του Δημητρίου Τσίκα
Η ζύμωση φρούτων για την παραγωγή αλκοόλης χρονολογείται από τη Νεολιθική εποχή (10.000 π.Χ.)[1], ενώ ενδείξεις για κατανάλωση αλκοόλ υπάρχουν σχεδόν για όλους τους πολιτισμούς από την προϊστορία μέχρι σήμερα. Αυτό είναι που κάνει το αλκοόλ τόσο ενδιαφέρον, αφού καθιστά τον άνθρωπο το μοναδικό είδος στο ζωικό βασίλειο που καταναλώνει αυτό το προϊόν. Το αλκοόλ είναι στην ουσία ό,τι πιο ανθρώπινο, μιάς και το ανθρώπινο είδος είναι το μοναδικό έμβιο ον που πίνει κάτι άλλο εκτός από νερό ή γάλα.
Μέχρι να αναπτυχθούν στα αστικά περιβάλλοντα τα αποχετευτικά δίκτυα ώστε να μην ανακατεύονται τα λύματα με το πόσιμο νερό, για χιλιάδες χρόνια ήταν πιο ασφαλές να πίνει κανείς αλκοολούχο ποτό παρά νερό. Ασθένειες όπως η χολέρα και η ελονοσία που μεταδίδονταν μέσω των υδάτων, θα μπορούσαν να είχαν αφανίσει ολοκληρωτικά τους πληθυσμούς στις πεδινές περιοχές της Ευρώπης αν δεν υπήρχε το αλκοόλ να αντικαταστήσει το νερό. Αυτή άλλωστε ήταν και η ανάγκη των ανθρώπων να πειραματιστούν στην ποτοποιία, από την μπύρα στην αρχαία Βαβυλώνα και το κρασί στην αρχαία Ρώμη, μέχρι το ουίσκι στη Σκωτία και την βότκα στην ανατολική Ευρώπη... παντού όλοι οι πολιτισμοί έχουν αναπτύξει την δική τους παράδοση στην παραγωγή αλκοολούχων ποτών.
Ακόμη και σήμερα υπάρχουν ιατρικές έρευνες που αποδεικνύουν την θετική επίδραση της αλκοόλης στο πεπτικό σύστημα και στην καρδιακή λειτουργία. Το κράτος όμως προτιμάει να προβάλει στους πολίτες του τις αρνητικές επιπτώσεις της καταχρήσεως της αλκοόλης, παρουσιάζοντας μόνο τις αρνητικές συνέπειες της υπερβολικής καταναλώσεως.
Το αλκοόλ και ο καπνός είναι πάντοτε ο εύκολος στόχος της εκάστοτε κυβερνήσεως όποτε θέλει να αυξήσει τα εσοδά της με την επιβολή παράλογης υπερφορολόγησης. Υπό την υποκριτικά αισχρή δικαιολογία της υποτιθέμενης προστασίας της υγείας των πολιτών, οι φόροι στα προϊόντα καπνού και οινοπνευματωδών ποτών ξεπερνούν κατά πολύ την αξία των ιδίων των προϊόντων. Και βεβαίως τα έσοδα από αυτούς τους φόρους δεν καταλήγουν στο σύστημα υγείας, αλλά στο μπάλωμα του δημοσιονομικού ελλείματως των διεφθαρμένων κυβερνήσεων.
Η ανηθικότητα των κρατιστών φτάνει στο αισχρό σημείο να φορολογεί κάτι τόσο συνδεδεμένο με την ανθρώπινη φύση και τον πολιτισμό, όσο τίποτα άλλο. Πραγματικά, αν υπάρχει κάτι πολιτισμικά κοινό σε όλους τους λαούς του κόσμου, είναι η έμφυτη περιέργεια των ανθρώπων να πειραματιστούν με τη ζύμωση των σακχάρων προκειμένου να παράξουν αλκοόλη προς κατανάλωση.
Όσο και αν προσπαθούσαν οι εκάστοτε εξουσίες, από την Εκκλησία μέχρι τον Βασιλιά, να απαγορεύσουν το αλκοόλ, η ανθρώπινη φύση δεν μπορούσε να περιοριστεί. Οι ποταπαγορεύσεις και οι ποινικοποιήσεις διόγκωναν το «πρόβλημα», με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγαλύτερη κατανάλωση κατά τις περιόδους των διώξεων. Οπότε τον τελευταίο αιώνα οι κρατιστές έκαναν ένα βήμα πίσω και αποφάσισαν να επιτρέψουν την κατανάλωση αλκοόλης, επιβάλλοντας όμως ειδική φορολογία που με τον καιρό γινόταν όλο και υψηλότερη, και σε πολλές περιπτώσεις (πχ στις Σκανδιναβικές χώρες) το αλκοόλ να είναι κρατικό μονοπώλιο.
Αυτό το ανεξήγητο μίσος της εξουσίας πρός το αλκοόλ παρέσυρε ακόμα και Libertarian ηγέτες όπως ο George Washington, ο οποίος το 1791 επέβαλε έναν σκληρό φόρο στο παραγόμενο ουίσκι για να μαζευτούν χρήματα για την κατασκευή του νέου Καπιτωλίου. Αποτέλεσμα αυτής της παράνοιας ήταν να πληγούν οι φτωχές αγροτικές οικογένειες που καλλιεργούσαν καλαμπόκι που προοριζόταν για την παραγωγή ουίσκι. Και βεβαίως σε αυτήν την κατάφορη αδικία ο λαός είχε στο πλευρό του τους Ρεπουμπλικανούς, με αργηγό τότε τον μετέπειτα Πρόεδρο Thomas Jefferson.
Οι αντιδράσεις δεν άργησαν να εκτραχυνθούν, έχοντας ως αποτέλεσμα την στοχοποίηση των εφοριακών που προσέρχονταν να εισπράξουν τους φόρους. Εκείνη την περίοδο ήταν που εμφανίστηκε η φράση «Πίσσα και Πούπουλα», όπου οι φοροεισπράκτορες διαπομπεύονταν σε κοινή θέα για παραδειγματισμό, αφού πρώτα τους είχαν αλείψει με πίσσα και πούπουλα και τους είχαν τοποθετήσει επάνω σε έναν περιφερόμενο στύλο.
Το 1794 οι στασιαστές είχαν οπλιστεί σχηματίζοντας πολιτοφυλακή σύμφωνα με την Δεύτερη Τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ που είχε ψηφιστεί μόλις 3 χρόνια νωρίτερα. Αυτοί οι σκληροί libertarian καργιόληδες επιτέθηκαν στο σπίτι του φοροεισπράκτορα John Neville στην Πενσιλβανία, μέσα στο οποίο είχε οχυρωθεί ο ίδιος με τους στρατιώτες του.
Η εξέγερση δυστυχώς έληξε με την έλευση κρατικών δυνάμεων καταστολής που έστειλε ο ίδιος ο George Washington, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν μέγας πότης και άνοιξε το δικό του αποστακτήριο όταν συνταξιοδοτήθηκε.
Η Εξέγερση του Ουίσκι αποτελεί μία χρυσή σελίδα στην ιστορία του Εθνικοκαπιταλιστικού Κινήματος και γιορτάζεται κάθε χρόνο την 1η Αυγούστου.
[1] Charles H, Patrick; Durham, NC (1952). Alcohol, Culture, and Society. Duke University Press (reprint edition by AMS Press, New York, 1970). pp. 26–27. ISBN 9780404049065.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου