειτουργίας.
3) Φωτοτυπία έναρξης επιχειρηματικότητας (ΑΦΜ)
4) Φωτοτυπίες δύο (2) ταυτοτήτων, μπρος - πίσω, των ιδρυτικών μελών.
Αποστολή των δικαιολογητικών στο paskedi@paskedi.gr για δωρεάν έλεγχο πληρότητας προδιαγραφών.
Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη δυνατότητα απόκτησης Λέσχης Καπνιζόντων, καθώς και για τις απαιτούμενες προδιαγραφές του εκάστοτε χώρου, θα δίδονται μόνο σε ενεργά μέλη και σε κανένα άλλο τρίτο:

Θεσσαλονίκη
Μαυροκορδάτου 24 με Λεωφ. Βασιλίσσης Όλγας 151, 1ος όροφος - 546 45 Θεσσαλονίκη
ΤΗΛ: 2310 932420 - 932473 - 932481
paskedi@paskedi.gr

Αθήνα
Ερμού 56 4ος όροφος, 105 63 Αθήνα (Κέντρο), Εντός στοάς Κτήριο SPACES
ΤΗΛ: 2130 994018
paskedi@paskedi.gr



Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε τον επίσημη ιστοσελίδα του ΠΑΣΚΕΔΙ: https://www.paskedi.gr/

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2019

10 Χοντροκομμένα παραμύθια, για την μουσουλμανική λαθρομετανάστευση



Σχετικά με το μέγιστο πρόβλημα της μουσουλμανικής λαθρομετανάστευσης που κυριολεκτικά πνίγει τη χώρα επί χρόνια, ακούμε διαρκώς από κυβερνώντες, πολιτικά κόμματα και παράγοντες των τοπικών κοινωνιών να επαναλαμβάνονται μέχρι αηδίας τα ίδια χοντροκομμένα παραμύθια που δεν αντέχουν σε καμία λογική επεξεργασία και απευθύνονται μάλλον σε αφελείς ή ανίδεους:

Παραμύθι Νο 1: 


«Η αιτία της μαζικής λαθρομετανάστευσης είναι ο πόλεμος που αναγκάζει τους ανθρώπους να φεύγουν από τις πατρίδες τους επειδή κινδυνεύει η ζωή τους».Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία που τηρούν οι ελληνικές αρχές, η πλειονότητα των λαθρομεταναστών που έρχονται στη χώρα μας είναι Αφγανοί.
Το Αφγανιστάν όμως βίωσε τον χειρότερο πόλεμο κατά το διάστημα 1979-88, όταν ο σοβιετικός στρατός είχε εισβάλει και κυριεύσει τη χώρα και προέβαινε σε τρομακτικά αντίποινα σε βάρος αμάχων για τον ανταρτοπόλεμο που του έκαναν οι μουτζαχεντίν. Παραδόξως όμως δεν υπήρξε τότε κανένα κύμα Αφγανών προσφύγων προς την Ευρώπη!

Όταν πάλι μαινόταν ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ τη δεκαετία του 1980 ο οποίος ήταν ιδιαίτερα βάρβαρος και στοίχισε τη ζωή σε περίπου 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους, πάλι δεν υπήρξε κανένα κύμα Ιρανών και Ιρακινών προσφύγων προς τη Δύση! Αλλά και όταν έγινε η διαβόητη γενοκτονία των Τούτσι από τους Χούτου στη Ρουάντα στα μέσα της δεκαετίας του 1990 με 1 εκατομμύριο θύματα και μισό εκατομμύριο βιασμούς, ούτε τότε πλημμύρισε η Ευρώπη από πρόσφυγες. Επομένως το λογικό συμπέρασμα που βγάζει κανείς είναι πως ΔΕΝ είναι ο πόλεμος η βασική αιτία του φαινομένου που παρατηρούμε σήμερα.

Ποια όμως είναι τότε η ειδοποιός διαφορά του σήμερα με τις προηγούμενες δεκαετίες; Ποια είναι η πραγματική αιτία της μαζικής μετακίνησης εξαθλιωμένων πληθυσμών προς την Ευρώπη, αν όχι ο πόλεμος;
Η πραγματική αιτία είναι μία: το smartphone. Από τη στιγμή που και ο πιο πάμφτωχος κάτοικος της υποσαχάριας Αφρικής ή των οροσειρών του Πακιστάν, ή των λασπότοπων του Μπαγκλαντές απέκτησε πρόσβαση σε smartphone και είδε πώς ζει ο κόσμος στην ευημερούσα Ευρώπη, πώς διασκεδάζει, πώς απολαμβάνει ελευθερίες και δικαιώματα, ήταν αδύνατον πλέον να τον κρατήσει οτιδήποτε στον τόπο του.

Επομένως έχουμε να κάνουμε με σαφή ροή λαθρομεταναστών οι οποίοι χρησιμοποιούν την ιδιότητα του πρόσφυγα ως άλλοθι και ως φθηνή δικαιολογία για να εκμεταλλευτούν τα κενά του ευρωπαϊκού νομικού συστήματος και να μπορέσουν να φθάσουν στις χώρες που έχουν δει στο smartphone για να ζήσουν κι αυτοί όπως ζουν εκείνοι τους οποίους βλέπουν στα smartphones.

Γι’ αυτό οι δημοσιογράφοι λένε συχνά με έκπληξη ότι οι λαθρομετανάστες είναι πολλές φορές ρακένδυτοι και ταλαιπωρημένοι, αλλά έχουν πάντα πανάκριβο smartphone τελευταίας τεχνολογίας στο χέρι τους – αυτό συμβαίνει διότι πολύ απλά το smartphone είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τη νέα μεγάλη μετανάστευση των πληθυσμών και όχι ο φόβος του πολέμου.
......
Και είναι και κάτι ακόμα. Το ιερό καθήκον που έχουν προς τον Αλλάχ, δηλαδή προς τον Ιμάμη, ο οποίος τους προστάζει να είναι έτοιμοι για δράση όταν θα έρθει η κατάλληλη ώρα και δοθεί το σήμα…


Παραμύθι Νο 2:

«Η ελληνική κυβέρνηση πράττει το παν για τη φύλαξη των συνόρων, με τη βοήθεια της FRONTEX».
Το πολιτικό μας προσωπικό έχει πάρει διαζύγιο με την κοινή λογική. Τι σημαίνει “φυλάω τα σύνορα”; Ο κοινός νους λέει πως όταν μια χώρα φυλάσσει πραγματικά τα σύνορά της τότε εμποδίζει οποιονδήποτε αποπειραθεί να τα περάσει παράνομα είτε ένοπλος είναι αυτός είτε άοπλος.

Στη δική μας περίπτωση οι λαθρομετανάστες όχι μόνο περνούν εντελώς ανενόχλητοι και παράνομα στα νησιά μας και στον Έβρο, αλλά στα δεκάδες βίντεο που βλέπουν το φως της δημοσιότητας δεν υπάρχει ποτέ η παραμικρή παρουσία Ελλήνων ενστόλων στις περιοχές απόβασης ή εισόδου – ούτε ένας στρατιώτης, ένας λιμενικός ή ένας αστυνομικός να παρακολουθεί έστω από μακριά τους λαθρομετανάστες για να υποδηλώνει την ύπαρξη και λειτουργία του ελληνικού κράτους.

Αν δει κανείς σχετικά βίντεο θα δει τους λαθρομετανάστες να αποβιβάζονται όπου γουστάρουν, όποτε γουστάρουν, και να βρίσκονται εκεί μόνο άνθρωποι των ΜΚΟ που τους υποδέχονται και τους δίνουν οδηγίες για το πού θα πρέπει να πάνε στη συνέχεια.

Άρα όποιος μας λέει ότι φυλάει τα σύνορα, μας κοροϊδεύει ασύστολα. Δεν διώχνουμε ούτε εμποδίζουμε τους λαθρομετανάστες – απλώς τους υποδεχόμαστε και τους παρέχουμε ξενοδοχειακές υπηρεσίες και χρηματικά επιδόματα. Είναι άλλος ο ρόλος του φύλακα σε ένα ξενοδοχείο και άλλο του ρεσεψιονίστ.

Οι ελληνικές αρχές παίζουν απλώς τον ρόλο του ρεσεψιονίστ στο μεταναστευτικό ζήτημα – μοιράζουν κλειδιά δωματίων στους εισερχόμενους αλλοδαπούς και τους λένε σε ποιο “δωμάτιο” θα πάνε να μείνουν και τι ώρα σερβίρεται το πρωινό.

