Λιμπερταριανισμός και Εναλλακτική Δεξιά.

Η σημαία Gadsden, όπως λέγεται, είναι ένα σύμβολο του 1775 που παραδοσιακά χρησιμοποιείται από το Λιμπερταριανικό κίνημα, αλλά παραδόξως (για κάποιους) τελευταία εμφανίζεται σε εκδηλώσεις της εναλλακτικής δεξιάς (Alternative Right) ανάμεσα στη σημαία της Συνομοσπονδίας, καθώς επίσης και σε άλλες σημαίες διαφορετικών ακροδεξιών οργανώσεων που κατά κύριο λόγο δεν πρεσβεύουν την ατομική ελευθερία.

Φαίνεται παράδοξο. Ο Λιμπερταριανκός χαρακτήρας είναι καθαρά ατομικιστικός ενώ η Εναλλακτική Δεξιά είναι φαινομενικά κολεκτιβιστική. Η Λιμπερταριανίστρια φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος Ayn Rand είχε γράψει ότι ο «ρατσισμός είναι η κατώτερη, η πιο πρωτόγονη μορφή κολεκτιβισμού», όπως επίσης ότι ο ρατσισμός είναι το επίκεντρο της ιδεολογίας του alt-right. Ο λιμπερταριανισμός χαρακτηρίζεται από αντιεξουσιασμό και υποστηρίζει ένα μικρότερο κράτος, ενώ οι ναζιστικές σημαίες που συνυπήρχαν με την Gadsden στις alt-right εκδηλώσεις αντιπροσωπεύουν ένα από τα πιο κρατικοκεντρικά καθεστώτα στη σύγχρονη ιστορία.

Ωστόσο, παρά αυτές τις αντιφάσεις, έχουμε δει μια σύγκλιση μεταξύ των δύο κινημάτων, με τον Λιμπερταριανισμό να αποτελεί μία πτέρυγα μέσα στο alt-right  κίνημα, και για κάποιους έναν ιδεολογικό μοχλό πίεσης μέσα σε αυτό.

Εναλλακτικοί Λιμπερταριανιστές (Alt-Libertarians)

Το Alternative Right και οι λιμπερταριανιστές συμβαδίζουν εδώ και καιρό μαζί. Τον Αύγουστο του 2017, ο Matt Lewis του Daily Beast προσδιόρισε ένα φαινόμενο που το ονομάστηκε "The Insidious Libertarian-to-Alt-Right Pipeline" (η ύπουλη διασύνδεση λιμπερτάριαν και εναλλακτικών δεξιών), αφού διαπίστωσε ότι πολλοί γνωστοί alt-right  ακτιβιστές συνήθιζαν κατά το παρελθόν να αυτοαποκαλούνται Λιμπερταριανιστές, και πολλοί εξακολουθούν να το κάνουν.

Ενώ πολλοί στο Alternative Right έχουν αποποιηθεί δημοσίως τον Λιμπερταριανισμό με τη δικαιολογία ότι είναι υπερβολικά χαλαρός όσον αφορά την μετανάστευση, κάποιοι άλλοι έχουν ανοιχτά ταυτιστεί με τον Λιμπερταριανισμό και το δηλώνουν ευθέως. Στο alt-light (όπως ονομάζεται) κίνημα περιλαμβάνονται μεγάλα ονόματα ακτιβιστών που έχουν αυτοπροσδιοριστεί ως Λιμπερταριανιστές όπως ο Stefan Molyneux, ο Gavin McInnes και ο Milo Yiannopoulos. Στο alt-righ συναντάμε επίσης τον Tim Gionet (γνωστό ως «Baked Alaska»), τον Christopher Cantwell και τον φιλόδοξο Richard Spencer, πολλάκις προσκεκλημένο σε Λιμπερταριανικά συνέδρια.

Όσο και αν πολλοί βρίσκουν παράδοξο το γεγονός να υπάρχουν άτομα που ακροβατούν ανάμεσα σε φαινομενικά δύο αντικρουόμενα στρατόπεδα, υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα επωνύμων που εκφράζουν θέσεις που συμβαδίζουν με τον Λιμπερταριανισμό και συγχρόνως με το Alternative Right κίνημα. Τυπικό παράδειγμα ο Austin Mitchell Gillespie (γνωστός με το ψευδώνυμο «Augustus Invictus») ο οποίος ήταν ένας εκ των κεντρικών ομιλητών στο Unite the Right Rally στο Charlottesville της Βιρτζίνια και συχνός ομιλητής σε alt-right εκδηλώσεις στις ΗΠΑ, ενώ ήταν επίσης και υποψήφιος στην Φλόριντα με το Libertarian Party στις εκλογές του 2016.

Πολλοί στο alt-right επιθυμούν μια ενσωμάτωση των Λιμπερταριανιστών, κάτι που φαίνεται στη δημοφιλία σελίδων στο Facebook και το Reddit που αποκαλούνται "alt-libertarians". Το λογότυπο των alt-libertarians αναπαριστά το φίδι της σημαίας Gadsden να περιστρέφεται γύρω από το Το ρωμαϊκό fascio littorio (σύμβολο του φασισμού), και με την επιγραφή “DON’T TREAD ON US”. Η ανικατάσταση του ενικού αριθμού με τον πληθυντικό στο motto των Gadsden δείχνει τον πυρήνα της διαφοράς ανάμεσα σε alt-right και Libertarians όσον αφορά την ατομική ή την σοσιαλιστική προσέγγιση της Ελευθερίας, η οποία Ελευθερία κατέχει δεσπόζουσα θέση και στις δύο ιδολογίες.

Επίσης συναντάμε Libertarians που δεν αυτοπροσδιορίζονται ως alt-right (με την έννοια του υπέρμαχου ενός εθνικού κράτους), αλλά που επίσης πιστεύουν στην φυλετική ομοιογένεια ως θεμέλιο λίθο για την επίτευξη μιας πραγμτικά Λιμπερταριανικής κοινωνίας. Στο ιστολόγιο affirmativeright.blogspot.com αναρτήθηκε ένα άρθρο του λιμπερταριανιστή Rik Storey που υποστηρίζει:

«Σε μια κοινωνία με έλλειψη εμπιστοσύνης δεν μπορεί να αναπτυχθεί η καπιταλιστική τάξη, και χωρίς αυτήν θα πρέπει να πούμε αντίο στα Λιμπερταριανικά Think Tank που προάγουν τις ιδέες μας. Εν ολίγοις, αν αγαπάτε την ελευθερία, πρέπει να αγαπάτε την ομοιογένεια».

Κοινές ιδεολογικές ρίζες

Αλλά ακόμη και αν αφήσουμε στην άκρη αυτούς που απέρριψαν τον κλασσικό Λιμπερταριανισμό και το γύρισαν σε alt-right, υπάρχουν πολλὰ ζητήματα στα οποία οι alt-right και οι λιμπερταριανιστές συμφωνούν.

Ένας κύριος λόγος που συμβαδίζουν οι δύο αυτές ιδεολογίες είναι η αντίθεσή τους σε πολιτικές που καθορίζουν τα όρια και τις κατευθυντήριες γραμές όσον αφορά τις διακρίσεις συγκεκριμένων «ευπαθών όμδων». Οι λιμπερταριανιστές θεωρούν ότι αυτοί οι «αντιρατσιστικοί» νόμοι διαταράσουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό και την ελευθερία των ιδιωτών στο επιχειρείν, αφού οι κοινωνικές πολιτικές καθορίζουν τις προτερεότητες βάσει κοινωνικών αναγκών και όχι αποδοτικότητας. Οι alt-right επίσης αντιτίθενται σε τέτοιου είδους πολιτικές, όχι λόγω της παραβίασης των ατομικών δικαιωμάτων και του επιχειρηματικού ανταγωνισμού, αλλά διότι αυτές οι πολιτικές αποτελούν άδικη και επιβλαβή διάκριση κατά των λευκών.

Επίσης, ο Λιμπερταρισμός υποστηρίζει το κατά δυνατόν μικρότερο κράτος, το οποίο ναι μεν φαινομενικά είναι αντίθετο του εθνικιστικού απολυταρχισμού, αλλά ο αντικρατισμός συμβαδίζει με τον πόλεμο των alt-right εναντίον της ZOG (Zionist Occupied Government) και της ακροαριστερής ατζέντας των αξιωματούχων του βαθέως κράτους. Με λίγα λόγια, η alt-right βρίσκει στους λιμπερταριανιστές τον μοναδικό σύμμαχο εναντίον του διεφθαρμένου κρατισμού.

Ακόμα ένα σημείο στο οποίο υπάρχει πλήρης συμφωνία alt-right και Λιμπερταριανιστών είναι η άποψη περί οπλοκατοχής και ελευθερίας του λόγου. Ειδικά όταν σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο υπάρχουν πολιτικές που περιορίζουν την ελευθερία στην έκφραση συγκεκριμένα των εθνικιστικών απόψεων, οι εθνικιστές βρίσκουν στο πρόσωπο των λιμπερταριανιστών κάποιους που υποστηρίζουν την ελευθερία του λόγου χωρίς λογοκρισία και μεροληψία ως προς την πηγή που εκφράζει τις απόψεις.

