Ο σοσιαλισμός πραγματοποιεί τα αρρωστημένα όνειρά σου...

*(Βασίζεται σε πραγματική ιστορία)


Ο Σπύρος μεγάλωσε σε αγροτική οικογένεια της Ελληνικής επαρχίας. Ο πατέρας του στερήθηκε για να στείλει τον Σπύρο σε φροντιστήριο και να τον καμαρώσει να περνάει στη σχολή Γεωπονικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. 

Ο Σπύρος μετακόμισε στο φοιτητικό του σπίτι στην συμπρωτεύουσα. Δεν ήταν παιδί των μπάρ και της καφετέριας, κι έτσι περνούσε το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας στον υπολογιστή του.

Όπως όλοι οι άνθρωποι έχουμε πάθη, ο Σπύρος είχε το δικό του: τις ταινίες πορνό. 

Είχε ανοίξει λογαριασμό σε όλες τις γνωστές  ιστοσελίδες αυτού του είδους, και είχε κάρτα μέλους σε όλα τα video club της περιοχής του. Το δωμάτιό του κοσμούσαν αφίσες γνωστών πορνοστάρ, και σε κάθε γωνιά του σπιτιού του υπήρχαν καταχωνιασμενα πορνοπεριοδικά.

Η αγαπημένη του κατηγορία ερωτικών ταινιών ήταν οι "οικογενειακές", μιας και ο Σπύρος είχε βίτσιο με τις ερωτικές περιπτύξεις με μάνες και κόρες. Ο ίδιος φαντασιωνόταν να συνεβρίσκεται ερωτικά με μητέρα και κόρη, κάτι που όμως γνώριζε ότι θα παραμείνει μια φαντασίωση. Κατανοούσε ότι στις ταινίες οι ηθοποιοί παριστάνουν τους συγγενείς και ότι στην πραγματικότητα η κοινωνία μας είναι αρκετά συντηρητική για να ανεχτεί τέτοια φαινόμενα. 

Στο Πανεπιστήμιο ο Σπύρος δεν πατούσε συχνά. Παρακολουθούσε τα εργαστηριακά μαθήματα και είχε κάποιες επαφές με συμφοιτητές του που ανήκαν στην ΠΚΣ (φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ). Αν και ο Σπύρος δεν ήταν πολιτικοποιημένο άτομο, είχε αρχίσει να αναμασάει κάποιες λέξεις και φράσεις που άκουγε συνεχώς στην παρέα του. Δεν πολυκαταλάβαινε τι είναι ο καπιταλισμός, αλλά για κάθε τι κακό έφταιγε το "κεφάλαιο".

Τον Ιανουάριο ο πατέρας του Σπύρου πήρε το φοιτητικό επίδομα των 1.000 ευρώ και το πίστωσε στον τραπεζικό λογαριασμό του Σπύρου. Έχοντας λίγα έξοδα λόγω της περιορισμένης κοινωνικής ζωής του, ο Σπύρος πρώτη φορά είχε χρήματα στην άκρη. Το ίδιο και με τον συμφοιτητή του τον Αλέξη, με τον οποίο σχεδίαζαν τι να κάνουν με αυτά τα χρήματα. 

Τότε ο Αλέξης έριξε την ιδέα:

- Θέλεις να πάμε στην Κούβα; Βρήκα φθηνά αεροπορικά για την περίοδο μετά την εξεταστική. Πάμε να θαυμάσουμε τα επιτεύγματα του πραγματικού σοσιαλισμού. 

Η ιδέα φάνηκε ελκυστική στον Σπύρο, ο οποίος δεν είχε ταξιδέψει ποτέ εκτός Ελλάδος ούτε ειχε μπει σε αεροπλάνο. Συμφώνησε λοιπόν κατ' ευθείαν, αν και αγχώθηκε λίγο για το πώς θα το αποκρύψει από τον πατέρα του.

Η εξεταστική τελείωσε και οι δύο φίλοι διέσχισαν τον Ατλαντικό με τα φθηνά εισιτήρια που τους παρείχε η αιμοβόρα πολυεθνική του άκαρδου καπιταλισμού. Είναι τόσο επίπλαστη η δήθεν ευημερία του καπιταλισμού, που αυτά τα αεροπλάνα δεν είχαν ούτε USB για να φορτίσουν τα i-Phone. 

Στην Αβάνα ο Σπύρος και ο Αλέξης πέρασαν υπέροχα. Απόλαυσαν φθηνά κοκτέιλ, θαύμασαν απ έξω τα υπέροχα νοσοκομεία του καλύτερου συστήματος υγείας στον πλανήτη (έτσι τους είπαν στην ΚΝΕ), και αναμασούσαν τα ίδια κλισέ που λένε όλοι για το χαμόγελο και την απλότητα του κόσμου. 

Ένα βράδυ, γυρνώντας στο ξενοδοχείο τους, κάποιος ντόπιος τούς πλησίασε κρατώντας φωτογραφίες γυναικών. Με τα σπαστά αγγλικά τούς είπε ότι είναι η γυναίκα και η κόρη του, και κάθε μια κοστίζει $5 για όλο το βράδυ. Και ενώ ο Σπύρος και ο Αλέξης προσπαθούσαν να τον αποφύγουν ευγενικά αρνούμενοι να αποδεχτούν την κατάντια στον σοσιαλιστικό παράδεισο, ο Κουβανός κύριος είπε την μαγική φράση:

- Με $10 τις παίρνεις και τις δύο μαζί. 

Η σκέψη του Σπύρου κόλλησε. Έμεινε ακίνητος για κάποια δευτερόλεπτα σκεπτόμενος την ευκαιρία ζωής που του ανοιγόταν εκείνη τη στιγμή. Είχε την δυνατότητα να πραγματοποιήσει όλες τις φαντασιώσεις του, και μάλιστα όχι προσποιούμενος όπως οι ηθοποιοί, αλλά να πάει με πραγματική μάνα και την βιολογική της κόρη!