Όσο για τον ρόλο της FRONTEX στη φύλαξη των ελληνικών συνόρων, αυτό είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο που κυκλοφορεί. Περίπου 50 αξιωματικοί της FRONTEX έχουν αναπτυχθεί στα ελληνοαλβανικά σύνορα (χερσαία και θαλάσσια) με στόχο την παρεμπόδιση της διέλευσης των λαθρομεταναστών προς τις χώρες της ΕΕ. Ταυτόχρονα 115 Γερμανοί αστυνομικοί εκτελώντας χρέη συνοριοφυλάκων βρίσκονται στα σύνορα Ελλάδας-Σκοπίων με στόχο να αποτρέψουν τους λαθρομετανάστες να φτάσουν στην Κεντρική Ευρώπη.
Δηλαδή η FRONTEX ενώ παίζει στο Αιγαίο τον ρόλο του ήρωα-ναυαγοσώστη και ξεφορτώνει αβέρτα λαθρομετανάστες στα νησιά μας, την ίδια ώρα προσέχει στα βόρεια σύνορά μας να μην περάσει κανένας λαθρομετανάστης στην Αλβανία και στα Σκόπια αλλά να παραμείνουν όλοι εδώ!

Πρόκειται για ξεδιάντροπη κοροϊδία εκ μέρους της ΕΕ η οποία προφανώς έχει αποφασίσει να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρο συσσώρευσης μουσουλμάνων λαθρομεταναστών προκειμένου να προστατεύσει τις υπόλοιπες χώρες-μέλη της.


Παραμύθι Νο 3:

«Η Ελλάδα δεσμεύεται από διεθνείς συνθήκες και επομένως το Λιμενικό δεν μπορεί να απωθήσει τις λέμβους των λαθρομεταναστών αλλά είναι υποχρεωμένο να τους περισυλλέγει».

Μπροστά στο εθνικό συμφέρον και σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας καμία διεθνής συνθήκη δεν μπορεί να υπερισχύει.

Η Ελλάδα ήδη παραβιάζει συστηματικά επί δεκαετίες τον όρο της Συνθήκης της Λωζάνης ο οποίος επιβάλει ρητώς να είναι αποστρατιωτικοποιημένα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Εμείς αντιθέτως, επειδή κρίνουμε (πολύ σωστά) πως αν τηρήσουμε το γράμμα και το πνεύμα της Συνθήκης της Λωζάνης θα κινδυνεύσει η εθνική μας ασφάλεια, διατηρούμε στα νησιά αυτά ολόκληρες ταξιαρχίες με κάθε είδους βαρύ οπλισμό, και απλώς τις ονομάζουμε “Εθνοφυλακή” για να υποκρινόμαστε ότι δεν παραβιάζουμε τη Συνθήκη.

Άρα εφόσον παραβιάζουμε ήδη τις διεθνείς συνθήκες για λόγους ύψιστου εθνικού συμφέροντος, γιατί παριστάνουμε τους τόσο ευαίσθητους και τυπικούς όταν η χώρα μας απειλείται με κανονική άοπλη εισβολή αλλοεθνών; Επίσης, οι ίδιες διεθνείς συνθήκες που τάχα δεσμεύουν εμάς, δεν δεσμεύουν εξίσου και τις άλλες χώρες;

Οι Σκοπιανοί γιατί κρατούν κλειστά τα σύνορά τους και δεν περνάει ούτε κουνούπι; Γιατί πριν λίγα χρόνια συσσωρεύονταν λαθρομετανάστες στην παραμεθόρια Ειδομένη για να περάσουν σε σκοπιανό έδαφος αλλά δεν το κατάφερναν και έμεναν στην ελληνική πλευρά των συνόρων;

Κατηγόρησε κανείς τότε τους Σκοπιανούς επειδή απωθούσαν (πολλές φορές βίαια) τους λαθρομετανάστες; Τους έσυρε κανείς στα διεθνή δικαστήρια; Φυσικά και όχι, διότι έκαναν αυτό ακριβώς που υπαγόρευε το εθνικό τους συμφέρον.

Επίσης αυτό που βλέπουμε να γίνεται όλο και συχνότερα είναι να περνούν μαζικά οι λαθρομετανάστες τα χερσαία σύνορα του Έβρου. Εκεί λοιπόν που δεν τίθεται ζήτημα μη απώθησης και δεν ισχύουν οι κανόνες διάσωσης των ναυαγών, γιατί δεν τους σταματάμε; Τους Έλληνες διαδηλωτές που προσπάθησαν να περάσουν μέσα από ορεινές διαβάσεις για να διαμαρτυρηθούν για την υπογραφή της επαίσχυντης συμφωνίας των Πρεσπών το καλοκαίρι 2018 μια χαρά τους εμπόδισαν τα ΜΑΤ με χρήση χημικών ουσιών και με ξυλοδαρμούς.

Τους λαθρομετανάστες γιατί δεν μπορούν να τους εμποδίσουν να μη περνούν τα χερσαία σύνορα στον Έβρο; Άρα είναι ολοφάνερο ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να σταματήσουν τους λαθρομετανάστες και όχι ότι δεν μπορούν.


Παραμύθι Νο 4:

«Επειδή εμείς οι Έλληνες έχουμε ζήσει την προσφυγιά το 1922, θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε με ιδιαίτερη ευαισθησία τους μετανάστες που φθάνουν στη χώρα μας».

Το παιδαριώδες αυτό επιχείρημα το έχω ακούσει δυστυχώς ακόμη και από ιεράρχες που υποτίθεται ότι έχουν ένα μορφωτικό επίπεδο ανώτερο του μέσου πολιτικού. Είναι εντελώς βλακώδες και ανιστόρητο να συγκρίνουμε την άφιξη των ΕΛΛΗΝΩΝ Μικρασιατών προσφύγων το 1922 με τις αφίξεις των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Μπαγκλαντές, τη Σομαλία, τη Νιγηρία, τη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη, την Αλγερία και το Μαρόκο. Δεν υπάρχει απολύτως ΚΑΜΙΑ ομοιότητα σε αυτά τα δύο φαινόμενα.

Οι Έλληνες Μικρασιάτες ήρθαν στο ελληνικό κράτος νόμιμα, επειδή ξεριζώθηκαν βίαια από τις πατρογονικές τους εστίες και δεν άντεχαν να ζουν πλέον υπό τον τουρκικό ζυγό. Επιπλέον όχι μόνο ήταν κυριολεκτικά αδέρφια μας αλλά μας δίδαξαν πολιτισμό και μας έμαθαν τέχνες και γράμματα που εμείς της «παλαιάς Ελλάδας» δεν είχαμε αναπτύξει στον ίδιο βαθμό.

Με τους σημερινούς μουσουλμάνους λαθρομετανάστες που γκετοποιούνται, που επιβάλουν στις γυναίκες τους το τσαντόρ και που αυτομαστιγώνονται τελετουργικά στους δρόμους, ποια κοινή εθνική και πολιτισμική συγγένεια έχουμε, τι πολιτισμό θα πάρουμε και σε τι θα ωφεληθούμε; Και για όσους επικαλούνται το επίσης σαθρό επιχείρημα ότι “υπάρχουν ολόκληρες χώρες στη Δύση που θεμελιώθηκαν πάνω στους μετανάστες” το αμείλικτο ερώτημα είναι:

Και τι απέγιναν οι αυτόχθονες σ’ αυτές τις χώρες;. Μήπως υπέστησαν τελικά γενοκτονία και αφανισμό από τους νεοφερμένους μετανάστες, όπως έγινε με τους Ινδιάνους στην Αμερική και τους Αβορίγινες στην Αυστραλία; Αυτή θέλουμε να είναι η τύχη και των Ελλήνων στον τόπο τους;

Παραμύθι Νο 5: 

«Οι αρχές του πολιτισμού μας αλλά και του χριστιανισμού επιβάλουν να παράσχουμε κάθε δυνατή βοήθεια σε κατατρεγμένους ανθρώπους».

Αυτός είναι αναμφίβολα ο μεγαλύτερος μύθος που υποκρύπτει τη μεγαλύτερη απάτη. Κι αυτό διότι το μεταναστευτικό πρόβλημα ΔΕΝ είναι ζήτημα αγάπης και χριστιανικής αλληλεγγύης αλλά καθαρά ΠΟΣΟΤΙΚΟ ζήτημα. Αν βγαίνοντας κανείς από την πόρτα του σπιτιού του το πρωί δει στα σκαλιά έναν ρακένδυτο ζητιάνο να του ζητάει ελεημοσύνη για να φάει κάτι, το πιθανότερο είναι πως θα του δώσει ένα ευρώ, ίσως του δώσει και από το φαγητό της ημέρας ή του επιτρέψει να μπει και μέσα στο σπίτι να πλυθεί και να ξεκουραστεί – κι έτσι θα αισθανθεί πως έχει κάνει μία μικρή πράξη φιλανθρωπίας.