Οι αρχές του Λιμπερταριανισμού αφορούν ξεκάθαρες βασικές έννοιες σχετικά με τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας και την ατομική ελευθερία, κάτι το οποίο όχι μόνο δεν έρχεται σε αντίθεση με τις εθνικιστικές ιδέες, αλλά οι ίδιοι οι εθνικιστές γνωρίζουν ότι μόνο σε ένα ελεύθερο Λιμπερταριανικό καθεστώς θα έχουν την ελευθερία έκφρασης που τους έχει στερηθεί εδώ και δεκαετίες (και με το πέρασμα του χρόνου γίνεται όλο και πιο αυστηρή). Αυτό εξηγεί και τον λόγο για τον οποίο πολλοί πρώην εθνικιστές στρέφονται προς τον Λιμπερταριανισμό. Τo Λιμπερταριανικό κίνημα, αν και είναι κάπως περιθωριοποιημένο, είναι λιγότερο στιγματισμένο από το alt-right και δίνει την ελυθερία στην έκφραση διαφορετικών ιδεών, αρκεί βεβαίως να μην παραβιάζουν την βάση του ιδεολογικού πυρήνα του.

Ο Λιμπερταριανισμός δεν υποκλίνεται στην πολιτική ορθότητα που επιβάλλει την αυτολογοκρισία και τον αυτοκτονικό περιορισμό σε κάθε μορφή εκφράσεως: Κατά το παρελθόν o Ludwig von Mises έχει εκφράσει διθυραμβικά σχόλια για την οικονομική πολιτική του Μουσολίνι, ο Milton Friedman εξήρε το οικονομικό θαύμα της Χιλής του Πινοσέτ, ο Murray Rothbard πίστευε στον «εθελονικό διαχωρισμό» των φυλών και αναγνώριζε την αναγκαιότητα του Απαρτχάιντ, όπως επίσης το 1992 είχε μιλήσει και θετικά για τον ηγέτη της ΚΚΚ, David Duke. Επίσης, μέλη των διάφορων Libertarian Think Tank είναι επιφανείς εθνικιστές και φυλετιστές όπως ο Paul Gottfried, ο άνθρωπος που κατονομάστηκε ως ο «μέντορας» του Richard Spencer και καθιέρωσε τον όρο alt-right.

Το σύστημα έχει φιμώσει πολλά στόματα αξιόλογων εθνικιστών απλώς και μόνο επειδή είχαν το θράσος να ανήκουν στην λάθος πλευρά. Ο Λιμπερταριανισμός, απαλλαγμένος από κάθε μορφής παρωπίδες, δεν κολλάει ταμπέλες και δίνει το βήμα στον καθένα που έχει να εκφράσει κάτι αξιόλογο. Από αυτήν την ζύμωση προέκυψε η ιδεολογία του Εθνικοκαπιταλισμού (ή Εθνικολιμπερταριανισμoύ) στην οποία η συντακτική ομάδα αυτής της ιστοσελίδας πιστεύει και προσπαθεί να διαδώσει τις Ιδέες του.

Φιλελευθερισμός: Μίλτον Φρίντμαν και η σχολή του Σικάγο.

Το μάθημα του μολυβιού

Ανοιχτά σύνορα, μεταναστευτική εισβολή και εξαναγκαστική ενσωμάτωση.

Του Hans-Hermann Hoppe

Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής

Το κοινωνικό κράτος παροχών ως πόλος έλξης της μετανάστευσης

Εφόσον μια περιοχή με υψηλούς μισθούς, όπως οι ΗΠΑ, ασκεί απεριόριστο ελεύθερο εμπόριο τόσο σε διεθνές όσο και σε εγχώριο επίπεδο, η μεταναστευτική πίεση από τις χώρες με χαμηλούς μισθούς θα παραμείνει χαμηλή ή μειωμένη και ως εκ τούτου το ερώτημα: τι πρέπει να κάνουμε για τη μετανάστευση, θα ήταν λιγότερο επείγον. Από την άλλη πλευρά, εφόσον οι Η.Π.Α. εφαρμόζουν πολιτικές προστατευτισμού κατά των προϊόντων των χωρών με χαμηλούς μισθούς, ενώ παράλληλα διατηρούν πολιτικές κρατικής κοινωνικής πρόνοιας στο εσωτερικό τους, η μεταναστευτική πίεση θα διατηρηθεί υψηλή ή και θα αυξηθεί. Συνεπώς, το θέμα της μετανάστευσης θα αποκτήσει μεγάλη σημασία στο δημόσιο διάλογο.

Προφανώς, οι βασικές περιοχές υψηλών μισθών στον κόσμο – η Βόρεια Αμερική και η Δυτική Ευρώπη – βρίσκονται σήμερα σε αυτή την τελευταία κατάσταση, όπου η μετανάστευση αποτελεί όλο και πιο επείγουσα δημόσια ανησυχία. Υπό το πρίσμα της αυξανόμενης μεταναστευτικής πίεσης από τις περιοχές με χαμηλούς μισθούς, έχουν προταθεί τρεις γενικές στρατηγικές αντιμετώπισης της μετανάστευσης: άνευ όρων ελεύθερη μετανάστευση, υπό όρους ελεύθερη μετανάστευση και περιορισμός της μετανάστευσης.

Πνευματικά χρεοκοπημένοι οι υποστηρικτές της άνευ όρων ελεύθερης μετανάστευσης

Ενώ η κύρια εστίαση μας θα είναι στις δύο τελευταίες εναλλακτικές λύσεις, θα κάνουμε μερικές παρατηρήσεις σχετικά με την θέση της άνευ όρων ελεύθερης μετανάστευσης, αν και μόνο για να επεξηγήσουμε την έκταση της πνευματικής χρεοκοπίας της.

Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της άνευ όρων ελεύθερης μετανάστευσης, η αμερικανική αγορά υψηλών μισθών θα ωφεληθεί σταθερά από την ελεύθερη μετανάστευση. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή μια πολιτική ανοιχτών συνόρων, ανεξάρτητα από τις υπάρχουσες συνθήκες, δηλαδή, ακόμη και αν οι Η.Π.Α. ασκούν εμπορικό προστατευτισμό και παρέχουν κοινωνικά επιδόματα και πρόνοια. Ωστόσο σίγουρα, μια τέτοια πρόταση κεραυνοβολεί έναν λογικό άνθρωπο σαν ουτοπική. Ας υποθέσουμε ότι οι Η.Π.Α. είτε η Ελβετία, καταργούν πλέον τους συνοριακούς ελέγχους, ότι οποιοσδήποτε μπορεί να εισέλθει στη χώρα και ότι, ως κάτοικος, τότε θα δικαιούται κάθε «κανονική» εγχώρια κρατική πρόνοια. Μπορεί να υπάρξει αμφιβολία για το πόσο καταστροφικό θα ήταν ένα τέτοιο πείραμα στον σημερινό κόσμο;

• Δείτε σχετικά: Οι χρήσιμοι ηλίθιοι του πολιτισμικού μαρξισμού

Οι Η.Π.Α. και η Ελβετία ακόμα ταχύτερα, θα καταληφθούν από εκατομμύρια μεταναστών του τρίτου κόσμου. Η επιδοτούμενη από τους φορολογούμενους ζωή στην Αμερική και στην Ελβετία είναι άνετη σε σχέση με τη ζωή σε πολλές περιοχές του τρίτου κόσμου. Οι δαπάνες κοινωνικής πρόνοιας θα εκτοξευθούν και η στραγγαλισμένη οικονομία θα αποσυντεθεί και θα καταρρεύσει, καθώς τα ταμεία ασφάλισης – το απόθεμα κεφαλαίου που έχει συσσωρευτεί και κληρονομηθεί από το παρελθόν – θα λεηλατηθεί. Ο πολιτισμός των Η.Π.Α. και της Ελβετίας θα εξαφανιστεί, όπως συνέβη κάποτε στη Ρώμη και στην Ελλάδα. Η άνευ όρων ελεύθερη μετανάστευση είναι σίγουρη συνταγή εθνικής αυτοκτονίας.

Υπό όρους μετανάστευση

Συνεπώς, η τυπική θέση μεταξύ των υποστηρικτών του ελευθέρου εμπορίου, είναι η εναλλακτική λύση της: υπό όρους ελεύθερης μετανάστευσης.