Από την άλλη όμως δεν ήθελε να δείξει άσχημο πρόσωπο στον σύντροφο που ήταν μαζί του. Υποτίθεται ότι ήταν μαζί στον σοσιαλιστικό παράδεισο, και άρα τέτοια περιστατικά δεν έχουν θέση στην κομμουνιστική τους ουτοπία. 

Ο εσωτερικός πόλεμος στο μυαλό του Σπύρου δεν κράτησε για πολύ. Αγνόησε την παρουσία του συντρόφου Αλέξη και ακολούθησε τον Κουβανό. Απείχε λίγα βήματα από την πραγματοποίηση του ονείρου του. Η χαρά του ήταν αποτυπωμένη στο πρόσωπο και στη στύση του. 

Μερακλής καθώς ήταν ο Σπύρος, είχε μια απαίτηση προς τον Κουβανό που εκπόρνευε την γυναίκα και την κόρη του:

- Θα σου δώσω $20, αρκεί να κάθεσαι στο ίδιο δωμάτιο και να με βλέπεις να σου γαμάω την οικογένεια. 

Το κόκκινο δίποδο δεν είχε κανέναν ενδοιασμό. Δολάρια να είναι, και μέχρι και ο ίδιος τού καθόταν. 

Οι σεξουαλικές επιδόσεις του Σπύρου δεν ήταν και οι καλύτερες. Τελείωσε σύντομα, αλλά δεν τον ένοιαζε καθόλου. Είχε πλέον την καλύτερη ιστορία να διηγηθεί. Πέταξε στα μούτρα του Κουβανού τα $20, και έφυγε πιο ολοκληρωμένος. 

Πλέον ο Σπύρος κατανόησε τους ΚΝίτες συμφοιτητές του. Ο σοσιαλισμός πραγματοποιεί τα όνειρά σου, και όχι ο καπιταλισμός...

Είσαι Δημοκράτης; Είσαι το πρόβλημα

Είσαι δημοκράτης και κατεβαίνεις σε πορεία/διαμαρτυρία για να εναντιωθείς στις πολιτικές μίας κυβέρνησης; Είσαι κινούμενη αντίφαση. 

Εφόσον η εκλογή μίας κυβέρνησης αντικατοπτρίζει την επιθυμία της πλειοψηφίας ενός λαού (εσύ τα λες αυτά, όχι εγώ), δεν έχει σημασία αν οι πολιτικές τις ΕΝ ΤΕΛΕΙ δεν σε βρίσκουν σύμφωνο. Διότι, ως δημοκράτης, θεωρείς τον εαυτό σου υπαγόμενο σε ένα ψευδές συμβόλαιο μεταξύ πολιτικού και ψηφοφόρου, κοινώς γουστάρεις να χρησιμοποιείς τη φράση "είδατε τι ψηφίσατε;" ή "πρέπει να μάθετε να ψηφίζετε καλύτερα". Θεωρείς δηλαδή ότι δικαίως βρίσκεται κάποια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση εκεί που βρίσκεται, διότι κέρδισε τη θέση της σύμφωνα με τους κανόνες στους οποίους και συ Ο ΙΔΙΟΣ πιστεύεις αλλά και ακολουθείς.

Αλλά εν τέλει το θέμα είναι να παραδεχτείς τα παραπάνω, και αυτό είναι το πιο δύσκολο. Με άλλα λόγια ότι κατά βάθος δεν είσαι δημοκράτης, αλλά κάποιος χωρίς αρχές που, απλά επειδή προσβάλλεται "αισθητικά" από τις επιλογές μίας κυβέρνησης, θεωρεί καθήκον του να κατεβαίνει στους δρόμους πουλώντας κοινωνική ευαισθησία και μάλιστα να την λέει σε μένα και στον καθένα, επειδή δεν σε ακολουθούμε στις αλλοπρόσαλλες σταυροφορίες σου. 

Κανονικά, εφόσον πιστεύεις στον θεσμό της δημοκρατίας, για τέσσερα χρόνια θα έπρεπε να βγάζεις τον σκασμό, ασχέτως αν δεν σου αρέσει το ποιος σε διαφεντεύει ανά πάσα στιγμή. Αλλά δεν το κάνεις, γι' αυτό και είσαι άξιος δουλέματος. Θα έπρεπε να περιμένεις τέσσερα χρόνια για να κάνεις ξανά κήρυγμα για το τι θα ψηφίσουμε.

Στην πραγματικότητα, όμως, είσαι "δημοκράτης" μέχρι εκεί που σε βολεύει. Όταν αρχίσουν τα πράγματα να μην είναι της αρεσκείας σου, σηκώνεις πανό και κάνεις πορείες στο Σύνταγμα με ντουντούκες και φανφάρες, ώστε, στο τέλος, να φας πάλι τα μούτρα σου, διότι δεν έχεις ουσιαστικά καταλάβει πώς παίζεται το παιχνίδι Κράτος- Υπήκοος (ούτε καν πολίτης). 

Όσοι έχουμε καταλάβει πώς παίζεται (και θα παίζεται) το παιχνίδι έχουμε καιρό τώρα αποκυρρήξει την Δημοκρατία ως "καλό" πολίτευμα, βάζουμε το άτομο πάνω από κάθε γαμημένη πλειοψηφία και σας βλέπουμε με απέχθεια να τρέχετε σε φαύλους κύκλους.

Αλλά, έτσι σας έμαθαν. Όσα περισσότερα κορμιά κατεβούν σε μία κινητοποίηση, τόσους πόντους ανθρωπιάς θα μαζέψετε. Μόνο οι προθέσεις αποτελούν κριτήριο αξιολόγησης της κοινωνικής ευαισθησίας. Ποιος χέστηκε για τα αποτελέσματα τους έτσι κι αλλιώς, ε; Περαστικά.

