Λιμπερταριανισμός και Εναλλακτική Δεξιά.

Η σημαία Gadsden, όπως λέγεται, είναι ένα σύμβολο του 1775 που παραδοσιακά χρησιμοποιείται από το Λιμπερταριανικό κίνημα, αλλά παραδόξως (για κάποιους) τελευταία εμφανίζεται σε εκδηλώσεις της εναλλακτικής δεξιάς (Alternative Right) ανάμεσα στη σημαία της Συνομοσπονδίας, καθώς επίσης και σε άλλες σημαίες διαφορετικών ακροδεξιών οργανώσεων που κατά κύριο λόγο δεν πρεσβεύουν την ατομική ελευθερία.

Φαίνεται παράδοξο. Ο Λιμπερταριανκός χαρακτήρας είναι καθαρά ατομικιστικός ενώ η Εναλλακτική Δεξιά είναι φαινομενικά κολεκτιβιστική. Η Λιμπερταριανίστρια φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος Ayn Rand είχε γράψει ότι ο «ρατσισμός είναι η κατώτερη, η πιο πρωτόγονη μορφή κολεκτιβισμού», όπως επίσης ότι ο ρατσισμός είναι το επίκεντρο της ιδεολογίας του alt-right. Ο λιμπερταριανισμός χαρακτηρίζεται από αντιεξουσιασμό και υποστηρίζει ένα μικρότερο κράτος, ενώ οι ναζιστικές σημαίες που συνυπήρχαν με την Gadsden στις alt-right εκδηλώσεις αντιπροσωπεύουν ένα από τα πιο κρατικοκεντρικά καθεστώτα στη σύγχρονη ιστορία.

Ωστόσο, παρά αυτές τις αντιφάσεις, έχουμε δει μια σύγκλιση μεταξύ των δύο κινημάτων, με τον Λιμπερταριανισμό να αποτελεί μία πτέρυγα μέσα στο alt-right  κίνημα, και για κάποιους έναν ιδεολογικό μοχλό πίεσης μέσα σε αυτό.

Εναλλακτικοί Λιμπερταριανιστές (Alt-Libertarians)

Το Alternative Right και οι λιμπερταριανιστές συμβαδίζουν εδώ και καιρό μαζί. Τον Αύγουστο του 2017, ο Matt Lewis του Daily Beast προσδιόρισε ένα φαινόμενο που το ονομάστηκε "The Insidious Libertarian-to-Alt-Right Pipeline" (η ύπουλη διασύνδεση λιμπερτάριαν και εναλλακτικών δεξιών), αφού διαπίστωσε ότι πολλοί γνωστοί alt-right  ακτιβιστές συνήθιζαν κατά το παρελθόν να αυτοαποκαλούνται Λιμπερταριανιστές, και πολλοί εξακολουθούν να το κάνουν.

Ενώ πολλοί στο Alternative Right έχουν αποποιηθεί δημοσίως τον Λιμπερταριανισμό με τη δικαιολογία ότι είναι υπερβολικά χαλαρός όσον αφορά την μετανάστευση, κάποιοι άλλοι έχουν ανοιχτά ταυτιστεί με τον Λιμπερταριανισμό και το δηλώνουν ευθέως. Στο alt-light (όπως ονομάζεται) κίνημα περιλαμβάνονται μεγάλα ονόματα ακτιβιστών που έχουν αυτοπροσδιοριστεί ως Λιμπερταριανιστές όπως ο Stefan Molyneux, ο Gavin McInnes και ο Milo Yiannopoulos. Στο alt-righ συναντάμε επίσης τον Tim Gionet (γνωστό ως «Baked Alaska»), τον Christopher Cantwell και τον φιλόδοξο Richard Spencer, πολλάκις προσκεκλημένο σε Λιμπερταριανικά συνέδρια.

Όσο και αν πολλοί βρίσκουν παράδοξο το γεγονός να υπάρχουν άτομα που ακροβατούν ανάμεσα σε φαινομενικά δύο αντικρουόμενα στρατόπεδα, υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα επωνύμων που εκφράζουν θέσεις που συμβαδίζουν με τον Λιμπερταριανισμό και συγχρόνως με το Alternative Right κίνημα. Τυπικό παράδειγμα ο Austin Mitchell Gillespie (γνωστός με το ψευδώνυμο «Augustus Invictus») ο οποίος ήταν ένας εκ των κεντρικών ομιλητών στο Unite the Right Rally στο Charlottesville της Βιρτζίνια και συχνός ομιλητής σε alt-right εκδηλώσεις στις ΗΠΑ, ενώ ήταν επίσης και υποψήφιος στην Φλόριντα με το Libertarian Party στις εκλογές του 2016.

