Απελευθέρωση των μέσων μεταφοράς.

Μόνο ένας ψυχοπαθής μπορεί να είναι κατά της ιδιωτικοποίησης των μέσων μαζικής μεταφοράς.

Όλοι οι άνθρωποι που δεν είναι παράσιτα του «δημοσίου» ή δεν έχουν ψυχολογικά προβλήματα, μόλις του εξηγήσεις τι είναι τα ιδιωτικά μέσα μαζικής μεταφοράς, δεν μπορούν παρά να συμφωνήσουν ότι αυτά μπορούν να κάνουν τις μεταφορές καλύτερες. Όταν εγώ θέλω να επανδρώσω ένα λεωφορείο με οδηγό και να εξυπηρετήσω τους καταναλωτές στις μετακινήσεις τους από το σημείο Α στο σημείο Β, μόνο ένας ψυχοπαθής μπορεί να βρει κάτι το στραβό σε αυτό και να θέλει να με απαγορεύσει να ρισκάρω το κεφάλαιο μου προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Το κράτος δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ρίξει το κόστος των μετακινήσεων το οποίο κόστος μην ξεχνάμε ότι εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την τιμή της βενζίνης που είναι κατά 80% κρατικοί φόροι. Χωρίς τους υπέρογκους κρατικούς φόρους η μετακίνηση θα ήταν πολύ φτηνότερη και οι ιδιώτες θα είχαν ένα ακόμα κίνητρο να εξυπηρετήσουν με τον καλύτερο τρόπο τους συνανθρώπους τους.

Ιδιωτικά μέσα μεταφοράς σημαίνει πιο φθηνές μετακινήσεις, πιο αποτελεσματικά δρομολόγια, πιο ευγενικοί οδηγοί, πιο τακτική συντήρηση πιο συχνή ανανέωση στόλου κ.ο.κ.

Κάποιος ο οποίος είναι κατά των ιδιωτικών μέσων μαζικής μεταφοράς είναι κατά των μετακινήσεων. Στην ουσία θέλει να παραμείνει σε ισχύ το κρατικό μονοπώλιο, σε βάρος των μετακινήσεων των πολιτών, για να μπορεί να χρησιμοποιεί αυτό το κρατικό μονοπώλιο (όπως και όλα τα άλλα) ως όχημα αναδιανομής. Θέλει να διορίζει φίλους ως οδηγούς και να πληρώνονται ισόβια 2-3 χιλιάρικα, θέλει να πληρώνει ο φορολογούμενος σε καύσιμα και συντήρηση 10 χιλιάρικα τον μήνα για να πηγαίνει ένα λεωφορείο στο χωριό του για έναν ή κανέναν επιβάτη, θέλει να πληρώνει ο φορολογούμενος διπλάσια τιμή για αγορά λεωφορείου και να μοιράζονται το κέρδος γραφειοκράτες και προμηθευτές, θέλει τζάμπα μηνιαία κάρτα εις βάρος των φορολογουμένων, θέλει με λίγα λόγια οικονομικό χάος για προσωπικό του όφελος. Αυτοί είναι οι μόνοι λόγοι για τους οποίους κάποιος λέει όχι στα ιδιωτικά μέσα μαζικής μεταφοράς.

πηγή: https://eleftheristis.wordpress.com

Μαστροπός το 1990, διακινητής το 2019.

Την δεκαετία του 1990 ο Λάκης από το ακριτικό Κιλκίς είχε χτίσει μια παράνομη μπίζνα: Περνούσε από τα σύνορα καλλίγραμμες νεαρές από Ουκρανία και Μολδαβία και τροφοδοτούσε τα κωλομπαρα του νομού Κιλκίς και των γειτονικών επαρχιών της Αλμωπίας και Βισαλτίας. Φιλάνθρωπος ο Λάκης, υποσχόταν δουλειά και μια καλύτερη ζωή στις νεαρές κοπέλες που δεν ειχαν στον ήλιο μοίρα. Κάποιες παντρεύτηκαν ντόπιους και αναβαθμισαν γονιδιακά τον ντόπιο άσχημο πληθυσμό, άλλες όμως έπεσαν θύματα αδίστακτων κυκλωμάτων μαστροπείας... Λίγο τον ένοιαζε τον Λάκη ο οποίος ενδιαφερόταν μόνο για την αμοιβή του.