Αν όμως την επόμενη μέρα δει έξω από τα σκαλιά του 100.000 ζητιάνους, τι θα πρέπει να κάνει; Να τους βάλει μέσα στο σπίτι του όλους είναι αδύνατον, να τους ταΐσει όλους επίσης αδύνατον, αλλά ακόμη κι αν δώσει από ένα ευρώ σε όλους το αποτέλεσμα θα είναι να καταστραφεί ο ίδιος οικονομικά.

Συνεπώς η αγαθοεργία και η φιλανθρωπία έχουν ξεκάθαρα ΠΟΣΟΤΙΚΑ όρια, κάτι που αποκρύπτουν συστηματικά οι συνήγοροι της λαθρομετανάστευσης.
Αν έρχονταν ξαφνικά μία ωραία μέρα σε ένα ελληνικό νησί 100 ή 1.000 κατατρεγμένοι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες, αμφιβάλει κανείς ότι όχι μόνο θα τους περιποιούμασταν και θα τους δίναμε κάθε δυνατότητα να ζουν με άνεση, αλλά και ότι θα τους είχαμε κάτι σαν εθνική μασκότ;

Είναι άλλο πράγμα όμως να έρθουν ΜΙΑ ΦΟΡΑ 1.000 λαθρομετανάστες και τελείως άλλο πράγμα να έρχονται 300-500 ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.

Αυτό που στη μία περίπτωση θα ήταν μία πράξη φιλανθρωπίας που θα την κάναμε όλοι οι Έλληνες χωρίς δεύτερη σκέψη, ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας, τώρα μετατρέπεται σε εθνικό αυτοχειριασμό αποκλειστικά και μόνο λόγω του ΠΟΣΟΤΙΚΟΥ μεγέθους του προβλήματος.

Το να συνεχίσουμε να προσφέρουμε άσυλο και βοήθεια σε τόσο μεγάλο πλήθος αλλοδαπών συνιστά σίγουρη συνταγή αυτοκαταστροφής μας. Ο μεγάλος αριθμός των λαθρομεταναστών είναι άλλωστε αυτός που οδηγεί την ελληνική κυβέρνηση να τους διασπείρει σε όλη τη χώρα, γεγονός που αποτελεί τη μήτρα όλων των μελλοντικών προβλημάτων μας τα οποία θα ξεκινήσουν από την ενσωμάτωση των παιδιών των λαθρομεταναστών στα ελληνικά σχολεία

Οι οπαδοί του πολυπολιτισμού και κάθε είδους αντεθνικής ιδεολογίας ήδη δείχνουν ξεκάθαρα τις διαθέσεις τους με προτάσεις όπως αυτή του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιαννούλη που εισηγήθηκε την ποινική τιμωρία όσων Ελλήνων ψήνουν χοιρινό κρέας ή καταναλώνουν αλκοόλ κοντά σε “προσφυγικές δομές”! Με την ίδια νοσηρή λογική, θα πρέπει οι Ελληνίδες να αρχίσουν σε λίγα χρόνια να κυκλοφορούν με τσαντόρ για να μην προσβάλουν τα ήθη των μουσουλμάνων “φιλοξενούμενων”και άλλα πολλά παρελκόμενα από σεβασμό στον κάθε Χασάν που μας κουβαλήθηκε εδώ απρόσκλητα.

Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν τρελά σήμερα, αλλά δυστυχώς αυτό είναι το μέλλον που μας ετοιμάζουν οι άφρονες πολιτικοί ταγοί μας που έχουν ανοίξει ορθάνοιχτα τις πύλες της χώρας στη μουσουλμανική λαθρομετανάστευση. Αυτά που σήμερα μοιάζουν εξωφρενικά, αύριο θα μας τα επιβάλει δια της βίας το ίδιο το κράτος μας, και κάθε αντίδραση θα καταστέλλεται με ποινικές διώξεις.

Η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της γιγαντωμένης μουσουλμανικής μειονότητας θα οδηγήσει μοιραία στον αργό εκφυλισμό και τελικά στον θάνατο του ελληνικού έθνους. Και όλα αυτά είναι καθαρά θέμα και ΠΟΣΟΤΙΚΟ και όχι μόνο αξιακό, ηθικό όπως παραπλανητικά μας λένε κάποιοι επιτήδειοι.

Παραμύθι Νο 6: 

«Όποιοι εναντιώνονται στη φιλοξενία λαθρομεταναστών είναι ακροδεξιοί».

Η κακοποίηση και η διαστρέβλωση της γλώσσας αποτελεί χαρακτηριστικό των δήθεν “φιλανθρώπων” που προωθούν την αντικατάσταση πληθυσμού στην Ελλάδα.

Με τον όρο “φιλοξενία” εννοούμε το να παρέχεις στέγη, τροφή και κάθε άλλη βοήθεια σε κάποιον που την έχει ανάγκη, αλλά για συγκεκριμένη χρονική διάρκεια. Όταν αυτός ο αναξιοπαθών δεν έχει σκοπό να φύγει ποτέ από το σπίτι σου αλλά θέλει να μείνει εσαεί κι αυτός και τα παιδιά του και τα εγγόνια του και τα δισέγγονά του, αυτό ΔΕΝ είναι πλέον φιλοξενία αλλά είναι κανονική καταπάτηση και αποικισμός.

Έχετε ακούσει ποτέ κανέναν εκπρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης να μας λέει για ΠΟΣΟ χρόνο θα παραμείνουν οι “φιλοξενούμενοι” λαθρομετανάστες στη χώρα μας; Φυσικά και όχι.

Αν το ελληνικό κράτος είχε ειλικρινή πρόθεση να φιλοξενήσει απλώς τους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, μετά το πέρας του οποίου θα επέστρεφαν στις πατρίδες τους, θα τους περιόριζε όλους σε συγκεκριμένους χώρους και θα οργάνωνε αραβόφωνα ισλαμικά σχολεία για τα παιδιά τους αντί να τους διασπείρει σε όλη τη χώρα και να προσπαθεί πάση θυσία να τους ενσωματώσει στην ελληνική κοινωνία.

Για να μεριμνά όμως το κράτος μας πώς θα μπουν παιδιά τους στα ελληνικά σχολεία, και πώς θα μάθουν ελληνικά, για να τους παρέχει επιδόματα, σπίτια, ξενοδοχεία, μεταφορικά μέσα, κοινωνικά παντοπωλεία, δωρεάν περίθαλψη και για να τους κάνει σεμινάρια για το πώς θα βρουν δουλειές, σημαίνει πολύ απλά πως οι δήθεν “φιλοξενούμενοι” δεν πρόκειται να φύγουν ΠΟΤΕ και ότι σύντομα θα λάβουν και δικαίωμα ψήφου καθώς και ελληνική υπηκοότητα.

Αυτό από μόνο του είναι ένας ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟΣ λόγος να αντιδρούν οι τοπικές κοινωνίες, πέρα από τη βλάβη που υφίστανται από την εγκληματικότητα και το πλήγμα σε βάρος του τουρισμού.

Αλλά βέβαια οι προπαγανδιστές της εξαφάνισης του ελληνικού έθνους δεν θέτουν ποτέ σε κανέναν το αληθινό ερώτημα “θέλετε τη μόνιμη εγκατάσταση χιλιάδων αλλοεθνών και αλλόδοξων μεταναστών στα χωριά και στις πόλεις σας;”.

Αποκρύπτουν πάντα ύπουλα την ουσία του προβλήματος λέγοντας υποκριτικά “μα γιατί δεν θέλετε να φιλοξενήσετε μερικούς δυστυχισμένους ανθρώπους;”. Οι λέξεις που πραγματικά θα ηχούσαν καμπάνες κινδύνου στα αυτιά των Ελλήνων πολιτών, απλώς αποσιωπούνται και δεν προφέρονται ποτέ.

Παραμύθι Νο 7:

«Οφείλουμε ως λαός να αντισταθούμε στην ξενοφοβία και να υποδεχτούμε με αγάπη τους μετανάστες».

Έχει καταντήσει πραγματικά κουραστική αυτή η μπαρούφα περί της δήθεν “ξενοφοβίας”. Τι σημαίνει όμως στα αλήθεια ο όρος “ξενοφοβικός”; Φοβάται μήπως κανένας Έλληνας τον Σουηδό μετανάστη που θα έρθει με το διαβατήριό του και τα χαρτιά του να δουλέψει στην Ελλάδα; Φοβάται κανείς συμπατριώτης μας τον Γερμανό συνταξιούχο που έχει αγοράσει σπίτι στην Κρήτη για να περάσει τα γεράματά του, ή μήπως τον Ισπανό ή τον Ιταλό ή τον Αυστριακό ή τον Αμερικανό;

Κανείς δεν τους φοβάται αυτούς τους ξένους ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη. Όποιος λοιπόν τσουβαλιάζει συλλήβδην τους Έλληνες ως “ξενοφοβικούς” απλώς συκοφαντεί.