πηγή: https://ethnikoseleftherismos.blogspot.com

Το μίσος των κρατιστών (και της εκάστοτε εξουσίας) για το αλκοόλ.

του Δημητρίου Τσίκα

Η ζύμωση φρούτων για την παραγωγή αλκοόλης χρονολογείται από τη Νεολιθική εποχή (10.000 π.Χ.)[1], ενώ ενδείξεις για κατανάλωση αλκοόλ υπάρχουν σχεδόν για όλους τους πολιτισμούς από την προϊστορία μέχρι σήμερα. Αυτό είναι που κάνει το αλκοόλ τόσο ενδιαφέρον, αφού καθιστά τον άνθρωπο το μοναδικό είδος στο ζωικό βασίλειο που καταναλώνει αυτό το προϊόν. Το αλκοόλ είναι στην ουσία ό,τι πιο ανθρώπινο, μιάς και το ανθρώπινο είδος είναι το μοναδικό έμβιο ον που πίνει κάτι άλλο εκτός από νερό ή γάλα.

Μέχρι να αναπτυχθούν στα αστικά περιβάλλοντα τα αποχετευτικά δίκτυα ώστε να μην ανακατεύονται τα λύματα με το πόσιμο νερό, για χιλιάδες χρόνια ήταν πιο ασφαλές να πίνει κανείς αλκοολούχο ποτό παρά νερό. Ασθένειες όπως η χολέρα και η ελονοσία που μεταδίδονταν μέσω των υδάτων, θα μπορούσαν να είχαν αφανίσει ολοκληρωτικά τους πληθυσμούς στις πεδινές περιοχές της Ευρώπης αν δεν υπήρχε το αλκοόλ να αντικαταστήσει το νερό. Αυτή άλλωστε ήταν και η ανάγκη των ανθρώπων να πειραματιστούν στην ποτοποιία, από την μπύρα στην αρχαία Βαβυλώνα και το κρασί στην αρχαία Ρώμη, μέχρι το ουίσκι στη Σκωτία και την βότκα στην ανατολική Ευρώπη... παντού όλοι οι πολιτισμοί έχουν αναπτύξει την δική τους παράδοση στην παραγωγή αλκοολούχων ποτών.

Ακόμη και σήμερα υπάρχουν ιατρικές έρευνες που αποδεικνύουν την θετική επίδραση της αλκοόλης στο πεπτικό σύστημα και στην καρδιακή λειτουργία. Το κράτος όμως προτιμάει να προβάλει στους πολίτες του τις αρνητικές επιπτώσεις της καταχρήσεως της αλκοόλης, παρουσιάζοντας μόνο τις αρνητικές συνέπειες της υπερβολικής καταναλώσεως.

Το αλκοόλ και ο καπνός είναι πάντοτε ο εύκολος στόχος της εκάστοτε κυβερνήσεως όποτε θέλει να αυξήσει τα εσοδά της με την επιβολή παράλογης υπερφορολόγησης. Υπό την υποκριτικά αισχρή δικαιολογία της υποτιθέμενης προστασίας της υγείας των πολιτών, οι φόροι στα προϊόντα καπνού και οινοπνευματωδών ποτών ξεπερνούν κατά πολύ την αξία των ιδίων των προϊόντων. Και βεβαίως τα έσοδα από αυτούς τους φόρους δεν καταλήγουν στο σύστημα υγείας, αλλά στο μπάλωμα του δημοσιονομικού ελλείματως των διεφθαρμένων κυβερνήσεων.

Η ανηθικότητα των κρατιστών φτάνει στο αισχρό σημείο να φορολογεί κάτι τόσο συνδεδεμένο με την ανθρώπινη φύση και τον πολιτισμό, όσο τίποτα άλλο. Πραγματικά, αν υπάρχει κάτι πολιτισμικά κοινό σε όλους τους λαούς του κόσμου, είναι η έμφυτη περιέργεια των ανθρώπων να πειραματιστούν με τη ζύμωση των σακχάρων προκειμένου να παράξουν αλκοόλη προς κατανάλωση.

Όσο και αν προσπαθούσαν οι εκάστοτε εξουσίες, από την Εκκλησία μέχρι τον Βασιλιά, να απαγορεύσουν το αλκοόλ, η ανθρώπινη φύση δεν μπορούσε να περιοριστεί. Οι ποταπαγορεύσεις και οι ποινικοποιήσεις διόγκωναν το «πρόβλημα», με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγαλύτερη κατανάλωση κατά τις περιόδους των διώξεων. Οπότε τον τελευταίο αιώνα οι κρατιστές έκαναν ένα βήμα πίσω και αποφάσισαν να επιτρέψουν την κατανάλωση αλκοόλης, επιβάλλοντας όμως ειδική φορολογία που με τον καιρό γινόταν όλο και υψηλότερη, και σε πολλές περιπτώσεις (πχ στις Σκανδιναβικές χώρες) το αλκοόλ να είναι κρατικό μονοπώλιο.

Αυτό το ανεξήγητο μίσος της εξουσίας πρός το αλκοόλ παρέσυρε ακόμα και Libertarian ηγέτες όπως ο George Washington, ο οποίος το 1791 επέβαλε έναν σκληρό φόρο στο παραγόμενο ουίσκι για να μαζευτούν χρήματα για την κατασκευή του νέου Καπιτωλίου. Αποτέλεσμα αυτής της παράνοιας ήταν να πληγούν οι φτωχές αγροτικές οικογένειες που καλλιεργούσαν καλαμπόκι που προοριζόταν για την παραγωγή ουίσκι. Και βεβαίως σε αυτήν την κατάφορη αδικία ο λαός είχε στο πλευρό του τους Ρεπουμπλικανούς, με αργηγό τότε τον μετέπειτα Πρόεδρο Thomas Jefferson.

