Η γέννηση μιας Ιδεολογίας εντός ενός εν εξελίξει Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Donald Trump, από την οπτική της επιστήμης των Διεθνών Σχέσεων, κατάφερε να δημιουργήσει μία νέα σχολή, μία νέα ιδεολογία θα τολμούσα να πω. Οι κινήσεις του δεν συμβαδίζουν με καμία από τις IR Theories, και στις διαπραγματεύσεις του ακολουθεί ανορθόδοξες μεθόδους. Έχει καταφέρει να εφαρμόσει τις τεχνικές διαπραγματεύσεων των επιχειρήσεων (Business Negotiating) σε επίπεδο Διεθνών Διαπραγματεύσεων (International negotiation). 

Οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε επιχειρηματίες διαφέρουν εν συγκρίσει με αυτές ανάμεσα σε αρχηγούς κρατών, διότι στην δεύτερη περίπτωση η όποια διαφωνία έχει διαφορετικές επιπτώσεις και πολλές φορές οδηγεί μέχρι και σε ένοπλη σύγκρουση. Αντιθέτως, στις επιχειρηματικές διαπραγματεύσεις το ρίσκο είναι αρκετά μικρότερο και οι εναλλακτικές επιλογές είναι περισσότερες. 

Ο Donald Trump χρησιμοποίησε το ταλέντο του στο επιχειρείν και το εφάρμοσε στις Διεθνείς Σχέσεις. Όσο και αν τα ΜΜΕ πετούν λάσπη εναντίον του Donald Trump καυτηριάζοντας τις κινήσεις του, το αποτέλεσμα δικαιώνει τον Αμερικανό πρόεδρο: Το Κορεατικό ζήτημα έληξε μετά από μια μακροχρόνια διένεξη, το Ισλαμικό Κράτος πνέει τα  λοίσθια, άνοιξε διαύλους επικοινωνίας με την Ρωσία, η οικονομία των ΗΠΑ καλπάζει, η ανεργία μειώνεται, και γενικώς η Αμερική γίνεται μεγάλη ξανά. Ακόμα και η ακύρωση της συμφωνίας με το Ιράν είναι μέρος της τακτικής του που θέλει να δίνει την εικόνα του απρόβλεπτου, κάτι που φάνηκε στην συνάντησή του με τον Πούτιν όπου του είπε ότι «ελπίζει κάποια στιγμή το Ιράν να μας τηλεφωνήσει και ίσως να καταλήξουμε σε μία νέα συμφωνία ή ίσως όχι». Την ίδια τακτική άλλωστε ακολούθησε και με τον Κιμ Γιονγκ Ουν που μέχρι την τελευταία στιγμή κανένας δεν ήξερε αν τελικά θα γίνει η συνάντηση. Ακόμα και οι φόροι που επέβαλε ο Trump στις εισαγωγές προϊόντων από την Ευρώπη, δεν επιβλήθηκαν διότι αρέσκεται στο να φορολογεί, αλλά ως ένα μέσο πίεσης προς την σοσιαλιστική Ευρώπη ώστε να σταματήσει επιτέλους αυτός ο αδικαιολόγητος φοροπόλεμος από πλευράς της. 

Οι πολιτικές επιστήμες επί Trump εξελίχθηκαν και δημιουργήθηκε ένα νέο ερευνητικό πεδίο. Πλέον μιλάμε για έναν εθνικό καπιταλισμό σε ένα αλληλεπιδρών παγκόσμιο οικονομικό και γεωπολιτικό σύστημα. Και μάλιστα ο Donald Trump μέσα σε 2 χρόνια κατάφερε να αναθεωρήσει τις συμμαχίες και να αναδιαμορφώσει τον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη αμφισβητώντας το ΝΑΤΟ και συνάπτωντας συμμαχίες με χώρες που κανένας δεν θα το περίμενε μέχρι πρότινος. 

Όλα δείχνουν ότι οι ιδεολογίες και οι συμμαχίες που θεωρούσαμε μέχρι σήμερα ως διεθνή πραγματικότητα, στο κοντινό μέλλον δεν θα υπάρχουν ή θα αλλάξουν μορφή. Ο Εθνικοκαπιταλισμός που εκφράζουν οι ΗΠΑ στην εποχή του Donald Trump προετοιμάζει το έδαφος προκειμένου να αντιμετωπιστεί το τελευταίο προπύργιο του σοσιαλιστικού κρατισμού, η Κίνα. 

Αυτό που δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο είναι η στάση που θα κρατήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν και η Ευρώπη είναι παραδοσιακός σύμμαχος των ΗΠΑ, εντούτοις από τότε που ανέβηκε ο Trump στην εξουσία του ασκείται δριμεία κριτική από όλες ανεξαιρέτως τις χώρες της Ε.Ε.. Επίσης η πορεία που ακολουθεί η Ε.Ε. τα τελευταία χρόνια έχει εγκαθιδρύσει στην Γηραιά Ήπειρο ένα βραδυκίνητο γραφειοκρατικό τέρας το οποίο ιδεολογικά είναι πιο κοντά στην Σοσιαλιστική Κίνα παρά στην Εθνικοκαπιταλιστική Αμερική. 

Ο εν εξελίξει Πλανητικός Πόλεμος που ο  καθηγητής γεωπολιτικής του Πανεπιστημίου της Οττάβα, Δημήτρης Κιτσίκης, ισχυρίζεται ότι λαμβάνει χώρα, βρίσκεται στο αποκορύφωμά του. Οι συμμαχίες καθορίζονται, ο ιδεολογικός και γεωπολιτικός χάρτης αλλάζει με αστραπιαία ταχύτητα, και η Ελλάδα παραμένει απλός παρατηρητής ανίκανη να αντιληφθεί τις ευκαιρίες που ξεχύνονται εμπρός της.

πηγή: http://diesy.gr

Τα συναισθήματα κατωτερώτητας του αριστεριστή.

 

10. Με τον όρο συναισθήματα κατωτερότητας εννοούμε όχι μόνο τα συναισθήματα κατωτερότητας με την αυστηρότερη έννοια, αλλά ένα ολόκληρο φάσμα συγγενών χαρακτηριστικών: την χαμηλή αυτοεκτίμηση, τα συναισθήματα αδυναμίας, τις καταθλιπτικές τάσεις, την ηττοπάθεια, την ενοχή, το μίσος για τον ίδιο τον εαυτό, κλπ. Επιχειρηματολογούμε πως οι σύγχρονοι αριστεριστές τείνουν να έχουν τέτοια συναισθήματα (πιθανώς λιγότερο ή περισσότερο καταπνιγμένα) και πως αυτά τα συναισθήματα θα καθορίσουν την κατεύθυνση που θα πάρει ο σύγχρονος αριστερισμός.

11. Όταν κάποιος ερμηνεύει υποτιμητικά σχεδόν οτιδήποτε λέγεται για αυτόν (ή για τις ομάδες με τις οποίες ταυτίζεται) συμπεραίνουμε πως έχει συναισθήματα κατωτερότητας ή χαμηλή αυτοεκτίμηση. Η τάση αυτή είναι έκδηλη σε υποστηρικτές των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, άσχετα με το αν ανήκουν σε ομάδες μειονοτήτων των οποίων τα δικαιώματα υποστηρίζουν. Είναι υπερευαίσθητοι όσον αφορά τις λέξεις που χρησιμοποιούνται για να χαρακτηριστούν οι μειονότητες. Οι όροι «νέγρος», «ανατολίτης», «ανάπηρος» ή «γυναίκα» για άτομα από την Αφρική, την Ασία, για άτομα με ειδικές ανάγκες ή για γυναίκες αρχικά δεν είχαν μειωτική σημασία. Οι λέξεις «broad» (γυναίκα, γκόμενα) και «chick» (γκομενάκι) ήταν απλά τα θηλυκά αντίστοιχα του «guy» (άντρας, μόρτης), «dude» (λιμοκοντόρος) ή «fellow» (άνθρωπος, τύπος, λεβέντης). Τις αρνητικές σημασίες σε αυτούς τους όρους τις έχουν αποδώσει οι ίδιοι οι ακτιβιστές. Μερικοί υπέρμαχοι των δικαιωμάτων των ζώων έχουν φτάσει μέχρις του σημείου να απορρίψουν τη λέξη «pet» (οικόσιτο, κατοικίδιο) και να επιμένουν να αντικατασταθεί με την «animal companion» (τετράποδος σύντροφος). Οι αριστεριστές ανθρωπολόγοι κάνουν μεγάλες προσπάθειες για να αποφύγουν να πούν οτιδήποτε για τους πρωτόγονους λαούς που θα μπορούσε πιθανώς να ερμηνευτεί ως αρνητικό. Θέλουν να αντικαταστήσουν την λέξη «πρωτόγονος» με την λέξη «nonliterate» (μη εγγράμματος). Φαίνονται σχεδόν παρανοϊκοί όσον αφορά οτιδήποτε μπορεί να υποδηλώσει πως κάποιος πρωτόγονος πολιτισμός ίσως είναι κατώτερος από τον δικό μας (Δεν έχουμε σκοπό να υπονοήσουμε πως οι πρωτόγονοι πολιτισμοί ΕΙΝΑΙ κατώτεροι από τον δικό μας. Απλά επισημαίνουμε την υπερευαισθησία των αριστεριστών ανθρωπολόγων).

12. Αυτοί που είναι εξαιρετικά ευαίσθητοι όσον αφορά στην «πολιτικά ορθή» ορολογία δεν είναι οι μέσοι μαύροι κάτοικοι του γκέτο, οι Ασιάτες μετανάστες, οι κακοποιημένες γυναίκες ή τα άτομα με κάποια αναπηρία, αλλά μια μειοψηφία ακτιβιστών. Πολλοί από αυτούς ούτε καν ανήκουν σε κάποια «καταπιεσμένη» ομάδα, αντίθετα προέρχονται από τα προνομιούχα στρώματα της κοινωνίας. Το προπύργιο της πολιτικής ορθότητας είναι οι καθηγητές των πανεπιστημίων που έχουν ασφαλείς θέσεις εργασίας με επαρκέστατους μισθούς, και που στην πλειοψηφία τους είναι ετερόφυλοι, άσπροι άνδρες από οικογένειες της μεσαίας τάξης.

13. Πολλοί αριστεριστές ταυτίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό με τα προβλήματα των ομάδων που εμφανίζονται αδύναμες (οι γυναίκες), ηττημένες (οι Αμερικανοί Ινδιάνοι), απωθητικές (οι ομοφυλόφιλοι) ή αλλιώς κατώτερες. Οι αριστεριστές οι ίδιοι νιώθουν πως αυτές οι ομάδες είναι κατώτερες. Δεν θα παραδεχόταν ποτέ στους εαυτούς τους πως έχουν τέτοια συναισθήματα, αλλά ταυτίζονται με τα προβλήματα αυτών των ομάδων ακριβώς επειδή τις βλέπουν ως κατώτερες (Δεν υπονοούμε πως οι γυναίκες, οι Ινδιάνοι, κλπ, ΕΙΝΑΙ κατώτεροι. Απλά επισημαίνουμε ένα σημείο της ψυχολογίας των αριστεριστών).

14. Οι φεμινιστές/ίστριες θέλουν πάση θυσία να αποδείξουν πως οι γυναίκες είναι εξίσου ικανές με τους άνδρες. Είναι σαφές ότι φοβούνται πως οι γυναίκες μπορεί να ΜΗΝ είναι εξίσου δυνατές και ικανές με τους άνδρες.

15. Οι αριστεριστές τείνουν να μισούν οτιδήποτε φαίνεται δυνατό, καλό και επιτυχημένο. Μισούν την Αμερική, μισούν τον Δυτικό πολιτισμό, μισούν τους λευκούς άνδρες, μισούν την λογική. Οι λόγοι που δίνουν οι αριστεριστές για το μίσος τους για την Δύση, κλπ, σαφώς δεν ανταποκρίνονται στα πραγματικά τους κίνητρα. ΛΕΝΕ πως μισούν τη Δύση επειδή είναι πολεμοχαρής, ιμπεριαλιστική, σεξιστική, εθνοκεντρική και ούτω καθ’ εξής, αλλά όπου αυτά τα ίδια σφάλματα εμφανίζονται σε σοσιαλιστικές χώρες ή σε πρωτόγονους πολιτισμούς, οι αριστεριστές βρίσκουν δικαιολογίες για αυτά ή στην καλύτερη περίπτωση ΑΠΡΟΘΥΜΑ παραδέχονται πως υπάρχουν, ενώ ΓΕΜΑΤΟΙ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ επισημαίνουν (και συχνά μεγαλοποιούν σε μεγάλο βαθμό) αυτά τα σφάλματα όταν εμφανίζονται στον Δυτικό πολιτισμό. Έτσι είναι σαφές πως αυτά τα σφάλματα δεν είναι το πραγματικό κίνητρο του μίσους των αριστεριστών για την Αμερική και την Δύση. Οι αριστεριστές μισούν την Αμερική και την Δύση επειδή είναι ισχυρές και πετυχημένες.