Σύμφωνα με αυτή την άποψη, οι Η.Π.Α. και η Ελβετία θα πρέπει πρώτα να επιτρέψουν το ελεύθερο εμπόριο χωρίς περιορισμούς και να καταργήσουν όλα τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας που χρηματοδοτούνται από τους φόρους. Μόνο τότε θα μπορούσαν να ανοίξουν τα σύνορά τους σε όσους θέλουν να έρθουν. Εν τω μεταξύ, ενώ το κράτος πρόνοιας εξακολουθεί να λειτουργεί, η μετανάστευση θα πρέπει να εξαρτάται από την προϋπόθεση ότι οι μετανάστες αποκλείονται από τα εγχώρια δικαιώματα κοινωνικής πρόνοιας. Ενώ το σφάλμα που ενέχει αυτή η άποψη είναι λιγότερο προφανές και οι επιπτώσεις λιγότερο δραματικές από εκείνες που συνδέονται με την άνευ όρων ελεύθερη μετανάστευση, η άποψη είναι εντούτοις λανθασμένη και επιβλαβής.

• Δείτε σχετικά με την ανωτέρω παράγραφο την θέση του Hesus Huerta de Soto: Μια φιλελεύθερη θεωρία για την μετανάστευση

Η πίεση της μετανάστευσης στην Ελβετία και τις ΗΠΑ θα μειωθεί αν ακολουθηθεί αυτή η πρόταση, αλλά δεν θα εξαφανιστεί. Πράγματι, με τις πολιτικές ελευθέρου εμπορίου, τόσο ξένου όσο και εγχώριου, τα επίπεδα των μισθών στην Ελβετία και στις Η.Π.Α. μπορεί να αυξηθούν περαιτέρω σε σχέση με αυτά σε άλλες τοποθεσίες (με λιγότερο φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές). Ως εκ τούτου, η ελκυστικότητα και των δύο χωρών για μετανάστευση μπορεί να αυξηθεί. Εν πάση περιπτώσει, θα παραμείνει κάποια πίεση μετανάστευσης, επομένως πρέπει να υπάρχει κάποια μορφή μεταναστευτικής πολιτικής.

Οι αρχές που διέπουν το ελεύθερο εμπόριο, υποδηλώνουν ότι αυτή η πολιτική πρέπει να είναι μια υπό όρους «ελεύθερη μετανάστευση»; Όχι. Δεν υπάρχει αναλογία μεταξύ ελεύθερου εμπορίου και ελεύθερης μετανάστευσης, η περιορισμένου εμπορίου και περιορισμένης μετανάστευσης.

Διαφορές ανάμεσα στο ελεύθερο εμπόριο και στην ελεύθερη μετανάστευση

Τα φαινόμενα του εμπορίου και της μετανάστευσης διαφέρουν θεμελιωδώς και η έννοια του «ελεύθερου» και του «περιορισμένου» σε σχέση με τους δύο όρους είναι κατηγορηματικά διαφορετική. Οι άνθρωποι μπορούν να μετακινούνται και να μεταναστεύουν. Τα αγαθά και οι υπηρεσίες, από μόνα τους, δεν μπορούν. Να το θέσουμε αλλιώς, ενώ κάποιος μπορεί να μεταναστεύσει από το ένα μέρος στο άλλο χωρίς να το έχει ζητήσει κανένας άλλος, τα αγαθά και οι υπηρεσίες δεν μπορούν να μεταφερθούν από τόπο σε τόπο εκτός και αν ο αποστολέας και ο παραλήπτης συμφωνήσουν. Μπορεί να εμφανίζεται ασήμαντη αυτή η διάκριση, έχει όμως σημαντικές συνέπειες.

Διότι ελευθερία σε συνδυασμό με το εμπόριο σημαίνει επομένως εμπόριο μόνο κατόπιν πρόσκλησης ιδιωτικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Και το περιορισμένο εμπόριο δεν σημαίνει προστασία των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων από απρόσκλητα αγαθά ή υπηρεσίες, αλλά εισβολή και κατάργηση του δικαιώματος των ιδιωτικών νοικοκυριών και των επιχειρήσεων να επεκτείνουν ή να απορρίπτουν προσκλήσεις στην ιδιοκτησία τους.

Αντίθετα, ελευθερία σε συνδυασμό με τη μετανάστευση δεν σημαίνει μετανάστευση κατόπιν πρόσκλησης των μεμονωμένων νοικοκυριών και επιχειρήσεων, αλλά ανεπιθύμητη εισβολή ή αναγκαστική ενσωμάτωση. Και η περιορισμένη μετανάστευση σημαίνει ή τουλάχιστον μπορεί να σημαίνει την προστασία των ιδιωτικών νοικοκυριών και των επιχειρήσεων από την ανεπιθύμητη εισβολή και την αναγκαστική ενσωμάτωση.

Ιδιοκτησία και εθελοντική συναίνεση

Ως εκ τούτου, υποστηρίζοντας το ελεύθερο εμπόριο και την περιορισμένη μετανάστευση, ακολουθείται η ίδια αρχή: η απαίτηση πρόσκλησης προς ανθρώπους όπως γίνεται για αγαθά και υπηρεσίες. Αντίθετα, ο υποστηρικτής του ελεύθερου εμπορίου και των ελεύθερων αγορών που υιοθετεί την (υπό όρους) ελεύθερη μεταναστευτική θέση, εμπλέκεται σε διανοητική ασυνέπεια. Το ελεύθερο εμπόριο και οι αγορές σημαίνουν ότι οι ιδιοκτήτες ιδιωτικής περιουσίας μπορούν να λαμβάνουν ή να αποστέλλουν αγαθά από και προς άλλους ιδιοκτήτες χωρίς κρατική παρέμβαση.

• Δείτε σχετικά: Η μαζική μετανάστευση αποτελεί επίθεση στην ελευθερία και την ιδιοκτησία

Η κυβέρνηση παραμένει ανενεργή ως προς τη διαδικασία του ξένου και εγχώριου εμπορίου, επειδή υπάρχει ένας πρόθυμος (που πληρώνει δηλαδή) αποδέκτης για κάθε αγαθό ή υπηρεσία που αποστέλλεται. Ως εκ τούτου, όλες οι γεωγραφικές αλλαγές, ως αποτέλεσμα των συμφωνιών μεταξύ αποστολέα και παραλήπτη, πρέπει να θεωρούνται αμοιβαία επωφελείς. Η αποκλειστική λειτουργία της κυβέρνησης είναι η διατήρηση της εμπορικής διαδικασίας (με την προστασία του πολίτη και της εγχώριας ιδιοκτησίας).

Καταπάτηση της αμοιβαία επωφελούς συναλλαγής

Ωστόσο, όσον αφορά την κυκλοφορία των ανθρώπων, η ίδια κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει περισσότερα για να εκπληρώσει την προστατευτική λειτουργία της από το να επιτρέπει στα γεγονότα να ακολουθήσουν τη δική τους πορεία. Οι άνθρωποι, αντίθετα από τα προϊόντα, έχουν μια βούληση και μπορούν να μεταναστεύσουν. Συνεπώς, οι μετακινήσεις πληθυσμού, σε αντίθεση με τις αποστολές προϊόντων, δεν είναι αμοιβαία επωφελή γεγονότα καθ’ αυτά, επειδή δεν είναι πάντοτε – κατ’ ανάγκη και πάντοτε – αποτέλεσμα συμφωνίας μεταξύ συγκεκριμένου παραλήπτη και αποστολέα. Μπορεί να υπάρχουν αποστολές (μετανάστες) χωρίς πρόθυμους παραλήπτες. Στην περίπτωση αυτή, οι μετανάστες είναι ξένοι εισβολείς και η μετανάστευση αποτελεί πράξη εισβολής.

Η βασική λειτουργία μιας κυβέρνησης, είναι να αποτρέπει την ξένη εισβολή

Ασφαλώς, η βασική προστατευτική λειτουργία της κυβέρνησης περιλαμβάνει την πρόληψη των ξένων εισβολών και την απέλαση ξένων εισβολέων. Εξίσου ασφαλώς, για να το πράξει και να υποτάξει τους μετανάστες στην ίδια απαίτηση με τις εισαγωγές προϊόντων (που έχουν προσκληθεί από κατοίκους της χώρας), αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να επιτρέψει δικαιολογημένα το είδος της ελεύθερης μετανάστευσης, που υποστηρίζουν οι περισσότεροι ελευθεραγορίτες. Φανταστείτε ξανά ότι οι Η.Π.Α. και η Ελβετία άνοιγαν τα σύνορά τους σε όποιον ήθελε να έρθει – μόνο με την προϋπόθεση ότι οι μετανάστες θα αποκλειστούν από όλα τα δικαιώματα κοινωνικής πρόνοιας, τα οποία θα προορίζονταν για Αμερικανούς και Ελβετούς πολίτες.