Οι αντιδράσεις δεν άργησαν να εκτραχυνθούν, έχοντας ως αποτέλεσμα την στοχοποίηση των εφοριακών που προσέρχονταν να εισπράξουν τους φόρους. Εκείνη την περίοδο ήταν που εμφανίστηκε η φράση «Πίσσα και Πούπουλα», όπου οι φοροεισπράκτορες διαπομπεύονταν σε κοινή θέα για παραδειγματισμό, αφού πρώτα τους είχαν αλείψει με πίσσα και πούπουλα και τους είχαν τοποθετήσει επάνω σε έναν περιφερόμενο στύλο.

Το 1794 οι στασιαστές είχαν οπλιστεί σχηματίζοντας πολιτοφυλακή σύμφωνα με την Δεύτερη Τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ που είχε ψηφιστεί μόλις 3 χρόνια νωρίτερα. Αυτοί οι σκληροί libertarian καργιόληδες επιτέθηκαν στο σπίτι του φοροεισπράκτορα John Neville στην Πενσιλβανία, μέσα στο οποίο είχε οχυρωθεί ο ίδιος με τους στρατιώτες του.

Η εξέγερση δυστυχώς έληξε με την έλευση κρατικών δυνάμεων καταστολής που έστειλε ο ίδιος ο George Washington, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν μέγας πότης και άνοιξε το δικό του αποστακτήριο όταν συνταξιοδοτήθηκε.

Η Εξέγερση του Ουίσκι αποτελεί μία χρυσή σελίδα στην ιστορία του Εθνικοκαπιταλιστικού Κινήματος και γιορτάζεται κάθε χρόνο την 1^η Αυγούστου.

---

[1] Charles H, Patrick; Durham, NC (1952). Alcohol, Culture, and Society. Duke University Press (reprint edition by AMS Press, New York, 1970). pp. 26–27. ISBN 9780404049065.

Αυτοψία ενός Εγκλήματος

Το λιμάνι του Πειραιά, από το τουριστικό τμήμα μέχρι το εμπορικό του Ν.Ικονιου, αποτελεί θεμελιώδες οικονομικό συστατικό για την ανοικοδόμηση τόσο της τοπικής κοινωνίας, οικονομικά, όσο και ολόκληρης της χώρας.

Για να μπορέσει κάποιος, αμερόληπτα, να εκτιμήσει την κατάσταση που επικρατεί στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ Πειραιά, εκεί που διοικεί και οργανώνει από το 2010 η Cosco με άλλες συνεργαζόμενες εταιρείες, όπως η DPort,θα πρέπει πρώτα να κάνει «αυτοψία» τόσο τοπικά όσο και χρονικά όλων όσων προηγήθηκαν για να φτάσει στο σημείο αυτό που με τα αδρανή ανακλαστικά ενός ανάλγητου κράτους το οποίο στερείται οργάνωσης και ελέγχου των κομματικοδιαιτων στρατώνων του, τελικά μεταβιβάζει την διαχείριση του σε μια ιδιωτική εταιρεία που καταφέρνει μέσα σε 9 χρόνια να μετατρέψει την «καμένη γη» που παρέλαβε, σε ένα πρότυπο Ευρωπαϊκό διακοσμητικό κέντρο με τεράστιες επενδύσεις σε υποδομές, μηχανήματα και ένα  εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό που μέχρις στιγμής αριθμεί τους 2000 εργαζομένους. Κάτι που ο συνδυασμός όλων επιβεβαιώνει την επιτυχία του σε 5,3 εκατομμύρια TEU's μέχρι και το Νοέμβριο του 2019.

Ακόμη και αυτοί που δε κατέχουν γνώσεις οικονομικών ή management, μπορούν πολύ εύκολα να κατανοήσουν πώς η αργομισθία ενός «υδροκέφαλου» δημοσίου, η ανικανότητα των κρατικών φορέων και η ατελέσφορη θέσπιση δημοσιονομικών μέτρων κατέστρεψε έναν από τους σημαντικότερους οικονομικούς Εθνικούς μας πυλώνες, ένα από τα λειτουργικότερα λιμάνια της Ευρώπης.

Όποιος έζησε και εργάστηκε στο λιμάνι τα χρόνια της παχυλής αγελάδας, δε θα μπορεί παράλληλα να αρνηθεί την ασυδοσία που επικρατούσε τότε με προνόμια και απολαβές χωρίς έλεγχο και αξιολόγηση. Ήταν ευκαιρία ζωής να σε απορροφούσε ο Οργανισμός και να σε μετέτρεπε από παραγωγικό άνθρωπο σε τερμίτη των φοροδοτών πολιτών αυτής της χώρας.

Άιτια και αποτελέσματα:

• Υπερπληρότητα προσωπικού -----> Αργομισθία

• Κομματοκρατια-----> Κανένας έλεγχος

• Κατασπατάληση δημοσίων πόρων-----> Αντιπαραγωγικότητα

• Γραφειοκρατία-Σφραγιδοκρατία-----> Άκαμπτο σύστημα

• Ρουσφετοψηφοθηρια-----> Καρτέλ θέσεων εργασίας

Δε θέλω να αναλύσω όμως τα αίτια όσο τη σημερινή εικόνα με τα  πραγματικά δεδομένα για το λιμάνι.Ολες οι εκφάνσεις της εξέλιξης του λιμανιού μεσα από πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές μεταβολές όλα αυτά τα χρόνια, η λέξη που μπορεί επάξια να την χαρακτηρίσει είναι η ΠΡΟΟΔΟΣ. Τοτε μπορείς να καταλάβεις πως η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι σαφώς πιο αποτελεσματική από οποιοδήποτε κρατικό παρεμβατισμό. Με αξιοκρατία γίνεσαι παραγωγικός. Με οργάνωση πάλι γίνεσαι παραγωγικός. Και με υπευθυνότητα είσαι παραγωγικος. Και όσο είσαι παραγωγικός, τόσο αναπτύσσεσαι και πετυχαίνεις την βέλτιστη κοινωνική ευημερία. Καταφερνεις να γίνεις ο άνθρωπος που ονειρεύεσαι και που η κοινωνία σε ανταμείβει.

