ΕΘΝΙΚΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ - Ἡ πολιτικὴ θεωρία πίσω ἀπὸ τὴν Συνομoσπονδιακὴ Πολιτεία τῆς Ἑλλάδος

 

Για παραγγελίες ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:

http://logxi.com

Η παρεκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά των Πακιστανών

 

Η χθεσινή ανάρτηση του κυρίου Θάνου Τζήμερου ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, ακόμα και μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Εκτός των επικριτών πολιτικών του αντιπάλων, εμφανίστηκαν πάλι οι συνηθισμένοι ηθικολόγοι που παρεξηγήθηκαν εξ αιτίας της «ακατάλληλης» εικόνας.

Βεβαίως, όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτές οι αντιδράσεις είναι εκ του πονηρού και αποπροσανατολίζουν το κοινό από το κυρίως πρόβλημα, που δεν είναι άλλο από την διαστροφή μίας συγκεκριμένης μερίδας λαθρο-«επενδυτών». Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η εικόνα ενός ζώου δεν θα έπρεπε να είναι ακατάλληλη, αφού τα ζώα εκ φύσεως είναι γυμνά και έχουν ακάλυπτα τα γεννητικά τους όργανα. Επειδή όμως είναι κοινό μυστικό ότι οι συγκεκριμένοι απρόσκλητοι επενδυτές έχουν μία έμφυτη ερωτική έλξη προς τα κακόμοιρα τετράποδα, η εικόνα που αναρτήθηκε από τον κύριο Τζήμερο είναι όντως αντριχιαστική και σοκαριστική.

Πολλοί προτιμούν να αποκρύπτουν ή να ωραιοποιούν την πραγματικότητα, είτε γιατί δεν θέλουν να χαλάσουν την ζαχαρένια τους, είτε γιατί συμμετέχουν στην μάσα από την επιδοτούμενη φιλανθρωπία. Όπως και να έχει πάντως, ο κύριος Τζήμερος ορθώς επέλεξε να σοκάρει εσκεμένα το πόπολο, αντί να προτιμήσει την «πολιτικά ορθή» οδό του χαϊδέματος των εισβολέων. Εξάλλου αυτό είναι που ξεχωρίζει τον κύριο Τζήμερο από τους υπόλοιπους πολιτικούς, και κατ επέκτασιν από την μάζα.

Και επειδή γράφτηκαν πολλά παραπλανητικά σχόλια που επικεντρώνονται στον καθωσπρεπισμό και όχι στην ουσία του προβλήματος, θα σας πω κι εγώ μερικές αλήθειες που θα ενοχλήσουν τα ευαίσθητα αυτιά των επαγγελματιών αντιρατσιστών και «ανθρωπιστών»:

Δεν είναι λίγοι αυτοί που αναρωτιούνται γιατί η παιδοφιλία, η νεκροφιλία, η κτηνοβασία, ο βιασμός και γενικώς η όποια παρεκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά εμφανίζονται σε τόσο μεγάλο βαθμό στους Πακιστανούς και στους υπόλοιπους λαούς της ανατολής πέριξ της Ινδίας.

Μπορεί για εμάς που ήρθαμε προσφάτως σε επαφή με αυτούς τους πολιτισμούς να είναι κάτι το καινούριο, αλλά όσοι προέρχονται από ναυτικές οικογένειες είχαν ακούσει παλιότερα για τις συνήθειές τους. Στο βαπόρι δεν υπάρχει ιδιωτική ζωή όπως στα διαμερίσματα όπου στοιβάζονται, οπότε οι παλαιοί ναυτικοί είχαν έρθει σε επαφή με αυτές τις εξωτικές συνήθειες και πήραν το πρώτο σοκ πριν από εμάς.

Είναι γνωστό ότι όταν βρίσκονται πολλοί πακιστανοί άντρες σε κοινόβιο (βαπόρι, διαμέρισμα κτλ), κάθε βδομάδα κάποιος υποδύεται τον ρόλο της γυναίκας. Και όταν λέμε τον ρολο της γυναίκας, εννοούμε σε όλους τους τομείς: Πλένει τα πιάτα, συμμαζεύει το σπίτι, καθαρίζει και ικανοποιεί σεξουαλικώς τους υπόλοιπους. Την επόμενη βδομάδα φοράει κάποιος άλλος την κελεμπία και αναλαμβάνει εκείνος τα συζυγικά καθήκοντα.

Όσοι μένουμε σε γειτονιές με πακιστανούς, τους έχουμε δεί κάθε βδομάδα να κυκλοφορεί κάποιος άλλος ντυμένος με κελεμπία. Στην αρχή δεν γνώριζα τον λόγο, αλλά ένας φίλος ναυτικός μου εξήγησε το γιατί, κάτι το οποίο επιβεβαίωσα και από άλλους συναδέρφους του.

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι κάτι που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια. Αν ανατρέξει κανείς στην καταγωγή των πακιστανών και σε πηγές που χρονολογούνται χιλιάδες χρόνια πίσω, θα διαπιστώσει πως ανέκαθεν είχαν την φήμη του διεστραμένου.

Το Πακιστάν ουσιαστικά ανήκε στην Ινδία, και με την αποχώρηση των Άγγλων το 1947 αναδύθηκε το πρόβλημα των θρησκευτικών διαφορών. Στην δυτική Ινδία όπου ο μουσουλμανικός πληθυσμός ήταν μεγαλύτερος, μετακινήθηκαν σχεδόν όλοι οι ισλαμιστές της Ινδικής χερσονήσου και δημιούργησαν ένα σχεδόν αμιγώς Ισλαμικό κράτος.

 

Αναφορές περί σεξουαλικής ανωμαλίας στα Ινδουιστικά κείμενα.

 

Στην Ινδία επικρατεί μέχρι σήμερα ο κοινωνικός διαχωρισμός μέσω των καστών. Οι κάστες δημιουργήθηκαν κατά τον εποικισμό των Ινδιών από τους Ινδοευρωπαίους και καθιερώθηκε ως ένα σύστημα προκειμένου να προφυλάξει τις φυλετικές διαφορές. Στους νοµους του Μανού αλλά και στο Ριγκ Βέδα (ένα από τα αρχαιότερα ιερά κείµενα του ινδουισµού) αναγράφεται:

«Ο Θεός γέννησε πρώτα τους Βραχµάνους από το στοµα του. Μετά, ο Θεός γέννησε απ’ τα µπράτσα του τους Ξατρίγια (τους πολεµιστές) για να προστατεύουν τους Βραχµάνους. Μετέ έβγαλε από την κοιλιά του τους Βέσναβ (Βαίσγια) για να κάνουν εµπόριο. Και τέλος, έβγαλε τους Σούντρ από τα πόδια του, για να υπηρετούν όλους τους από πάνω.»

Εκτός από τις παραπάνω κάστες, υπήρχαν και οι Ντάλιτ, οι άνθρωποι που δεν ανήκαν σε κάποια κάστα. Αυτοί ήταν οι πιο μιαροί, που οι ανήκοντες στις υπόλοιπες κάστες σιχαίνονταν ακόμα και να τους αγγίξουν (σε μετάφραση στα ελληνικά θα μπορούσαν να ονομαστούν «ανέγγιχτοι» ή «αθίγγανοι»). Όσοι τούς είχαν για εργάτες, τούς έβαζαν να κοιμούνται με τα ζώα στους στάβλους, και πιθανόν από εκεί να προέρχεται η αρρωστημένη συνήθεια της σεξουαλικής συνεβρέσεως με τετράποδα.

Στις Βέδες, στις Πουράνα και σε άλλα Ινδουιστικά κείμενα συναντάμε πολλές αναφορές σχετικά με την διαστροφή των κατώτερων καστών. Συγκεκριμένα στην Vamśānucaritam γίνονται αναφορές στην νεκροφιλία και νεκρολαγνία, όπου μέλη των κατώτερων καστών ζούνε με νεκρούς διότι μόνο αυτοί μπορούν να τους ανεχτούν. Έτσι, παντρεύονται και έχουν ερωτικές επαφές με νεκρούς, κάτι που προκαλεί την οργή των Θεών.

Στην Μαχαμπαράτα εντοπίζουμε παριπτώσεις παιδεραστίας. Στο 12ο βιβλίο της Μαχαμπαράτα, την Σάντι Πάρβα, αναφέρεται η συνήθεια των κατώτερων καστών να παντρεύονται όσο το δυνατόν μικρότερα κορίτσια ώστε να έχουν τον χρόνο να κάνουν πολλά παιδιά. Σε αυτήν τους την συνήθεια αποδίδονται οι πολυμελείς οικογένειες των αθιγγάνων (Ντάλιτ), κάτι το οποίο συναντάται και στους αθίγγανους που εμφανίστηκαν αιώνες αργότερα στον Βαλκανικό χώρο.

Επίσης, στην Vamana Purana όπου διαδραματίζεται στην Μουσουλμανική βόρεια Ινδία (την περιοχή όπου μέχρι σήμερα έχει τα περισσότερα περιστατικά βιασμών) αναφέρεται πως οι κατώτερες κάστες συνήθιζαν να χρησιμοποιούν τις γυναίκες τους ως ανταλλάξιμο είδος. Στην Mahatmya (κάτι σαν ταξιδιωτικός οδηγός των Ινδουιστικών Purana) της Βεγγάλης γίνονται ξεκάθαρες αναφορές περί έγγαμων γυναικών που εκπορνεύονται με τη βία από τους ίδιους τους συζύγους τους.

 

Πως και γιατί ασπάστηκαν οι Ντάλιτ το Ισλάμ;

 

Το σύστημα των καστών βοήθησε ώστε να κρατούνται αποστάσεις ανάμεσα στους εποίκους Ινδοευρωπαίους και στους γηγενείς των κατώτερων καστών (αφρικανικής καταγωγής) που προέβαιναν στις προαναφερθείσες αποτρόπαιες πράξεις. Με την διάδοση του Ισλάμ στην περιοχή περίπου κατά τον 9ο αιώνα, οι κατώτερες κάστες ασπάστηκαν τη νέα αυτή θρησκεία διότι τους υποσχόταν μια αταξική κοινωνία στην οποία δεν παίζει κανέναν ρόλο η καταγωγή. Έτσι, στην βορειοδυτική Ινδία και στις περιοχές όπου σήμερα εκτείνονται το Πακιστάν και ανατολικά προς το Μπαγκλαντές, οι κατώτερες κάστες των νεκρόφιλων, των βιαστών, των κτηνοβατών και των παιδεραστών αλλαξοπίστησαν χωρίς δεύτερη σκέψη.

