Ἰσραὴλ: Γῆ τῶν Ἑβραίων ἤ τῶν Ἀράβων;

 

Ἡ παρουσία τῶν Ἑβραίων στὴν περιοχὴ τῆς Ἰουδαίας ἐντοπίζεται ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων. Πολλοὶ ἱστορικοὶ ἀμφισβητοῦν τὴν Βίβλο ὡς πηγὴ ποὺ ἀποδεικνύει τὴν χρονικὴ περίοδο, ἀλλὰ σίγουρα ἐπιβεβαιώνεται ἡ παρουσία τους κατὰ τοὺς Ἑλληνιστικοὺς καὶ τοὺς Ῥωμαϊκοὺς χρόνους, ὁπότε καὶ ἐκδιώχθηαν ἀπὸ τὴ γῆ τους ἔπειτα ἀπὸ τὴν ἦττα τους στοὺς Ἰουδαιορωμαϊκοὺς πόλεμους τὸ 135 μ.Χ..

Οἱ μουσουλμάνοι ἐγκαταστάθηκαν πολὺ ἀργότερα στὴν περιοχή, ὅταν κατακτήθηκε ἀπὸ τοὺς Μαμελούκους τὸν 13^ο αἰώνα, ἐνῷ ἀπὸ τὸν 14^ο αἰώνα ξεκίνησαν οἱ μαζικὲς μετακινήσεις Ἑβραίων πρὸς τὴν Ἰερουσαλήμ, κυρίως ἀπὸ τὴν Ἱσπανία. Στὸ ἐνδιάμεσο ἡ περιοχὴ τῆς Ἰουδαίας κατακτήθηκε ἀπὸ Πέρσες, Βυζαντινούς, Σταυροφόρους καὶ Σελτζούκους.

Κομβικὸ σημεῖο στὸν Ἑβραϊκὸ χαρακτήρα τῆς σύγχρονης Ἰουδαίας ἀποτέλεσε τὸ ἔτος 1897, ὁπότε καὶ δημιουργήθηκε τὸ Σιωνιστικὸ κίνημα, μία προσπάθεια ἐπανασύστασης τοῦ νέου Ἑβραϊκοῦ κράτους μὲ σκοπὸ τὸν ἐπαναπατρισμὸ τῶν Ἑβραίων τῆς διασπορᾶς. Ἦταν ἕνα δίκαιο αἴτημα, στὸ ὁποῖο ὅμως ἀντιτίθεντο οἱ Βρετανοὶ ποὺ εἶχαν στὴν κατοχή τους τὴν Ἰουδαία στὶς ἀρχὲς τοῦ 20^ου αἰῶνος (μετὰ τὴν ἦττα τῶν Ὀθωμανῶν στὸν Α’ΠΠ).

Τὸ δικαίωμα δημιουργίας Ἑβραϊοῦ κράτους ἀναγνώριζε ἀκόμα καὶ ὁ ἴδιος ὁ… Χίτλερ, ὁ ὁποῖος ὑποστήριξε τὸν ἐποικισμὸ τῆς Ἰουδαίας μὲ τὴν χορήγηση κινήτρων στοὺς Ἑβραίους τῆς Γερμανίας πρὸς ἐθελούσια μετανάστευση στὴν Ἰουδαία. Τέτοιο παράδειγμα ἀποτελεῖ τὸ περίφημο «Σύμφωνο Χααβάρα» τὸ ὁποῖο ἦταν ἕνα σύμφωνο ἀνάμεσα στὴν Γερμανικὴ κυβέρνηση καὶ τὴν Ἑβραϊκὴ Κοινότητα τῆς Γερμανίας, καὶ μέσω αὐτοῦ τὸ Γερμανικὸ κράτος βοηθοῦσε τοὺς Ἑβραίους νὰ μεταναστεύσουν στὴν Παλαιστίνη.

Ὁ Χίτλερ μάλιστα πῆγε ἀκόμα ἕνα βήμα παραπέρα, ὑποστηρίζοντας χρηματικὰ καὶ ἐξοπλίζοντας τὶς ἔνοπλες ὀμάδες Σιωνιστικῆς ἀντίστασης ἐναντίον τῶν Βρετανῶν στὴν Ἰουδαία. Ἡ ὀργάνωση Λεχί, μὲ τὴ στήριξη τοῦ Γ’ Ῥάιχ ἀνέπτυξε δράση τόσο ἐναντίον τῶν Ἄγγλων κατακτητῶν ὅσο καὶ κατὰ τῶν Ἀράβων ἐποίκων. Σίγουρα τὰ κίνητρα τοῦ Χίτλερ ἦταν νὰ χτυπήσει τοὺς Βρετανοὺς καὶ ὄχι ἡ «ἀγάπη» του πρὸς τοὺς Ἑβραίους, ἀλλὰ καὶ μόνο ἡ ἀναγνώριση τῆς Ἑβραϊκότητος τῆς περιοχῆς ἀπὸ τὸν μεγαλύτερο ἀντισημίτη τοῦ 20^ου αἰῶνος, ἀποδεικνύει πὼς ἡ διεκδίκηση εἶναι βάσιμη καὶ μὲ τὸ παραπάνω. Πόσω μάλλον ἂν ἀναλογιστοῦμε τὶς στενὲς σχέσεις τοῦ Γ’ Ῥάιχ μὲ τὸ Ἰσλαμικὸ στοιχεῖο.