16. Οι λέξεις όπως «αυτοπεποίθηση», «αυτοδυναμία», «πρωτοβουλία», «επιχειρηματικότητα» [enterprise], «αισιοδοξία», κλπ, παίζουν μικρό ρόλο στο φιλελεύθερο και αριστερίστικο λεξιλόγιο. Ο αριστεριστής είναι αντί-ατομικιστής και υπέρ της συλλογικότητας. Θέλει η κοινωνία να καλύπτει τις ανάγκες όλων, να τους φροντίζει. Δεν είναι το είδος του ατόμου που έχει εσωτερική αίσθηση εμπιστοσύνης στη δική του την ικανότητα να λύνει τα προβλήματά του και να ικανοποιεί τις ανάγκες του. Ο αριστεριστής είναι ανταγωνιστικός απέναντι στην έννοια της άμιλλας γιατί, βαθιά μέσα του, νιώθει ηττημένος.

17. Οι μορφές της τέχνης που έχουν απήχηση στους αριστεριστές διανοούμενους τείνουν να εστιάζουν στην αποκρουστικότητα, στην ήττα και στην απελπισία ή διαφορετικά να προσλαμβάνουν ένα οργιαστικό ύφος, απορρίπτοντας τον λογικό έλεγχο σαν να μην υπήρχε ελπίδα επίτευξης μέσω του λογικού υπολογισμού και το μόνο που απέμεινε στον δημιουργό ήταν να βυθιστεί στις εντυπώσεις της στιγμής.

18. Οι σύγχρονοι αριστεριστές φιλόσοφοι τείνουν να απορρίπτουν τη λογική, την επιστήμη, την αντικειμενική πραγματικότητα και να επιμένουν πως τα πάντα είναι πολιτιστικά σχετικά. Είναι αλήθεια πως μπορεί κανείς να αναρωτηθεί για τα θεμέλια της επιστημονικής γνώσης και για το πώς μπορεί να οριστεί, αν αυτό είναι δυνατόν, η έννοια της αντικειμενικής πραγματικότητας. Ωστόσο είναι προφανές πως οι σύγχρονοι αριστεριστές φιλόσοφοι δεν είναι ψύχραιμοι επιστήμονες της λογικής που αναλύουν συστηματικά τις βάσεις της γνώσης. Συναισθηματικά, είναι υπερβολικά απορροφημένοι από την επίθεση τους κατά της αλήθειας και της πραγματικότητας. Επιτίθενται εναντίον αυτών των εννοιών εξαιτίας των δικών τους ψυχολογικών αναγκών. Από τη μία, η επίθεσή τους είναι μία διέξοδος για την εχθρότητα, και, μέχρις του σημείου που είναι επιτυχής, ικανοποιεί την επιθυμία τους για δύναμη. Πιο σημαντικό όμως, οι αριστεριστές μισούν την επιστήμη και τη λογική επειδή ταξινομούν ορισμένες πεποιθήσεις ως πραγματικές (π.χ. επιτυχής, ανώτερος) και άλλες πεποιθήσεις ως ψευδείς (π.χ. αποτυχημένος, κατώτερος). Τα συναισθήματα κατωτερότητας των αριστεριστών είναι τόσο βαθιά ριζωμένα που δεν μπορούν να ανεχτούν οποιαδήποτε ταξινόμηση πραγμάτων ως επιτυχών ή ανώτερων και άλλων ως αποτυχημένων ή κατώτερων. Αυτός επίσης είναι ο λόγος που πολλοί αριστεριστές απορρίπτουν την έννοια της νοητικής ασθένειας και της χρησιμότητας των τέστ του IQ. Οι αριστεριστές είναι ανταγωνιστικοί απέναντι στις γενετικές εξηγήσεις των ανθρώπινων ικανοτήτων ή της συμπεριφοράς, επειδή οι εξηγήσεις του είδους αυτού τείνουν να κάνουν μερικά πρόσωπα να φαίνονται ανώτερα ή κατώτερα απέναντι στους άλλους. Οι αριστεριστές προτιμούν να επαινούν ή να κατηγορούν την κοινωνία για τις ικανότητες του ατόμου ή για την έλλειψή τους. Έτσι αν ένα άτομο είναι «κατώτερο» δεν φταίει το ίδιο, αλλά η κοινωνία, επειδή δεν ανατράφηκε σωστά.

19. Ο αριστεριστής δεν είναι κανονικά το είδος του ανθρώπου του οποίου τα συναισθήματα κατωτερότητας το κάνουν να καυχιέται, να είναι εγωιστής, νταής, να προωθεί τον εαυτό του, να είναι ανηλεής ανταγωνιστής. Αυτό το είδος του ανθρώπου δεν έχει χάσει τελείως την πίστη στον εαυτό του. Του λείπει η αίσθηση της δύναμης και της αξίας του, αλλά μπορεί να πιστεύει πως έχει την ικανότητα να είναι ισχυρό. Οι προσπάθειές του όμως να γίνει ισχυρό προκαλούν την δυσάρεστη συμπεριφορά του. O αριστεριστής έχει ξεφύγει πολύ από αυτό. Τα αισθήματά του κατωτερότητας είναι τόσο βαθιά ριζωμένα που δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του δυνατό και πολύτιμο στο ατομικό επίπεδο. Από αυτά προέρχεται και η συλλογικότητά του. Ο αριστεριστής μπορεί να νοιώθει δυνατός μόνο ως μέλος μιας μεγάλης οργάνωσης ή ενός μαζικού κινήματος με το οποίο ταυτίζεται.