Το Ισλάμ από την φύση του έδειχνε ανοχή σε θέματα σεξουαλικής διαστροφής, οπότε οι ανώμαλοι των κατώτερων καστών της Ινδίας προσαρμόστηκαν γρήγορα στα νέα δεδομένα, και με το πέρασμα των αιώνων το Πακιστάν έγινε μία από τις πιστές Ισλαμικές χώρες, κρατώντας τις βρωμερές ανώμαλες συνήθειες των προγόνων τους.

Τσίκας Δημήτριος

Ο καπιταλισμός σκοτώνει την φτώχεια

 του  Rainer Zitelmann

Κάθε φορά που με ρωτούν τι είναι αυτό που προκάλεσε την ραγδαία μείωση της παγκόσμιας φτώχειας έχω μια απλή απάντηση : ο θάνατος του Mao Zedong στις 9 Σεπτεμβρίου 1976.

Το καλύτερο επιχείρημα υπέρ του καπιταλισμού και αυτό που πρέπει να μεταφέρουμε στους νέους ειδικότερα είναι ότι ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο οικονομικό σύστημα για την ανακούφιση της φτώχειας. Πριν την εμφάνιση του καπιταλισμού, πριν από περίπου 200 χρόνια, το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε σε ακραία φτώχεια. Σήμερα ο αριθμός αυτός έχει μειωθεί σε μόλις 10%. Και είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι το ήμισυ αυτής της μείωσης έχει συμβεί τα τελευταία 35 χρόνια, όπως δείχνει ο Steven Pinker στο εντυπωσιακό βιβλίο του The Triumph of Lights.

Και είναι ακριβώς αυτά τα 35 χρόνια κατά τα οποία, σύμφωνα με τον οικονομολόγο Thomas Piketty, οι παγκόσμιες ανισότητες έχουν μεγαλώσει.Οι αντικαπιταλιστές παραπονιούνται πάντα ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και ότι υπάρχουν όλο και περισσότεροι δισεκατομμυριούχοι. Πράγματι, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων έχει εκτοξευθεί στα ύψη τα τελευταία 30 χρόνια. Το 2000, ο κόσμος είχε μόνο 470 δισεκατομμυριούχους. Σήμερα είναι 2.153, σύμφωνα με το Forbes. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι επικριτές του καπιταλισμού είναι ότι η αύξηση του αριθμού των δισεκατομμυριούχων στον κόσμο και η μείωση του αριθμού των ανθρώπων που ζουν στη φτώχεια είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, που είναι η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.

Κάθε φορά που με ρωτούν τι είναι αυτό που προκάλεσε την ραγδαία μείωση της παγκόσμιας φτώχειας έχω μια απλή απάντηση: ο θάνατος του Mao Zedong στις 9 Σεπτεμβρίου 1976. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950, 45 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν πεθάνει ως αποτέλεσμα του κινεζικού “Μεγάλου Αλματος προς τα Εμπρός”. Μιλάω για αυτό στις διαλέξεις μου σε όλο τον κόσμο και κάθε φορά που ρωτάω τους ακροατές μου για το ανθρώπινο κόστος της σοσιαλιστικής επανάστασης του Μάο διαπιστώνω ότι σχεδόν κανείς δεν το έχει ακούσει στο σχολείο. Οι νέοι ακούν συχνά για “τα δεινά του καπιταλισμού” αλλά ποτέ δεν τους μιλούν για τα “δεινά του σοσιαλισμού”.

Σε καμία άλλη περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας, τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν ξέφυγαν από την ακραία φτώχεια σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα όπως στην Κίνα. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, τα ποσοστά της ακραίας φτώχειας στην Κίνα το 1981 ήταν 88,3%. Μέχρι το 1990, το ποσοστό αυτό είχε μειωθεί στο 66,2%. Και το 2015, μόνο το 0,7% του κινεζικού πληθυσμού ζούσε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο αριθμός των φτωχών στην Κίνα μειώθηκε από 878 εκατομμύρια σε λιγότερο από 10 εκατομμύρια.

Το κινεζικό οικονομικό θαύμα ξεκίνησε με τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις του Deng Xiaoping. Ήταν ο Deng που είπε, "Κάποιοι πρέπει να γίνουν πλούσιοι πρώτα!”. Tις επόμενες δεκαετίες, το κινεζικό κράτος επέτρεψε την ατομική ιδιοκτησία και απελευθέρωσε την αγορά. Παρόλο που το κράτος εξακολουθεί να έχει δεσπόζον ρόλο στην κινεζική οικονομία, έχει μειωθεί σημαντικά σε σχέση ειδικά με την εποχή του Mao Zedong. Και επί των ημερών του Deng Xiaping, δημιουργήθηκαν “ειδικές οικονομικές ζώνες”, καπιταλιστικές εννοείται, σε όλη την Κίνα.

Επί των ημερών του Mao, η Κίνα δεν είχε ούτε έναν δισεκατομμυριούχο. Το 2010 είχε ήδη 64 χάρη στις καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις του Deng. Σήμερα, υπάρχουν 324 δισεκατομμυριούχοι στην Κίνα, χωρίς να υπολογίζονται οι 71 δισεκατομμυριούχοι του Χονγκ Κονγκ. Καμία χώρα στον κόσμο - εκτός από τις ΗΠΑ - δεν έχει τόσους δισεκατομμυριούχους όσο η Κίνα.

Όλοι οι αντι-καπιταλιστές ακολουθούν το ίδιο δόγμα. Πιστεύουν στην λογική του “μηδενικού αθροίσματος” και είναι πεπεισμένοι ότι οι φτωχοί είναι φτωχοί μόνο επειδή οι πλούσιοι τους έχουν πάρει κάτι. Εάν αυτή η αντίληψη ήταν σωστή, οι πρόσφατες εξελίξεις θα ήταν αδύνατες. Δεν θέλουν να κατανοήσουν γιατί η αύξηση του αριθμού των δισεκατομμυριούχων συμβαδίζει με την ραγδαία μείωση της φτώχειας.

Φαίνεται ίσως παράξενο να παίρνουμε το παράδειγμα της Κίνας για να αποδείξουμε την ανωτερότητα του καπιταλισμού. Είναι η Κίνα καπιταλιστική χώρα ; Το κράτος δεν παίζει ακόμη τεράστιο ρόλο σε όλους τους τομείς της ζωής στην Κίνα ; Φυσικά, η Κίνα απέχει πολύ από το να είναι μια καθαρά καπιταλιστική χώρα. Το κράτος εξακολουθεί να ασκεί υπερβολικό έλεγχο. Όμως, όλη η πρόοδος που σημειώθηκε στην Κίνα τα τελευταία 40 χρόνια οφείλεται εξ ολοκλήρου στο γεγονός ότι οι Κινέζοι εισήγαγαν σταδιακά τις αρχές των ελεύθερης αγοράς και της ατομικής ιδιοκτησίας. Οταν είχα επισκεφτεί την Κίνα, ο οικονομολόγος Zhang Weiying μου είχε πει ξεκάθαρα : το κινεζικό οικονομικό θαύμα δεν συνέβη “λόγω του κράτους, αλλά παρά το κράτος”.

Ο καπιταλισμός δεν είναι το πρόβλημα. Είναι η λύση, ειδικά όταν πρόκειται για την καταπολέμηση της πείνας και της φτώχειας στον κόσμο. Κάθε χρόνο, ο  “Δείκτης Οικονομικής Ελευθερίας», που  κατατάσσει κάθε χώρα στον κόσμο σε σχέση με τις πρόοδους της οικονομικής ελευθερίας αποδεικνύει ότι κανείς δεν πεινάει σε χώρες με μεγάλη οικονομική ελευθερία. Από την άλλη πλευρά, και η αντίθεση είναι εντυπωσιακή, η οικονομική καταστολή φέρνει μόνο πείνα και φτώχεια, όπως είδαμε στη Βενεζουέλα, όπου πάνω από το 10% του πληθυσμού μετανάστευσε για να ξεφύγει από τον λιμό.

Δημοσιεύτηκε στη «Le Point» στις 24/08/2020

*Ο Rainer Zitelmann είναι ιστορικός, κοινωνιολόγος και συγγραφέας των The Rich in Public Opinion (2020), The Power of Capitalism (2019) και The Wealth Elite (2018).

Η χρησικτησία στο Διεθνές Δίκαιο - Η σημασία της για την Ελληνική στρατηγική

Σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο η χρησικτησία είναι η δυνατότητα ενός ατόμου να αποκτήσει την κυριότητα κινητού ή ακίνητου αντικειμένου με την παρέλευση ενός χρονικού διαστήματος κατά το οποίο ο πραγματικός ιδιοκτήτης δεν το έχει διεκδικήσει. Αυτό είναι πολύ γνωστό στα χωριά γιατί έχει εφαρμοστεί συχνά για την αλλαγή κυριότητας σε αγροτεμάχια. Πολύ λιγότερο γνωστό είναι πως βασιζόμενη στη ρωμαϊκό δίκαιο η χρησικτησία εφαρμόζεται και στο διεθνές δίκαιο. 

Η χρησικτησία στα αγγλικά ονομάζεται prescription και για να αποφύγουμε κακοπροαίρετες διαφωνίες θα παραθέσω τον ορισμό στα αγγλικά από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

 Subject(s):

Sovereignty — Territory, acquisition and transfer — Territory, title

Published under the auspices of the Max Planck Foundation for International Peace and the Rule of Law under the direction of Rüdiger Wolfrum.

1 General international law recognizes two forms of prescription. The first deals with the acquiring of rights after a certain period of time and has been invoked in territorial disputes to transfer title to territory or sovereignty (Territory, Acquisition). Acquisitive prescription stems from the Roman law concept of usucapio. Usucapio required an object susceptible of ownership, a title even if defective, good faith (bona fide), possession which included physical control and the intent to possess as owner, and an uninterrupted possession during a certain period.

2 "Εxtinctive prescription" means the extinction of stale claims and obsolete

titles. This kind of prescription does not establish in favour of the possessor a new title of ownership which had not been existing before; "it simply extinguishes a former owner's rights to recover possession of the land"3 and therefore "operates negatively by eliminating the claim

of a person having a superior title."4 On the other hand, that kind of prescription which "is an instrument for the acquisition of property" has a different meaning: "it operates

positively, like a conveyance,"5 and is one of the modes of acquiring a

new title to property. It is accordingly called "acquisitive prescription."

This distinction between the two forms of prescription has also been

recognized in international law. But, since it is the purpose of this

study only to examine the process by which historic titles are being

established in accordance with international law, extinctive prescription will not be dealt with any further, and any subsequent reference to prescription should be understood in the sense of meaning

solely acquisitive prescription.

6. Prescription as a private law concept

As will be shown later, international lawyers originating in English speaking countries have, on the whole, endorsed the doctrine of international prescription, while continental European lawyers have been, as a rule, rather sceptical as to the admissibility of this doctrine in the

sphere of international law. 