Όποιος αποκαλεί “μετανάστες” αυτούς που μας κουβαλιούνται απρόσκλητοι από κάθε γωνιά της Γης προσβάλει το μισό εκατομμύριο συμπατριώτες μας που έφυγαν μετανάστες την τελευταία δεκαετία με τα χαρτιά τους, τις οικονομίες τους και τις δεξιότητές τους, πάντα ΝΟΜΙΜΑ.

Ας μην προσβάλουμε λοιπόν τους κανονικούς και νόμιμους μετανάστες τους οποίους δεν φοβάται κανείς! Αυτούς που φοβούνται οι Έλληνες είναι τους παράνομους που έρχονται χωρίς κανέναν έλεγχο, περιφρονώντας απολύτως τα σύνορά μας και τους νόμους μας, ανεβάζοντας τους δείκτες εγκληματικότητας και νοσηρότητας του πληθυσμού και εισάγοντας ασθένειες που είχαν εξαφανιστεί εδώ και δεκαετίες από τον ντόπιο πληθυσμό.

Παραμύθι Νο 8:

«Το μεταναστευτικό πρόβλημα ήρθε για να μείνει και θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό».

Είναι τεράστια ανοησία να πιστεύει κανείς ότι οι ροές των λαθρομεταναστών μπορούν να ανακοπούν κάποια στιγμή ως εκ θαύματος αν κάνουμε λίγη υπομονή ή ότι η Ελλάδα μπορεί να αντέξει απεριόριστο αριθμό αλλοδαπών.

Οι δεξαμενές που τροφοδοτούν τη λαθρομετανάστευση είναι συντριπτικά μεγαλύτερες από το μέγεθος της Ελλάδας και, αν συνεχίσουμε να φερόμαστε βλακωδώς, είναι ικανές να μας λιώσουν μόνο με το αριθμητικό βάρος τους.

Μόνο η Νιγηρία έχει σήμερα πληθυσμό 190 εκατομμυρίων κατοίκων και το Μπαγκλαντές που έχει έκταση περίπου όση και η Ελλάδα, έχει 160 εκατομμύρια πάμφτωχους κατοίκους.

Αν συνεχίσουμε να εκπέμπουμε το μήνυμα ότι δεχόμαστε τους πάντες και μάλιστα τους επιδοτούμε και τους επιτρέπουμε να φέρουν νόμιμα και τις οικογένειές τους, είναι απλώς ζήτημα χρόνου να τελειώσουμε ως έθνος και ως χώρα.

Παραμύθι Νο 9:

«Τι έχουμε να φοβηθούμε από άοπλους και πεινασμένους ανθρώπους που αναζητούν απλώς ασφάλεια και μια καλύτερη ζωή;».

Η γειτονική Τουρκία, μία χώρα με καθαρά αναθεωρητική ατζέντα η οποία δεν κρύβει τις επεκτατικές και αρπακτικές διαθέσεις που έχει σε βάρος μας και δεν παραλείπει να μας απειλεί σχεδόν σε καθημερινή βάση, εργαλειοποιεί ασύστολα τις μεταναστευτικές ροές μετατρέποντάς τες σε ένα είδος υβριδικού πολέμου εναντίον μας. Όσο εμείς στρουθοκαμηλίζουμε και κλαίμε τη μοίρα μας λέγοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να ανακόψουμε αυτές τις ροές, τόσο βοηθάμε την Τουρκία να πετύχει την εθνική μας συντριβή χωρίς να χρειαστεί να ρίξει ούτε τουφεκιά.

Ας μην έχουμε την αφέλεια να πιστεύουμε ότι οι λαθρομετανάστες είναι ακίνδυνοι επειδή έρχονται άοπλοι. Από τη στιγμή που πατάνε σε ελληνικό έδαφος αποκτούν δικαιώματα και η Ελλάδα είναι υπόλογη διεθνώς απέναντί τους.

Αν συμβεί μία προβοκάτσια, ένα σοβαρό επεισόδιο, ένας φόνος σε βάρος τους, τότε η Τουρκία θα βρει ουρανοκατέβατη ευκαιρία να επέμβει σε ελληνικό έδαφος με το πρόσχημα ότι προστατεύει τους ομοθρήσκους της από τη βάναυση συμπεριφορά των Ελλήνων – και ο εδαφικός ακρωτηριασμός μας θα είναι βέβαιος και μόνιμος.

Επομένως πίσω από τον άοπλο λαθρομετανάστη πρέπει να βλέπουμε και τον πάνοπλο Τούρκο ο οποίος είναι πανέτοιμος να παίξει τον ρόλο του αυτόκλητου προστάτη των απανταχού μουσουλμάνων (το έχουμε δει άλλωστε αυτό να συμβαίνει και με τις παρεμβάσεις του Ερντογάν για τους Παλαιστίνιους) και καραδοκεί για να εκμεταλλευτεί την παραμικρή ευκαιρία που θα του δώσουμε εμείς με τη βλακεία μας και τη στρατηγική μυωπία μας


Παραμύθι Νο 10: 

«Είναι φυσικό να αδυνατεί η Ελλάδα να λύσει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης διότι καμία χώρα δεν έχει μπορέσει μέχρι τώρα να το λύσει».

Μέγιστο ψέμα! Μήπως το Ισραήλ δεν το έλυσε αυτό το πρόβλημα; Πόσοι λαθρομετανάστες μπαίνουν στο Ισραήλ ετησίως;

Απάντηση: ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ κι ας είναι το Ισραήλ δίπλα στη σπαρασσόμενη από πόλεμο Συρία, κι ας είναι πλουσιότατη χώρα με δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες για τους πολίτες της.Απλούστατα οι Ισραηλινοί έχουν φροντίσει να ενημερώσουν τους πάντες πως όποιος επιχειρήσει να περάσει παράνομα τα σύνορα της χώρας θα δεχθεί αμέσως πυρά.

Δεν βλέπω όμως κανέναν δημοσιογράφο να κατηγορεί ποτέ το Ισραήλ για “φασισμό”, “ρατσισμό” ή “ξενοφοβία”.

Αλλά μήπως και η Βουλγαρία δεν το έλυσε το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης;

Τα Σκόπια δεν το έλυσαν;

Γιατί άραγε εγκλωβίζονται οι λαθρομετανάστες στην Ελλάδα;

Μα βεβαίως επειδή τα Σκόπια και η Βουλγαρία έχουν κλείσει ερμητικά τα σύνορά τους και δεν τους αφήνουν να περάσουν για να πάνε στη Γερμανία, την Ολλανδία και τη Σουηδία και να καρπωθούν τα γενναιόδωρα επιδόματα που παρέχουν τα κράτη εκεί.

Άρα όποιος ΘΕΛΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να λύσει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, ΜΠΟΡΕΙ να το λύσει. Λύση δεν μπορούν να βρουν μόνο εκείνοι που ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να βρουν, και επιδιώκουν τη διαιώνιση του προβλήματος είτε λόγω ιδεοληψίας είτε επειδή καρπώνονται σημαντικά οικονομικά οφέλη από την εθνολογική καταστροφή της χώρας.

Όσο κι αν κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι η εσκεμμένη «αντικατάσταση πληθυσμού» στην Ελλάδα είναι απλώς άλλη μία θεωρία συνωμοσίας, έρχονται δυστυχώς πολύ έγκυρες φωνές για να ομολογήσουν πως όντως αυτό συμβαίνει. Ο ίδιος ο καθηγητής Στάθης Καλύβας που είναι μέλος της περίφημης Επιτροπής «Ελλάδα 2021» για τον εορτασμό των 200 ετών από την Επανάσταση, έγραψε σε πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή»:

«Η Ελλάδα αποτελεί προνομιακό τόπο και στο κοντινό μέλλον θα τραβήξει ανθρώπους τόσο από πλούσιες χώρες που θα θέλουν να ζήσουν σ’ αυτή για την ποιότητα ζωής που μπορεί να προσφέρει, όσο και από φτωχές χώρες, οι οποίοι αναζητούν ασφάλεια και ελευθερία. Είναι, δηλαδή, εντελώς απίθανο η Ελλάδα να αδειάσει από ανθρώπους. Θεωρώ επομένως πως εμείς, οι σημερινοί Έλληνες, έχουμε την ιστορική αποστολή, ως ένας κρίκος σε μια μακρά ανθρώπινη αλυσίδα που έζησε στον τόπο αυτόν, να μεταδώσουμε κάποιες πολύ σημαντικές αξίες μας στους ανθρώπους που θα μας διαδεχθούν στον τόπο αυτό, είτε συνδεόμαστε γονιδιακά μαζί τους είτε όχι».