20. Παρατηρείστε τη μαζοχιστική τάση των μεθόδων των αριστεριστών. Οι αριστεριστές διαμαρτύρονται ξαπλώνοντας μπροστά από οχήματα, προκαλώντας σκόπιμα την αστυνομία ή τους ρατσιστές για να τους κακοποιήσουν, κλπ. Οι μέθοδοι αυτοί μπορεί συχνά να είναι αποτελεσματικές, αλλά πολλοί αριστεριστές τις χρησιμοποιούν όχι σαν μέσα για κάποιο σκοπό, αλλά επειδή ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ τις μαζοχιστικές τακτικές. Το μίσος για τον ίδιο τους τον εαυτό είναι χαρακτηριστικό των αριστεριστών.

21. Οι αριστεριστές μπορεί να ισχυρίζονται πως ο ακτιβισμός τους παρακινείται από οίκτο ή από ηθικές αρχές, και οι ηθικές αρχές όντως παίζουν ρόλο για τον αριστεριστή του υπερκοινωνικοποιημένου είδους, αλλά δεν μπορούν να είναι τα βασικά κίνητρα για τον αριστερίστικο ακτιβισμό. Η εχθρότητα είναι ένα υπερβολικά εμφανές χαρακτηριστικό της αριστερίστικης συμπεριφοράς όπως και η επιθυμία για δύναμη. Επιπλέον, ένα μεγάλο μέρος της αριστερίστικης συμπεριφοράς δεν είναι λογικά υπολογισμένη για να ωφελήσει τους ανθρώπους που οι αριστεριστές ισχυρίζονται πως προσπαθούν να βοηθήσουν. Για παράδειγμα, αν κάποιος πιστεύει πως τα θετικά διαβήματα (affirmative action) είναι καλά για τους μαύρους, έχει νόημα να διεκδικούνται με εχθρικούς ή δογματικούς όρους; Προφανώς θα ήταν πιο παραγωγικό να υιοθετηθεί μια διπλωματική και διαλλακτική προσέγγιση που θα έκανε τουλάχιστον κάποιες λεκτικές και συμβολικές παραχωρήσεις στους λευκούς οι οποίοι πιστεύουν πως τα θετικά διαβήματα μεροληπτούν εναντίον τους. Αλλά οι αριστεριστές ακτιβιστές δεν υιοθετούν μία τέτοια προσέγγιση, επειδή δεν θα ικανοποιούσε τις συναισθηματικές τους ανάγκες. Η προσφορά βοήθειας προς τους μαύρους δεν είναι ο πραγματικός στόχος. Αντίθετα, τα φυλετικά προβλήματα χρησιμεύουν σαν μία δικαιολογία για να εκφράσουν τη δική τους εχθρότητα και ανεκπλήρωτη ανάγκη για δύναμη. Κάνοντάς το στην πραγματικότητα βλάπτουν τους μαύρους, επειδή η εχθρική στάση των ακτιβιστών απέναντι στη λευκή πλειοψηφία τείνει να εντείνει το φυλετικό μίσος.

22. Αν η κοινωνία μας δεν είχε κοινωνικά προβλήματα, οι αριστεριστές θα ΕΦΕΥΡΙΣΚΑΝ προβλήματα για να βρούνε δικαιολογίες να προκαλούν αναστάτωση.

23. Τονίζουμε πως δεν ισχυριζόμαστε πως τα παραπάνω περιγράφουν με ακρίβεια όλους όσους μπορεί να θεωρηθούν αριστεριστές. Απλά παρέχουν μία κατά προσέγγιση ένδειξη μίας γενικής τάσης του αριστερισμού.

Παρμένο από το βιβλίο "Το Μανιφέστο του Unabomber: Η Βιομηχανική Κοινωνική και το Μέλλον της", σελ. 33-38 (εκδόσεις Άγνωστο).

Το νέο «δόγμα» Τραμπ: «Ράπισμα» στην Τουρκία - Στήριξη σε Ελλάδα και Κύπρο

ΠΩΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΚΑΙ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΤΗ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

Ιδιαίτερα αποκαλυπτική χαρακτηρίζεται η κατάθεση του Αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών, Γουές Μίτσελ, στην Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας, καθώς φανερώνει τις πεποιθήσεις και τις στρατηγικές πρωτοβουλίες που οι ΗΠΑ θέλει να υλοποιήσουν στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, με σαφείς αναφορές σε τρεις χώρες: την Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία.

Σύμφωνα με πληροφορίες από το hellasjournal.com και το δημοσιογράφο, Μιχάλη Ιγνατίου, ο κ. Μίτσελ, ο οποίος αποτελεί έναν από τους «εκλεκτούς» του προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, χαρακτηρίζει την Ελλάδα ως «αγκυροβόλιο σταθερότητας στη Μεσόγειο και τα Δυτικά Βαλκάνια».

O υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Γουές Μίτσελ (πηγή φωτό: ΑΠΕ-ΜΠΕ / EPA)

Όπως αναφέρει η ίδια πηγή, ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών, κατά την εισήγησή του στην επιτροπή του Κογκρέσου, φέρεται να συνέπτυξε την πολιτική Τραμπ σε τρία καίρια σημεία:

Α. Η Ελλάδα, παρά τα μύρια προβλήματά της, είναι μία σταθερή χώρα, η οποία δεν δημιουργεί προβλήματα στους συμμάχους της. Αντίθετα συνεργάζεται αρμονικά και συμμετέχει με κόστος σε όλες τις υποχρεώσεις της στο ΝΑΤΟ και στις διμερείς σχέσεις με τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ καλλιεργούν την Ελλάδα ως αγκυροβόλιο σταθερότητας στη Μεσόγειο και τα Δυτικά Βαλκάνια.

Β. Η Κύπρος παραμένει σταθερά ένας ιδιαίτερα σημαντικός ενεργειακός εταίρος για τις ΗΠΑ, εξαιτίας ακριβώς της συμμετοχής αμερικανικών ενεργειακών «κολοσσών», όπως για παράδειγμα η EXXON – MOBIL, στη διαχείριση κι εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων εντός της κυπριακής ΑΟΖ. «Οικοδομούμε μια μακροπρόθεσμη στρατηγική για την ενίσχυση της παρουσίας των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο», υπογράμμισε σχετικά ο κ. Μίτσελ.