Ο εξορθολογισμός του δημοσίου, λοιπόν, είναι ανέφικτος. Η καλύτερη λύση είναι αυτή του Thomas Jefferson: "H καλύτερη κυβέρνηση είναι αυτή που κυβερνάει λιγότερο". Οποιαδήποτε μείωση του δημόσιου τομέα, οποιαδήποτε μετατόπιση δραστηριοτήτων από το δημόσιο προς τον ιδιωτικό τομέα, είναι ένα καθαρό ηθικό και οικονομικό όφελος για την κοινωνία.

Κάθε μία από τις υπηρεσίες που παρέχονται από το κράτος έχει, στο παρελθόν, αποδοθεί με επιτυχία από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ο περίεργος ισχυρισμός ότι οι ιδιώτες δεν μπορούν να προμηθεύσουν αυτά τα αγαθά δεν ενισχύεται ποτέ, από αυτούς τους κρατιστές «οικονομολόγους», με οποιαδήποτε απόδειξη. Πώς είναι δυνατόν, για παράδειγμα, οι «οικονομολόγοι» αυτοί, που συχνά υποστηρίζουν ρεαλιστικές ή χρηστικές λύσεις, να μην απαιτούν κοινωνικά «πειράματα» προς αυτήν την κατεύθυνση; Γιατί πρέπει τα πολιτικά πειράματα να είναι πάντοτε προς την κατεύθυνση της περισσότερης κρατικής παρέμβασης; Γιατί να μην αφήσουμε στην ελεύθερη αγορά μια κοινότητα ή ακόμα και ένα νομό, μια πολιτεία ή μια περιφέρεια, για να δούμε τι έργο μπορεί να επιτελέσει αυτή;

πηγή: eleftheriautoktisia.blogspot.com

Το Brexit είναι η ευκαιρία της Ελλάδος

Το Brexit είναι πλέον γεγονός. Όσο και αν ο ΣΚΑΪ προσπαθούσε να μας πείσει ότι οι Βρετανοί μετάνιωσαν για την ψήφο τους, οι πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου γιόρτασαν ξέφρενα την απαγκίστρωση από τα δεσμά της Ε.Ε.. Και βεβαίως τα τρομολαγνικά σενάρια της Σίας Κοσιώνη και του Πορτοσάλτε που μάς έλεγαν ότι ράφια των σουπερμάρκετ της Αγγλίας θα αδειάσουν, διαψεύτικαν πανηγυρικά. Όχι ότι τα πίστευε αυτά κάποιος σοβαρός άνθρωπος, αλλά είναι πάντοτε απολαυστικό να βλέπουμε τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας να διαψεύδονται τόσο γρήγορα.

Ξημέρωσε η πρώτη εβδομάδα μετά το Brexit, και οι βρετανοί έχουν ακόμα χαρτιά υγείας να σκουπιστούν, τη λίρα Αγγλίας παραμένει ισχυρότερη του Ευρώ, και το νησί παραμένει στη θέση του. Αν κάποιος βγήκε αποδυναμωμένος από το Brexit δέν είναι το Ηνωμένο Βασίλειο αλλά η Ε.Ε. που δέχτηκε ένα τεράστιο πλήγμα χάνοντας τον δεύτερο μεγαλύτερο χρηματοδότη της. Και το ζήτημα πλέον είναι αν η αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας δημιουργήσει ένα ντόμινο αποχωρήσεων και άλλων κρατών μελών που θα δουν την επιτυχή πορεία του Ηνωμένου Βασιλείου εκτός Ε.Ε. ως παράδειγμα προς μίμιση.

Για εμάς τους Ευρωσκεπτικιστές η αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από το συγκεντρωτικό γραφειοκρατικό τέρας της Ε.Ε. αποτελεί μία χρυσή σελίδα στη σύγχρονη Ευρωπαϊκή ιστορία. Είναι ακόμη ένα παράδειγμα εφαρμογής του σοσιαλισμού το οποίο κατέρρευσε εκ των έσω, όπως κάθε μορφή σοσιαλισμού που είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Είναι η αρχή του τέλους της εποχής των ανοιχτών συνόρων, των gay pride, των ανούσιων απαγορεύσεων (πλαστικά καλαμάκια, κοκορέτσι, memes, σακούλες κτλ) και του Οργουελιανού Μεγάλου Αδερφού που θέτει περιορισμούς ακόμα και στον τρόπο που επιλέγουμε να εκφραστούμε.

Στις 31 Ιανουαρίου ένας βορειοδυτικός άνεμος ελευθερίας φύσηξε πάνω από την Ευρώπη και ισοπέδωσε αυτό που με τόσο κόπο έχτιζαν τόσα χρόνια οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Οι γενναίοι Βρετανοί τόλμησαν να κάνουν αυτό που καμία άλλη χώρα δεν τόλμησε να κάνει μέχρι σήμερα. Τιμώντας το ένδοξο παρελθόν τους έβαλαν πάνω απ όλα την Εθνική ανεξαρτησία της Πατρίδας τους, αδιαφορώντας για τις πιθανές συνέπειες με τις οποίες τους απειλούσαν ο Γιούνκερ και η Μέρκελ.

Η Αγγλία έβαλε τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, και το γραφειοκρατικό τέρας του συγκεντρωτισμού των Βρυξελλών ταλαντεύεται προσπαθώντας να ισοροπήσει μετά το σοκ. Όταν θα επέλθει το τελειωτικό χτύπημα στην Ε.Ε., η Μεγάλη Βρετανία θα πλέει ήδη προς την ελευθερία, σε αντίθεση με τις χώρες που επέλεξαν την υποτέλεια στο άρμα της Ευρώπης.

Μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε κι εμείς ως Έλληνες ότι ήρθε πλέον και για εμάς η ώρα για πλήρη απαγκίστρωση από τους περιορισμούς που μάς επιβάλει η ελίτ των Βρυξελλών;

Τι μας διδάσκουν οι αποτυχημένες προβλέψεις των «ειδικών» για το Brexit.

Ο σοσιαλδημοκράτης Guy Verhofstadt στήριξε με κάθε τρόπο την ανατροπή του δημοψηφίσματος για το Brexit

του Ryan McMaken

Εισαγωγή

Είναι πλέον οριστικό: το Ηνωμένο Βασίλειο αποχωρεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Από την 31η Ιανουαρίου 2020, το Ηνωμένο Βασίλειο ξεκίνησε τη διαδικασία αποχώρησης από την ΕΕ. Η διαδικασία μετάβασης θα συνεχιστεί καθ’ όλη τη διάρκεια του 2020, καθώς οι κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου και της ΕΕ διαπραγματεύονται τη φύση των μελλοντικών σχέσεων τους.

Κι ενώ η έξοδος της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πραγματικότητα, η οικονομική κατάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο παραμένει εξαιρετικά ήρεμη. Αυτό θα πρέπει να αποτελεί μεγάλη έκπληξη για όσους πίστεψαν τους ειδικούς των μέσων μαζικής ενημέρωσης και τους οικονομικούς εμπειρογνώμονες, που διαβεβαίωναν ότι η οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου θα παρέλυε όσο πλησίαζε η ώρα του Brexit.

Ωστόσο, η οικονομική αναταραχή είναι αμελητέα. Βεβαίως, οι αγορές και οι εταιρείες  προσαρμόζονται στη νέα πραγματικότητα του Ηνωμένου Βασιλείου, που θα βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό εκτός της κοινής αγοράς της ΕΕ. Αλλά δεν διαφαίνεται ότι η χώρα βρίσκεται στα όρια μιας οικονομικής καταστροφής λόγω Brexit. Αυτό ισχύει, παρότι το Brexit κατέστη ξεκάθαρο και αναπόφευκτο μετά τις γενικές εκλογές του Δεκεμβρίου.

Σενάρια καταστροφής

Άλλα μας έλεγαν όμως.

Οι πολέμιοι της βρετανικής εξόδου από την ΕΕ – και οι απασχολούμενοι εξ αυτών οικονομολόγοι – δεν επέμεναν μόνο ότι η τελική έξοδος θα ήταν καταστροφική για την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά ότι ακόμη και η αβεβαιότητα των αγορών για μια ενδεχόμενη έξοδο θα έπληττε σοβαρά τη βρετανική οικονομία.

Για παράδειγμα, το υπουργείο Οικονομικών του Ηνωμένου Βασιλείου δημοσίευσε έκθεση τον Μάιο του 2016 στην οποία ανέφερε:

Ενδεχόμενη επικράτηση του Brexit στο δημοψήφισμα, θα προκαλέσει σοβαρό οικονομικό κλονισμό που θα δημιουργήσει αστάθεια και αβεβαιότητα, που με τη σειρά τους θα επιδεινωθούν από τις πολύπλοκες και αλληλεξαρτώμενες διαπραγματεύσεις που θα ακολουθήσουν. Το κεντρικό συμπέρασμα της ανάλυσης είναι ότι το αποτέλεσμα αυτού του σοβαρού σοκ, θα είναι η ώθηση του Ηνωμένου Βασιλείου σε ύφεση και η ραγδαία αύξηση της ανεργίας.

Η έκθεση αυτή, λοιπόν, ενημέρωνε τους Βρετανούς ότι η οικονομική καταστροφή δεν χρειαζόταν καν ολοκληρωμένη έξοδο από την ΕΕ για να συμβεί. Απλά και μόνο η ψήφος υπέρ της αποχώρησης, θα προκαλούσε τεράστια οικονομικά προβλήματα.

Εν τω μεταξύ, ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ)  σε έκθεση του Απριλίου του 2016, προέβλεπε ότι το Brexit θα κόστιζε στη Βρετανία περισσότερες από τρεις χιλιάδες λίρες ανά νοικοκυριό και θα «αποτελούσε σοβαρό αρνητικό σοκ για την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου με επιπτώσεις και στις οικονομίες των υπολοίπων χωρών-μελών του ΟΟΣΑ.»

Περισσότερες αναλύσεις εξέταζαν τα αποτελέσματα ενός «σκληρού Brexit» σε αντίθεση με ένα πιο «μαλακό» Brexit. Αλλά στον δρόμο για το δημοψήφισμα – και για τα χρόνια που θα ακολουθούσαν – το μήνυμα ήταν σαφές: το Brexit θα κάνει τη Βρετανία σημαντικά φτωχότερη.

Ωστόσο, οι επενδυτές, οι επιχειρηματίες και οι καταναλωτές, δεν φάνηκε να πείθονται ότι τα εμπόδια που θα αναδύονταν στο διεθνές εμπόριο με το Brexit, θα μπορούσαν να κάμψουν την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι επενδυτές δεν εγκατέλειψαν τις επενδυτικές ευκαιρίες του Ηνωμένου Βασιλείου και οι επιχειρηματίες δεν αναμένουν επιβαρυντικούς δασμούς. Ακόμη και αν η ΕΕ επιμείνει στο bullying, το Ηνωμένο Βασίλειο έχει άλλους σημαντικούς εμπορικούς εταίρους.