Δηλαδή εν ολίγοις, αυτό που μας λέει ο καθηγητής είναι πως δεν έχει καμία σημασία ΠΟΙΟΙ θα κατοικούν στην Ελλάδα τις επόμενες δεκαετίες και αιώνες, αρκεί να υπάρχουν άνθρωποι που να είναι πρόθυμοι να έρθουν και να μείνουν εδώ απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχονται! Και μάλιστα αυτή η αντικατάσταση πληθυσμού να συμβεί σε καιρό ειρήνης, χωρίς καμία χρήση βίας.

 Αν αυτό δεν είναι ένα άκρως εφιαλτικό σενάριο για το έθνος μας, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

Απελευθέρωση των μέσων μεταφοράς.

Μόνο ένας ψυχοπαθής μπορεί να είναι κατά της ιδιωτικοποίησης των μέσων μαζικής μεταφοράς.

Όλοι οι άνθρωποι που δεν είναι παράσιτα του «δημοσίου» ή δεν έχουν ψυχολογικά προβλήματα, μόλις του εξηγήσεις τι είναι τα ιδιωτικά μέσα μαζικής μεταφοράς, δεν μπορούν παρά να συμφωνήσουν ότι αυτά μπορούν να κάνουν τις μεταφορές καλύτερες. Όταν εγώ θέλω να επανδρώσω ένα λεωφορείο με οδηγό και να εξυπηρετήσω τους καταναλωτές στις μετακινήσεις τους από το σημείο Α στο σημείο Β, μόνο ένας ψυχοπαθής μπορεί να βρει κάτι το στραβό σε αυτό και να θέλει να με απαγορεύσει να ρισκάρω το κεφάλαιο μου προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Το κράτος δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ρίξει το κόστος των μετακινήσεων το οποίο κόστος μην ξεχνάμε ότι εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την τιμή της βενζίνης που είναι κατά 80% κρατικοί φόροι. Χωρίς τους υπέρογκους κρατικούς φόρους η μετακίνηση θα ήταν πολύ φτηνότερη και οι ιδιώτες θα είχαν ένα ακόμα κίνητρο να εξυπηρετήσουν με τον καλύτερο τρόπο τους συνανθρώπους τους.

Ιδιωτικά μέσα μεταφοράς σημαίνει πιο φθηνές μετακινήσεις, πιο αποτελεσματικά δρομολόγια, πιο ευγενικοί οδηγοί, πιο τακτική συντήρηση πιο συχνή ανανέωση στόλου κ.ο.κ.

Κάποιος ο οποίος είναι κατά των ιδιωτικών μέσων μαζικής μεταφοράς είναι κατά των μετακινήσεων. Στην ουσία θέλει να παραμείνει σε ισχύ το κρατικό μονοπώλιο, σε βάρος των μετακινήσεων των πολιτών, για να μπορεί να χρησιμοποιεί αυτό το κρατικό μονοπώλιο (όπως και όλα τα άλλα) ως όχημα αναδιανομής. Θέλει να διορίζει φίλους ως οδηγούς και να πληρώνονται ισόβια 2-3 χιλιάρικα, θέλει να πληρώνει ο φορολογούμενος σε καύσιμα και συντήρηση 10 χιλιάρικα τον μήνα για να πηγαίνει ένα λεωφορείο στο χωριό του για έναν ή κανέναν επιβάτη, θέλει να πληρώνει ο φορολογούμενος διπλάσια τιμή για αγορά λεωφορείου και να μοιράζονται το κέρδος γραφειοκράτες και προμηθευτές, θέλει τζάμπα μηνιαία κάρτα εις βάρος των φορολογουμένων, θέλει με λίγα λόγια οικονομικό χάος για προσωπικό του όφελος. Αυτοί είναι οι μόνοι λόγοι για τους οποίους κάποιος λέει όχι στα ιδιωτικά μέσα μαζικής μεταφοράς.




Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2019

Μαστροπός το 1990, διακινητής το 2019.

Την δεκαετία του 1990 ο Λάκης από το ακριτικό Κιλκίς είχε χτίσει μια παράνομη μπίζνα: Περνούσε από τα σύνορα καλλίγραμμες νεαρές από Ουκρανία και Μολδαβία και τροφοδοτούσε τα κωλομπαρα του νομού Κιλκίς και των γειτονικών επαρχιών της Αλμωπίας και Βισαλτίας. Φιλάνθρωπος ο Λάκης, υποσχόταν δουλειά και μια καλύτερη ζωή στις νεαρές κοπέλες που δεν ειχαν στον ήλιο μοίρα. Κάποιες παντρεύτηκαν ντόπιους και αναβαθμισαν γονιδιακά τον ντόπιο άσχημο πληθυσμό, άλλες όμως έπεσαν θύματα αδίστακτων κυκλωμάτων μαστροπείας... Λίγο τον ένοιαζε τον Λάκη ο οποίος ενδιαφερόταν μόνο για την αμοιβή του.

Με τα χρήματα από το εμπόριο λευκής σαρκός ο Λάκης σπούδασε δύο παιδιά. Ή μάλλον "ένα παιδί κι ένα κορίτσι" όπως ο ίδιος έλεγε. Πρόλαβε και τα τακτοποίησε πρίν τον πιάσουν οι αρχές το 2002 και τον κλείσουν για παράνομη διακίνηση αλλοδαπών.

Ο γιός του (το "παιδί" κατά τον Λάκη) ο Γιακουμής μετά τις σπουδές του αποφάσισε να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του. Μορφωμένος όμως ο Γιακουμης με κρατικό πτυχίο κοινωνικού λειτουργού από το ΤΕΙ Άνω Τραχανοπλαγιάς, δεν επανέλαβε τα λάθη του πατέρα του και πήγε μέσω της νομίμου οδού: Ξεκίνησε ως φοιτητής στην ΠΑΣΠ και μετά τις σπουδές μεταπήδησε στον ΣΥΡΙΖΑ. Στις καταλήψεις απέκτησε πείρα πάνω στο πτυχίο του, μέχρι που άνοιξε τη δική του ΜΚΟ. Πλέον ο Γιακουμής ως πρόεδρος της δικής του ΜΚΟ παίρνει μηνιάτικο 10.000 ευρώ και διακινεί καθημερινά πάνω από 80 πρόσφυγες. Χώρια τα φιλοδωρήματα από τους διακινητές. Η μπίζνα που κληρονόμησε ο Γιακουμής από τον πατέρα του τον Λάκη, πλέον έγινε πολυεθνική εταιρία, νόμιμη και με κρατική χρηματοδότηση.

Βλέπετε τι διαφορά κάνει η κρατική μόρφωση; Και μετά κάποιοι λένε πώς όσοι σπουδάζουν κοινωνικές επιστήμες είναι άχρηστοι...




Αλλιεύτηκε από εδώ: https://www.facebook.com/DImitriosTsikas1

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019

Ανατομία τραπεζικού πανικού (bank run)



Του  

Ανατομία ενός bank run

Ήταν μια σκηνή γνωστή στην οικονομική ζωή: ολονύχτιες ουρές αναμονής για να ανοίξουν οι τράπεζες (πρώτα στο Οχάιο και στη συνέχεια, στο Μέριλαντ). Πομπώδες, αλλά ψευδείς διαβεβαιώσεις εκ μέρους των τραπεζιτών πως όλα είναι καλά και πως ο κόσμος πρέπει να πάει στο σπίτι του. Πεισματική επιμονή όμως από τους καταθέτες να αποσύρουν τα χρήματά τους και, επακόλουθα, κλείσιμο των τραπεζών από την κυβέρνηση, ενώ την ίδια στιγμή αυτές διατηρούσαν το δικαίωμα να παραμείνουν εν λειτουργία στον τομέα της συλλογής χρεών που οφείλονταν από τους δανειολήπτες. Με άλλα λόγια, αντί η κυβέρνηση να προστατεύσει την ατομική ιδιοκτησία και περιουσία, καθώς και την τήρηση των συμβάσεων που είχαν συνάψει οι πολίτες με τις τράπεζες, εσκεμμένα παραβίασε την ιδιοκτησία των καταθετών, απαγορεύοντας τους την ανάκτηση των ίδιων τους των χρημάτων.
Αυτό που περιγράφηκε ανωτέρω, ήταν η αναβίωση των γεγονότων των αρχών της δεκαετίας του 1930: Της τελευταίας εποχής των μαζικών bank run. Το ελάττωμα αποδόθηκε στο ότι οι καταθέσεις στις χρεοκοπημένες τράπεζες ήταν ασφαλισμένες από ιδιωτικούς και πολιτειακούς οργανισμούς, ενώ στις τράπεζες που αντιμετώπισαν σχετικά εύκολα την θύελλα, οι καταθέσεις ήταν ασφαλισμένες από τους δύο οργανισμούς της ομοσπονδιακής κυβέρνησης (FDIC για τις εμπορικές τράπεζες, FSLIC για τις τράπεζες αμοιβαίων αποταμιεύσεων και δανείων).
Αλλά γιατί; Ποιο μαγικό ελιξήριο κατείχε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση το οποίο δεν κατείχαν οι ιδιωτικοί και πολιτειακοί ασφαλιστικοί οργανισμοί; Οι ιδιωτικοί ασφαλιστικοί φορείς επισήμαναν τότε πως ήταν τεχνικά σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από τους κυβερνητικούς οργανισμούς (FSLIC και FDIC), αφού είχαν μεγαλύτερα αποθέματα ανά ασφαλισμένο δολάριο κατάθεσης. Πώς ήταν δυνατόν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, που ήσαν πολύ ανώτερες από τις κυβερνητικές σε όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες, να ήσαν τόσο ελαττωματικές σε αυτό τον τομέα; Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στο χρήμα, ώστε να απαιτείται ομοσπονδιακός έλεγχος για αυτό;