Γ. «Η Τουρκία είναι μία άκρως προβληματική χώρα, που δεν αποτελεί πλέον πιστό σύμμαχο της Αμερικής και της Δύσης». Η τοποθέτηση αυτή του Αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών φαίνεται πως εδράζεται αφενός στις αντιδράσεις που προκαλεί η ιδιαίτερα προκλητική στάση του καθεστώτος Ερντογάν, αφετέρου στη διάθεση της Άγκυρας να επιθυμεί να κλείσει συμφωνίες για στρατιωτικούς εξοπλισμούς τόσο με τη Ουάσινγκτον όσο και με τη Μόσχα.

Όσον αφορά το θέμα των Αμερικανών πολιτών που εξακολουθούν να κρατούνται σε τουρκικές φυλακές, ο κ. Μίτσελ απάντησε πως το συγκεκριμένο θέμα παραμένει στο επίκεντρο της διμερούς ατζέντας, ενώ προειδοποίησε πως η διαιώνιση του προβλήματος θα μπορούσε να επιφέρει σημαντικές αλλαγές στην «έννοια» των αμερικανοτουρκικών σχέσεων.

«Η Τουρκία έχει νόμιμες ανησυχίες για την ασφάλεια που πρέπει να αντιμετωπιστούν και προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε στην αντιμετώπισή τους, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας. Παράλληλα, προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε τους Τούρκους να καταλάβουν ότι, αν συνεχίσουν να κρατούν αδίκως τους Αμερικανούς πολίτες, θα αλλάξουν σημαντικά την έννοια της σχέσης μας», είπε με έμφαση.

Το θέμα με τα F-35

Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με πληροφορίες από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, η δημοκρατική γερουσιαστής Τζέιν Σαχίν εξέφρασε την ικανοποίησή της για το γεγονός ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αποφάσισε να μη στείλει εκπρόσωπο στην τελετή παράδοσης του πρώτου F-35 στην Τουρκία, σημειώνοντας πως η συγκεκριμένη ενέργεια έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα στη Τουρκία για τις σκέψεις της αμερικανικής πλευράς.

Σχετικά με το αν έχει πράγματι ολοκληρωθεί η διαδικασία παράδοσης των πρώτων μαχητικών αεροσκαφών F-35 στη Τουρκία, ο κ. Μίτσελ αποσαφήνισε πως οι ΗΠΑ διατηρούν τον έλεγχο των αεροσκαφών μέχρι την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης των πιλότων και της μεταφοράς τους, γεγονός που, όπως εκτίμησε, προσφέρει χρόνο για να σταλούν μηνύματα.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών είπε πως πιστεύει ότι υπάρχουν ακόμα χρονικά περιθώρια για να διασφαλιστεί πριν από τη λήψη των τελικών αποφάσεων για τα F-35 ότι η Τουρκία δεν θα προχωρήσει στην ολοκλήρωση της αγοράς των S-400. «Πιστεύουμε ότι έχουμε ήδη τις υπάρχουσες νομικές εξουσίες που θα μας επέτρεπαν να παγώσουμε τη μεταφορά κάτω από ορισμένες συνθήκες, συμπεριλαμβανομένων των ανησυχιών για την εθνική ασφάλεια», είπε.

Μάλιστα, δεν παρέλειψε να σημειώσει πως οι σχετικές νομοθετικές πρωτοβουλίες του Κογκρέσου προσφέρουν χρήσιμα νομοθετικά εργαλεία στην αμερικανική διπλωματία, η οποία μπορεί να τα χρησιμοποιήσει ως μοχλούς πίεσης.

Η ανησυχία για τον ρωσικό παράγοντα στη Μεσόγειο

Σε ό,τι αφορά, ειδικότερα την Ρωσία, σύμφωνα, πάντα, με το Μιχάλη Ιγνατίου, ο κ. Μίτσελ δεν παραλείπει να υπογραμμίσει τις ανησυχίες της αμερικανικής πλευράς για τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του Βλάντιμιρ Πούτιν στην ανατολική Μεσόγειο, δεδομένου ότι η ναυτική παρουσία των Ρώσων έχει αυξηθεί στην περιοχή.

Το γεγονός αυτό ερμηνεύεται από τις ΗΠΑ ως σαφής επιδίωξη της Μόσχας να εδραιώσει μια νέα σφαίρα επιρροής σε ένα γεωγραφικό και ενεργειακό «σταυροδρόμι».

Με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ, Reuters, hellasjournal.com

πηγή: https://www.newsbomb.gr

Η Δύση αντεπιτίθεται

του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη

Άστραψε και βρόντηξε ο αμερικανός πρόεδρος στην σύνοδο του ΝΑΤΟ. Ο Τραμπ βλέπει την Μέρκελ ως μία παραλλαγή του Βίλλυ Μπραντ που εφαρμόζει μία νέα μορφή Ostpolitik. Με λίγα λόγια μία πολιτική που απλώνει τα χέρια στην Ανατολή (Ρωσσία και Κίνα) αλλά με την άνεση και την ασφάλεια που προσφέρει η προστασία και τα λεφτά της Αμερικής. Όπως τότε ο Νίξον σόκαρε τους Ευρωπαίους αναστέλλοντας μονομερώς τη μετατρεψιμότητα των δολαρίων σε χρυσό γνωστό ως «Nixon Shock» έτσι και ο Trump δεν πρόκειται να διστάσει να προκαλέσει ένα «Trump Shock» χρησιμοποιώντας το ΝΑΤΟ ή ό,τι άλλο τον εξυπηρετεί.

Φυσικά, για τον πρόεδρο των ΗΠΑ το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η Ρωσσία αλλά η Κίνα που αναδύεται. Τα σκληρά λόγια εναντίον της Ρωσσίας είναι περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση απέναντι στις αιτιάσεις του Δημοκρατικού κόμματος και των σκληροπυρηνικών neoconservatives. Σε γενικές γραμμές η αντίληψη του Τραμπ για το πώς πρέπει να διαχειριστεί η Δύση τα επερχόμενα προβλήματα και ανταγωνισμό από την Ανατολή δεν είναι μέσω μίας Ευρωπαϊκής Ένωσης της ήπιας ισχύος, της δημογραφικής γήρανσης με αντικατάσταση των γηγενών από μουσουλμάνους μετανάστες και μίας Γερμανίας που θα συνδέει «ειρηνικά» – αλλά πάντα προς όφελός της – την Δύση με την Ανατολή. Στο πλαίσιο αυτό, βρίσκεται πιο κοντά με ηγέτες Ανατολικών ευρωπαϊκών χωρών όπως της Ουγγαρίας και της Πολωνίας που από την μία έκλεισαν τα σύνορά τους αλλά και από την άλλη έχοντας πρόσφατες αναμνήσεις περί του τι εστί κομμουνισμός και Ανατολή αντιλαμβάνονται το τι εστί Δύση.