Εκτός από το κοινωνιολογικό πρόβλημα δημιουργίας δύο διαφορετικών νοοτροπιών εγχώριων κατοίκων, προκαλώντας έτσι σοβαρές κοινωνικές εντάσεις, δεν υπάρχει αμφιβολία για το αποτέλεσμα αυτού του πειράματος στον σημερινό κόσμο. Το αποτέλεσμα θα ήταν λιγότερο δραστικό και λιγότερο άμεσο από το σενάριο της άνευ όρων ελεύθερης μετανάστευσης, αλλά και αυτό θα ισοδυναμούσε με μαζική ξένη εισβολή και τελικά θα οδηγούσε στην καταστροφή του αμερικανικού και ελβετικού πολιτισμού. Έτσι, προκειμένου να εκπληρώσει την κύρια λειτουργία της ως προστάτη των πολιτών της, μια κυβέρνηση κράτους με υψηλούς μισθούς δεν μπορεί να ακολουθήσει μια μεταναστευτική πολιτική του laissez-passer, αλλά πρέπει να πάρει περιοριστικά μέτρα.

Διόρθωση της βλάβης

Μια σοβαρή, δημοφιλής κυβέρνηση, που θέλει να διαφυλάξει την ιδιοκτησία των πολιτών της από την εξαναγκαστική κοινωνική αφομοίωση και την ξένη εισβολή, μπορεί να ξεκινήσει με διορθωτικές κινήσεις. Η διορθωτική μέθοδος έχει σχεδιαστεί για να βελτιώσει τα αποτελέσματα της εξαναγκαστικής κοινωνικής ενσωμάτωσης καθώς αυτή ήδη συμβαίνει (και οι εισβολείς είναι ήδη στη χώρα). Για την επίτευξη αυτού του στόχου, η κυβέρνηση πρέπει να μειώσει όσο το δυνατόν περισσότερο την δημόσια περιουσία.

Επιπλέον, ανεξάρτητα από το μείγμα ατομικής και δημόσιας ιδιοκτησίας, η κυβέρνηση πρέπει να υποστηρίξει – και όχι να ποινικοποιήσει – το δικαίωμα του ιδιοκτήτη ατομικής περιουσίας να δέχεται η να αποκλείει άλλους από την περιουσία του. Αν σχεδόν όλη η γη ανήκει σε ιδιώτες και η κυβέρνηση βοηθά στην εφαρμογή των δικαιωμάτων ατομικής ιδιοκτησίας, τότε οι απρόσκλητοι μετανάστες, ακόμη και αν η εισβολή έχει πραγματοποιηθεί, δεν θα μπορούσαν να πάνε πολύ μακριά.

Πρόληψη της βλάβης

Όσο πληρέστερα εφαρμόζεται αυτό το διορθωτικό μέτρο (όσο υψηλότερος είναι ο βαθμός ατομικής ιδιοκτησίας), τόσο λιγότερο θα υπάρξει ανάγκη για μέτρα προστασίας, όπως η φύλαξη των συνόρων. Το κόστος της προστασίας έναντι των αλλοδαπών εισβολέων κατά μήκος των συνόρων μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού, για παράδειγμα, είναι συγκριτικά υψηλό, διότι για μεγάλες εκτάσεις δεν υπάρχει ατομική ιδιοκτησία στην πλευρά των Η.Π.Α.

Ωστόσο, ακόμα κι αν το κόστος της προστασίας των συνόρων μπορεί να μειωθεί με ιδιωτικοποίηση, δεν θα εξαφανιστεί όσο υπάρχουν σημαντικές διαφορές εισοδημάτων και μισθολογικές διαφορές μεταξύ των περιοχών εισόδου και εξόδου. Ως εκ τούτου, προκειμένου να εκπληρώσει τη βασική του προστατευτική λειτουργία, το κράτος στις χώρες με υψηλά εισοδήματα και μισθούς, πρέπει επίσης να ασκεί προληπτικά μέτρα. Σε όλα τα λιμάνια εισόδου και κατά μήκος των συνόρων της, ως διαχειριστής της εξασφάλισης των πολιτών της, η κυβέρνηση πρέπει να ελέγχει αρχικά και κύρια όλα τα νεοαφιχθέντα άτομα για έγκυρη πρόσκληση από εγχώριο ιδιοκτήτη γης η ακινήτου – και όλοι όσοι δεν έχουν τέτοια πρόσκληση θα πρέπει να εκδιωχθούν/απελαθούν με δικά τους έξοδα.

***

Απόσπασμα από το The Case for Free Trade and Restricted Immigration.

Ο Hans-Hermann Hoppe, είναι οικονομολόγος της Αυστριακής σχολής οικονομικής σκέψης και Λιμπερταριανός/αναρχοκαπιταλιστής φιλόσοφος με κοινωνικά συντηρητικές αρχές. Eίναι ομότιμος καθηγητής οικονομικών στο UNLV, διακεκριμένος ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Mises, ιδρυτής και πρόεδρος της «κοινωνίας ιδιοκτησίας και ελευθερίας» και πρώην συντάκτης της εφημερίδας Journal of Libertarian studies. Είναι συγγραφέας του βιβλίου: Democracy: The god that failed.

πηγή: Ελεύθερη Αγορά

Ο μεγαλύτερος εφιάλτης του αριστερού.

    Ο μεγαλύτερος εφιάλτης των αριστερών, σε όλη τη διάρκεια της Ιστορίας και απανταχού της Γης, ακούει στο όνομα "φοροδιαφυγή" !

 Μιλώντας για "αριστερούς", να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλάμε, όχι για όσους δηλώνουν τέτοιοι ή ψηφίζουν αριστερά κόμματα, αλλά για όσους πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή από τους φόρους και τον πλούτο, που παράγουν κάποιοι άλλοι...   

  Έτσι π.χ ένας ένστολος ή άλλος Δ.Υ, που δηλώνει "ακροδεξιός", ότι δηλαδή στηρίζει την Χ.Α, βρίσκεται σε κρίση ταυτότητας, είναι αριστερός και δεν το ξέρει, ζει σε καθεστώς ιδιότυπης "σχιζοφρένειας".

 Οποιοσδήποτε δέχεται να συντηρείται, από μια κρατική αργομισθία, αυτομάτως, εκείνη τη στιγμή, γίνεται αριστερός, άσχετα από το τι δηλώνει ή ...νομίζει πως είναι.

  Έτσι π.χ όταν τους λες, ότι η ΝΔ είναι το πιο αριστερό κόμμα (με ρεκόρ ρουσφετιών-προσλήψεων στο Δημόσιο) ή ότι αριστερή είναι και ...η βασιλική οικογένεια της Αγγλίας, σε κοιτάνε περίεργα, τους φαίνονται αυτά πρωτάκουστα, ενώ θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και κατανοητά, από όλους.

 Από την στιγμή, που τα αριστερά "παράσιτα", σιτίζονται από τους φόρους, που πληρώνουν κάποιοι άλλοι, τι πιο φυσιολογικό, να τρέμουν στην ιδέα της "φοροδιαφυγής", ότι δηλαδή κάποιος δεν πληρώνει καθόλου (ή αρκετά, σύμφωνα ...με τα δικά τους κριτήρια) τα χρήματα, από τα οποία περιμένουν, για να ζήσουν !

   Είναι το μόνιμο πρόβλημα, στα άλυτα υπαρξιακά τους ζητήματα, ο ανεμόμυλος, που κυνηγούν, ως άλλοι δον Κιχώτες, τα αριστερά, κρατικοδίαιτα, τρωκτικά...

   Επίσης, είναι εκπληκτικό, ότι ακόμα και σήμερα, όπου, με επίσημα-διεθνή στοιχεία, στην χώρα μας, έχουμε ανελέητη και απάνθρωπη υπερφορολόγηση, οι άπλυτοι αριστεροί, εξακολουθούν να μιλούν ...για τη "φοροδιαφυγή", ως αιτία δεινών !

   Είναι τέτοια η τρέλα και η ψύχωση τους, που κατηγορούν γενικά και αόριστα και κυρίως αναπόδεικτα, κάποιους για φοροδιαφυγή, χωρίς να έχουν συναίσθηση του τι είναι και τι κάνουν οι ίδιοι...

   Έτσι π.χ βλέπεις να "τιτιβίζει" εναντίον της ...φοροδιαφυγής, ο αριστερός Παπαδημούλης, που παίρνει πάνω από 10 χιλιάρικα το μήνα, από τον Ευρωπαίο ...φορολογούμενο και παράλληλα, διατηρεί καταθέσεις άνω του 1 εκατομμυρίου ευρώ, σε ξένες τράπεζες.

   Αν είναι αντικοινωνική συμπεριφορά, η αποφυγή πληρωμής φόρου, η διατήρηση καταθέσεων, εκτός του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, από αριστερά, κρατικοδίαιτα, τρωκτικά, που έκαναν, άγνωστο πως, τεράστιες περιουσίες, είναι έγκλημα !