Μὲ τὴ δημιουργία τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραὴλ τὸ 1948, ἦταν λογικὸ νὰ ὑπάρξουν ἀντιδράσεις ἀπὸ τὸν Ἀραβικὸ κόσμο. Οἱ μουσουλμάνοι ποὺ ἐγκαταστάθηκαν ὡς κατακτητὲς 700 χρόνια νωρίτερα, ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ἐπιστρέψουν τὰ ἐδάφη στοὺς γηγενεῖς κατοίκους τους. Ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο, οἱ συγκρούσεις ἔφεραν τὸν πρῶτο πόλεμο τὸ 1948, ὅταν ἡ Αἰγυπτος εἰσέβαλε ἀπὸ τὸ νότο καὶ ἡ Ἰορδανία ἀπὸ τὰ ἀνατολικά, καὶ κατέλαβαν τὴ Γάζα καὶ τὴ Δυτικὴ ὄχθη ἀντίστοιχα. Τὰ ἐδάφη ποὺ ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ Ἰσραὴλ δημιούργησαν καὶ τὸ πρωτοεμφανιζόμενο «Παλαιστινιακὸ ἔθνος», δηλαδὴ τοὺς Ἄραβες ποὺ πῆραν τὸ ὄνομα ποὺ εἶχαν δώσει οἱ Ἄγγλοι στὴν περιοχὴ κατὰ τὴν κυριαρχία τους (ἀπὸ τοὺς Φιλισταίους ποὺ ζούσαν στὴν Ἰουδαία κατὰ τὴν ἀρχαιότητα).

Ἔκτοτε οἱ ἐντάσεις εἶναι συνεχόμενες μὲ πολλὲς αἱματηρὲς μάχες. Παρὰ τὶς προσπάθειες τῶν Ἰσραηλινῶν ἀρχῶν νὰ ἐσωματώσουν τοὺς Ἀραβικοὺς πληθυσμούς, τὸ θρησκευτικὸ μίσος τῶν μουσουλμάνων δὲν τοὺς ἐπιτέπει νὰ κρίνουν μὲ καθαρὸ μυαλό. Παρ’ὅλο ποὺ οἱ Ἄραβες ποὺ ἐπέλεξαν νὰ πάρουν τὴν Ἰσραηλινὴ ὑπηκοότητα χαίρουν τῶν δικαιωμάτων καὶ προνομίων ποὺ πηγάζουν ἀπὸ αὐτήν, οἱ φανατικοὶ Ἰσλαμιστὲς ποὺ ἐπέλεξαν νὰ μείνουν στὶς ὑποβαθμισμένες περιοχὲς τῶν αὐτοαποκαλούμενων «Παλαιστινιακῶν ἀρχῶν» (τὶς ὁποῖες ὅμως ἔχει ἀναγνωρίσει τὸ Ἰσραὴλ καὶ παραχώρησε καθεστὼς αὐτοδιοίκησης) προτιμοῦν νὰ ἐπιδίδονται σὲ τρομοκρατικὲς ἐνέργειες ὑποκινούμενοι ἀπὸ τὰ γειτονικὰ Ἰσλαμικὰ καθεστώτα.

Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ σύρραξη δὲν ἀποτελεῖ διαθρησκευτικὴ διαμάχη, ἀλλὰ διαφορὰ ἀνάμεσα στὴν θρησκοληψία καὶ τὴν κοσμικότητα. Ἐξάλλου τόσο οἱ φανατικοὶ Ἰσλαμιστὲς ὅσο καὶ οἱ ὑπερορθόδοξοι χασιδίτες Ἑβραίοι πολεμοῦν λυσσαλέα τὸ κράτος τοῦ Ἰσραήλ, οἱ μὲν διότι πιστεύουν ὅτι γῆ ἀνήκει στοὺς Ἄραβες, καὶ οἱ δὲ διότι θεωροῦν πὼς τὸ Ἰσραὴλ ὡς κοσμικὸ κράτος ἔχει χάσει τὸν θρησκευτικό του χαρακτήρα.