Ο Τραμπ δεν συγκινείται με διακηρύξεις για μία Ευρωπαϊκή Ένωση που θα προβάλλει τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας γενικά και αόριστα. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο ήταν και επικριτικός απέναντι στην Τερέζα Μέι. Η τελευταία προωθεί ένα soft BREXIT που επί της ουσίας δεν απελευθερώνει τις εμπορικές δυνατότητες της Μεγάλης Βρετανίας. Έτσι, ο πλανητάρχης προειδοποίησε ότι το σχέδιο της Theresa May θα καταστρέψει τις πιθανότητες οποιασδήποτε εμπορικής συμφωνίας ΗΠΑ-Ηνωμένου Βασιλείου λέγοντας ότι κάθε προσπάθεια διατήρησης στενών δεσμών με την Ευρωπαϊκή Ένωση θα καθιστούσε απίθανη μια μελλοντική εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ. Προσέθεσε δε, ότι είχε συμβουλεύσει την May ενάντια στην επιδίωξη μιας soft στρατηγικής Brexit, αλλά «δεν τον άκουσε» αρνούμενη επί της ουσίας να πειθαρχήσει στην λαϊκή βούληση έτσι όπως εξεφράσθη διά του δημοψηφίσματος. Είναι βέβαιο ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα μπορούσε να συνεννοηθεί γρήγορα και με επιτυχία με μία πιο στιβαρή ηγεσία στο Ηνωμένο Βασίλειο ίσως με επικεφαλής τον παραιτηθέντα υπουργό εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον, θερμό υποστηρικτή του σκληρού BREXIT.

Με λίγα λόγια ο Τραμπ θεωρεί ότι η εκλογή του συνοδεύεται με ένα νέο λαϊκό αίτημα στις ΗΠΑ, τις προεκτάσεις του οποίου βλέπει και σε αναδυόμενα κόμματα αλλά και προσωπικότητες της Νέας Δεξιάς στην Ευρώπη. Για τον πλανητάρχη η Δύση διέρχεται μίας κρίσης τα αποτελέσματα της οποίας πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα. Ηγέτης αυτής της νέας προσπάθειας δεν μπορεί να είναι άλλος από την Αμερική. Χρειάζεται μία νέα τάξη πραγμάτων που όμως ξεκάθαρα θα μετουσιώνεται μέσω της σκληρής πραγματικότητας : «Η Αμερική Πρώτα». Αρέσει δεν αρέσει το νέο όραμα αυτό η αλήθεια είναι πως πρόκειται για ένα νέο όραμα. Οι ιδεοληψίες της αριστεράς και των ελευθεριακών πως η πολιτική του Τραμπ δεν βασίζεται σε ένα ενιαίο δόγμα εξωτερικής πολιτικής μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορούν να εκληφθούν. Η Δύση αντεπιτίθεται και παλεύει να παραμείνει ζωντανή. Το μόνο ερώτημα που παραμένει να απαντηθεί είναι εάν ο χρόνος είναι επαρκής λαμβάνοντας υπόψιν ότι οι εχθροί εντός των τειχών είναι πιο επικίνδυνοι από τους εξωτερικούς. 

πηγή: http://diesy.gr/

Η Ε.Ε. ξεκίνησε τον εμπορικό πόλεμο και όχι οι ΗΠΑ: Ιδού πως

η γενική αφήγηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι ότι η ευρωπαϊκή ένωση αναγκάζεται τώρα να «ανταποκριθεί» σε έναν εμπορικό πόλεμο που ξεκίνησε από τις ηνωμένες πολιτείες.

 Του Bill Wirtz

Απόδοση Ευθύμης Μαραμής

Εντός των επόμενων 30 ημερών, η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να απαντήσει στους δασμούς των ΗΠΑ για τον χάλυβα και το αλουμίνιο, οι οποίοι επιβλήθηκαν από τη διοίκηση του Ντόναλντ Τραμπ. Τα προϊόντα της ΕΕ είχαν λάβει αρχικά απαλλαγή, ωστόσο, ο πρόεδρος των Η.Π.Α. φαίνεται πλέον πιο αποφασισμένος να «προστατεύσει τις αμερικανικές βιομηχανίες». Με τον εμπορικό πόλεμο φαινομενικά έτοιμο να ξεσπάσει, ας ρίξουμε φως στο ποιος τον ξεκίνησε αρχικά.

Τα αντίποινα της Ε.Ε.

Μέσω δασμών 25% στον χάλυβα και 10% στο αλουμίνιο, ο Πρόεδρος Tραμπ σκοπεύει να προστατεύσει τους Αμερικανούς παραγωγούς από τον εξωτερικό ανταγωνισμό και να διατηρήσει θέσεις εργασίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό συμβαδίζει με τη γενική τάση του Τραμπ προς τον οικονομικό προστατευτισμό, όπως αποδεικνύεται από την εφαρμογή δασμών σε κατασκευαστές αεροσκαφών από τον Καναδά (αεροπλάνα που παράγονται εν μέρει και στο Ηνωμένο Βασίλειο) και από τους δασμούς που επιβλήθηκαν στα εισαγόμενα πλυντήρια ρούχων και στους ηλιακούς συλλέκτες.

• Δείτε σχετικά: Ευρωπαίος κομισάριος: Δεν χρειαζόμαστε Αμερικανικά αυτοκίνητα

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ανακοίνωσε πρόσφατα τα αντίποινα κατά των εν λόγω εισαγωγικών δασμών. Έχει ξεκινήσει νομικές διαδικασίες κατά των μέτρων και σχεδιάζει πρόσθετους φόρους επί των αμερικανικών εισαγωγών στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των ειδών ένδυσης, αυτοκινήτων, χυμών πορτοκαλιού και τσιγάρων. Είναι σίγουρα περίεργο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τον μερκαντιλισμό του Ντόναλντ Τραμπ. Πριν από την εκλογή του και κατά τους πρώτους μήνες της θητείας του, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί έκαναν θετικά σχόλια για το ελεύθερο εμπόριο. Όπου ο Trump ήθελε λιγότερο ελεύθερο εμπόριο, η Ευρώπη ανταποκρίθηκε με μεγαλύτερη οικονομική συνεργασία. Τον Ιούλιο του 2017, είδαμε πηχυαίους τίτλους όπως: «Η Ε.Ε. και η Ιαπωνία σφραγίζουν τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου στέλνοντας μήνυμα στον Τραμπ».