Συνεπώς με βάση τον παραπάνω ορισμό, τις διενθολογικές μελέτες για την ισχύ του επιχειρήματος της χρησικτησίας με βάση το ρωμαϊκό δίκαιο και την ιστορική εφαρμογή της παραπάνω διαδικασίας σε κάμποσες περιοχές του κόσμου (η περιοχή της δυτικής Σαχάρας την οποία παράνομα κατέχει το Μαρόκο τα τελευταία 50 χρόνια είναι από τις πιο διάσημες, μαζί με την παράνομη κατοχή της βόρειας Κύπρου) παρατηρούμε ότι η αρχή της χρησικτησίας έχει κάποια διεθνή νομιμοποίηση η οποία την καθιστά επικίνδυνη για κράτη που έχουν ως μόνο όπλο τους το διεθνές δίκαιο. Το διεθνές δίκαιο πρέπει να το συνοδεύει κανείς με συμμαχίες που να παρέχουν μαλακή ισχύ και ικανές ένοπλες δυνάμεις να υπερασπιστούν το εθνικό έδαφος έναντι της όποιας απειλής. 

Εν προκειμένω στην περίπτωση της ανατολικής Μεσογείου τα όρια της μιας ή της άλλης υφαλοκρηπίδας μπορεί να παραβιαστούν και με το επιχείρημα της χρησικτησίας να χαραχτούν στο μέλλον εις βάρος μας εαν αφήσουμε την Τουρκία να στήσει πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου στην περιοχή που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο μας ανήκει. Η αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας θαλάσσιας περιοχής από ένα κράτος είναι αδιαμφισβήτητα ένδειξη άσκησης πρωτογενούς κρατικής κυριαρχίας. 

Κλείνοντας θα πρέπει να θυμόμαστε πως η Ισλανδία διακινδύνευσε πόλεμο με την Αγγλία για τα δικαιώματα αλιείας της στους λεγόμενους “πολέμους του μπακαλιάρου” όταν τα αλιευτικά και η ακτοφυλακή της βρέθηκαν αντιμέτωπα με τον βρετανικό στόλο. Η θέση της Ελλάδας είναι απείρως καλύτερη από την αντίστοιχη της Ισλανδίας και της Τουρκίας πολύ χειρότερη από αυτή της Αγγλίας.

Οπαδοί εναντίον πολιτών

Τα τελευταία χρόνια, και με όλα όσα έχουμε διαχειριστεί σαν κράτος ένα πράγμα αποδεικνύεται περίτρανα και προκαλεί θλίψη, ο «Οπαδισμός». Οι Έλληνες πολίτες δυστυχώς δείχνουν να μην επιθυμούν να αναλάβουν το βάρος της ατομικής σκέψης τους και να καταφεύγουν σε λογικές αγέλης και αγελαίου αισθήματος. Με αρχή την εποχή των μνημονίων, οι Έλληνες χωρίστηκαν σε στρατόπεδα «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» χάνοντας έτσι την ευκαιρία να σκεφτούν τι πιθανόν πάει λάθος στη χώρα μας και φτάσαμε στο σημείο αυτό.

Στις μέρες μας το ίδιο συμβαίνει με δύο νέα προβλήματα, ένα αυτό με τον κορωνοϊό κι ένα ακόμα με τα ελληνοτουρκικά. Στο ζήτημα του κορωνοϊού η πολιτική ελίτ επικουρούμενη από τους γνωστούς αυλικούς τους των ΜMΕ, εκφοβίζει τον απλό πολίτη πίσω από την ασφαλή ομπρέλα προστασίας του κράτους, τον αναγκάζει ουσιαστικά να μην σκεφτεί καν άλλον τρόπο να προστατεύσει την υγεία και την ατομική του περιουσία παρά να υπακούσει στις οδηγίες, ακόμα κι αν αυτές είναι λανθασμένες, παράλογες, ατεκμηρίωτες επιστημονικά, ακόμα κι αν οδηγήσουν τον πολίτη αυτό σε οικονομικά αδιέξοδα και καταστροφή. Φυσικά και οι ατομικές ελευθερίες όταν δεν εξυπηρετούν το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου, αποκτούν χαρακτήρα ασυδοσίας, όταν όμως αντιστρόφως η επιβολή παράλογων και μη επιστημονικά τεκμηριωμένων μέτρων επιβάλλονται, τότε το κράτος γίνεται τυραννικό και επιβλαβές, όχι απλώς για τις ατομικές ελευθερίες, αλλά και για το ίδιο το κοινωνικό σύνολο. Οι πολιτικοί αποδεικνύουν ότι πάσχουν από ένα πνευματικό σύνδρομο, το σύνδρομο της πολιτικής αυτοσυντήρησης, το οποίο τους αναγκάζει να προσπαθούν να βρίσκουν βραχυπρόθεσμες λύσεις, οι οποίες ακόμα κι αν δεν είναι καν λύσεις, να μπορούν να παρουσιαστούν ως τέτοιες για να φωτίσουν το πολιτικό μέλλον τους ακόμα περισσότερο.  Η πολιτική λύση λοιπόν που εφήυραν είναι ο αδυσώπητος πόλεμος ακόμα και προς υγιείς πολίτες. Η ανθρωπότητα για πρώτη φορά στην ιστορία της, βάζει σε περιορισμό υγιείς ανθρώπους, στερώντας τους το δικαίωμα στην εργασία, στην αυτοσυντήρηση, στην πραγματική ζωή, αγνοώντας εντελώς  τις συνέπειες στην ζωή αυτών των πολιτών, των οποίων η καθημερινότητα θα χειροτερεύσει τρομακτικά από οικονομικής άποψης μετά το τέλος της «πανδημίας».

Το παγκόσμιο πολιτικό προσωπικό αγνοεί προκλητικά την επιστημονική κοινότητα, πλέον έχουμε στοιχεία από μελέτες με ικανοποιητικό μέγεθος δείγματος, που δείχνουν ότι η θνητότητα του ιού είναι κατά πολύ μικρότερη από την αρχική εκτίμηση, πχ John P. A. Ioannidis από το Stanford University, που ανάγουν το ποσοστό των ασυμπτωματικών «ασθενών» σε 30 έως 80 ανά νοσούντα. Εϊναι αδιανόητο γνωρίζοντας αυτή την αναλογία να τυραννούμε το σύνολο του πλανήτη βραχυπρόθεσμα και να το καταδικάζουμε σε φτωχοποίηση μακροπρόθεσμα. Το νόημα έχει να σωθούν μερικές δεκάδες χιλιάδες ήδη ασθενείς, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς αργά ή γρήγορα θα νοσούσαν και θα είχαν την ίδια κατάληξη, αν τελικά το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία κοινωνίας ζούγκλας λόγω των οικονομικών επιπτώσεων της διαχείρισης της κρίσης;

Η στρατηγική μας είναι λάθος. Τελικά τα μέτρα που λαμβάνονται δεν έχουν καμία επίπτωση στην θνητότητα του ιού, οποίος τελικά θα κάνει τον κύκλο του. Στον αντίποδα, καμία μέριμνα από το οργανωμένο κράτος για ουσιαστική προστασία του πολίτη τόσο ως προς την υγεία του, όσο και ως προς την περιουσία του. Ουδεμία προσπάθεια χρήσης της τεχνολογίας, πχ τεχνητή νοημοσύνη, για έρευνα. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να έχουμε συσχετίσει παραμέτρους που ενισχύουν τον οργανισμό μας ώστε να μην νοσήσει, πχ φαίνεται ότι σε χώρες με επάρκεια βιταμίνης d3 [1] [2] [3] ο ιός να έχει το μέγιστο αριθμό ασυμπτωματικών «ασθενών», τελικά πολεμάμε τον ίδιο μας τον εαυτό ακολουθώντας μεσαιωνικές συνταγές, αποτέλεσμα των επιλογών μας θα συναντήσουμε στο εγγύς μέλλον, μάλλον με κάπως βίαιο τρόπο. Αντίστοιχα και στο οικονομικό πεδίο, ουδεμία προσπάθεια ορθής κατεύθυνσης των πολιτών στην λογική του περιορισμού της «χασούρας» που έχουν από τα αναγκαστικού χαρακτήρα μέτρα που λαμβάνονται.

Τελικά η αγέλη με τη λογική του οπαδού, δεν απαιτεί τέτοιες λύσεις από την όποια κυβέρνηση, αλλά χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα, ένα αυτό των πολιτικά ορθολογούντων που είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν όποιον τολμήσει να έχει διαφορετική άποψη από την επίσημη πολιτική της κυβέρνησης, χωρίς καμία απολύτως κριτική σκέψη, χωρίς καμία διάθεση να ερευνήσει έστω λίγο ιδιωτικά το ζήτημα, και μια δεύτερη ομάδα οπαδών, γραφικών συνήθως, οι οποίοι αρνούνται εντελώς την ύπαρξη ιού, και είναι επίσης έτοιμοι να κατασπαράξουν όποιον έχει διαφορετική άποψη από αυτούς. Στο δια ταύτα και οι δύο ομάδες οπαδών μαζί είναι έτοιμες από κοινού να κατασπαράξουν οποιονδήποτε θέλει να σκεφτεί με τρόπο ορθολογικό, ψάχνοντας μια λύση η οποία θα ελάττωνε τις οικονομικές επιπτώσεις των ατελέσφορων μέτρων, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την δημόσια υγεία, οι μεν διότι «η μάσκα σώζει ζωές» άσχετα αν ο κατασκευαστής της από μόνος αναφέρει ότι η μάσκα δεν προστατεύει από τον κορωνοϊό, οι οποίοι είναι πανέτοιμοι να υποδεχτούν με θέρμη ακόμα ένα lockdown χωρίς να τους ενδιαφέρει πόσοι αύριο θα πεθαίνουν από πείνα εξαιτίας του, οι δε, διότι «είναι όλα συνωμοσίες για να μας βάλουν το τσιπάκι». Ούτε τα μέτρα αυτά θα μας σώσουν, αλλά το μόνο όπλο το ανθρώπου που είναι το μυαλό του, αρκεί να χρησιμοποιηθεί έναντι της εγωιστικής ματαιοδοξίας των πολιτικών αρχών να μην παραδέχονται το λάθος τους, ούτε και πρόκειται να προταθεί ως λύση για τον ιό κάποιο μαγικό τσιπάκι που θα μας σώζει. 

Τελικό συμπέρασμα: η αγωνιώδης ανάγκη για την μείωση του ποσοστού οπαδών, ανεξαρτήτως στρατοπέδου και η αύξηση του ποσοστού ελεύθερα σκεπτόμενων πολιτών.

