του Παναγιώτη Δούμα
Η Ευρώπη διαπιστώνει σταδιακά την αποτυχία του εγχειρήματος υπό τη σημερινή του μορφή και επιδιώκει να επιταχύνει τη διαδικασία της ομοσπονδιοποιήσεως, που θα παράσχει ουσιαστικά την νομιμοποίηση της μετακύλησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών-μελών στις Βρυξέλλες.
Συγχρόνως, τα ευρωπαϊκά έθνη αφυπνίζονται και προς τούτο τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα βρίσκονται ήδη σε πορεία εξουσίας, με τους Ολλανδούς, τους Αυστριακούς, τους Γάλλους και αρκετά ανατολικοευρωπαϊκά έθνη να έχουν την πρωτοκαθεδρία. Στο δε Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, υπάρχουν φωνές που σίγουρα δεν είναι συμβατές με τον δρόμο που χαράζει η πανίσχυρη Γερμανίδα καγκελάριος.
Στην Ελλάδα, ως είθισται, συμπεριφερόμαστε με χρονική διαφορά φάσεως. Η χώρα μας βιώνει την «κόκκινη» περίοδό της, ενώ ο ευρωσκεπτικισμός εκφράζεται είτε από κομμουνιστές και λοιπούς ακροαριστερούς είτε από τη Χρυσή Αυγή, η οποία σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να τεθεί στο περιθώριο, όχι μόνον από το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο», αλλά και από τα ίδια τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα της Ευρώπης. Γι’ αυτό άλλωστε και η ευρω-ομάδα της Λεπέν συνεργάζεται με την Νέα Δεξιά του Φαήλου Κρανιδιώτη, παρά τα υψηλά ποσοστά της Χρυσής Αυγής.
Αναζητείται λοιπόν ο ηγέτης εκείνος και ο πολιτικός φορέας, που θα διακηρύξει μία ριζοσπαστική ατζέντα και θα διεμβολίσει τα ορθοπολιτικά και ευρωκρατικιστικά στεγανά της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και των πολιτικών της. Ένας ηγέτης, ο οποίος θα έχει πρόταση και δεν θα αποτελεί απλά μία τιμωρητική επιλογή.
Στην πατρίδα μας πρέπει να καταλάβουμε ότι έχουμε κάθε δικαίωμα να προβάλλουμε αντιρρήσεις και να αντιστεκόμαστε στις υπαγορεύσεις των Βρυξελλών και των διεθνών οργανισμών. Μπορούμε να χαράξουμε τη δική μας οικονομική πολιτική σε ένα πλαίσιο ελευθερίας. Νομιμοποιούμαστε να προστατέψουμε τα σύνορά μας από την συστηματική παραβίασή τους, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα παραβιάσουμε διεθνείς συνθήκες. Είμαστε δε υποχρεωμένοι να ανατρέψουμε την ηγεμονία της αριστεράς, αναθεωρώντας όλους εκείνους τους θεσμούς, στους οποίους έχει βασίσει την κυριαρχία της.
Ο «Έλλην Τραμπ» που θα τα κάνει όλα αυτά, χρειάζεται προπαντός τόλμη και έναν αντισυστημισμό, ο οποίος θα εγγυάται στον Έλληνα πολίτη ότι δε του επιφυλάσσει απλά ένα ακόμη μπάχαλο στη Βουλή και στο Δημόσιο Διάλογο. Θα εγγυάται ότι μπορεί να οδηγήσει πολιτικά την Ελλάδα στο αύριο, συγκρουόμενος μετωπικά και όχι συμπεριφερόμενος ως ένας ακόμη τοποτηρητής των Βρυξελλών.
πηγή: http://diesy.gr