Έτσι, τον Ιανουάριο του 2020,  η Telegraph ανέφερε πως «Η δύναμη της βρετανικής οικονομίας αψηφά τις προβλέψεις καταστροφής της μετα-Brexit εποχής» και το Bloomberg ανέφερε  ότι παρά τις προβλέψεις για μαζικές απώλειες στον χρηματοπιστωτικό τομέα, «το χρηματιστήριο του Λονδίνου επέκτεινε την κυριαρχία του στις διαπραγματεύσεις συναλλάγματος και παραγώγων επιτοκίων μετά το δημοψήφισμα. «Η Telegraph σημείωσε επίσης  ότι, καθώς η στιγμή της εξόδου πλησίαζε, η απασχόληση αυξήθηκε και η οικονομική ανάπτυξη – όπως μετράται από τις συνήθεις μεθόδους των οικονομολόγων – μεγεθύνθηκε.

Τα «κόστη συναλλαγών» δεν αποτελούνται μόνο από εμπορικά εμπόδια

Ο ισχυρισμός ότι το Brexit θα καθιστούσε τους πάντες φτωχότερους, βασίστηκε στην έμμονη ιδέα ότι η έξοδος θα αύξανε τα αποκαλούμενα «κόστη συναλλαγών» στις βρετανικές επιχειρήσεις όσον αφορά τους δασμούς και άλλους περιορισμούς στην ελεύθερη κυκλοφορία εργαζόμενων και αγαθών. Υποτίθεται ότι η επιχειρηματική συνεργασία με την υπόλοιπη ήπειρο ήταν σε βέλτιστο επίπεδο και ουσιαστικά χωρίς προβλήματα, ενώ η αποχώρηση από την ΕΕ θα δημιουργούσε πολλά νέα εμπόδια.

Αυτό είναι ένα συνηθισμένο επιχείρημα που χρησιμοποιούν οικονομολόγοι και πολιτικοί, οι οποίοι υποστηρίζουν τη διεξαγωγή του εμπορίου και της μετανάστευσης μέσω διεθνών συμφωνιών.

Ασφαλώς, η ελαχιστοποίηση του κόστους των συναλλαγών με αυτόν τον τρόπο είναι πάντα κάτι θετικό, με όλα τα άλλα να είναι ίσα. Είναι θετικό όταν το εμπόριο επεκτείνεται και όταν οι χώρες – και οι ιδιώτες εντός των χωρών – μπορούν να επωφεληθούν από τον καταμερισμό της εργασίας. Είναι επίσης θετικό όταν επιτρέπεται σε καταναλωτές και επιχειρηματίες να επιλέξουν μόνοι τους τι προϊόντα επιθυμούν να αγοράσουν και από πού.

Αλλά το πρόβλημα με την οικονομική ολοκλήρωση της ΕΕ είναι ότι ακολουθείται από πολιτική ολοκλήρωση. Έτσι, η οικονομική ολοκλήρωση συνοδεύεται από γραφειοκρατική διαχείριση εκ των άνω. Η διαχείριση αυτή είναι εκτεταμένη και οι κανονιστικές επιβαρύνσεις που συνδέονται με αυτήν είναι σημαντικές. Ο Ralph Peters του Ινστιτούτου Hoover αποκαλεί την ΕΕ «γραφειοκρατικό τέρας» που παρεμβαίνει εξωφρενικά στις «δομές της καθημερινής ζωής».

Ακόμη χειρότερα, η προσπάθεια μείωσης αυτής της γραφειοκρατικής επιβάρυνσης είναι εξαιρετικά δύσκολη για κάθε μεμονωμένο μέλος της ΕΕ. Οποιαδήποτε σημαντική αλλαγή στα ευρωπαϊκά γραφειοκρατικά διατάγματα, απαιτεί τεράστιες προσπάθειες για τη εξασφάλιση υποστήριξης από άλλα κράτη μέλη για την προώθηση μεταρρυθμίσεων. Το βάρος που επιβάλλεται στις μικρότερες επιχειρήσεις και τους επιχειρηματίες είναι ιδιαίτερα επιζήμιο. Όπως αναφέρει ο Peter Chapman στο Politico, «η γενική αντιπάθεια της ΕΕ έναντι των επιχειρηματιών παραμένει ένα τεράστιο εμπόδιο στην οικονομική ανάπτυξη». Αν και τα ονομαστικά οφέλη της ένταξης στην ΕΕ μπορεί να είναι εύκολα αντιληπτά όσον αφορά τα μειωμένα εμπορικά εμπόδια, τα καθαρά οφέλη είναι πολύ λιγότερο ορατά σε όσους γνωρίζουν το πραγματικό κόστος της γραφειοκρατίας της ΕΕ. Η ένταξη στην ΕΕ δεν συνοδεύεται μόνο από υψηλό κόστος συναλλαγών όσον αφορά τους πρόσθετους κανονισμούς, αλλά η φύση των μη εκλεγμένων και ξένων θεσμικών οργάνων της ΕΕ καθιστά τη γραφειοκρατία λιγότερο ικανή, λιγότερο ευέλικτη και, τελικά, μόνιμη. Αυτό από μόνο του αποτελεί πρόσθετο βάρος πέρα ​​από τους ίδιους τους κανονισμούς.

Ορισμένοι πολέμιοι του Brexit σημείωσαν το προφανές: ότι δηλαδή η έξοδος από την ΕΕ δεν θα φέρει και αυτόματη ανακούφιση από τις επιβαρύνσεις των κανονιστικών ρυθμίσεων. Αυτό είναι βεβαίως αληθές, αλλά όλα αυτά σημαίνουν ότι οι Βρετανοί επιχειρηματίες και καταναλωτές αναμένουν ότι θα υπάρξει τουλάχιστον κάποια ρυθμιστική ανακούφιση και ότι το κόστος του διεθνούς εμπορίου δεν θα φτάσει σε επίπεδα παράλυσης. Αλλά σημαίνει επίσης ότι εάν οι Βρετανοί υπεύθυνοι για την χάραξη πολιτικής επιθυμούν να αλλάξουν ή να μειώσουν αυτές τις γραφειοκρατικές επιβαρύνσεις, δεν είναι απαραίτητο να πάνε στις Βρυξέλλες για να πάρουν άδεια. Με άλλα λόγια, ο ιδιωτικός τομέας φαίνεται να έχει μια μακροπρόθεσμη οπτική, ενώ οι ειδήμονες κατά του Brexit έχουν εμμονή με το παρόν και το άμεσο μέλλον.