   Επομένως, παράλληλα με τις λίστες, με τα ονόματα των "φοροφυγάδων", που βγάζουν στη δημοσιότητα οι αριστεροί, κάθε τόσο, θα πρέπει να βγάλουν και λίστες με τα ονόματα όσων διατηρούν καταθέσεις, εκτός ελληνικού τραπεζικού συστήματος, αλλά και άλλες λίστες, όπως π.χ με τα ονόματα των καταχραστών του δημόσιου χρήματος (όσων καταδικάζονται τελεσίδικα και μερικοί από αυτούς, έχουν το θράσος να κάνουν προσφυγές, για να ξανά γυρίσουν, στις θέσεις τους...).

   Φυσικά, θα πρέπει να δούμε και αν αυτές οι περιουσίες, αποκτήθηκαν με τρόπο νόμιμο, παράνομο ή ...νομιμοφανή.

   Μιλώντας για νομιμοφανή τρόπο, εννοώ χρήματα, που δόθηκαν παράνομα και ανήθικα, αλλά καλύπτονται από (αντισυνταγματικές και ...παράνομες) ...διατάξεις Νόμων, που ψηφίζουν αυτοί, που έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι : π.χ τα 3.500 ευρώ μηνιαίως (επί 14), που έπαιρνε επί "κουρασμένου", ο απόφοιτος Λυκείου ή τα 400 χιλιάρικα εφάπαξ, που δόθηκαν σε συνταξιούχους Δ.Υ ή και οι σημερινοί μισθοί, που δίνονται στους βουλευτές, από την στιγμή, που ο κόσμος πεινάει και υπερφορολογείται και δεν αντιστοιχούν σε κάποια ισόποση αντιπαροχή, εκ μέρους τους, ΔΕΝ μπορεί να θεωρούνται νόμιμα και "λευκά" χρήματα (ούτε μαύρα, σε μια ενδιάμεση, γκρίζα, κατάσταση) !

    Εκτός αυτού, οι ίδιοι αριστεροί, που κάνουν κήρυγμα για τη φοροδιαφυγή, αυξάνουν διαρκώς τις κρατικές δαπάνες, με συνέπεια, να απαιτούνται διαρκώς νέες φορολογικές επιβαρύνσεις, προκειμένου να καλυφθούν, δηλαδή κάτι σαν τη γάτα, που κυνηγάει την ουρά της...

   Έτσι π.χ στον πρόσφατο-τελευταίο προϋπολογισμό του 2018, οι αμοιβές των Δ.Υ, που είναι ήδη κατά 30% (μέσο όρο) μεγαλύτερες από εκείνες, του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή από εκείνες, που είναι κοντά στην οικονομική πραγματικότητα, που ζούμε, αυξάνονται (!), κατά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.

   Μιλάμε δηλαδή για τρελούς, για παρανοϊκούς, κυβερνώντες, που ανοίγουν νέες τρύπες στο βαρέλι και βλέποντας ότι δε γεμίζει, φωνάζουν "ρίξτε και άλλο νερό" (χωρίς να περνάει καν από το μυαλό τους, από που έρχεται το νερό και αν μπορεί να στερέψει).

Από το προσωπικό ιστολόγιο του Νικόλαου Β. Σταυρόπουλου

https://nomikisimvouli.blogspot.com

Κάν’ το όπως η Εσθονία!

Γράφει ο Θάνος Τζήμερος, πρόεδρος κόμματος «Δημιουργία Ξανά»

Το 1991, όταν στην Ελλάδα είχαν ανοίξει οι κρουνοί της Ε.Ε. και έρρεαν τα δισεκατομμύρια των «πακέτων Ντελόρ», οι Εσθονοί στέκονταν με το δελτίο στην ουρά για να μην λιμοκτονήσουν.

Είχαν μόλις απελευθερωθεί μετά από 51 χρόνια σοβιετικής κατοχής και η οικονομία τους ήταν ερείπια. Ο πληθωρισμός έτρεχε με 1.100%, η τιμή των καυσίμων αυξήθηκε σε έναν χρόνο 10.000%, η ανεργία ήταν πάνω από 35%, οι μισθοί είχαν πέσει στο μισό, η βιομηχανική παραγωγή είχε υποχωρήσει κατά 30% και το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα ήταν κάτω από τα 2.000 δολάρια. Σήμερα η Εσθονία είναι παγκόσμιος ηγέτης στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση, η πληροφορική παράγει το 14% του ΑΕΠ της χώρας, έχει ένα από τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα του κόσμου (από το 1998 όλα τα σχολεία της Εσθονίας έχουν υπολογιστές και είναι online) και συνεχίζει να καλπάζει πολιτισμικά και οικονομικά. Πώς τα κατάφερε;

Κάνοντας ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάναμε εμείς: τα άλλαξε όλα! Μια παρέα φιλελεύθερων πιτσιρικάδων (υπουργοί 20 – 30 ετών) με επικεφαλής τον 32χρονο τότε (1992) Μάρτ Λάαρ δημιούργησαν ένα φιλελεύθερο κράτος πρότυπο, κυριολεκτικά από την αρχή. Αρνήθηκαν να δανειστούν από το ΔΝΤ και έπεισαν τους πολίτες της Εσθονίας ότι εθνική υπερηφάνεια είναι να στηρίζεσαι στα πόδια σου και να παράγεις. Διέλυσαν το σοβιετικής δομής Δημόσιο, ιδιωτικοποίησαν τα πάντα, εισήγαγαν γραμμικό φόρο (flat tax), προέτρεψαν τους Εσθονούς να γίνουν επιχειρηματίες, απλοποίησαν τη νομοθεσία, κατάργησαν επιδοτήσεις και επιδόματα και μέσα σε δύο μόλις χρόνια άρχισαν να δρέπουν καρπούς. Η Εσθονία το 1992 είχε 2.000 επιχειρήσεις. Το 1994 είχε 70.000 επιχειρήσεις!

Το ΑΕΠ εκτινάχθηκε, τα φορολογικά έσοδα του κράτους αυξήθηκαν, οι πολίτες πλούτιζαν. Η Εσθονία είναι 7η στον κόσμο ως προς την οικονομική ελευθερία (η Ελλάδα είναι 115η!), εξάγει τεχνογνωσία σε 123 χώρες, έχει καταργήσει το χαρτί εφαρμόζοντας πληροφορική παντού και εξοικονομεί, μόνο από αυτό, κάθε χρόνο 2,5% του ΑΕΠ, ενώ οποιοσδήποτε άνθρωπος στον κόσμο μπορεί να αποκτήσει ηλεκτρονική ταυτότητα Εσθονίας και να στήσει μια επιχείρηση εκεί, σε 20 λεπτά, κάνοντας τα πάντα από το κινητό του. Ο Εσθονός δεν ξέρει πού βρίσκονται οι δημόσιες υπηρεσίες. Συμπληρώνει φορολογική δήλωση με τρία «κλικ», μόλις γεννιέται ένα παιδί μπαίνει το επίδομα στο λογαριασμό των γονιών χωρίς να συμπληρώσουν ούτε ένα χαρτί (ειδοποιεί το μαιευτήριο τις αρμόδιες υπηρεσίες) και ο συνταξιούχος πληρώνεται από τον επόμενο μήνα της συνταξιοδότησής του.

Ακόμα και στις εθνικές εκλογές οι Εσθονοί ψηφίζουν ηλεκτρονικά με μία δική τους πατέντα κρυπτογράφησης της ψήφου και πιστοποίησης της ηλεκτρονικής υπογραφής που είναι απρόσβλητη από χάκερς (εσθονική εφεύρεση είναι και το skype). Το κατά κεφαλήν εισόδημα υπερδεκαπλασιάσθηκε και η ανάπτυξη τρέχει με 6% κατά μέσον όρο το χρόνο. Η ανεργία είναι γύρω στο 5%, και το χρέος μόλις στο 9% του ΑΕΠ. Μάλιστα οι Εσθονοί το μείωσαν από το 10,7% που ήταν το 2014. Αυξήθηκε και το προσδόκιμο ζωής: από τα 66 χρόνια το 1994 στα 77 χρόνια το 2016.

Οι μεταρρυθμίσεις στην Εσθονία δεν μπήκαν στη λογική των ισορροπιών

Ο «πατέρας» αυτού του θαύματος, Μαρτ Λάαρ (πρωθυπουργός τις περιόδους 1992-1994 και 1999-2002) δεν είναι οικονομολόγος. Έχει σπουδάσει ιστορία και φιλοσοφία. Όπως έχει δηλώσει σε συνέντευξή του, μέχρι να εκλεγεί πρωθυπουργός το μόνο βιβλίο οικονομικών που είχε διαβάσει ήταν το «Free to choose» (Ελεύθερος να επιλέγεις) του Μίλτον Φρίντμαν. Είχε όμως κοινό νου και είχε πάρει την απόφαση να αλλάξει τη χώρα του. Συνάντησε αντιδράσεις; Τεράστιες! Μολονότι οι Εσθονοί είχαν γνωρίσει τον εφιάλτη του σοσιαλισμού, υπήρχαν αυτοί που επέμεναν ότι δεν εφαρμόστηκε σωστά και με κάποιον άλλον τρόπο τα κολχόζ θα μπορούσαν να γίνουν παραγωγικά. Υπήρχαν οι «εργαζόμενοι» στις κρατικές επιχειρήσεις που είχαν συνηθίσει να πληρώνονται είτε αποδίδουν είτε όχι, υπήρχαν οι αγρότες που τους βόλευε ο προστατευτισμός και οι δασμοί στο εμπόριο, υπήρχαν οι δάσκαλοι που αντιδρούσαν στην καθιέρωση των υπολογιστών ως βασικό εργαλείο εκπαίδευσης. Υπήρχε ο κομματικός μηχανισμός του σοβιετικού καθεστώτος που έχανε το προνόμιο της αργομισθίας με την εφαρμογή της ελεύθερης αγοράς.