Με τα χρήματα από το εμπόριο λευκής σαρκός ο Λάκης σπούδασε δύο παιδιά. Ή μάλλον "ένα παιδί κι ένα κορίτσι" όπως ο ίδιος έλεγε. Πρόλαβε και τα τακτοποίησε πρίν τον πιάσουν οι αρχές το 2002 και τον κλείσουν για παράνομη διακίνηση αλλοδαπών.

Ο γιός του (το "παιδί" κατά τον Λάκη) ο Γιακουμής μετά τις σπουδές του αποφάσισε να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του. Μορφωμένος όμως ο Γιακουμης με κρατικό πτυχίο κοινωνικού λειτουργού από το ΤΕΙ Άνω Τραχανοπλαγιάς, δεν επανέλαβε τα λάθη του πατέρα του και πήγε μέσω της νομίμου οδού: Ξεκίνησε ως φοιτητής στην ΠΑΣΠ και μετά τις σπουδές μεταπήδησε στον ΣΥΡΙΖΑ. Στις καταλήψεις απέκτησε πείρα πάνω στο πτυχίο του, μέχρι που άνοιξε τη δική του ΜΚΟ. Πλέον ο Γιακουμής ως πρόεδρος της δικής του ΜΚΟ παίρνει μηνιάτικο 10.000 ευρώ και διακινεί καθημερινά πάνω από 80 πρόσφυγες. Χώρια τα φιλοδωρήματα από τους διακινητές. Η μπίζνα που κληρονόμησε ο Γιακουμής από τον πατέρα του τον Λάκη, πλέον έγινε πολυεθνική εταιρία, νόμιμη και με κρατική χρηματοδότηση.

Βλέπετε τι διαφορά κάνει η κρατική μόρφωση; Και μετά κάποιοι λένε πώς όσοι σπουδάζουν κοινωνικές επιστήμες είναι άχρηστοι...




Αλλιεύτηκε από εδώ: https://www.facebook.com/DImitriosTsikas1

Ανατομία τραπεζικού πανικού (bank run)

Του Murray N. Rothbard 

Ανατομία ενός bank run

Ήταν μια σκηνή γνωστή στην οικονομική ζωή: ολονύχτιες ουρές αναμονής για να ανοίξουν οι τράπεζες (πρώτα στο Οχάιο και στη συνέχεια, στο Μέριλαντ). Πομπώδες, αλλά ψευδείς διαβεβαιώσεις εκ μέρους των τραπεζιτών πως όλα είναι καλά και πως ο κόσμος πρέπει να πάει στο σπίτι του. Πεισματική επιμονή όμως από τους καταθέτες να αποσύρουν τα χρήματά τους και, επακόλουθα, κλείσιμο των τραπεζών από την κυβέρνηση, ενώ την ίδια στιγμή αυτές διατηρούσαν το δικαίωμα να παραμείνουν εν λειτουργία στον τομέα της συλλογής χρεών που οφείλονταν από τους δανειολήπτες. Με άλλα λόγια, αντί η κυβέρνηση να προστατεύσει την ατομική ιδιοκτησία και περιουσία, καθώς και την τήρηση των συμβάσεων που είχαν συνάψει οι πολίτες με τις τράπεζες, εσκεμμένα παραβίασε την ιδιοκτησία των καταθετών, απαγορεύοντας τους την ανάκτηση των ίδιων τους των χρημάτων.

Αυτό που περιγράφηκε ανωτέρω, ήταν η αναβίωση των γεγονότων των αρχών της δεκαετίας του 1930: Της τελευταίας εποχής των μαζικών bank run. Το ελάττωμα αποδόθηκε στο ότι οι καταθέσεις στις χρεοκοπημένες τράπεζες ήταν ασφαλισμένες από ιδιωτικούς και πολιτειακούς οργανισμούς, ενώ στις τράπεζες που αντιμετώπισαν σχετικά εύκολα την θύελλα, οι καταθέσεις ήταν ασφαλισμένες από τους δύο οργανισμούς της ομοσπονδιακής κυβέρνησης (FDIC για τις εμπορικές τράπεζες, FSLIC για τις τράπεζες αμοιβαίων αποταμιεύσεων και δανείων).