 

[1] https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC7231123/

[2] https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC7216123/

[3] https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC7285131/

Οι Τούρκοι της Θράκης

 

Η αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων από το Ελλαδίτικο ψευδοκράτος των Αθηνών χαρακτηρίζεται από στρουνθοκαμηλισμό. Για θέματα που εξελίσσονται και χειροτερεύουν, οι ανίκανες κρατικές αρχές απαντούν με επίκληση σε συνθήκες του παρελθόντος κι εκτός τόπου και χρόνου επιχειρήματα.

Χαρκτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας είναι η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης: Μία μερίδα ανθρώπων αυτοπροσδιορίζονται «Τούρκοι», έχουν τουρκική συνείδηση, ομιλούν την τουρκική γλώσσα, και είναι Ισλαμικού θρησκεύματος. Και η απάντηση του Ελληνικού κράτους είναι η εξής: «Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λοζάνης, δεν υπάρχει εθνική μειονότητα αλλά θρησκευτική. Είστε Έλληνες μουσουλμάνοι».

Η αντιμετώπιση δηλαδή αυτού του προβλήματος γίνεται με τον κλασικό δημιοϋπαλληλίστικο τρόπο που παραπέμπει τους πολίτες αλλού, αντί να κάτσει το κράτος να ασχοληθεί σοβαρά με το ζήτημα. Η επίκληση μίας συνθήκης που υπεγράφη έναν αιώνα πριν δεν μπορεί να αλλάξει τη συνείδηση και το φρόνημα των ανθρώπων. Είναι εντελώς άτοπη και δεν απαντάει σε προβλήματα που προκύπτουν σήμερα. Και αυτή η εθελοτυφλία οδήγησε σήμερα στον πλήρη εκτουρκισμό των Ελλήνων μουσουλμάνων της Θράκης με ευθύνη του Ελλαδίτικου κράτους.

Το Ελλαδίτικο κράτος εξ αρχής αντιμετώπιζε την θρησκευτική μειονότητα της Θράκης ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας: Τα χωριά τους είχαν μπάρες που έπεφταν με τη δύση του ηλίου, απαγορευόταν η κυκλοφορία κατά τις βραδινές ώρες, ενώ οι κάτοικοι κυκλοφορούσαν με ειδικές άδειες και έφεραν ταυτότητες διαφορετικές από αυτές των υπολοίπων Ελλήνων πολιτών. Και δεν μιλάμε για το μακρινό παρελθόν, αλλά για τα μέσα της δεκαετίας του 1990!

Αυτοί οι πολίτες Β’ κατηγορίας μέχρι το 1991 δεν μπορούσαν να μεταβιβάσουν περιουσιακά στοιχεία, δεν μπορούσαν να εκδόσουν οικοδομικές άδειες, ενώ ακόμα και το άνοιγμα τραπεζικού λογαριασμού ήταν δύσκολη υπόθεση. Μιλάμε δηλαδή για πραγματικό απαρτχάιντ.

Υπό αυτές τις συνθήκες είναι λογικό να έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο χάσμα και μία έλλειψη εμπιστοσύνης των μουσουλμάνων της Θράκης απέναντι στο Ελλαδίτικο Αθηνοκεντρικό κράτος. Και αυτό το χάσμα έσπευσε να το «καλύψει» το Τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, το οποίο αντικατέστησε εν μέρει το Ελληνικό κράτος καλύπτοντας τις ανάγκες του μουσουλμανικού πληθυσμού. Ακόμη και σήμερα, όταν οι κρατικές αρχές αφήνουν χωριά χωρίς οδικό δίκτυο, έρχεται το Τουρκικό προξενείο και ασφαλτοστρώνει τον χωματόδρομο.

Όταν λοιπόν μετά από τόσα χρόνια εχθρικής αντιμετώπισης από το Ελληνικό κράτος, και τους Τούρκους πράκτορες να αλωνίζουν εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση, είναι λογικό ο μουσουλμανικός πληθυσμός να έχει εκτουρκιστεί. Το κράτος των Αθηνών εκτούρκισε τους Θρακιώτες μουσουλμάνους!

Και σαν να μην έφταναν όλοι αυτοί οι λάθος χειρισμοί, οι κυβερνήσεις μετά το 1995 (οπότε και ήρθησαν οι διακρίσεις εναντίον των Ελλήνων μουσουλμάνων) αποφάσισαν ότι στα μειονοτικά σχολεία θα πρέπει να διδάσκεται το Κοράνι στην ΤΟΥΡΚΙΚΗ γλώσσα και όχι στην Ελληνική.

Οπότε όταν κάποιος Θρακιώτης μουσουλμάνος δηλώνει «Τούρκος», μην βιαστείτε να τον παραπέμψετε σε κάποια συνθήκη του παρελθόντος που τον χαρακτηρίζει αλλιώς, αλλά ζητήστε του μια ειλικρινή συγγνώμη για αυτά που υπέστη. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν υποφέρει από το Ελλαδίτικο κράτος και είναι λογικό να ετεροκαθορίζονται. Θα χρειαστεί χρόνος για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη τους απέναντί μας. Θα πρέπει πρώτα εμείς να τους κάνουμε να νιώσουν Έλληνες.

Ως Εθνικοκαπιταλιστές, θέλουμε να καταστήσουμε σαφές ότι καταδικάζουμε την αντιμετώπιση των αδερφών μας Ελλήνων μουσουλμάνων της Θράκης από το κράτος. Για εμάς ο εχθρός είναι το καταπιεστικό κράτος και όχι οι συμπολίτες μας, ανεξαρτήτως θρησκεύματος.

 

Άνοιξε ο δρόμος για τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο

 

Τα κρατικώς επιδοτούμενα ιδιωτικά ΜΜΕ πανηγυρίζουν από χθες για την συμφωνία οριοθετήσεως ΑΟΖ ανάμεσα σε Ελλάδα και Αίγυπτο. Εσκεμένα όμως αποκρύπτουν τα προβλήματα που προκύπτουν από αυτήν την κάκιστη (εώς προδοτική) συμφωνία.

Το πρώτο δημοσιογραφίστικο ψέμα είναι πως η συμφωνία αυτή ρίχνει στον κάλαθο των αχρήστων την συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης. Τεράστια ανακρίβεια, αφού η συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου δεν ακυρώνει το Τουρκο-Λιβυκό μνημόνιο, αλλά απλώς το αμφισβητεί. Είναι δηλαδή το πρώτο βήμα που θα μας οδηγήσει σε διαφωνία με την Τουρκία, με απώτερο σκοπό την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο.

Για κάποιους αυτό αποτελεί «έξυπνη» τακτική, αφού περιορίζει τα θέματα προς διαπραγμάτευση με την Τουρκία σε συγκεκριμένη κατεύθυνση και ατζέντα, και όχι για τα κυριαρχικά δικαιώματα σε νησιά του Αιγαίου. Λογικοφανές επιχείρημα, το οποίο όμως προσθέτει κάποιες παραμέτρους που θα καθορίσουν την απόφαση της όποιας εκδίκασης στο μέλλον εναντίον των Ελληνικών συμφερόντων.

Η Αίγυπτος δεν ήθελε να εμπλακεί στη διένεξη ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία και γι αυτό αρνούνταν τόσο καιρό να υπογράψει. Και ορθώς έπραττε από την πλευρά της, αφού η μέση γραμμή ανάμεσα στις ακτές της Αιγύπτου, της Κύπρου, της Ελλάδος και της Τουρκίας είναι διακριτή και δεν επηρεάζεται από τις διαφορές των υπολοίπων τριών κρατών. Οι ελάχιστες νησίδες της Αιγύπτου στη Μεσόγειο είναι πολύ κοντά στην στεριά και δεν δημιουργούν θέματα επήρειας, οπότε δεν είχε κανέναν λόγο να ανακατευτεί στα ζητήματα άλλων κρατών.

Αντιθέτως, εκμεταλευόμενη έξυπνα την διαμάχη Ελλάδος-Τουρκίας, η Αίγυπτος πέτυχε μειωμένη επήρεια των Ελληνικών νησιών στην διακρατική συμφωνία.

Να τονιστεί ότι η συμφωνία αυτή δεν καθορίζει την ΑΟΖ ανάμεσα σε Ελλάδα και Αίγυπτο, αλλά την τμηματική οριοθέτηση ανάμεσα στον 26ο και τον 28^ο παράλληλο. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι η Ελλάδα αποδέχεται πως η θαλάσσια περιοχή ανατολικά του 28^ου μεσημβρινού αποτελεί γκρίζα ζώνη και αμφρισβητούμενα ύδατα, κάτι που προφανώς η Τουρκία θα το χρησιμοποιήσει προς υπεράσπισή της στον ΟΗΕ και σε μελλοντική πιθανή προσφυγή σε Διεθνές δικαστήριο.

Η Τουρκία πολύ έξυπνα κράτησε ήπιους τόνους και απλώς εξέφρασε την αμφισβήτηση της εγκυρότητας της συμφωνίας, ανοίγοντας τον δρόμο για την προσφυγή στην Χάγη. Πλέον έχει την Ελληνική παραδοχή της αμφισβήτησης της περιοχής ανατολικά του 28^ου μεσημβρινού και, σε συνδυασμό με την παραχώρηση της μειωμένης επήρειας των νησιών από πλευράς Ελλάδος, η Τουρκία έχει ήδη την κατευθυντήρια υπερασπιστική γραμμή που θα ακολουθήσει στο Διεθνές Δικαστήριο.

Αυτή η κάκιστη συμφωνία με την Αίγυπτο επιβεβαιώνει και ανοίγει τον δρόμο στην συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία, μία θέση που βρίσκει αποδοχή από όλα τα κόμματα εξουσίας. Ο Δένδιας απλώς επικύρωσε τις κατευθύνσεις του Μητσοτάκη, που εδώ και χρόνια εκφράζονται από στελέχη της ΝΔ όπως η Ντόρα Μπακογιάννη και συμβούλους όπως ο Ροζάκης: α) Γκρίζαρε την αμφισβητούμενη από τους Τούρκους περιοχή, β) Έδωσε μειωμένη επήρεια στα νησιά, και γ) έδωσε το πάτημα που τόσο καιρό έψαχνε η Τουρκία.  

Τσίκας Δημήτριος

πτυχιούχος Διεθνών Σχέσεων

του Πανεπιστημίου της Ισλανδίας

Ιράν: Φορέας πολιτισμού και εχθρός του ουαχαμπισμού

Οι περισσότεροι από τους Έλληνες γνωρίζουν τους Πέρσες μέσα από την Χολυγουντιανή ταινία και ό,τι θυμούνται από τα σχολικά τους χρόνια. Υπάρχει μία γενικευμένη σύγχυση λόγω της Ισλαμικής θρησκείας, κάτι που ενισχύεται από την Αμερικανική (και γενικώς την Δυτική) προπαγάνδα που παρουσιάζει το Ιράν σαν μία ακραίως ριζοσπαστική Ισλαμική χώρα. Και μετά τα γεγονότα του Ιανουαρίου 2020, αυτή η λανθασμένη εικόνα που έχει η μάζα για το Ιράν γίνεται όλο και μεγαλύτερη.

 

Ας βάλουμε όμως τα πράγματα στη θέση τους.

 

Η εικόνα που έχουμε στη Δύση με τα τζαμιά που στρατολογούν ακραίους τζιχαντιστές, τα no-go zones, τα μουσουλμανικά γκέτο, τον ISIS και τους αποκεφαλισμούς, προέρχεται από το το Σουνιτικό Ισλάμ που εκφράζει το μεγαλύτερο μέρος του Ισλαμικού κόσμου. Αυτές οι ακραίες εκφράσεις του Σουνιτικού Ισλάμ χρηματοδοτούνται από την Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, το Πακιστάν και άλλους «φίλους» της Δύσης και των ΗΠΑ.

 

Το Σιιτικό Ιράν απέχει μακράν από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό που εκφράζεται από το Σουνιτικό Ισλάμ και τα ρεύματά του (Ουαχαμπισμός, Σαλαφισμός κτλ). Στις περιοχές όπου επικρατεί το Σιιτικό Ισλάμ και τα ρεύματά του (Μπεκτασήδες, Αλεβήδες, Αλαουίτες, Ισμαηλίτες κτλ) υπάρχει ανεκτικότητα προς τις υπόλοιπες θρησκείες και σεβασμός προς τις ατομικές ελευθερίες. Οι Χριστιανικές γιορτές εορτάζονται υπό απόλυτη ελευθερία στην Τεχεράνη και στη Δαμασκό, η Εβραϊκή κοινότητα υφίσταται και χαίρει πλήρους ελευθερίας στο Ιράν, κάτι που σε χώρες όπως η Σαουδική Αραβία είναι αδιανόητο. Ακόμη και η κριτική των γυναικών προς την μαντίλα είναι ανεκτή και δεν λιθοβολούνται όπως προπαγανδιστικά διαδίδουν οι Δυτικές πηγές.

 

Το Ισλάμ έφτασε στην Περσία με την κατάκτησή της από τους Άραβες τον 7ο αιώνα. Έκτοτε οι Πέρσες υπέφεραν από το ακραίο Ισλάμ που τους επιβλήθηκε από τους Σουνίτες Άραβες και έπειτα από τους ομόδοξους Οθωμανούς. Υπό αυτές τις συνθήκες και την μακρόχρονη επιροή του Ισλάμ, οι Πέρσες κατάφεραν να εξιρανίσουν τη θρησκεία που τους επιβλήθηκε, εμπλουτίζοντάς την με τον μακραίωνο πολιτισμό που έφερε αυτός ο λαμπρός λαός. Το Σιιτικό Ισλάμ συνέδεσε άψογα τον Περσικό πολιτισμό και την φιλοσοφία του με το Ισλάμ (όπως ακριβώς έκανε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με τον Χριστιανισμό), επανιδρύοντας τον 18ο αιώνα μία νέα Περσική Αυτοκρατορία, αυτή τη φορά μουσουλμανική.

 

Έκτοτε, το Ιράν πολεμάει τον ίδιο εχθρό που απειλεί και την Δύση: το Σουνιτικό Ισλάμ. Οι Σουνίτες Οθωμανοί είχαν κοινό μέτωπο εναντίον της Ευρώπης και της Περσίας, οι Σουνίτες Μόγγολοι (Τζέκις Χαν, Ταμερλάνος) νωρίτερα είχαν επίσης μέτωπο με την Περσική Αυτοκρατορία, ακόμη και σήμερα με την κατάσταση στη Μέση Ανατολή οι Σιίτες σε Λίβανο και Συρία υπερασπίζονται τους Χριστιανούς και πολεμούν εναντίον του ISIS. Οι εικόνες με τις μαντιλοφορούσες γυναίκες και η δήθεν καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανήκουν στα πλαίσια του επικοινωνιακού πολέμου (προπαγάνδα) που έχει εξαπολύσει η Δύση (κυρίως ΗΠΑ και ΕΕ) για την χειραγώγηση των μαζών.

 

Με την ένταση των τελευταίων μηνών στις Ιρανοαμερικανικές σχέσεις πολλοί βιάστηκαν να πάρουν θέση υπέρ των ΗΠΑ παρασυρόμενοι από τον μέχρι ενός σημείου δικαιολογημένο αντι-ισλαμισμό των καιρών μας, πιστεύοντας λανθασμένα πως το Ιραν είναι μέρος του Ισλαμικού φανατισμού που απειλεί την Δύση. Εξ αιτίας της άγνοιας που έχουν κάποιοι σχετικά με τα δόγματα του Ισλάμ, βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τους πολιτισμένους Ιρανούς με τα ισλαμοπιθίκια του Σουνιτικού Ισλάμ.

 

Ακόμα και για τα λάθη που έχουν γίνει από πλευράς Ιράν, όπως πχ η κατάρριψη του Ουκρανικού επιβατικού αεροπλάνου, οι Ιρανικές αρχές είχαν το θάρρος να ζητήσουν συγγνώμη και άσκησαν διώξεις στους υπεύθυνους της τραγωδίας.

 

Προς σύγκριση και μόνο, ας συγκρίνει κάποιος την στάση των ΗΠΑ όταν το 1989 κατέρριψαν το αεροπλάνο της γραμμής 655 της IranAir με προορισμό το Ντουμπάϊ, με αποτέλεσμα 298 Ιρανοί πολίτες ανάμεσα τους παιδιά και γυναίκες να χάσουν τη ζωή τους. Οι αρχές των ΗΠΑ τότε, όχι μόνο δεν ζήτησαν συγγνώμη, αλλά παρασημοφόρησαν τα στελέχη της φρεγάτας Vincennes που προέβησαν σε αυτήν την πράξη. Πρόκειται δηλαδή για στοχευμένη ενέργεια με στόχο άμαχο πληθυσμό, κάτι που συνηθίζει ο Αμερικανικός στρατός (Γιουγκοσλαβία, Κόσοβο, Ιράκ, Αφγανιστάν, Νικαράγουα, Βιετνάμ, Χιροσίμα, Ναγκασάκι κ.α.)

 

Θα πρέπει λοιπόν να αποβάλουμε τις παρωπίδες που μάς έχουν βάλει τα ΜΜΕ της Δυτικής προπαγάνδας, και να δούμε το Ιράν με αντικειμενικότητα.

 

Κακά τα ψέματα, όταν σήμερα κάποιος λέει «Δυτικός πολιτισμός» δεν εννοεί τον Βάγκνερ, τον Πλάτωνα και τον Σέξπηρ, αλλά τα Gay Pride, τους 9χρονους Drug Queens και τα ανοιχτά σύνορα. Και ανάμεσα στην σημερινή παρακμή της Δύσεως και το παραδοσιοκρατικό Ιράν, οι πραγματικές Αξίες του Δυτικού πολιτισμού εκφράζονται περισσότερο από το Ιράν παρά από τις γκέι παρελάσεις...

Ο Αλαουίτης (Σιίτης) Άσαντ στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας 

Χριστούγεννα στο Ιράν:

Ιρανική ομάδα γυναικείου χόκεϊ

Θρησκευτικές κοινότητες στο Ιράν που χαίρουν πλήρους ελευθερίας:

 

Υποχρεωτική χρήση μάσκας: Το φίμωτρο που οδηγεί στην πλήρη αποκτήνωση

Το ανθρώπινο είδος ανήκει στα κοινωνικά όντα του ζωικού βασιλείου. Μάλιστα ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα πλάσματα λόγω της ικανότητάς του να επικοινωνεί με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους: Προφορικός λόγος, γραπτός λόγος, γλώσσα του σώματος, σήματα μορς, σύστημα Braille, φωνητικό αλφάβητο, νοηματική, σήματα καπνού, μετάδοση σήματος, γλώσσες προγραμματισμού και πολλοί ακόμα τρόποι επικοινωνίας επινοήθηκαν στην ανθρώπινη ιστορία προκειμένου να καλυφθούν όλες οι ανάγκες του κοινωνικού όντως που ονομάζεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Κατά την ταπεινή μου άποψη η γλώσσα του σώματος είναι η πιο σημαντική. Εκατομμύρια σχέσεις ξεκίνησαν με ένα χαμόγελο, πολλές έχθρες δημιουργήθηκαν από έναν μορφασμό, άνθρωποι από διαφορετικές κουλτούρες επικοινώνησαν μέσω αυτού του τρόπου χωρίς να ομιλούν την ίδια γλώσσα, και πολλές επιστήμες βασίστηκαν στην αποκρυπτογράφηση των κινήσεων του σώματος και των συσπάσεων του προσώπου.

Αυτήν την ανθρώπινη επικοινωνία καλούμαστε να αποβάλουμε ως κοινωνικά πλάσματα με την επιβολή τηας μάσκας και την «κοινωνική απόσταση». Πρόκειται δηλαδή για μία αποκτήνωση του δυτικού πολιτισμού, και την κινεζοποίησή του κατά τα ασιατικά πρότυπα που έχουν υιοθετήσει την μάσκα εδώ και δεκαετίες.

 Είναι εμφανές ότι τα περιοριστικά μέτρα που επιβάλονται παγκοσμίως δεν αποσκοπούν στην «προστασία» των πολιτών από έναν ιό με ποσοστό επιβίωσης 99,9%. Είναι ένα πείραμα κοινωνικής μηχανικής που στηρίζεται στον φόβο των πολιτών για την ζωή τους, και τους οδηγεί στο να παραχωρήσουν οι ίδιοι οικειοθελώς τις ατομικές τους ελευθερίες. Πρόκειται για μία εξέλιξη του νεομαρξισμού που πλέον δεν επιβάλεται με τη χρήση φυσικής σωματικής βίας (όπως ο παραδοσιακός μαρξισμός), αλλά με  έμμεση επιβολή και την αποδοχή μέσω της πλύσης εγκεφάλου των υποκειμένων.

Οι θεωρίες της Σχολής της Φρανφούρτης περί συνδυασμού Μαρξισμού και ψυχολογίας που αναπτύχθηκαν κατά τις δεκαετίες του 1950-60, πλέον έχουν τελειοποιηθεί και βρίσκουν εφαρμογή σε μαζικό/διασυνοριακό επίπεδο. Ο «πολιτιστικός μαρξισμός» των György Lukács και Max Horkheimer εφαρμόστηκε κατά γράμμα και επιβλήθηκε στις Δυτικές κοινωνίες μέσω της «πολιτικής ορθότητας», δημιουργώντας συγκεκριμένη «συνείδηση» και τρόπο ζωής στους πολίτες των Δυτικών ανεπτυγμένων οικονομικά κρατών. Οι αξίες του Δυτικού Πολιτισμού διαλύθηκαν και να αντικαταστάθηκαν από τις αξίες της Μαρξιστικής Σχολής της Φρανκφούρτης. Αυτό αποτέλεσε την μαγιά για το τελευταίο στάδιο που ήταν η πλήρης παραχώρηση των ελευθεριών και η εθελούσια σκλαβιά των Λευκών ανθρώπων.