Μια απλή φήμη αρκεί για να προκληθεί πανικός και bank run

Η απάντηση στο αίνιγμα βρίσκεται στις αγωνιώδεις δηλώσεις των τραπεζών του Οχάιο και του Μέριλαντ, όταν πολλές εξ αυτών χρεοκόπησαν λόγω εξαιρετικά επισφαλών δανείων. «Τι κρίμα», παραπονέθηκαν, “η αποτυχία των ακάλυπτων (unsound) τραπεζών θα συμπαρασύρει και τις υγιείς τράπεζες».
Αλλά υπό ποια έννοια θεωρείται μια τράπεζα ως “καλυμμένη” (sound bank) όταν ένας αρνητικός ψίθυρος και μια κατάρρευση της εμπιστοσύνης εκ μέρους του κοινού, αρκούν ώστε να επέλθει η καταστροφή; Σε ποια άλλη βιομηχανία, μια απλή φήμη, ή υπαινιγμός αμφιβολίας, οδηγούν σε κατάρρευση μια πανίσχυρη και φαινομενικά στερεά επιχείρηση; Τι είναι αυτό το οποίο καθιστά την εμπιστοσύνη του κοινού ως τον πιο αποφασιστικό και συντριπτικά καθοριστικό λόγο βιωσιμότητας του τραπεζικού συστήματος;

Εγγενώς χρεοκοπημένο το τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεματικών

Η απάντηση βρίσκεται στην ίδια την φύση του τραπεζικού μας συστήματος. Στο γεγονός πως και οι εμπορικές και οι τράπεζες αμοιβαίων αποταμιεύσεων και δανείων, εξασκούν όλο και πιο έντονα το σύστημα κλασματικών αποθεμάτων: δηλαδή, έχουν πολύ λιγότερα μετρητά σε φυσική μορφή από τις πραγματικές αξιώσεις για αυτά τα μετρητά. Για τις εμπορικές τράπεζες, το αποθεματικό κλάσμα είναι τώρα περίπου 10 τοις εκατό. Για τις τράπεζες αμοιβαίων αποταμιεύσεων και δανείων, είναι πολύ λιγότερο.
Αυτό σημαίνει πως ο καταθέτης ο οποίος νομίζει ότι έχει 10.000 δολάρια στην τράπεζα εξαπατάται. Σε αναλογία, υπάρχουν μόνο, ας πούμε, 1.000 δολάρια ή και λιγότερα στο ταμείο. Κι όμως, ο καταθέτης λογαριασμού όψεως και ο καταθέτης λογαριασμού αποταμίευσης, θεωρούν πως μπορούν να αποσύρουν τα χρήματα τους ανά πάσα στιγμή, με άμεση εξαργύρωση του βιβλιαρίου σε μετρητά. Προφανώς, ένα τέτοιο σύστημα, το οποίο θεωρείται απάτη αν ασκηθεί από οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση, βασίζεται σε ένα τρικ πίστης: δηλαδή, μπορεί να λειτουργήσει μόνο εφόσον το μεγαλύτερο μέρος των καταθετών δεν πανικοβληθεί μαζικά από αυτήν την απάτη και προσπαθήσει να αποσύρει τα χρήματά του. Η εμπιστοσύνη είναι απαραίτητη όμως αποτελεί εμπιστοσύνη σε μια απάτη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, έτσι και ξεκινήσει η αναπόφευκτη αμφισβήτηση αυτού του συστήματος, το bank run είναι “ακαταμάχητο” και δεν μπορεί να σταματήσει.

Αντικαπιταλιστικές πρακτικές από ασφαλιστικές και τραπεζικές επιχειρήσεις

Έτσι γίνεται αντιληπτό γιατί οι ιδιωτικές εταιρείες λειτουργούν τόσο άσχημα στον επιχειρηματικό τομέα ασφάλισης των καταθέσεων. Η πραγματική ιδιωτική εταιρεία, (χωρίς κυβερνητικά προνόμια) μπορεί να λειτουργεί μόνο σε νόμιμες και χρήσιμες επιχειρήσεις, όπου οι ανθρώπινες ανάγκες και τα συμβόλαια εκπληρώνονται. Είναι αδύνατο να “ασφαλίσουν” μια επιχείρηση, ακόμα λιγότερο μια βιομηχανία, η οποία είναι εγγενώς αφερέγγυα. Οι τράπεζες κλασματικών αποθεμάτων, είναι εγγενώς χρεοκοπημένες και ως εκ τούτου αδύνατον να ασφαλιστούν.
Ποιο, λοιπόν, είναι το μαγικό φίλτρο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης; Γιατί όλοι εμπιστεύονται την FDIC και την FSLIC παρόλο που οι αναλογίες των αποθεματικών τους είναι χαμηλότερες από αυτές των ιδιωτικών και πολιτειακών ασφαλιστικών φορέων και παρόλο του ότι έχουν μόνο ένα πολύ μικρό κλάσμα του συνολικού αριθμού των ασφαλισμένων καταθέσεων σε μετρητά, ώστε να ανακόψουν οποιαδήποτε bank run; Η απάντηση είναι πραγματικά πολύ απλή: ο καθένας αντιλαμβάνεται (και αντιλαμβάνεται ορθότατα), πως μόνο η ομοσπονδιακή κυβέρνηση – και όχι οι πολιτείες η οι ιδιωτικές επιχειρήσεις – μπορεί να εκδώσει νόμιμο χρήμα. Όλοι γνωρίζουν ότι, σε περίπτωση που προκύψει κάποιο bank run, το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ θα παραγγείλει απλά στην Fed να εκτυπώσει αρκετά μετρητά για να διασώσει με bailouts όποιους επιθυμεί. Η Fed έχει την απεριόριστη μονοπωλιακή δύναμη να εκδίδει χρήμα και ακριβώς αυτή η μονοπωλιακή εξουσία στηρίζει το υπάρχον τραπεζικό σύστημα εξαπάτησης των κλασματικών αποθεμάτων.
Η FDIC και η FSLIC “λειτουργούν”, αλλά μόνο επειδή έχουν απεριόριστη μονοπωλιακή νομισματική εξουσία. “Λειτουργούν” προβαίνοντας σε bailouts για να διασώσουν οποιαδήποτε επιχείρηση ή οποιοδήποτε πρόσωπο επιθυμούν στη γη. Ακριβώς τα bank runs, με την σφοδρότητα τους πριν το 1933, διατηρούσαν το τραπεζικό σύστημα υπό σχετικό έλεγχο και απέτρεπαν την οποιαδήποτε ακραία ενέργεια νομισματικού πληθωρισμού.

Κατάργηση της κεντρικής τράπεζας και των κρατικών εξασφαλίσεων για να λειτουργήσει ο τραπεζικός ανταγωνισμός

Αλλά στις μέρες μας, τα μαζικά bank runs – τουλάχιστον για τη συντριπτική πλειοψηφία των τραπεζών όπου οι “καταθέσεις” είναι “ασφαλισμένες” από κυβερνητικούς οργανισμούς – έχουν τελειώσει. Και έχουμε πληρώσει και θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε το φρικτό τίμημα των bailouts.
Για να τεθεί τέλος στον νομισματικό πληθωρισμό απαιτείται συνεπώς πέρα απο την κατάργηση της Fed και η κατάργηση της FDIC και της FSLIC. Επιτέλους, οι τράπεζες θα πρέπει να αντιμετωπιστούν όπως κάθε άλλη επιχείρηση σε οποιαδήποτε άλλη βιομηχανία. Με λίγα λόγια, αν δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις συμβατικές τους υποχρεώσεις, να απαιτείται να εκκαθαριστούν. Θα ήταν διδακτικό και χρήσιμο, να διαπιστώσουμε πόσες τράπεζες θα επιβίωναν αν αποσυρόταν τα μαζικά κυβερνητικά στηρίγματα. Τα χρήματα των φορολογούμενων δηλαδή.