Αλλά γιατί; Ποιο μαγικό ελιξήριο κατείχε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση το οποίο δεν κατείχαν οι ιδιωτικοί και πολιτειακοί ασφαλιστικοί οργανισμοί; Οι ιδιωτικοί ασφαλιστικοί φορείς επισήμαναν τότε πως ήταν τεχνικά σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από τους κυβερνητικούς οργανισμούς (FSLIC και FDIC), αφού είχαν μεγαλύτερα αποθέματα ανά ασφαλισμένο δολάριο κατάθεσης. Πώς ήταν δυνατόν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, που ήσαν πολύ ανώτερες από τις κυβερνητικές σε όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες, να ήσαν τόσο ελαττωματικές σε αυτό τον τομέα; Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στο χρήμα, ώστε να απαιτείται ομοσπονδιακός έλεγχος για αυτό;

Μια απλή φήμη αρκεί για να προκληθεί πανικός και bank run

Η απάντηση στο αίνιγμα βρίσκεται στις αγωνιώδεις δηλώσεις των τραπεζών του Οχάιο και του Μέριλαντ, όταν πολλές εξ αυτών χρεοκόπησαν λόγω εξαιρετικά επισφαλών δανείων. «Τι κρίμα», παραπονέθηκαν, “η αποτυχία των ακάλυπτων (unsound) τραπεζών θα συμπαρασύρει και τις υγιείς τράπεζες».

Αλλά υπό ποια έννοια θεωρείται μια τράπεζα ως “καλυμμένη” (sound bank) όταν ένας αρνητικός ψίθυρος και μια κατάρρευση της εμπιστοσύνης εκ μέρους του κοινού, αρκούν ώστε να επέλθει η καταστροφή; Σε ποια άλλη βιομηχανία, μια απλή φήμη, ή υπαινιγμός αμφιβολίας, οδηγούν σε κατάρρευση μια πανίσχυρη και φαινομενικά στερεά επιχείρηση; Τι είναι αυτό το οποίο καθιστά την εμπιστοσύνη του κοινού ως τον πιο αποφασιστικό και συντριπτικά καθοριστικό λόγο βιωσιμότητας του τραπεζικού συστήματος;

Εγγενώς χρεοκοπημένο το τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεματικών

Η απάντηση βρίσκεται στην ίδια την φύση του τραπεζικού μας συστήματος. Στο γεγονός πως και οι εμπορικές και οι τράπεζες αμοιβαίων αποταμιεύσεων και δανείων, εξασκούν όλο και πιο έντονα το σύστημα κλασματικών αποθεμάτων: δηλαδή, έχουν πολύ λιγότερα μετρητά σε φυσική μορφή από τις πραγματικές αξιώσεις για αυτά τα μετρητά. Για τις εμπορικές τράπεζες, το αποθεματικό κλάσμα είναι τώρα περίπου 10 τοις εκατό. Για τις τράπεζες αμοιβαίων αποταμιεύσεων και δανείων, είναι πολύ λιγότερο.

Αυτό σημαίνει πως ο καταθέτης ο οποίος νομίζει ότι έχει 10.000 δολάρια στην τράπεζα εξαπατάται. Σε αναλογία, υπάρχουν μόνο, ας πούμε, 1.000 δολάρια ή και λιγότερα στο ταμείο. Κι όμως, ο καταθέτης λογαριασμού όψεως και ο καταθέτης λογαριασμού αποταμίευσης, θεωρούν πως μπορούν να αποσύρουν τα χρήματα τους ανά πάσα στιγμή, με άμεση εξαργύρωση του βιβλιαρίου σε μετρητά. Προφανώς, ένα τέτοιο σύστημα, το οποίο θεωρείται απάτη αν ασκηθεί από οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση, βασίζεται σε ένα τρικ πίστης: δηλαδή, μπορεί να λειτουργήσει μόνο εφόσον το μεγαλύτερο μέρος των καταθετών δεν πανικοβληθεί μαζικά από αυτήν την απάτη και προσπαθήσει να αποσύρει τα χρήματά του. Η εμπιστοσύνη είναι απαραίτητη όμως αποτελεί εμπιστοσύνη σε μια απάτη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, έτσι και ξεκινήσει η αναπόφευκτη αμφισβήτηση αυτού του συστήματος, το bank run είναι “ακαταμάχητο” και δεν μπορεί να σταματήσει.

