του Παναγιώτη Δούμα
Το πρόσφατο περιστατικό με την δηλητηρίαση ενός Ρώσου διπλού πράκτορα στην Αγγλία επανέφερε τη συζήτηση περί ψευδών ειδήσεων, αγγλιστί «Fake News». Όχι διότι η καταγγελίες της Τερέζα Μέι είναι απαραιτήτως ψευδείς. Πιθανότατα δεν είναι. Περισσότερο, επειδή δεν προσκομίστηκε κανένα ουσιαστικά στοιχείο, που να ενοχοποιεί την ρωσική αρκούδα, καταδεικνύοντας για άλλη μια φορά την ανόητη αλαζονεία των δυτικών ελίτ.
Την ίδια σχεδόν στιγμή, ο Ματέο Σαλβίνι, επικεφαλής της Λέγκας του Βορρά στην Ιταλία, έθετε σαν μία από τις προτεραιότητές του σε περίπτωση που αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, να βελτιώσει τις σχέσεις της Ιταλίας με τη Ρωσία. Αν σ’ αυτό προσθέσει κανείς τις καλές σχέσεις που διαφαίνεται να έχουν τα κόμματα της ευρωπαϊκής ευρωσκεπτικιστικής δεξιάς, όπως αυτά της ENF, συγχρόνως με έναν μοναδικό έρωτα για τον Ντόναλντ Τραμπ, γεννάται μία σειρά περίεργων συνειρμών.
Με τη σειρά του αυτό γεννά ένα εύλογο ερώτημα: Το να νιώθει κανείς μία συμπάθεια για τη Ρωσία και ειδικά για τον Βλαντιμίρ Πούτιν είναι μία δεξιά στάση, δεδομένου ότι η δεξιά έχει δυτικόφιλο πρόσημο και ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει οργανική σχέση με το πάλαι ποτέ σοβιετικό καθεστώς; Και από ‘κει και πέρα μπορεί κανείς συγχρόνως να πρόσκειται συνειδησιακά ή πολιτικά στις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ και στην μονοκρατορία του Βλαντιμίρ Πούτιν;
Κάποιοι θα πουν πώς ναι, είναι απολύτως φυσικό να υποστηρίζει κανείς τον Τραμπ και μαζί τον Πούτιν, καθώς ο δεύτερος μερίμνησε για την εκλογή του πρώτου. Μέχρις ωστόσο της προσκομίσεως κάποιας χειροπιαστής αποδείξεως, ας μου επιτρέψουν όλοι αυτοί να επιμείνω ότι η χειραγώγηση των αποτελεσμάτων των αμερικανικών εκλογών αποτελεί… «Fake News». Επιπλέον, έχουν αναρωτηθεί όλοι αυτοί, τι διατείνονται; Ότι δηλαδή, υπάρχει ένας άνθρωπος εκτός των ΗΠΑ, που μπορεί να αποφασίζει, ποιος θα είναι ο πλανητάρχης και αυτός είναι ο υποτιθέμενος μεγαλύτερος εχθρός των ΗΠΑ.
Θα προτιμήσω μια άλλη εκδοχή. Ο δεξιός αγαπά τη Δύση, αγαπά όμως και την ελευθερία του. Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελε να μετατραπεί σε υπήκοο μίας ανελεύθερης μονοκρατορίας, χωρίς αντίπαλο και χωρίς φραγμούς. Αγαπά τον Τραμπ και ειδικά την προεκλογική του ατζέντα, που μέχρι τώρα μοιάζει να υλοποιείται, αλλά αγαπά και την αίσθηση ότι η ισχυρή Αμερική δεν είναι μονοπώλιο. Πολλώ δε μάλλον, όταν στην αντίπερα όχθη δεσπόζει αγέρωχος ένας άνδρας της αισθητικής του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Πέραν αυτού, ο Πούτιν εκπληρώνει το προφίλ του ιδανικού ηγέτη. Αρσενικό, με όλη τη σημασία της λέξεως, αποφασιστικός, χιουμορίστας και σκληρός. Έρχεται να συμπληρώσει όλα αυτά που εκλείπουν από τον δυτικό πολιτικό πολιτισμό, που ως πρότυπό του έχει το νούμερο που κυβερνά τον Καναδά.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η δεξιά στη Δύση και ειδικά στην ορθόδοξη Ελλάδα, δεν μπορεί παρά να συμπαθεί τον Πούτιν. Ίσως, γιατί αντιλαμβάνεται ότι η πραγματική σύγκρουση δεν είναι πια μεταξύ Δύσεως και Ανατολής, αλλά μεταξύ του παραδοσιακού και κυρίαρχου μέχρι πρότινος Χριστιανικού Πολιτισμού απέναντι στον ισοπεδωτισμό του Ισλάμ και στο άχρωμο και ανέκφραστο πρόσωπο της Άπω Ανατολής. Στο τρίπτυχο δε των παραδοσιακών πυλώνων της Δύσεως, στην Αθήνα δηλαδή, στη Ρώμη και στον Χριστιανισμό, θα προστεθεί αργά ή γρήγορα και η Μόσχα.