Αλλά οι μεταρρυθμιστές στην Εσθονία δεν μπήκαν στη λογική των ισορροπιών και του πολιτικού κόστους. Συγκρούσθηκαν με όλους και εφάρμοσαν αυτό που έπρεπε το ταχύτερο δυνατόν. Κεντρική έννοια στην οικονομική τους μεταρρύθμιση υπήρξε ο γραμμικός φόρος, χωρίς κλίμακες (flat tax). Μέχρι τότε το μόνο κράτος που τον είχε εφαρμόσει ήταν το Χόνγκ Κόνγκ. Η Εσθονία έγινε το δεύτερο (Σήμερα, flat tax εφαρμόζουν πάνω από 20 κράτη). Ο flat tax έχει εξαιρετικά πλεονεκτήματα: είναι απλός, δίκαιος, ισχύει για φυσικά και νομικά πρόσωπα, έχει μηδαμινό διαχειριστικό κόστος και αν συνδυαστεί με αναγνώριση όλων των εξόδων και αφαίρεσή τους από το φορολογητέο εισόδημα καταργεί μέσα σε μια νύχτα τη φοροδιαφυγή διότι την καθιστά μη συμφέρουσα.

Είναι εύκολο τελικά να γίνει μια δομική μεταρρύθμιση τέτοιας έκτασης, αλλά και τέτοιας επιτυχίας; Το φιλελεύθερο εσθονικό μοντέλο λέει «ναι». Με μία προϋπόθεση: στην κυβέρνηση να βρίσκονται αυτοί που θέλουν να την εφαρμόσουν κι όχι αυτοί που προσπαθούν να βελτιώσουν τα κολχόζ.

---

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Politik την Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2018

Βενεζουέλα, ερχόμαστε!

Του Θάνου Τζήμερου 
 
Από τότε που οι αγορές σταμάτησαν να μας δανείζουν το 2009, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα έχει εφεύρει ένα σωρό, άκυρους εννοιολογικώς και απατηλούς επικοινωνιακώς, όρους (χρόνια του μνημονίου, βιώσιμο χρέος, καθαρή έξοδος, επιστροφή στην κανονικότητα κ.λπ.) αποφεύγοντας ακόμα και να εκστομίσει τη λέξη, που προσδιορίζει το αν μια χώρα βρίσκεται σε κρίση ή όχι: επιτόκιο. 

Από το 2011, φωνάζω προς όλες τις κατευθύνσεις και με όλους τους τόνους ότι το χρέος αυτό καθαυτό δεν συνιστά πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης ολόκληρου του κόσμου – όχι μόνο των αγορών – στο νεοελληνικό μόρφωμα. Κι επειδή οι πολίτες αυτής της χώρας πάσχουν από βαθιά άγνοια στοιχειωδών εννοιών περί τα οικονομικά, επιτρέψτε μου να αναφερθώ επί τροχάδην στις βασικές διαφορές που έχει το επιτόκιο με το οποίο συναλλασσόμαστε εμείς ως άτομα από το επιτόκιο που αφορά στον κρατικό δανεισμό. 

Όταν ο πολίτης είναι καταθέτης, δηλαδή δανειστής μιας τράπεζας, έχει ως επιτόκιο αυτό που του δίνουν οι τράπεζες. Κάνει μια γύρα σε όλες και αποφασίζει τι τον συμφέρει περισσότερο. Δεν διαμορφώνει αυτός το επιτόκιο. Δεν λέει δηλαδή στην Χ τράπεζα: "Δεν σε κόβω για πολύ φερέγγυα. Με 1% δεν σου δανείζω τα χρήματά μου. Θέλω από 5% και πάνω για να ισοφαρίσω το ρίσκο.” Το τραπεζικό επιτόκιο είναι δεδομένο. Take it or leave it. Αντιθέτως, όταν οι πολίτες, είτε ατομικώς είτε υπό μορφή ομάδων (αμοιβαία κεφάλαια, ταμεία, Τράπεζες - αυτό που ονομάζουμε ΑΓΟΡΕΣ), δανείζουν σε κράτη, αυτοί διαμορφώνουν το επιτόκιο. Έτσι, το επιτόκιο αποτυπώνει κάθε στιγμή το πόσο φερέγγυα θεωρείται μια χώρα από τους δανειστές της σε όλον τον κόσμο. Δεν χαμπαριάζει από πολιτικές πιέσεις, δεν μπαίνει σε καμιά διαπραγμάτευση, δεν έχει ιδέα από πολιτικές συμπάθειες ή αντιπάθειες.

Για να το περιγράψω όσο πιο απλά μπορώ, αν η Ελλάδα βγει σήμερα στις αγορές εκδίδοντας 10ετές ομόλογο, θα αναγγείλει (μέσω των αναδόχων τραπεζών) στα διεθνή χρηματιστήρια: στις 7 Σεπτεμβρίου του 2028 θα δώσω 100 ευρώ σε όποιον μου φέρει αυτή την υπόσχεση (ομόλογο) που πουλάω σήμερα. Πόσα λεφτά δίνετε για να την αγοράσετε; Και οι υποψήφιοι αγοραστές κάνουν τις προτάσεις τους: εγώ την αγοράζω με 60 ευρώ λέει ο ένας, εγώ με 65 ευρώ λέει ο άλλος, εγώ με 70 ευρώ λέει ένας τρίτος πιο αισιόδοξος. Αν το κράτος θέλει να βάλει στην τσέπη, ας πούμε, 2 δισ. ευρώ, αθροίζει τα ποσά των προσφορών από την καλύτερη προς τη χειρότερη. Αυτοί που αγόρασαν την υπόσχεση μπορούν από την επόμενη στιγμή να την πουλήσουν στα χρηματιστήρια όλου του κόσμου. Αν η παγκόσμια αγορά δει ότι η εικόνα της χώρας βελτιώνεται, το επιτόκιο μικραίνει. Αν ο κίνδυνος κλιμακώνεται, το επιτόκιο μεγαλώνει. 

Το πόσο σημαντικό είναι το επιτόκιο και το πόσο ασήμαντο είναι το ύψος του χρέους μάς το δείχνει η περίπτωση της Ιαπωνίας. Η Ιαπωνία έχει ένα τερατώδες χρέος: περίπου 10 τρισεκατομμύρια δολάρια. Για την ακρίβεια, 9,94 τρισ. το 2017 δηλαδή 8,577 τρισ. ευρώ. 25 περίπου φορές μεγαλύτερο από το ελληνικό χρέος. Είναι τεράστιο και ως ποσοστό του ΑΕΠ της: 253%! Όμως η Ιαπωνία δανείζεται με ένα από τα χαμηλότερα επιτόκια στον κόσμο, γύρω στο 0,1%. Γιατί; Διότι οι αγορές εμπιστεύονται την Ιαπωνία. Εμπιστεύονται την Οικονομία της, τα προϊόντα της, το πολιτικό της σύστημα, την κουλτούρα της, την εργατικότητα των κατοίκων της. Και κάτι ακόμα: το μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρέους είναι εσωτερικό. Άρα και οι ίδιοι οι Ιάπωνες εμπιστεύονται τη χώρα τους, δίνοντας το παράδειγμα στους ξένους. Κι όταν το κράτος πληρώσει ένα ομόλογο, τα λεφτά θα μείνουν μέσα στην Ιαπωνία και θα τροφοδοτήσουν την Οικονομία της. (Να ρωτήσω πόσοι πολιτικοί ή πόσοι "Ελληνάρες" αγόρασαν από το 2010 και μετά ελληνικά ομόλογα;) 

Και πάμε στο πιο σημαντικό: τι ποσό χρειάζεται η Ιαπωνία για να πληρώσει τους ετήσιους τόκους της; 8,57 δισ. ευρώ. Τι ποσό θα χρειαστεί η Ελλάδα με το τρελά αισιόδοξο επιτόκιο του 4%; 13,8 δισ. ευρώ! (Το περισσότερο χρέος μας το κατέχουν σήμερα οι "θεσμοί". Όμως, καθώς κάθε χρόνο θα λήγουν ομόλογα, θα αναγκαζόμαστε να αντικαθιστούμε το φτηνό "ευρωπαϊκό" χρέος, με ακριβό, δανειζόμενοι από τις αγορές.) Πόσα χρήματα θα χρειαζόταν για ετήσιους τόκους η Ελλάδα, αν είχε το επιτόκιο της Ιαπωνίας; 345 εκατομμύρια ευρώ, το μισό περίπου ποσό από εκείνο με το οποίο επιδοτεί κάθε χρόνο το ταμείο των συνταξιούχων της ΔΕΗ!  