Αντικαπιταλιστικές πρακτικές από ασφαλιστικές και τραπεζικές επιχειρήσεις

Έτσι γίνεται αντιληπτό γιατί οι ιδιωτικές εταιρείες λειτουργούν τόσο άσχημα στον επιχειρηματικό τομέα ασφάλισης των καταθέσεων. Η πραγματική ιδιωτική εταιρεία, (χωρίς κυβερνητικά προνόμια) μπορεί να λειτουργεί μόνο σε νόμιμες και χρήσιμες επιχειρήσεις, όπου οι ανθρώπινες ανάγκες και τα συμβόλαια εκπληρώνονται. Είναι αδύνατο να “ασφαλίσουν” μια επιχείρηση, ακόμα λιγότερο μια βιομηχανία, η οποία είναι εγγενώς αφερέγγυα. Οι τράπεζες κλασματικών αποθεμάτων, είναι εγγενώς χρεοκοπημένες και ως εκ τούτου αδύνατον να ασφαλιστούν.

Ποιο, λοιπόν, είναι το μαγικό φίλτρο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης; Γιατί όλοι εμπιστεύονται την FDIC και την FSLIC παρόλο που οι αναλογίες των αποθεματικών τους είναι χαμηλότερες από αυτές των ιδιωτικών και πολιτειακών ασφαλιστικών φορέων και παρόλο του ότι έχουν μόνο ένα πολύ μικρό κλάσμα του συνολικού αριθμού των ασφαλισμένων καταθέσεων σε μετρητά, ώστε να ανακόψουν οποιαδήποτε bank run; Η απάντηση είναι πραγματικά πολύ απλή: ο καθένας αντιλαμβάνεται (και αντιλαμβάνεται ορθότατα), πως μόνο η ομοσπονδιακή κυβέρνηση – και όχι οι πολιτείες η οι ιδιωτικές επιχειρήσεις – μπορεί να εκδώσει νόμιμο χρήμα. Όλοι γνωρίζουν ότι, σε περίπτωση που προκύψει κάποιο bank run, το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ θα παραγγείλει απλά στην Fed να εκτυπώσει αρκετά μετρητά για να διασώσει με bailouts όποιους επιθυμεί. Η Fed έχει την απεριόριστη μονοπωλιακή δύναμη να εκδίδει χρήμα και ακριβώς αυτή η μονοπωλιακή εξουσία στηρίζει το υπάρχον τραπεζικό σύστημα εξαπάτησης των κλασματικών αποθεμάτων.

Η FDIC και η FSLIC “λειτουργούν”, αλλά μόνο επειδή έχουν απεριόριστη μονοπωλιακή νομισματική εξουσία. “Λειτουργούν” προβαίνοντας σε bailouts για να διασώσουν οποιαδήποτε επιχείρηση ή οποιοδήποτε πρόσωπο επιθυμούν στη γη. Ακριβώς τα bank runs, με την σφοδρότητα τους πριν το 1933, διατηρούσαν το τραπεζικό σύστημα υπό σχετικό έλεγχο και απέτρεπαν την οποιαδήποτε ακραία ενέργεια νομισματικού πληθωρισμού.

Κατάργηση της κεντρικής τράπεζας και των κρατικών εξασφαλίσεων για να λειτουργήσει ο τραπεζικός ανταγωνισμός

Αλλά στις μέρες μας, τα μαζικά bank runs – τουλάχιστον για τη συντριπτική πλειοψηφία των τραπεζών όπου οι “καταθέσεις” είναι “ασφαλισμένες” από κυβερνητικούς οργανισμούς – έχουν τελειώσει. Και έχουμε πληρώσει και θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε το φρικτό τίμημα των bailouts.

Για να τεθεί τέλος στον νομισματικό πληθωρισμό απαιτείται συνεπώς πέρα απο την κατάργηση της Fed και η κατάργηση της FDIC και της FSLIC. Επιτέλους, οι τράπεζες θα πρέπει να αντιμετωπιστούν όπως κάθε άλλη επιχείρηση σε οποιαδήποτε άλλη βιομηχανία. Με λίγα λόγια, αν δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις συμβατικές τους υποχρεώσεις, να απαιτείται να εκκαθαριστούν. Θα ήταν διδακτικό και χρήσιμο, να διαπιστώσουμε πόσες τράπεζες θα επιβίωναν αν αποσυρόταν τα μαζικά κυβερνητικά στηρίγματα. Τα χρήματα των φορολογούμενων δηλαδή.

“The Rothbard Reader” σελ 181

Αλλιεύτηκε από https://www.eleytheriagora.gr