«Αν και κάποιοι λένε ότι έρχεται ξανά η εποχή του απομονωτισμού και της αποσύνθεσης, αποδεικνύουμε ότι αυτό δεν συμβαίνει» δήλωσε ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τούσκ σε συνέντευξη Τύπου με τον πρωθυπουργό της Ιαπωνίας Shinzo Abe. Σε ομιλία που ακολούθησε, ωστόσο, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ανέτρεψε εντελώς την επιστροφή στις οικονομικές αρχές και στην ηθική ανωτερότητα. Σε ένα θρυλικό απόσπασμα, ο Γιούνκερ δήλωσε σε ομιλία του στο Αμβούργο της Γερμανίας:

«Τώρα λοιπόν θα επιβάλλουμε κι εμείς δασμούς εισαγωγής. Αυτό είναι βασικά μια ηλίθια διαδικασία, το γεγονός ότι πρέπει να το κάνουμε αυτό. Αλλά πρέπει να το κάνουμε. Τώρα θα επιβάλλουμε δασμούς στις μοτοσικλέτες, Harley Davidson, στα Levi’s blue jeans και στο ουίσκι Bourbon. Μπορούμε επίσης να κάνουμε ηλιθιότητες. Πρέπει επίσης να είμαστε τόσο ηλίθιοι.»

Το επεισόδιο έληξε με τον Τραμπ να εξαιρεί προσωρινά από τους δασμούς την Ε.Ε. αλλά η προθεσμία έληξε, χωρίς να έχει επιτευχθεί συμφωνία. Στις Βρυξέλλες, οι νομοθέτες έχουν ξεσηκωθεί ενάντια στα μέτρα, ενώ η Ουάσιγκτον δεν φαίνεται να τα θεωρεί προτεραιότητα. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν φαίνεται να εντυπωσιάζεται από τις απειλές της Ε.Ε. Σε αντίθεση με την τελευταία φορά, δεν βομβαρδιστήκαμε με tweets για τα γερμανικά αυτοκίνητα, αλλά είδαμε ένα και μοναδικό από τον πρόεδρο Τραμπ, το οποίο ήταν πιθανώς η αντίδραση του στην απόφαση της Ε.Ε. να κάνει έκκληση στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ):

«Οι Η.Π.Α. πρέπει επιτέλους να έχουν δίκαιη αντιμετώπιση στο εμπόριο. Αν εμείς έχουμε μηδενικούς δασμούς σε εισαγόμενα προϊόντα μιας χώρας και αυτή η χώρα επιβάλει δασμούς 25, 50 ή και 100% στα δικά μας, αυτό δεν θα το ανεχτούμε πλέον. Αυτό δεν είναι ελεύθερο ή δίκαιο εμπόριο, αυτό είναι ηλίθιο εμπόριο!».

Η Ε.Ε. ξεκίνησε τον εμπορικό πόλεμο

Η γενική αφήγηση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αναγκάζεται τώρα να «ανταποκριθεί» σε έναν εμπορικό πόλεμο που ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά, έχει δίκιο ο Τραμπ να διαμαρτύρεται για το γεγονός ότι τα αμερικανικά προϊόντα αντιμετωπίζονται άδικα στην Ευρώπη; Η απάντηση είναι: ναι, απολύτως.

Ακολουθούν οι δασμολογικοί συντελεστές που επέβαλαν στην Ευρώπη οι Ηνωμένες Πολιτείες για ορισμένα προϊόντα (Οι αριθμοί λαμβάνονται από την Επιτροπή Διεθνούς Εμπορίου των Ηνωμένων Πολιτειών):

• Καινούριο αυτοκίνητο Diesel: 2,5%
• T-shirt: 16,5%
• Ομπρέλα: Χωρίς δασμούς
• Ελαιόλαδο: 5 λεπτά/κιλό (5 $/100 kg)
• Μπισκότα: χωρίς δασμούς
• Απλά τσιγάρα: 1,05 $/kg + 2,3%
• Χυμός πορτοκαλιού: 7,85 λεπτά/λίτρο
• Ζαχαρότευτλα: 1,24 δολάρια/τόνο

Ακολουθούν οι δασμολογικοί συντελεστές που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση σε ορισμένα εμπορεύματα (Οι αριθμοί λαμβάνονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή):

• Καινούριο αυτοκίνητο Diesel: 16%
• T-shirt: 8%
• Ομπρέλα: 4,7%
• Ελαιόλαδο: € 134/100 κιλά ($ 156/100 κιλά)
• Μπισκότα: 9% (πρόσθετος δασμός «γεωργικού στοιχείου»), 24,2% ADSZ (πρόσθετος φόρος στα περιεκτικά στοιχεία ζάχαρης)
• Απλά τσιγάρα: 57,6%
• Χυμός πορτοκαλιού: 12,2%
• Ζαχαρότευτλα: € 4,6 / 100 κιλά ($ 5,37 / 100 κιλά, $ 53,7 / τόνο)

Με μια τυχαία επιλογή προϊόντων, αποδεικνύεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση φορολογεί ήδη σε μεγάλο βαθμό τις εισαγωγές από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην πραγματικότητα, ενώ η Ε.Ε. απειλεί να επιβάλει δασμούς σε προϊόντα που δεν έχει ακόμη φορολογήσει (όπως το ουίσκι), θέλει επίσης να αυξήσει τους φόρους επί αγαθών όπως ο χυμός πορτοκαλιού, τα οποία ήδη είναι βαριά φορολογημένα. Επιπλέον, πρέπει να προστεθούν δύο συνιστώσες επιβάρυνσης εκτός των δασμολογικών φραγμών: Η ποιότητα των τροφίμων και άλλα πρότυπα ασφάλειας των προϊόντων, καθώς και οι γεωργικές επιδοτήσεις.