Έτσι, εκείνοι που προβλέπουν οικονομικά πλεονεκτήματα από το Brexit, έχουν βάσιμους λόγους να είναι αισιόδοξοι. Όπως επισημάνθηκε από πολλούς παρατηρητές υπέρ του Brexit, οι εμπορικές σχέσεις του Ηνωμένου Βασιλείου είναι παγκόσμιας κλίμακας και δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από ευνοϊκούς όρους με το μπλοκ της ΕΕ. Από πολλές απόψεις, η ένταξη στην ΕΕ έχει περιορίσει το εμπόριο του Η.Β. με τον έξω κόσμο. Η Κίνα και η ανατολική Ασία αποκτούν όλο και μεγαλύτερη σημασία σε μια παγκόσμια εμπορική στρατηγική από ό, τι η ΕΕ. Αυτό ισχύει και για τις κυρίαρχες χώρες της ΕΕ, όπως η Γερμανία. Επιπλέον, εάν συνασπισμοί επιχειρηματιών, φορολογουμένων και καταναλωτών, επιδιώξουν ανακούφιση από τις κανονιστικές ρυθμίσεις, θα έχουν καλύτερες προοπτικές να επιδιώξουν αυτή την αλλαγή στο Λονδίνο παρά στις Βρυξέλλες.

Οι οικονομολόγοι δεν μπορούν να προβλέψουν το μέλλον

Τι θα συμβεί από εδώ και πέρα λοιπόν;

Είναι αλήθεια πως το ότι δεν έχει συμβεί μέχρι στιγμής κάποια σοβαρή οικονομική αναταραχή μετά τον Brexit, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμβεί. Αλλά και πάλι, ακόμη και αν η οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου διολισθήσει, αυτό θα οφείλεται στο Brexit; Οι επιχειρηματικοί κύκλοι άνθισης-ύφεσης εξακολουθούν να είναι πραγματικότητα και μπορούν να προκληθούν από πολλούς παράγοντες πέραν της εγκατάλειψης ενός εμπορικού μπλοκ.

Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που γνωρίζουμε: οι ίδιοι «ειδικοί» που προέβλεψαν άμεσο οικονομικό χάος μετά από το δημοψήφισμα, είναι απίθανο να προβλέψουν με ακρίβεια οποιαδήποτε επερχόμενα συμβάντα που θα οφείλονται στο Brexit.

Στην πραγματικότητα, η πολυπλοκότητα των επερχόμενων αλλαγών στο νομικό, πολιτικό και διεθνές τοπίο είναι τέτοια, ώστε κάθε υπεύθυνος οικονομολόγος θα πρέπει να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να ξέρει τι θα συμβεί.

Σε ένα άρθρο με τίτλο «Mission Impossible: Ο υπολογισμός του Οικονομικού Κόστους του Brexit είναι αδύνατος», ο Roch Dunin-Wasowicz γράφει για το London School of Economics:

Στην πραγματικότητα, η εκτίμηση του κόστους γύρω από ένα μελλοντικό γεγονός είναι τόσο εύκολη, όσο είναι η πρόβλεψη για τον καιρό του επόμενου έτους. Οι οικονομικοί μαθηματικοί γνωρίζουν αυτό το θέμα καλύτερα από οποιονδήποτε. Λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν υπήρξε προηγούμενη έξοδος κράτους-μέλους από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ούτε από κανέναν ισχυρά ενοποιημένο οικονομικό χώρο), η εκτίμηση του πλήρους κόστους δεν είναι ποτέ δυνατή. Οι προσπάθειες που έγιναν πριν από το δημοψήφισμα αποτελούνταν σε εκτενείς υποθέσεις, μεταξύ των οποίων και υποθέσεις σχετικά με την αντίδραση των άλλων οικονομιών και των εμπορικών εταίρων στην ΕΕ και πέρα ​​από αυτήν. Επιπλέον, το ζήτημα αφορά μια πληθώρα πτυχών που υπερβαίνουν τις αυστηρές εμπορικές σχέσεις, όπως η παραγωγικότητα και το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, η κινητικότητα του εργατικού δυναμικού, η εκπαίδευση, η διασυνοριακή εταιρική συμπληρωματικότητα, η μακροοικονομική αλληλεξάρτηση, οι (μακροοικονομικές) πολιτικές ευθυγράμμισης, η οικονομική αλληλεξάρτηση, η ευελιξία, η χρηματοπιστωτική καινοτομία, η ρευστότητα, οι συστημικοί κίνδυνοι και η χρηματοπιστωτική σταθερότητα, ή αποτελεσματική πολιτική πρόληψης.

Αυτή η πραγματικότητα, ωστόσο, δεν θα εμποδίσει τους πολέμιους του Brexit να αποδώσουν κάθε ενδεχόμενη αρνητική εξέλιξη στην έξοδο από την ΕΕ και στους ανθρώπους που την στήριξαν.

***

Ο Ryan McMaken  είναι ο αρχισυντάκτης του Mises Wire και του The Austrian στο Ινστιτούτο Ludwig von Mises. Έχει πτυχία στα οικονομικά και στις πολιτικές επιστήμες από το πανεπιστήμιο του Colorado και ήταν αρμόδιος οικονομολόγος του οικιστικού τομέα του Colorado από το 2009 ως το 2014. Είναι συγγραφέας του Commie Cowboys: The Bourgeoisie and the Nation-State in the Western Genre.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises

το αλιεύσαμε από εδώ: https://www.eleytheriagora.gr