Το πρόσφατο περιστατικό με την δηλητηρίαση ενός Ρώσου διπλού πράκτορα στην Αγγλία επανέφερε τη συζήτηση περί ψευδών ειδήσεων, αγγλιστί «Fake News». Όχι διότι η καταγγελίες της Τερέζα Μέι είναι απαραιτήτως ψευδείς. Πιθανότατα δεν είναι. Περισσότερο, επειδή δεν προσκομίστηκε κανένα ουσιαστικά στοιχείο, που να ενοχοποιεί την ρωσική αρκούδα, καταδεικνύοντας για άλλη μια φορά την ανόητη αλαζονεία των δυτικών ελίτ.
Την ίδια σχεδόν στιγμή, ο Ματέο Σαλβίνι, επικεφαλής της Λέγκας του Βορρά στην Ιταλία, έθετε σαν μία από τις προτεραιότητές του σε περίπτωση που αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, να βελτιώσει τις σχέσεις της Ιταλίας με τη Ρωσία. Αν σ’ αυτό προσθέσει κανείς τις καλές σχέσεις που διαφαίνεται να έχουν τα κόμματα της ευρωπαϊκής ευρωσκεπτικιστικής δεξιάς, όπως αυτά της ENF, συγχρόνως με έναν μοναδικό έρωτα για τον Ντόναλντ Τραμπ, γεννάται μία σειρά περίεργων συνειρμών.
Με τη σειρά του αυτό γεννά ένα εύλογο ερώτημα: Το να νιώθει κανείς μία συμπάθεια για τη Ρωσία και ειδικά για τον Βλαντιμίρ Πούτιν είναι μία δεξιά στάση, δεδομένου ότι η δεξιά έχει δυτικόφιλο πρόσημο και ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει οργανική σχέση με το πάλαι ποτέ σοβιετικό καθεστώς; Και από ‘κει και πέρα μπορεί κανείς συγχρόνως να πρόσκειται συνειδησιακά ή πολιτικά στις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ και στην μονοκρατορία του Βλαντιμίρ Πούτιν;
Κάποιοι θα πουν πώς ναι, είναι απολύτως φυσικό να υποστηρίζει κανείς τον Τραμπ και μαζί τον Πούτιν, καθώς ο δεύτερος μερίμνησε για την εκλογή του πρώτου. Μέχρις ωστόσο της προσκομίσεως κάποιας χειροπιαστής αποδείξεως, ας μου επιτρέψουν όλοι αυτοί να επιμείνω ότι η χειραγώγηση των αποτελεσμάτων των αμερικανικών εκλογών αποτελεί… «Fake News». Επιπλέον, έχουν αναρωτηθεί όλοι αυτοί, τι διατείνονται; Ότι δηλαδή, υπάρχει ένας άνθρωπος εκτός των ΗΠΑ, που μπορεί να αποφασίζει, ποιος θα είναι ο πλανητάρχης και αυτός είναι ο υποτιθέμενος μεγαλύτερος εχθρός των ΗΠΑ.
Θα προτιμήσω μια άλλη εκδοχή. Ο δεξιός αγαπά τη Δύση, αγαπά όμως και την ελευθερία του. Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελε να μετατραπεί σε υπήκοο μίας ανελεύθερης μονοκρατορίας, χωρίς αντίπαλο και χωρίς φραγμούς. Αγαπά τον Τραμπ και ειδικά την προεκλογική του ατζέντα, που μέχρι τώρα μοιάζει να υλοποιείται, αλλά αγαπά και την αίσθηση ότι η ισχυρή Αμερική δεν είναι μονοπώλιο. Πολλώ δε μάλλον, όταν στην αντίπερα όχθη δεσπόζει αγέρωχος ένας άνδρας της αισθητικής του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Πέραν αυτού, ο Πούτιν εκπληρώνει το προφίλ του ιδανικού ηγέτη. Αρσενικό, με όλη τη σημασία της λέξεως, αποφασιστικός, χιουμορίστας και σκληρός. Έρχεται να συμπληρώσει όλα αυτά που εκλείπουν από τον δυτικό πολιτικό πολιτισμό, που ως πρότυπό του έχει το νούμερο που κυβερνά τον Καναδά.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η δεξιά στη Δύση και ειδικά στην ορθόδοξη Ελλάδα, δεν μπορεί παρά να συμπαθεί τον Πούτιν. Ίσως, γιατί αντιλαμβάνεται ότι η πραγματική σύγκρουση δεν είναι πια μεταξύ Δύσεως και Ανατολής, αλλά μεταξύ του παραδοσιακού και κυρίαρχου μέχρι πρότινος Χριστιανικού Πολιτισμού απέναντι στον ισοπεδωτισμό του Ισλάμ και στο άχρωμο και ανέκφραστο πρόσωπο της Άπω Ανατολής. Στο τρίπτυχο δε των παραδοσιακών πυλώνων της Δύσεως, στην Αθήνα δηλαδή, στη Ρώμη και στον Χριστιανισμό, θα προστεθεί αργά ή γρήγορα και η Μόσχα.
πηγή: http://diesy.gr