Η Ελλάδα ουδέποτε έπεισε τις αγορές ότι είναι μια ασφαλής χώρα. Όταν μπήκαμε στο ευρώ το μεσοσταθμικό επιτόκιο του ελληνικού χρέους ήταν 7,1%. Και τότε το πολιτικό σύστημα δεν μιλούσε για το επιτόκιο. Με τι μούτρα; Είχαμε ένα από τα υψηλότερα στον κόσμο. Το 2000 πληρώσαμε για τόκους 10,1 δισ. όταν το χρέος μας ήταν "μόνο" 148 δισ. Η ευρωζώνη ήταν αυτή που μας επέτρεψε να δανειζόμαστε φτηνότερα. Σκεφτόταν ο άλλος: "Μπήκε στο κλαμπ των ισχυρών η Ελλάδα, κάπως θα συμμαζευτεί.". Αλλά έναν φόβο τον είχε. Το 2009, πριν την έναρξη της κρίσης το μεσοσταθμικό επιτόκιο του χρέους μας ήταν 4,8%. Χαμηλό είναι σήμερα, μετά από 9 χρόνια χρεοκοπίας και μάλιστα από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη: 1,5%! Γιατί; Διότι το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας το ανακύκλωσαν οι εταίροι με επιτόκια ακόμα και κάτω από τη μονάδα! Όχι επειδή είμαστε φερέγγυοι. Αλλά επειδή είμαστε εταίροι. 
 
Τώρα όμως αυτά τελείωσαν. Οι δανειστές βγήκαν από το μνημόνιο, όχι εμείς. Απηύδησαν. Όλα τα χρόνια των μνημονίων εμείς κάναμε πως εφαρμόζαμε μεταρρυθμίσεις κι εκείνοι έκαναν ότι μας πίστευαν. Ναι, είχαν πολλά σημαντικά θέματα στην Ευρώπη να χειριστούν και δεν ρίσκαραν τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Ο εκβιασμός μας "θα αυτοκτονήσω, αλλά θα σε πιτσιλίσω με αίματα και θα σου λερώσω το κοστούμι" όντως λειτούργησε. Δεν μάς άφησαν να αυτοκτονήσουμε. Αλλά, νισάφι. Και φεύγοντας, μάς έδωσαν κι ένα κομπόδεμα – "σιχτίρ πιλάφι" 24 δισ. για να πληρώσουμε τοκοχρεολύσια μέχρι το 2022. Μετά, παλληκάρια, βγάλτε τα πέρα μόνοι σας!
 
Όταν, λοιπόν, η γιαγιά Ρόουζ στην Οκλαχόμα πάει στην Τράπεζά της, ο υπάλληλος θα της πει: επειδή το καταθετικό επιτόκιο που σας δίνει η Τράπεζα είναι μικρό, αν θέλετε μεγαλύτερη απόδοση, μπορείτε να αγοράσετε ομόλογα της Ελλάδας, της Αιγύπτου, του Πακιστάν, της Τουρκίας κ.λπ. που δίνουν μεγαλύτερο τόκο. Και αναλύοντας κάθε περίπτωση, για την Ελλάδα θα της πει: "έχει μεγάλο χρέος, δεν έχει ισχυρή οικονομία, υπάρχει δηλαδή περίπτωση να χάσετε τα λεφτά σας, αλλά επειδή ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μάλλον οι άλλοι εταίροι για να διασώσουν το κύρος της Ένωσης δεν θα την αφήσουν να χρεοκοπήσει. Άρα με το 4,6% που σας δίνει αυτή τη στιγμή το 10ετές ελληνικό ομόλογο, ίσως συμφέρει. Αλλά και πάλι δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα της χρεοκοπίας. Σκεφθείτε το και αποφασίστε."
 
Μας ενδιαφέρουν αυτά που θα σκεφτεί η γιαγιά Ρόουζ στην Οκλαχόμα γιατί είναι αυτά που σκέφτονται οι πάντες – εκτός από μας – για το ελληνικό χρέος, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Πρέπει επιτέλους να το συνειδητοποιήσουμε: ο μόνος λόγος για τον οποίο τα ελληνικά ομόλογα πουλιούνται ακόμα στα χρηματιστήρια και όχι στο Μοναστηράκι είναι το ότι είμαστε μέλος της Ε.Ε. Δεν υπάρχει ούτε μία –επαναλαμβάνω: ούτε μία – τεχνική ανάλυση των οικονομικών προοπτικών της χώρας, που να δίνει έστω και μία πιθανότητα σ΄ αυτό το εφιαλτικό οθωμανοσοβιετικό μόρφωμα που υποδύεται το κράτος να βγει από την κρίση με δικές του δυνάμεις. 
 
Και οι εκλογές πλησιάζουν. Τι θα κάνει το σύνολο του πολιτικού συστήματος; Αυτό που ήξερε πάντα: θα υπόσχεται και θα μοιράζει αυξήσεις, επιδόματα, κοινωνικά μερίσματα και προσλήψεις στο Δημόσιο, χρησιμοποιώντας το κράτος ως κομματικό εργαλείο και τους φόρους μας ως λάφυρο. Δίνει "κοινωνικό μέρισμα" ο Τσίπρας; Τάζει "εγγυημένο εισόδημα" ο Κυριάκος. Καθησυχάζει ο Τσίπρας τους ΔΥ ότι δεν θα απολυθεί κανένας; Το ίδιο και ο Κυριάκος. Έχει την ΕΡΤ στα ώπα-ώπα ο Τσίπρας; Τους χαϊδεύει κι ο Κυριάκος. Δεν λέει κουβέντα για τη βόμβα του ασφαλιστικού ο Τσίπρας; Τσιμουδιά κι ο Κυριάκος. 

Δεν χρειάζεσαι "κληρονομικό χάρισμα" για να μαντέψεις ότι μέχρι τις 3πλές εκλογές του 2019 τα δύο κόμματα "εξουσίας" θα κάνουν διαγωνισμό λαϊκισμού και παροχολογίας. Ότι θα συνεχίζουν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων να δίνουν οδηγίες για το "πώς θα βγείτε στη σύνταξη στα 52 με πλασματικά χρόνια", ότι θα συνεχίζουν τα μέλη της κρατικής νομενκλατούρας να εισπράττουν συντάξεις πάνω από 4.000 ευρώ τον μήνα κι ότι θα συνεχίζει η φορολογία να εξοντώνει κάθε παραγωγικό κύτταρο. Αντί λοιπόν οι αγορές να βλέπουν ότι μάθαμε από τα λάθη μας και διορθωθήκαμε, θα βλέπουν ότι τα επαναλαμβάνουμε με νέον οίστρο και υποσχόμαστε να τα μεγεθύνουμε. Τι λες, λοιπόν, να συμβεί με το επιτόκιο; 
 
Οι επενδυτές, υποψιασμένοι πια για τους κινδύνους, έχοντας την τραυματική εμπειρία του PSI, ξέροντας ότι τα ελληνικά ομόλογα εξακολουθούν να θεωρούνται "σκουπίδια", βλέποντας ότι είμαστε πάτος σε ένα σωρό δείκτες (οικονομική ελευθερία, γραφειοκρατία, τραπεζικό σύστημα, απονομή δικαιοσύνης, διαφάνεια, καινοτομίες κ.λπ.) και συνεχίζουμε το ίδιο βιολί, θα ανεβάζουν όλο και περισσότερο το επιτόκιο δανεισμού. Φυσικά δεν θα περιμένουν το 2022 που θα ξεμείνουμε από ρευστό, καθώς το ότι θα ξεμείνουμε το ξέρουν από τώρα! Δυστυχώς, ξέρουν κι άλλα: ότι το 2022 λήγει η 10ετής αναβολή τόκων του δανείου του EFSF. Πράγμα που σημαίνει ότι ο λόγος τόκων/ΑΕΠ σε ταμειακή βάση εκτοξεύεται. Το μεσοσταθμικό επιτόκιο θα ξεπεράσει το 4%, δηλαδή θα χρειαζόμαστε γύρω στο 7% του ΑΕΠ - 13 δισ. ευρώ μόνο για τόκους! 5 ΕΝΦΙΑ! Και δεν θα υπάρχουν θεσμοί να διαπραγματευτείς τίποτε! Ή τα σκας στις αγορές ή χρεοκοπείς. Για να μην μας συμβεί αυτό θα πρέπει από σήμερα να τρέχουμε με ανάπτυξη τουλάχιστον 4% τον χρόνο. Μπορούμε να το πετύχουμε με κρατιστές (κόκκινους, μπλε ή πράσινους) στην εξουσία; Με υπερφορολόγηση; Με 16% του ΑΕΠ σε συντάξεις; Ούτε σε σενάριο του Χόλιγουντ! 