• Δείτε σχετικά: Η Ε.Ε. προσπαθεί να επιδοτήσει τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο εις βάρος του αμερικάνικου

Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι για να εξάγει στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή σε κάποιο από τα συνδεδεμένα μέλη της, ένας Αμερικανός παραγωγός χυμού πορτοκαλιού, πρέπει να συμμορφωθεί με την οδηγία 2001/112 / EC του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου σχετικά με τους χυμούς φρούτων (αυτή τροποποιήθηκε τόσο το 2009 όσο και το 2012 για την ενίσχυση των απαιτήσεων σχετικά με την επισήμανση και το περιεχόμενο των χυμών): Υγειονομικός έλεγχος (νομοθεσία για τα τρόφιμα, υγιεινή, μικροβιολογικά κριτήρια, προσμείξεις, παρασιτοκτόνα), Φυτοϋγειονομικό έλεγχο (επιβλαβείς οργανισμοί). Με τον τρόπο αυτό υποχρεούται να γνωρίζει τα πάντα σχετικά με τον κανονισμό (EC) αριθ. 852/2004 για την υγιεινή των τροφίμων, καθώς και τον κανονισμό (EC) αριθ. 2073/2005 της Επιτροπής σχετικά με τα μικροβιολογικά κριτήρια για τα τρόφιμα και τον κανονισμό (ΕC) αριθ. 466/2001 της 8 Μαρτίου 2001 για τον καθορισμό μέγιστων επιτρεπτών επιπέδων για ορισμένες προσμείξεις στα τρόφιμα. Δεδομένου ότι ο απλός παραγωγός δεν είναι σε θέση να υπολογίσει όλους αυτούς τους κανονισμούς μόνος του, θα πρέπει να πληρώσει τα έξοδα συμμόρφωσης σε άλλες επιχειρήσεις για να τα υπολογίσουν γι ‘αυτόν, γιατί αν δεν το κάνει, οι μεταπωλητές θα απορρίψουν άμεσα τα προϊόντα του, καθώς ο εισαγωγέας είναι υπεύθυνος για την εισαγωγή.

Επιπλέον, θα πρέπει να πληρώσει 12,2% εισαγωγικό δασμό.

Αφού συμμορφωθεί με όλους αυτούς τους κανόνες, τότε θα ανταγωνιστεί σε μια ευρωπαϊκή αγορά στην οποία οι ισπανοί παραγωγοί χυμού πορτοκαλιού λαμβάνουν γεωργικές επιδοτήσεις (οι οποίες αντιπροσωπεύουν το 40% του ετήσιου προϋπολογισμού της ΕΕ) και, ως εκ τούτου, μπορούν να πωλούν πολύ φθηνότερα.

Τα μη δασμολογικά εμπόδια έχουν τον ίδιο βαθμό εμπορικού προστατευτισμού με τους δασμολογικούς φραγμούς, παρόλο που είναι πιο δύσκολο να υπολογιστούν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεδομένου όλων αυτών των περιορισμών, ισχυρίζεται πως δήθεν θεωρεί το ελεύθερο εμπόριο ως αξία της. Αυτό είναι εξαιρετικά αμφίβολο.

Η αγορά ανταγωνίζεται για να ρίξει τις τιμές και οι πολιτικοί για να τις οδηγήσουν στα ύψη

Ο Πρόεδρος Τραμπ είναι σαφώς υπερβολικός στον ισχυρισμό του ότι επιβάλλονται τελωνειακοί δασμοί ύψους 100%, αλλά δεν κάνει λάθος στο να διαμαρτύρεται έντονα για την εμπορική πολιτική της ΕΕ. Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να ασκεί ελεύθερο εμπόριο εντός των δικών της συνόρων, είναι ένα μπλοκ προστατευτισμού για όσους επιθυμούν να διαπραγματευτούν με αυτήν. Αυτό είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό, δεδομένης της σημασίας των ευρω-αμερικανικών εμπορικών σχέσεων. Η Ευρώπη είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος των Η.Π.Α. Το εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΕ ανήλθε σε περίπου 1,1 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2016. Οι εξαγωγές ανήλθαν σε 501 δισεκατομμύρια δολάρια. οι εισαγωγές ανήλθαν σε 592 δισεκατομμύρια δολάρια.

• Δείτε σχετικά: Το ισοζύγιο των διεθνών συναλλαγών αποτελεί οικονομική ανοησία

Αυτοί που πλήττονται από όλα αυτά, είναι οι καταναλωτές. Είναι οι καταναλωτές που πληρώνουν τον λογαριασμό όταν πρέπει να καταβληθούν δασμοί και όταν οι τοπικοί παραγωγοί μπορούν να αυξάνουν ανενόχλητοι τις τιμές, καθώς προστατεύονται από τον διεθνή ανταγωνισμό. Δεδομένου πως οι παραγωγοί χαμηλού εισοδήματος, ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους στα καταναλωτικά αγαθά, είναι αυτοί που πλήττονται περισσότερο από αυτές τις πολιτικές.

Φυσικά,  επιδεικνύοντας το «ποιος ξεκίνησε» δεν επιλύει το θεμελιώδες πρόβλημα. Ούτε οι Βρυξέλλες ούτε ο Τραμπ έχουν επίγνωση του πώς λειτουργούν οι εμπορικές σχέσεις. Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση επιθυμεί να ανταποκριθεί κατάλληλα στους νέους δασμούς στον χάλυβα και στο αλουμίνιο, θα πρέπει στην πραγματικότητα να μειώσει τους δασμούς στις εισαγωγές από τις ΗΠΑ. Αυτό θα στείλει ένα σαφές μήνυμα ότι η πίστη στο ελεύθερο εμπόριο στην Ευρώπη είναι συνεπής, ανεξάρτητα από το πόσο ο Trump χρησιμοποιεί τον μερκαντιλισμό για προσωπικά του πολιτικά οφέλη πίσω στις ΗΠΑ.

Εάν πρόκειται να υπάρξει εμπορικός πόλεμος, ας είναι ένας εμπορικός πόλεμος σχετικά με το ποιος μπορεί να μειώσει τα εμπορικά εμπόδια περισσότερο.

***

• Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ιστοσελίδα FEE.org

πηγή: https://www.eleytheriagora.gr