“The Rothbard Reader” σελ 181
Αλλιεύτηκε από https://www.eleytheriagora.gr

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2019

Εξορθολογισμός του νόμου περί καπνίσματος .









του Παναγιώτη Δούμα





1. Επικρατούσα κατάσταση

        α. Υπάρχει ένας νόμος που απαγορεύει το κάπνισμα εντός όλων των καταστημάτων εστιάσεως.
  β. Ο νόμος περιέχει παράθυρα, τα οποία ευνοούν τα καταστήματα που διαθέτουν μεγάλη πρασιά, την οποία μετατρέπουν σε κλειστούς χώρους, δήθεν στεγασμένους με πέργκολα. Ως εκ τούτου υπάρχουν δείγματα αθεμίτου ανταγωνισμού, έναντι επιχειρήσεων που ναι μεν διαθέτουν χώρους με περισσότερα τετραγωνικά, αλλά καμία πρασιά.
  γ. Ο νόμος δεν επιτρέπει διαμόρφωση χώρων για καπνιστές, ούτε καν για μεγαλυτέρου εμβαδού καταστήματα εστιάσεως.
 δ. Οι επιχειρηματίες είναι έκθετοι στον «τσαμπουκά» του καθενός «μη-συμμορφουμένου θεριακλή» με βαριά πρόστιμα.
  ε. Ο νόμος δεν εφαρμόζεται παρά από ελάχιστες επιχειρήσεις, κυρίως αυτές που ευνοούνται από την πρασιά.
 στ. Οι μη-καπνισταί διαμαρτύρονται για τη μη-εφαρμογή του νόμου και ζητούν αυστηρούς ελέγχους και πρόστιμα.
  ζ. Η εστίαση αποτελεί έναν κλάδο – διέξοδο για το μέσο Έλληνα, που δεν έχει δυνατότητα απασχολήσεως ή που χάνει τη δουλειά του. Σωρεία απολυομένων χρησιμοποιούν τις αποζημιώσεις τους από την απόλυση ή την εθελουσία έξοδό τους για να ιδρύσουν μία εταιρεία εστιάσεως.
  η. Η εστίαση αποτελεί επίσης μία εξαιρετικά αποδοτική πηγή εσόδων για το κράτος, καθώς συνδέεται και με τον τουρισμό, βασική και ίσως μοναδική σε αυτό το μέγεθος βιομηχανία εσόδων για τη χώρα.
  θ. Το κάπνισμα αποτελεί την κατανάλωση ενός καθ’ όλα νομίμως εμπορικά διατιθεμένου προϊόντος.
   ι. Παρά τη μείωση του ποσοστού των καπνιστών στη χώρα, παρατηρείται αύξηση των ανηλίκων καπνιστών και μείωση της ελαχίστου ηλικίας εισόδου των ανηλίκων στον κόσμο αυτής της επιβλαβούς για τους ιδίους και τους άλλους συνηθείας, η οποία ενέχει και διόλου ευκαταφρόνητη οικονομική επιβάρυνση για τους ιδίους ή τους γονείς τους.
 ια. Η μη ουσιαστική εφαρμογή του μέτρου μαρτυρά μία πραγματικότητα: Ότι το κοινωνικό αίτημα για πλήρη απαγόρευση του καπνίσματος δεν είναι επαρκές, καθώς οι φωνές στο δημόσιο διάλογο που απαιτούν διά ροπάλου αυτές τις απαγορεύσεις δεν είναι στην πραγματικότητα ικανές να συμπαρασύρουν ούτε καν την πλειονότητα των μη-καπνιστών, οι οποίοι ενδίδουν στις ανάγκες που γεννά η εξάρτηση των «μειονοτικών» (οριακά) καπνιστών φίλων ή συντρόφων τους. Επιπλέον, μαρτυρά ότι σε ένα επίπεδο παιδείας, δεν έχει γίνει τίποτε ώστε η μετάβαση σε μία «Ελλάδα μη-καπνιστών» να γίνει ομαλά.
 ιβ. Την ίδια στιγμή που επιδιώκεται αυτή η πλήρης απαγόρευση και εξάλειψη, μελετάται η δημιουργία χώρων – ζωνών ελευθέρας χρήσεως ναρκωτικών ουσιών.
  ιγ. Η υποκρισία δε σταματά εκεί. Την ώρα που στις εταιρείες εστιάσεως, ακόμη και σ’ αυτές με μεγάλο εμβαδόν, δεν επιτρέπεται η διαμόρφωση χώρων μη-καπνιστών, στην ίδια τη βουλή των Ελλήνων υπάρχει ειδικός χώρος για καπνιστές.
 


2. Αναμενόμενες εξελίξεις

      α. Η Νέα Δημοκρατία έχει προεξαγγείλει αυστηροποίηση του νόμου και δρακόντια επιβολή της εφαρμογής του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκφράζει μία «οργή», όμοια με την δικαιολογημένη οργή για το άβατο των Εξαρχείων και για την ανεξέλεγκτη δράση τρομοκρατικών ομάδων. Και σίγουρα, αυτή η οργή δεν είναι ανάλογη με τη θέση που καταλαμβάνει το «παθητικό κάπνισμα» στην ιεράρχηση των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με την γενικότερη παραβατικότητα.
 β. Σε περίπτωση εκπλήρωσης αυτής της δεσμεύσεως της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως, θα μειωθεί η κίνηση στα καταστήματα εστιάσεως και ο κόσμος θα επιλέγει είτε τα πάρκα είτε το σπίτι του για να διασκεδάζει. Αυτό είχε συμβεί και όταν το μέτρο πρωτοεπιβλήθηκε επί κυβερνήσεως Καραμανλή. Μοιραία, όσες επιχειρήσεις δε διαθέτουν πρασιά θα οδηγηθούν στο κλείσιμο ή στην παρανομία.
 γ. Ακόμη και στις επιχειρήσεις χωρίς πρασιά που υπομείνουν και εφαρμόσουν με συνέπεια το μέτρο, θα έχουμε αύξηση των καπνιζόντων θαμώνων εκτός του καταστήματος, οι οποίοι θα βγαίνουν με τα ποτά τους και θα στήνουν πηγαδάκια, δημιουργώντας μία κατάσταση μονίμου οχλήσεως για τους περιοίκους. Αυτό θα οδηγήσει σε ένα άλλο μέτρο που εφαρμόστηκε στην Ευρώπη, το οποίο απαγορεύει την κατανάλωση προϊόντων ενός καταστήματος εστιάσεως σε απόσταση εγγύτερη των πέντε ή επτά μέτρων (ενδεικτικά), ειδικά κατά της ώρες κοινής ησυχίας. (Παραλογισμός με ευρωπαϊκή σφραγίδα)
 δ. Οι απαγορεύσεις πρέπει συνήθως να έχουν μία ακριβή εκτίμηση των συνεπειών τους και του πώς θα εκτονωθεί το αντικείμενό τους. Θα αναζητηθούν νέα παράθυρα στο νόμο, θα εμφανισθούν κρυφές επιχειρήσεις, σαν τα κρυφά κλαμπ της ποταπαγόρευσης, οι οποίες και θα κερδοσκοπούν, αλλά και δε θα αποδίδουν τίποτε στο δημόσιο.
 ε. Σε μία περίοδο καθολικής καταπιέσεως των ελευθεριών του πολίτη διά της πολιτικής ορθότητος, πλήρους φορολογικού εξανδραποδισμού του και διαλύσεως του κοινωνικού ιστού, η ψυχαγωγία του πλήττεται ενισχύοντας το στρατό δυσαρεστημένων και μίζερων ανθρώπων που γέννησε η κρίση, τόσο η οικονομική όσο και η κοινωνική. Συγχρόνως, πλήττονται τα δημόσια έσοδα, ο τουρισμός και η αγορά εργασίας, η οποία σε μεγάλο βαθμό εξυπηρετείται από την εστίαση.
 στ. Το πιο σημαντικό ωστόσο είναι, ο κίνδυνος οι μη-καπνιστές να μη βρουν το δίκιο τους ποτέ και στο τέλος να τοποθετηθούν, όπως πολλοί άλλοι πολίτες στο ράφι των γραφικών, που επί δεκαετίες ζητούν το δίκιο τους για διάφορα ζητήματα και δεν το βρίσκουν ποτέ.
  ζ. Το επόμενο βήμα θα είναι η απαγόρευση του καπνίσματος σε υπαίθριους χώρους, πράγμα που ήδη συμβαίνει σε κάποια σημεία της Ευρώπης.