Άρα, μέχρι τέλος του χρόνου, το επιτόκιο του 10ετούς θα έχει βάλει πλώρη για διψήφιο νούμερο, εν όψει και της πολυεκλογικής χρονιάς που είναι το 2019 και των αναταράξεων που φέρνουν πάντα οι εκλογές σε τριτοκοσμικές οικονομίες, σαν τη δική μας. Και θα επαναληφθεί, δέκα χρόνια μετά, το σενάριο του 2009 – 2010 με όλες τις παραμέτρους δραματικά επιδεινωμένες και χωρίς το δίχτυ προστασίας των εταίρων. Στην κρίση μπήκαμε μόλις τώρα. Αυτά που θα ζήσουμε θα κάνουν τα "χρόνια των μνημονίων" να μας φαίνονται σαν χαρούμενη, ανοιξιάτικη σχολική εκδρομή. Βενεζουέλα, ερχόμαστε! Και δεν έχουμε ούτε τα πετρέλαιά σου. 
 
Υ.Γ. Μα είναι όλα τόσο μαύρα; Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα; Υπάρχει. Η Εσθονία το 1991 ήταν σε τρισχειρότερη κατάσταση από μας. Οι πολίτες στεκόταν ώρες στην ουρά με το δελτίο για λίγο ψωμί. Κατάλαβαν όμως ότι ο ένοχος ήταν ο σοσιαλιστικός γραφειοκρατικός κρατισμός και ψήφισαν φιλελεύθερους. Σε έξι μήνες το κλίμα είχε αναστραφεί και σε δύο χρόνια η χώρα κάλπαζε. Το ΑΕΠ εκτοξεύτηκε, οι πολίτες πλούτισαν, το κράτος στάθηκε γερά στα πόδια του. Την χώρα δεν την σώζουν οι ηγέτες. Την σώζουν οι πολίτες της. 

πηγή: http://www.capital.gr

*Ο κ. Θάνος Τζήμερος είναι πρόεδρος του κόμματος "Δημιουργία, ξανά!" και περιφερειακός σύμβουλος Αττικής

Νόμισμα: Διευκόλυνση ή περιορισμός στις συναλλαγές;

με άλλα λόγια θα πρέπει να επιτραπεί η απόλυτη ελευθερία στην αποτίμηση των συναλλαγών, απαλλάσσοντάς τες από κάθε φόρο και περιορισμό. μόνο έτσι μπορεί να δοθεί κίνητρο επενδύσεων και ευκαιρίες στην ανάπτυξη καινοτόμων ιδεών.

Του Δημητρίου Τσίκα

(Πολιτικός Επιστήμων ειδικευμένος στην άμυνα των Small States και την τραπεζική εν καιρώ πολέμου και κρίσεων)

Εισαγωγή

Όταν πραγματοποιείται μια αγοραπωλησία υπάρχουν δύο μέρη: του πωλητή και του αγοραστή. Ο πωλητής ανταλλάσσει το αγαθό ή την υπηρεσία που παρέχει προς ένα άλλο αγαθό ή υπηρεσία που γι’ αυτόν έχει μεγαλύτερη αξία από αυτό που προσφέρει.

Γιατί συναλλασσόμαστε;

Αν για παράδειγμα ένας παραγωγός μήλων έχει πολλά αδιάθετα μήλα, τότε η αξία των μήλων για τον συγκεκριμένο παραγωγό είναι μικρότερη από την πραγματική αξία των μήλων. Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας παραγωγός πορτοκαλιών στην ίδια θέση και αποφασίσουν αυτοί οι δύο να ανταλλάξουν τα προϊόντα τους, αυτό σημαίνει ότι η αξία των πορτοκαλιών για τον παραγωγό μήλων είναι μεγαλύτερη, το ίδιο και η αξία των μήλων για τον πορτοκαλοπαραγωγό. Ασχέτως με την τιμή των προϊόντων στην αγορά, οι δύο παραγωγοί αποτιμούν την αξία των προϊόντων τους και συμφωνούν στην ανταλλαγή, θεωρώντας καθένας ότι το προϊόν του άλλου παραγωγού έχει μεγαλύτερη αξία από το δικό του και ότι η ανταλλαγή είναι συμφέρουσα για τον ίδιο.

Ένας τρίτος παρατηρητής υποθέτει ότι η αξία μήλου και πορτοκαλιού είναι ίση αφού ο ένας παραγωγός ανταλλάσσει  σε ισοτιμία ένα προς ένα τα προϊόντα του με τον άλλο παραγωγό. Η εντύπωση του τρίτου παρατηρητή είναι τελείως λανθασμένη, μιας και η αξία του προϊόντος είναι διαφορετική για τον κάθε παραγωγό.

Άρα λοιπόν κάθε αγοραπωλησία είναι μία συναλλαγή κατά την οποία ο πωλητής ανταλλάσσει το προϊόν του με ένα άλλο το οποίο έχει μεγαλύτερη αξία για τον ίδιο, και ο αγοραστής δίνει κάτι που έχει μικρότερη από το προϊόν που αγοράζει κατά την προσωπική του αποτίμηση. Με τη χρήση του χρήματος το μήλο αξίζει π.χ. λιγότερο από ένα ευρώ για τον παραγωγό, οπότε με την πώληση των μήλων στο ένα ευρώ είναι ικανοποιημένος από την συναλλαγή όπως ικανοποιημένος είναι και ο αγοραστής ο οποίος αποτιμά τα μήλα λιγότερο από ένα ευρώ και γι αυτό πράττει αυτή την συμφέρουσα για τον ίδιο συναλλαγή.

Η κατάργηση των περιορισμών στο χρήμα διευκολύνει τους συναλλασσόμενους

Τι γίνεται όμως όταν η υποχρεωτική χρήση συγκεκριμένου νομίσματος αδυνατεί να αποτιμήσει την αξία των προϊόντων; Αν για παράδειγμα σε περίοδο πολέμου η οικονομικής κρίσεως η αξία αλλάζει από μέρα σε μέρα, πως οι συναλλασσόμενοι θα αποτιμήσουν την αξία των προϊόντων τους;

Γι’ αυτό λοιπόν δεν θα πρέπει να υπάρχει κανενός είδους περιορισμός στο μέσο το οποίο χρησιμοποιείται για την εκάστοτε συναλλαγή. Αν ένας έμπορος δραστηριοποιείται σε κράτος της ευρωζώνης αλλά επιθυμεί να συναλλάσσεται σε δολάρια ή Ελβετικά φράγκα θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να το κάνει. Έτσι, δίνεται η δυνατότητα της ανάπτυξης της ανταλλακτικής οικονομίας. Καθένας είναι απαλλαγμένος από τούς περιορισμούς της οποιασδήποτε κεντρικής τράπεζας και το ρίσκο επιβαρύνει αποκλειστικά και μόνο τους συναλλασσόμενους.

Iδιωτικά νομίσματα;

Επιπλέον, εκτός της εμπιστοσύνης των επενδυτών σε συγκεκριμένα νομίσματα, δίνεται η δυνατότητα σε ανεξάρτητα ιδρύματα να αναπτύξουν το δικό τους μέσο συναλλαγής. Κάθε τράπεζα ή οποιοσδήποτε άλλος οργανισμός θα μπορεί να αναπτύξει το δικό του τραπεζογραμμάτιο με αντίκρυσμα σε χρυσό, μετοχές ή οτιδήποτε θεωρούν ότι μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των συναλλασσομένων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της επιτυχίας αυτής της μεθόδου είναι τα κρυπτονομίσματα, τα οποία κερδίζουν όλο και μεγαλύτερο έδαφος στις διαδικτυακές συναλλαγές. Άλλα κρυπτονομίσματα σημειώνουν μεγάλη επιτυχία και χαίρουν της εμπιστοσύνης των επενδυτών, ενώ άλλα παραμένουν στην αφάνεια και δεν γίνονται πουθενά αποδεκτά.

Επίσης κάνουν την εμφάνισή τους τελευταία και Gold Bank Accounts μέσω των οποίων ο πελάτης έχει λογαριασμό σε χρυσό και χρησιμοποιεί μία χρεωστική κάρτα μέσω της οποίας συναλλάσσεται στην τρέχουσα τιμή του χρυσού.

Συνοψίζοντας

Με άλλα λόγια θα πρέπει να επιτραπεί η απόλυτη ελευθερία στην αποτίμηση των συναλλαγών, απαλλάσσοντάς τες από κάθε φόρο και περιορισμό. Μόνο έτσι μπορεί να δοθεί κίνητρο επενδύσεων και ευκαιρίες στην ανάπτυξη καινοτόμων ιδεών.

πηγή: https://www.eleytheriagora.gr