Αφού οι άνθρωποι έβγαλαν τα ζωώδη τους ένστικτα με την κοινωνική αποδοχή της κάθε σεξουαλικής ανωμαλίας, η αποκτήνωση ολοκληρώθηκε με την πλήρη προβατοποίηση της μάζας μέσα από την μόδα των vegan. Πλέον ήρθε η ώρα να φορέσει φίμωτρο το κοπάδι και να ακούσει πειθήνια τον τήν κυβέρνησή του αν θέλει να σωθεί από τον φονικό κινεζοϊό... Ξεχνάει όμως όμως ότι το κοπάδι ακολουθεί τον βοσκό υπό τον φόβο του λύκου, αλλά στο τέλος ο ίδιος ο βοσκός σφάζει τα πρόβατα και όχι ο λύκος.

Δημήτριος Τσίκας

31 Ιουλίου 2020

Σύγκρουση διαφορετικών κοσμοθεάσεων στην πλατεία Βικτωρίας: Άνθρωποι εναντίον μεομαρξιστικών δίποδων

Μέχρι πρότινος δεν δινόταν ιδιαίτερη σημασία στις αντισυγκεντρώσεις των εγκληματιών της αριστεράς. Κι αυτό διότι συνήθως οι αντισυγκεντρώσεις αυτές στόχευαν εναντίον διοργανωτών που ανήκαν σε ακραίες ομάδες της αντίθετης ιδεολογίας, ή σε μικρές συγκεντρώσεις ολιγάριθμων διαμαρτυρομένων που δεν έφταναν ποτέ στη δημοσιότητα.

Στην προχθεσινή συγκέντρωση όμως στην πλατεία Βικτωρίας, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι νομίμως συγκεντρωμένοι δεν ήταν ούτε φασίστες, ούτε ακραία στοιχεία, ούτε κρανιοφόροι της άκρας δεξιάς. Ήταν ηλικιωμένοι, νεαρές κοπέλες και μέλη πολιτικών σχηματισμών που δεν μάς έχουν συνηθίσει στην διοργάνωση διαδηλώσεων. Ήταν δηλαδή αυτό που λέμε «άνθρωποι της διπλανής πόρτας».

Αυτό όμως δεν εμπόδισε τα δίποδα του αναρχικού χώρου και τα Όρκ της άκρας αριστεράς να παραταχθούν οπλισμένα απέναντι στους ειρηνικούς συγκεντρωμένους. Αυτή η μάζα υπανθρώπων εξέφρασε απροκάλυπτα το μίσος της στον μέσο οικογενειάρχη των παραγωγικών τάξεων, εκστομίζοντας συνθήματα μίσους εναντίον των κατοίκων της περιοχής που ζητούσαν μια φυσιολογική ζωή. Και βεβαίως όλα τα παρακρατικά ΜΜΕ (in.gr, zougla, news24/7, ΑΥΓΗ, Εφημερίδα Συντακτών κτλ) παραπληροφορούσαν τον λαό παρουσιάζοντας τους ακροαριστερούς τρομοκράτες ως τους νόμιμους συγκεντρωμένους, και τούς ηλικιωμένους κατοίκους της περιοχής ως ακροδεξιούς φασίστες.

Η μισαλλοδοξία των αντισυγκεντρωμένων ήταν τόσο μεγάλη που διαφαινόταν τόσο στίς δολοφονικές προθέσεις τους όσο και στα απαράδεκτα συνθήματα μίσους. Αν και ο εισαγγελέας επέτρεψε στους παρακρατικούς να συγκεντρωθούν στο σημείο, τα κτήνη αποχώρησαν όταν ένας συνεργάτης τους ΕΛΑΣίτης (αστυνομικός της ΕΛΑΣ) τούς μίλησε. Προφανώς ήρθε πληροφορία από πάνω ότι η αντισυγκέντρωση εναντίον ηλικιωμένων δεν εξυπηρετεί επικοινωνιακά την προπαγάνδα τους, γι αυτό και τα Ορκ πειθάρχησαν στα λεγόμενα του μπάτσου και αποχώρησαν ησύχως.

Το θετικό που βγήκε από τη νόμιμη συγκέντρωση των κατοίκων της πλατείας Βικτωρίας είναι ότι άρχισε να αντιδρά η σιωπηλή πλειοψηφία που στενάζει κάτω από τον ζυγό της πολιτικής ορθότητας. Όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, αυτή η κατηγορία πολιτών έχει αρχίσει να αντιδράει μέσω της ψήφου της στον Τράμπ, τον Όρμπαν, τον Σαλβίνι και τους άλλους πολιτικά μη-ορθούς πολιτικούς, αλλά υστερεί στην ανάληψη πρωτοβουλιών στον δρόμο όπου εκεί επικρατεί κατά κράτος η μαφία της άκρας αριστεράς και των λαθρομεταναστών.

Αυτή η αδυναμία της πλειοψηφίας των φυσιολογικών ανθρώπων να επικρατήσει έναντι της μειοψηφίας των ψυχικά διαταγμένων πρακτόρων του Σόρρος, έχει οδηγήσει στην κατάσταση που βιώνουμε σήμερα.

Το μίσος του εχθρού δεν επιτρέπει μαλθακότητα και συναισθηματισμούς. Απέναντί μας έχουμε αντιπάλους που δεν κρύβουν τα δολοφονικά τους ένστικτα και έχουν ήδη αρχίσει τις μαζικές σφαγές στις ΗΠΑ και σύντομα στην Ευρώπη. Θα πρέπει σύντομα να ξυπνήσουμε και να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό με τα ίδια μέσα, αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να αφανιστούμε ή (ακόμη χειρότερα) να υποδουλωθούμε στον απάνθρωπο αρρωστημένο νεομαρξισμό.

Ἡ ἀνωμαλία τῆς ἀριστερᾶς.

Καὶ ἐνῷ τὸ πανελλήνιο προσπαθεῖ νὰ συνέρθει ἀπὸ τὸ σὸκ τῆς ἀπαγωγῆς, τῆς νάρκωσης καὶ τοῦ βιασμοῦ τῆς 10χρονης ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, διάφορες περσόνες τῆς ἀριστερᾶς καὶ τῆς προόδου (Ἀκρίτα, φεμινίστριες, στελέχη ΣΥΡΙΖΑ, κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ κτλ) προσπαθούσαν ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα νὰ ἐμποδίσουν τὴν δημοσιοποίηση τῆς ταυτότητας τῆς ἀνώμαλης παιδόφιλης. Ὅταν τελικῶς διέρευσαν τὰ στοιχεία της, ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ὁ λόγος τῆς ἀνησυχίας τους: Ἡ βιαστὴς εἶναι γνωστὸ ΣΥΡΙΖῶο καὶ ἀκτιβίστρια γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν LGBTQP+, καὶ ἡ δημοσίευση τῶν στοιχείων της θὰ χαλοῦσε τὸ παραμύθι τῆς δῆθεν «φυσιολογικότητας» τῶν ΛΟΑΤΚΙ.

Βεβαίως, ἡ «ἰδιαιτερότητα» τῆς δράστιδος ὄχι μόνο δὲν παραξενεύει, ἀλλὰ δικαιολογεῖ κιόλας τὴν ἀρρωστημένη φύση της.

Ἡ άριστερὰ ἀνέκαθεν (ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Σουλτάνας-Βελουχιώτη) σχετιζόταν μὲ τὴν παιδεραστία, καὶ σήμερα ἡ ὑπεράσπιση τῶν κακόμοιρων προσφύγων ἀπὸ τοὺς ἀριστεροὺς εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μὲ αὐτή τους τὴν ἀνωμαλία. Ἡ ἀποκλίνουσα σεξουαλικὴ συμπεριφορὰ εἶναι τὸ κύριο χαρακτηριστικὸ ὅλων αὐτῶν ποὺ φωνάζουν γιὰ περισσότερους μετανάστες. ΣΥΡΙΖΑ, Βαλιανάτος, Μπουτάρης, Σακελαρίδης, Τζέησον-Ἀντιγόνη καὶ γενικὰ ΟΛΟΙ ἀνεξαιρέτως οἱ σεξουαλικῶς «ἐκκεντρικοί», ἔχουν στηρίξει εὐθέως τὸ ἄνοιγμα τῶν συνόρων (καὶ ὄχι μόνο τῶν συνόρων).

Ἄξιο ἀναφορᾶς εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν παιδόφιλων ἀνδρῶν δείχνει προτίμηση στὰ ἀγοράκια[1], ὅπως ἀντίστοιχα τῶν γυναικῶν σὲ κορίτσια. Αὐτὸ δείχνει μιὰ στενὴ σχέση τῆς ὀμοφυλοφιλίας μὲ τὴν παιδοφιλία, κάτι ποὺ ἀποδεικνευει ὅτι ἀποκλίνουσα σεξουαλικὴ συμπεριφορὰ εἶναι μία γενικευμένη ἀνωμαλία καὶ δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ συγεκριμένη προτίμηση.

Σὲ ἔκθεσή της ἡ Europol τὸ 2016 ἀνέφερε ὅτι ἀγνοείται ἡ τύχη περίπου 10.000 παιδιῶν προσφύγων ποὺ εἰσήλθαν ἀσυνόδευτα καὶ χάθηκαν στὴν πορεία τους πρὸς τὴν Εὐρώπη. Ὁ ἐκπρόσωπος τύπου τῆς Europol δήλωσε ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν παιδιῶν αὐτῶν εἶναι πιθανὸν νὰ ἔπεσαν θύματα ἐκμεταλλεύσεως, ἰδίως σεξουαλικῆς, ἀπὸ δίκτυα ὀργανωμένου ἐγκλήματος.

Ἐκείνη τὴν περίοδο ἡ κυρά-Τασία δήλωνε χωρὶς ντροπὴ πὼς οἱ λαθρομετανάστες «ἐξαφανίζονται» ἀπὸ τὴν πλατεία Ὀμονοίας, ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν τύχη αὐτῶν τῶν παιδιῶν.

Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα τῶν ἀποφάσεων τῆς κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ πρὸς ὄφελος τῶν παιδεραστῶν ἦταν ἡ μετακίνηση τοῦ ὑποστρατήγου Μανῶλη Σφακιανάκη ἀπὸ τὴν Διεύθυνση Διώξεως Ἠλεκτρονικοῦ Ἐγκλήματος σὲ μία ὑπηρεσία γραφείου. Ὁ κύριος Σφακιανάκης, κατὰ τὴν πολυετή του παρουσία στὸ τιμόνι τῆς Διώξεως Ἠλεκτρονικοῦ Ἐγκλήματος, ἀνέδειξε τὴν συγκεκριμένη ὑπηρεσία ὡς τὴν πιὸ ἐπιτυχημένη στὴν ΕΛ.ΑΣ.. Κατὰ τὴν θητεία του ὡς Διοικητὴς συνεισέφερε στὸν ἐντοπισμὸ καὶ τὴ σύλληψη ἐκατοντάδων παιδόφιλων. Ἡ συνεισφορά του στὴν προστασία τῶν παιδιῶν ἀναγνωρίστηκε ἀπὸ τὸ FBI καὶ ἀπὸ τὴν UNICEF, κάτι ποὺ προφανῶς ἐνόχλησε τοὺς ἀνώμαλους τοῦ ΣΥΡΙΖΑ οἱ ὁποίοι ἔσπευσαν νὰ τὸν ξηλώσουν προτοῦ φτάσει στὰ ἴχνη τους.

Τὸ ξήλωμα τοῦ Σφακιανάκη καὶ ἡ κατάργηση τῶν συνόρων ἦταν τὸ βούτυρο στὸ ψωμὶ ὅλων τῶν παιδόφιλων, κάτι ποὺ δένει μὲ τὰ δικαιώματα τῶν ΛΟΑΤΚΙ καὶ τὴν άριστερά. Καὶ ἡ 33χρονη βιαστὴς δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ἕνα ἀκόμη «μεμονωμένο» περιστατικὸ αὐτῆς τῆς ὀργανωμένης ἀνωμαλίας μὲ πολιτικὴ καὶ ἰδεολογικὴ ταυτότητα.

* Ὅσοι κακόπιστοι ἀμφισβητεῖτε τὴν ἐγκυρότητα τῶν παραπάνω, ἐπισκεφθεῖτε τὴν ἐπίσημη ἰστοσελίδα τῶν ἀκροαριστερῶν LGBT παιδόφιλων NAMBLA (North American Man/Boy Love Association) ὥστε νὰ διαβάσετε τὶ ὑποστηρίζουν οἱ ἴδιοι: https://www.nambla.org

---

[1] Στατιστικὰ στοιχεία ἀπὸ τὴν https://1in6.org ὅπου προκύπτει πὼς οἱ ὀμοφυλόφιλοι εἶναι 16,4 φορὲς πιὸ πιθανὸ νὰ κακοποιήσουν ἀνήλικο ἀγόρι συγκριτικὰ μὲ ἕναν ἑταιροφυλόφιλο νὰ κακοποιήσει κορίτσι.  

Ο λαϊκισμός γύρω από το «δημογραφικό πρόβλημα»

Τα τελευταία χρόνια στην ελλαδίτικη πολιτική σκηνή τίθεται ως μείζον θέμα το δημογραφικό. Θεωρείται ως δεδομένο πρόβλημα και κάθε πολιτικός σχηματισμός χαράζει την πολιτική αντιμετώπισης του δημογραφικού αναλόγως των ιδεοληψιών του. Οι μεν αριστεροί (συμπεριλαμβανομένης και της ΝΔ) πιστεύουν πως το δημογραφικό λύνεται με την εισαγωγή νεαρού πληθυσμού από την Αφρική και την Ασία, ενώ οι δεξιοί (συμπεριλαμβανομένου του εθνικού χώρου) υποστηρίζουν την θεσμοθέτηση οικονομικών κινήτρων για την μητρότητα και την τεκνοποίηση.

Εμείς ως Εθνικοκαπιταλιστές θεωρούμε ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ και τις δύο προτεινόμενες «λύσεις», οι οποίες όχι μόνο δεν δίνουν λύση στο υποτιθέμενο πρόβλημα, αλλά δημιουργούν περισσότερα.

Σε μία χώρα με ελλείψεις στις σχολικές εγκαταστάσεις, με διπλοβἀρδιες χρήσεως σχολικών κτιρίων και με την πλειοψηφία των παιδιών να μένουν εκτός παιδικών σταθμών, είναι λογικό η τεκνοποίηση να αποτελεί προνόμιο των λίγων. Η απόφαση ενός ζευγαριού να αποκτήσει παιδιά είναι δύσκολη και θα πρέπει να παραμείνει δύσκολη ώστε να αποφευχθούν οι περιπτώσεις απερίσκεπτης τεκμοποίησης. Διότι τα παιδιά και η δημιουργία οικογένειας είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση και όχι ένα είδος life-style. Η μητρότητα/πατρότητα πρέπει να είναι συνειδητοποιημένη επιλογή και όχι ευκαιρία για τους κυνηγούς επιδομάτων και προνομίων.

Και για να πιάσουμε τις προτεινόμενες «λύσεις» των πολιτικών, είναι ένα βλακώδες πρόσχημα, αφού κανένα λογικό επιχείρημα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την λύση του ασφαλιστικού με την εισροή μεταναστών. Οι, ως επί το πλείστον, μουσουλμάνοι μετανάστες έχουν πολυμελείς οικογένειες που παρασιτούν απομυζώντας προνοιακά επιδόματα, ενώ συγχρόνως συνεισφέρουν ελάχιστα εώς καθόλου στο ασφαλιστικό σύστημα. Λόγω των πολιτισμικών τους ιδιαιτεροτήτων εργάζεται μόνο ένα μέλος της κάθε οικογένειας, με τις γυναίκες να λαμβάνουν μόνο επιδόματα μητρότητας και πολυτεκνίας, και μεγάλο ποσοστό των οικογενειών να αρκείται στα επιδόματα και να μην επιθυμεί να εργαστεί κανένα μέλο τους. Ενδεικτικά, το 44% των Σομαλών στην Δανία δεν έχει εργαστεί ποτέ στην ζωή του και ζει αποκλειστικά και μόνο με επιδόματα[1].

Η αύξηση του πληθυσμού δεν πρέπει να αποτελεί αυτοσκοπό. Δυστυχώς, στον ευρύτερο εθνικιστικό χώρο οι περισσότεροι συναγωνιστές είναι θύματα της χριστιανικής ηθικής και υποστηρίζουν το άκρως αντίθετο από τα  παραπάνω. Φανατικοί χριστιανοί που τάσσονται δογματικά εναντίον των εκτρώσεων, δεξιοπατριώτες κρατιστές που υποστηρίζουν ότι το κράτος πρέπει να δώσει προνόμια για την τεκνοποίηση, άτομα που αδιαφορούν για την ποιότητα των παιδιών και θέλουν απλώς μια αύξηση του πληθυσμού αποτελούμενου από άτομα αμφιβόλου ποιότητος. Αντί λοιπόν ο άτεκνος χριστιανός δεξιπατριώτης να προσπαθεί να πείσει το πάσχων από AIDS πρεζόνι που έμεινε έγκυος εκδιδόμενη για την δόση της να κρατήσει το παιδί, καλό θα ήταν να κάνει ο ίδιος παιδιά και να αφήσει τα μιάσματα στην μοίρα τους. Διότι φυλετισμός δεν σημαίνει επιβίωση με κάθε τρόπο, αλλά εξέλιξη και πρόοδος.

Αυτό που θα πρέπει να μας ανησυχεί είναι η αλλοίωση του πληθυσμού με την εισροή αλλόφυλων εισβολέων. Η μείωση του πληθυσμού από μόνη της δεν είναι καθόλου ανησυχητική. Ίσα ίσα που θα πρέπει να ενθαρρύνεται η τεκνοποίηση αποκλειστικά και μόνο των άξιων να τεκνοποιήσουν, ενώ αντιθέτως θα πρέπει να αποθαρρύνεται η τεκνοποίηση γι αυτούς που έχουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις να γίνουν γονείς.

---

[1] Πηγή: Οικονομική Ανάλυση Νο.30 για το έτος 2018 του Υπουργείου Οικονομικών της Δανίας

Περί ηθικής κατωτερότητας της αριστεράς και περί αριστερών τσαρλατάνων

Η αριστερά ως ιδεολογία εκφράζει την άποψη ότι η συσσώρευση του πλούτου είναι αρνητικό φαινόμενο ωστόσο ελάχιστοι αριστεροί υποστηρίζουν αυτήν τη θέση έμπρακτα και στον προσωπικό τους βίο. Οσοι αριστεροί χίπηδες, ναρκομανείς, φυσιολάτρες και λοιποί παρακμιακοί το κάνουν, ποτέ δεν είχαν σημαντική θέση ισχύος μέσα στην αριστερά και ποτέ δεν κατάφεραν να επηρεάσουν ουσιαστικά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η αριστερά.

Και μιλώντας για το modus operandi της αριστεράς δεν είναι κρυφή γνώση το ότι κάθε αριστερός κοιτάει να βολευτεί (προσωπικά, ατομικιστικά) στο Κράτος το οποίο αποκαλεί «δημόσιο». Επίσης ποτέ υπήρξε αριστερό καθεστώς το οποίο να ανέλαβε την εξουσία και να έζησε η αριστερή εξουσία ως χίπηδες και «αντι-υλιστές».

Άρα είναι παράλογοι όλοι οι αριστεροί; Όχι, δεν είναι. Είναι παράσιτα και αυτή η ρητορική που έχουν αναπτύξει εναντίον της συσσώρευσης πλούτου χρησιμεύει ως εργαλείο στην επίθεση της αριστεράς εναντίον των παραγωγών πλούτου και, εν τέλει, στην αποδόμηση της παραγωγικής συσσώρευσης του πλούτου.

Όταν π.χ. ο αριστερός λέει ότι το να έχεις πισίνα είναι εγωιστικό ΔΕΝ εννοεί ότι η πισίνα είναι κακή ιδέα. Δεν επιτίθεται στην ύλη. Επιτίθεται στην ιδέα ότι είναι δίκαιο να έχει κάποιο άτομο πισίνα ενώ κάποιο άλλο να μην έχει. Αυτό είναι το νοηματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκφράζεται ο …αντι-υλισμός(!), ως μια επίθεση εναντίον των κατόχων του πλούτου. Και αυτή η επίθεση, αυτή η ρητορική συσπειρώνει τους μη έχοντες εναντίον των εχόντων. Ο λόγος που συσπειρώνει τους μη έχοντες είναι ότι οι έχοντες εκτιμούν την ύλη, εκτιμούν τον πλούτο. Αλλιώς, αν δεν τους ενδιέφερε ο πλούτος, γιατί να επιτεθούν έναντι των κατόχων αυτού; Η αναδιανομή είναι υλιστική θέση όσο είναι και η συσσώρευση πλούτου.