3. Πολιτική και ιδεολογική διάσταση

       α. Υπάρχει διάχυτη η άποψη ότι η εμμονή για αυτήν την απαγόρευση δεν οφείλεται σε πρακτικούς λόγους, ούτε επειδή ξαφνικά, ειδικά για αυτό το ζήτημα, κάποιες πολιτικές δυνάμεις αφουγκράστηκαν κάποια σημαντική μερίδα των πολιτών, όπως οι μη-καπνιστές. Αφενός διακρίνεται ο ευρωπαϊκού επιπέδου επαρχιωτισμός, που μιμείται ό,τι εφαρμόζεται στο εξωτερικό και υιοθετεί κάθε εκ Βρυξελλών υπαγορευόμενη ντιρεκτίβα, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν του την ελληνική πραγματικότητα. «Πότε θα γίνουμε κι εμείς Ευρωπαίοι;» διερωτώνται οι διάφοροι προπαγανδιστές του μέτρου. Αγνοούν ωστόσο δύο βασικές πραγματικότητες. Ότι αφενός οι απαγορεύσεις δεν εφαρμόστηκαν καθολικά και παντού στην Ευρώπη και αφετέρου ότι ήδη έχουν αρχίσει να γίνονται εκπτώσεις, όπου το μέτρο εφαρμόστηκε με αυστηρότητα.
 β. Η αδυναμία ή πρόθεση να μη λαμβάνεται υπ’ όψιν η δική μας πραγματικότητα, η ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων και οι ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας, μαρτυρά και μία ουσιαστική αδιαφορία για το έθνος και τις ιδιαιτερότητές του. Μια εχθρότητα, θα τολμούσε κανείς να πει, που πηγάζει από στρεβλές εμμονές μιμητισμού και δουλοπρέπειας.
 γ. Η απαγόρευση σε μία ιδιωτική επιχείρηση να διαθέτει το χώρο της σε όποιον θέλει, από τη στιγμή που αυτός καταναλώνει ένα καθ’ όλα νόμιμο στην αγορά προϊόν, αποτελεί σοβαρό ζήτημα περιορισμού της ελευθερίας. Επισημαίνουμε, ότι δε μιλάμε για δημοσίους κλειστούς χώρες, αλλά για ιδιωτικές επιχειρήσεις. Πρόκειται για σοβιετικού χαρακτήρος παρεμβατισμό, ο οποίος δεν επιχειρεί καν τα προσχήματα να τηρήσει. Λειτουργεί εκδικητικά και τιμωρητικά για μια τεράστια μερίδα πολιτών, αλλά και για ένα τεράστιο κομμάτι της ανάπτυξης και της οικονομίας της χώρας που αποδίδει στο κράτος τεράστια έσοδα, έχοντας μάλιστα υποστεί τεράστια επιβάρυνση με την αύξηση του ΦΠΑ στα αλκοολούχα.
 δ. Αποτελεί αντίφαση και υποκρισία η απαγόρευση της κατανάλωσης ενός προϊόντος που όχι μόνον είναι νόμιμο, αλλά συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην οικονομία της χώρας μέσω φόρων.
 ε. Ακόμη μεγαλύτερη αγανάκτηση προκαλεί η περαιτέρω απαγόρευση των ηλεκτρονικών τσιγάρων.
 στ. Η καθολική απαγόρευση του καπνίσματος βλάπτει και την ψυχική υγεία των καπνιστών στις ελάχιστες περιπτώσεις που εφαρμόζεται, αλλά και την υγεία των μη-καπνιστών, καθώς δεν εφαρμόζεται ούτε πρόκειται να εφαρμοσθεί ποτέ. Κι αυτό, διότι ο νόμος δεν είναι σωστός και δε λαμβάνει υπ’ όψιν του τίποτε άλλο πέραν της διεθνούς (κατά τόπους) πρακτικής.
 ζ. Βασικός σκοπός της πολιτικής είναι να εξασφαλίζει το εγγύτερο στο ιδανικό αποτέλεσμα για τους πολίτες και όχι να επιβάλλει απαγορεύσεις, απλά εκτελώντας οδηγίες μη αιρετών εκ Βρυξελλών.
 η. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση σχετίζεται άμεσα με το θέμα του καπνίσματος. Αφενός διότι έχει επιφορτισθεί το βάρος της εφαρμογής αυτών των παραλόγων νόμων και αφετέρου, διότι οι άμεσα πληττόμενοι αυτών των νόμων, είναι οι μεγαλύτεροι ζωοδότες της. Ως εκ τούτου, έχει καθήκον να κάνει έντονες παρεμβάσεις στην κεντρική εξουσία για τον εξορθολογισμό και την επίτευξη του θεμιτού αποτελέσματος, που δεν είναι άλλο από την μεγαλύτερη δυνατή ικανοποίηση για μη-καπνιστές, καπνιστές και επιχειρήσεις.



4. Πρόταση

     α. Δικαίωμα δημιουργίας χώρου καπνιστών μέχρι και 40% του συνολικού τους εμβαδού για επιχειρήσεις  με εμβαδόν άνω των 100τ.μ.(ενδεικτικό). Οι επιχειρήσεις αυτές θα πρέπει να υπαχθούν σε ειδικό μητρώο επιχειρήσεων που επιτρέπουν το κάπνισμα.
 β. Για επιχειρήσεις με μικρότερη των 100τμ επιφάνεια, δικαίωμα υπαγωγής σε ειδικό μητρώο επιχειρήσεων εστίασης που επιτρέπουν το κάπνισμα.
 γ. Ποσόστωση επιχειρήσεων που επιτρέπουν το κάπνισμα ανά δημοτικό διαμέρισμα, κοινότητα, δήμο ή περιφέρεια (θα μπορούσε να είναι για αρχή 40%, ποσοστό ανάλογο με αυτό των καπνιστών στην Ελλάδα – ενδεικτικά). Δυνατότητα κλήρωσης και εκ περιτροπής αναθεώρησης του μητρώου, όπου όλοι οι πληρούντες τις σχετικές προϋποθέσεις θα έχουν την δυνατότητα εκ περιτροπής να υπάγονται στο μητρώο.
 δ. Σταδιακή μείωση της ποσόστωσης των καταστημάτων καπνιστών. Όποια εταιρεία του μητρώου κλείνει δεν αντικαθίσταται. Νέες άδειες μόνο σε καταστήματα καπνιστών. Όσο μειώνεται η ποσόστωση, τόσο θα αυξάνονται τα τέλη/φόροι κλπ. Σκοπός είναι και ο περιορισμός των καταστημάτων του μητρώου σε ένα ποσοστό κάτω του 20% αλλά συγχρόνως και η αποφυγή δημιουργίας ολιγοπωλείου.
   ε. Αυστηρές προϋποθέσεις (δυνατοί εξαερισμοί, ιονιστές κλπ.) για επιχειρήσεις που επιθυμούν να ενταχθούν στο μητρώο επιχειρήσεων που επιτρέπουν το κάπνισμα.
 στ. Φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές, μειωμένα τέλη και άλλες διευκολύνσεις για καταστήματα που θέλουν να είναι αποκλειστικά για μη-καπνιστές και μεθοδευμένη καθοδήγηση των ανηλίκων προς αυτές τις επιχειρήσεις.
  ζ. Εστίαση των ελέγχων και της όποιας καταστολής στα καταστήματα καπνιστών (κλειστού χώρου) που επιτρέπουν την είσοδο σε ασυνόδευτους ανηλίκους και τους σερβίρουν αλκοόλ.
  η. Καθολική απαγόρευση του καπνίσματος σε ανηλίκους και δίωξη των γονέων τους.
 θ. Καθολική απαγόρευση του καπνίσματος στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ακόμη και στους υπαιθρίους χώρους, σε όλους, μαθητές και εκπαιδευτικούς. Επέκταση της απαγόρευσης και σε καταστήματα εστίασης που βρίσκονται σε ακτίνα μικρότερη των 100 μ από τον περίβολο του σχολείου. Απαγόρευση και της πώλησης καπνικών σε επιχειρήσεις – περίπτερα που βρίσκονται εντός της ακτίνας αυτής.
 ι. Εντατικοποίηση ενημερωτικών εκπαιδευτικών ενοτήτων για τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος και άλλων εθιστικών χρήσεων (αλκοόλ, ναρκωτικά κλπ.)
 ια. Απαγόρευση του καπνίσματος σε υπαιθρίους χώρους σημαντικών μνημείων και αρχαιοτήτων.
 ιβ. Περαιτέρω φορολογική επιβάρυνση εισαγομένων καπνικών προϊόντων. (ή αντιστρόφως, με φοροαπαλλαγές για ελληνικές εταιρείες). Το επιχείρημα των όποιων ευρωπαϊκών κανόνων και οδηγιών πρέπει να διεμβολισθεί μέσω παρεμβάσεων στα ευρωπαϊκά όργανα.