Αυτό λοιπόν, το κάλεσμα των μη εχόντων έναντι των εχόντων, είναι το εργαλείο της αριστεράς, όχι η αριστερά η ίδια. Εάν η αριστερά έμενε σε αυτό, στο να καλεί τους φτωχούς να κλέψουν τους πλούσιους, τότε δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε δευτερόλεπτο, θα ήταν η θεωρητικοποίηση της ληστείας. Η ληστεία είναι εγγενές κομμάτι της αριστεράς, κάθε αριστερός είναι κλέφτης και παράσιτο βαθιά μέσα του, αλλά δεν είναι μόνο αυτό η αριστερά.

Η αριστερά κάνει τη χρήση αυτού του εργαλείου, του αντι-υλισμού, για να δημιουργήσει ένα κίνημα και να πάρει την εξουσία. Οι φτωχοί δηλαδή, ψηφίζουν αριστερά γιατί όντως διακατέχονται από γνήσιο, αληθινό, ατόφιο φθόνο έναντι των πλουσίων. Η αριστερά όμως ως εξουσία, δηλαδή η πρωτοπορία των φθονερών σιχαμάτων που πρώτοι καπαρώνουν θέσεις ισχύος, δεν είναι δυνατόν να δώσουν τη δύναμη που μόλις πήραν στον λαό, στους άλλους. Θυμηθείτε την αφετηρία, θυμηθείτε πως άρχισαν: ήθελαν να πάρουν τον πλούτο των πλουσίων, όχι γιατί τους άφηνε αδιάφορους, αλλά γιατί τον ήθελαν για τους εαυτούς τους. Τώρα λοιπόν που τον πήραν πως θα τον διακρατήσουν χωρίς να φανούν ως υποκριτές στους φθονερούς βλάκες που τους ψήφισαν;

Και εδώ έρχεται και δένει η ταξική θεωρία του κλασικού φιλελευθερισμού (καταναλωτές φόρων έναντι παραγωγών φόρων) και η πολιτική θεωρία των Bertrand de Jouvenel, James Burnham και Sam Francis: η αριστερά ως εξουσία πρέπει να βρει έναν αποδιοπομπαίο τράγο μέσα στην κοινωνία, ένα εύκολο θύμα, εάν θέλει να διατηρήσει τόσο τον πλούτο που παίρνει δια του παρασιτισμού, όσο και την εξουσία που στηρίζει στους φτωχούς. Αυτό το θύμα είναι η μειοψηφία της μεσαίας τάξης, οι παραγωγικά ανώτεροι και εκλογικά ανίσχυροι άντρες αναπαραγωγικής ηλικίας, οι διεπόμενοι από εργασιακή ηθική, θεοσεβούμενοι, τίμιοι εργαζόμενοι που μπορούν να σταθούν επάξια στην αρένα του παραγωγικού ανταγωνισμού.

Έτσι λοιπόν το εργαλείο αυτό του αντι-υλισμού, το οποίο χρησιμεύει στο να εξάψει η αριστερά τα χαμερπή ένστικτα του φθόνου, αντικαθίσταται από τη ρητορική που στοχοποιεί τη μεσαία τάξη, και όχι τους πλουσίους: ρατσιστές, φασίστες, ακροδεξιοί, χορτοφάγοι, σεξιστές, θρησκόληπτοι, καυσαέρια, αστοί, πατριαρχία κτλ.

Σιγά σιγά δεν τους ενοχλούν και τόσο όσοι μένουν στους Θρακομακεδόνες και την Εκάλη και την Πολιτεία και το Ψυχικό και τη Βουλιαγμένη και έχουν πισίνες, τους ενοχλούν περισσότερο όσοι κάνουν φυλετικές διακρίσεις ή παρενοχλούν σεξουαλικά γυναίκες ή τρώνε κρέας ή οδηγούν αυτοκίνητο. Όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με τους πλούσιους. Είναι οι παραγωγοί εκείνοι που βρίσκονται στο στόχαστρο.

Καθένα από αυτά είναι εξίσου υποκριτικό με τον αντι-υλισμό. Όπως ο αριστερός ήθελε να επιτεθεί στον πλούσιο, και όχι στη συσσώρευση πλούτου, έτσι και τώρα δεν είναι η έγνοια του για τα ζώα, τις γυναίκες, τους νέγρους ή το διοξείδιο του άνθρακα που τον ανησυχεί. Ο ίδιος δεν έχει κανένα πρόβλημα να τα κάνει όλα αυτά όταν έχει την εξουσία. Το πρόβλημά του είναι πως είναι φτωχός, και αποτυχημένος, και θυμώνει και εξοργίζεται για αυτό. Όλα τα άθλια συναισθήματα βγαίνουν στην επιφάνεια και παροχευτεύονται, έντεχνα από την προπαγάνδα της αριστεράς, στη μεσαία τάξη, τον αποδιοπομπαίο τράγο της δημοκρατίας.

Η δημοκρατία είναι η βάση για όλα τα παραπάνω. Αν η πλειοψηφία δεν έβγαζε την εξουσία τότε θα ήταν αδιανόητο κάποιος να γίνει ισχυρός εξάπτοντας τον φθόνο στους φτωχούς. Όλα τα προηγούμενα πολιτεύματα στην Ευρώπη (ακόμα και αυτό που υπήρχε στην αρχαία Αθήνα) αγνοούσαν την πλειοψηφία και αντλούσαν την ισχύ τους από τη μεσαία τάξη. Η δημοκρατία, η οποία προέκυψε ιστορικά από την κρατική γραφειοκρατία, πάλι ως συμμαχία μεταξύ μονάρχη και φτωχών εναντίον των μεσαίων θεσμών και τάξεων, είναι το πολίτευμα που γεννά την αριστερά και η αριστερά πάντα θα θριαμβεύει όσο υπάρχει δημοκρατία.

πηγή: Ελευθεριστής

Το νέο κόμμα Κασιδιάρη

Η προχθεσινή ανακοίνωση της ιδρύσεως του κόμματος του Κασιδιάρη δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Οι  φήμες περί αποχωρήσεώς του από την Χρυσή Αυγή τις προηγούμενες ημέρες  ήταν έντονη, και η δημοφιλία του συγκεκριμένου πολιτικού στους εθνικιστικούς κύκλους είναι τόση που δεν άφηνε περιθώρια εικασιών αποστασιοποιήσεώς του από την πολιτική σκηνή.

Ήδη πολλά πρώην μέλη της Χρυσής Αυγής προσχώρησαν στον νέο πολιτικό σχηματισμό, ενώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο ενθουσιασμός των χρηστών είναι έντονος. Συνυπολογίζοντας την αποσιώπηση αυτού του γεγονότος από τα ΜΜΕ και των πολιτικών, είναι ηλίου φαεινότερο ότι κάτι δυναμικό αναδύεται, κάτι που επιβεβαίως ο ίδιος ο Ηλίας Κασιδιάρης λέγοντας ότι από την πρώτη μέρα έλαβε χιλιάδες αιτήσεις εγγραφής νέων μελών.

Κάνοντας συχνές αναφορές στην σύγχρονη εθνικιστική σκηνή της Ευρώπης και κυρίως στον Σαλβίνι, ο κύριος Κασιδιάρης δείχνει να προετοιμάζει εδώ και καιρό αυτή του την κίνηση και να έχει επαφές με κινήματα και κόμματα του εξωτερικού. Εξού και η τόσο γρήγορη συγκρότηση κόμματος, ιστοσελίδας, οργάνωσης, στελεχών κτλ.

Όλα δείχνουν ευοίωνα για τη νέα αυτήν κίνηση, και τα πάντα εναποθέτονται στον ίδιο τον Κασιδιάρη. Αν επιλέξει να στελεχώει το κόμμα του με τα δοκιμασμένα αποτυχημένα αποχωρήσαντα από την Χρυσή Αυγή μέλη, είναι καταδικασμένος να ξεφουσκώσει όπως η φούσκα της Χρυσής Αυγής. Δεν θα έχει κανένα νόημα να μαζέψει τα ορφανά της Χρυσής Αυγής όπως έκανε παλιότερα ο ΣΥΡΙΖΑ που έδωσε στέγη στους αποχωρήσαντες ΠΑΣΟΚους. Αν όμως χειριστεί έξυπνα την ευκαιρία που κρατάει στα χέρια του, μπορεί όντως να αναδειχθεί σε Σαλβίνι της Ελλάδος.

Οι συχνές αναφορές του σε Σαλβίνι, Λεπέν και Ορμπάν δεν είναι καθόλου τυχαίες. Σίγουρα τούς έχει ως παραδείγματα προς μίμηση, και ο γράφων πιστεύει πως έχει και επικοινωνία με κάποιον εξ αυτών (αν όχι και με τους τρεις). Το ζήτημα όμως είναι να μπορέσει να αφήσει πίσω του τον χουλιγκανισμό της Χρυσής Αυγής και να χτίσει κάτι εντελώς καινούριο για τα ελληνικά δεδομένα, πράγμα δύκολο αν αναλογιστεί κανείς την γαλούχηση του Κασιδιάρη στην χρυσαυγίτικη νοοτροπία από τα παιδικά του χρόνια. Θα πρέπει να δώσει έναν σκληρό εσωτερικό πόλεμο με τον ίδιο του τον εαυτό...

Ένα άλλο πράγμα που θα πρέπει να προσέξει το νέο κόμμα, είναι να μην επαναλάβει τα λάθη της Χρυσής Αυγής. Καλύτερα να έχει ξεκάθαρες ιδεολογικές γραμμές από την αρχή και να χάσει γρήγορα όσους διαφωνούν, παρά να προσπαθεί να ισοροπήσει ανάμεσα σε ετερόκλητα στοιχεία.

Και για εμάς βεβαίως, ως Εθνικοκαπιταλιστές, είναι απαραίτητο να γίνει μία αποσαφήνιση των θέσεων του νέου φορέα όσον αφορά τις ατομικές ελευθερίες και το φλερτ πολλών πρώην χρυσαυγιτών με τον σοσιαλισμό. Αν αρχίσει πάλι τα «γεύματα μόνο για έλληνες», την «αιμοδοσία από έλληνες για έλληνες» και τον λαϊκισμό που διδάχτηκε από την Χρυσή Αυγή, τότε θα έχουμε σίγουρα ένα πυροτέχνημα τύπου Καρατζαφέρη. Ο ελληνικός λαός διψά για δικαιοσύνη και όχι για έναν που θα μεροληπτεί υπέρ ενός άλλου μέρους του πληθυσμού αντί αυτών που ευνοούνται σήμερα.

Μένει να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο νέο αυτό κόμμα, αν και κρατάμε μικρό καλάθι. Σίγουρα όμως θα έχει ενδιαφέρον, αφού το κενό στα δεξιά της ΝΔ συνεχώς και μεγαλώνει έπειτα από την εξόφθαλμη πλέον εκδήλωση των ανθελληνικών της θέσεων.