Πολλοί στο alt-right επιθυμούν μια ενσωμάτωση των Λιμπερταριανιστών, κάτι που φαίνεται στη δημοφιλία σελίδων στο Facebook και το Reddit που αποκαλούνται "alt-libertarians". Το λογότυπο των alt-libertarians αναπαριστά το φίδι της σημαίας Gadsden να περιστρέφεται γύρω από το Το ρωμαϊκό fascio littorio (σύμβολο του φασισμού), και με την επιγραφή “DON’T TREAD ON US”. Η ανικατάσταση του ενικού αριθμού με τον πληθυντικό στο motto των Gadsden δείχνει τον πυρήνα της διαφοράς ανάμεσα σε alt-right και Libertarians όσον αφορά την ατομική ή την σοσιαλιστική προσέγγιση της Ελευθερίας, η οποία Ελευθερία κατέχει δεσπόζουσα θέση και στις δύο ιδολογίες.

Επίσης συναντάμε Libertarians που δεν αυτοπροσδιορίζονται ως alt-right (με την έννοια του υπέρμαχου ενός εθνικού κράτους), αλλά που επίσης πιστεύουν στην φυλετική ομοιογένεια ως θεμέλιο λίθο για την επίτευξη μιας πραγμτικά Λιμπερταριανικής κοινωνίας. Στο ιστολόγιο affirmativeright.blogspot.com αναρτήθηκε ένα άρθρο του λιμπερταριανιστή Rik Storey που υποστηρίζει:

«Σε μια κοινωνία με έλλειψη εμπιστοσύνης δεν μπορεί να αναπτυχθεί η καπιταλιστική τάξη, και χωρίς αυτήν θα πρέπει να πούμε αντίο στα Λιμπερταριανικά Think Tank που προάγουν τις ιδέες μας. Εν ολίγοις, αν αγαπάτε την ελευθερία, πρέπει να αγαπάτε την ομοιογένεια».

Κοινές ιδεολογικές ρίζες

Αλλά ακόμη και αν αφήσουμε στην άκρη αυτούς που απέρριψαν τον κλασσικό Λιμπερταριανισμό και το γύρισαν σε alt-right, υπάρχουν πολλὰ ζητήματα στα οποία οι alt-right και οι λιμπερταριανιστές συμφωνούν.

Ένας κύριος λόγος που συμβαδίζουν οι δύο αυτές ιδεολογίες είναι η αντίθεσή τους σε πολιτικές που καθορίζουν τα όρια και τις κατευθυντήριες γραμές όσον αφορά τις διακρίσεις συγκεκριμένων «ευπαθών όμδων». Οι λιμπερταριανιστές θεωρούν ότι αυτοί οι «αντιρατσιστικοί» νόμοι διαταράσουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό και την ελευθερία των ιδιωτών στο επιχειρείν, αφού οι κοινωνικές πολιτικές καθορίζουν τις προτερεότητες βάσει κοινωνικών αναγκών και όχι αποδοτικότητας. Οι alt-right επίσης αντιτίθενται σε τέτοιου είδους πολιτικές, όχι λόγω της παραβίασης των ατομικών δικαιωμάτων και του επιχειρηματικού ανταγωνισμού, αλλά διότι αυτές οι πολιτικές αποτελούν άδικη και επιβλαβή διάκριση κατά των λευκών.

Επίσης, ο Λιμπερταρισμός υποστηρίζει το κατά δυνατόν μικρότερο κράτος, το οποίο ναι μεν φαινομενικά είναι αντίθετο του εθνικιστικού απολυταρχισμού, αλλά ο αντικρατισμός συμβαδίζει με τον πόλεμο των alt-right εναντίον της ZOG (Zionist Occupied Government) και της ακροαριστερής ατζέντας των αξιωματούχων του βαθέως κράτους. Με λίγα λόγια, η alt-right βρίσκει στους λιμπερταριανιστές τον μοναδικό σύμμαχο εναντίον του διεφθαρμένου κρατισμού.

Ακόμα ένα σημείο στο οποίο υπάρχει πλήρης συμφωνία alt-right και Λιμπερταριανιστών είναι η άποψη περί οπλοκατοχής και ελευθερίας του λόγου. Ειδικά όταν σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο υπάρχουν πολιτικές που περιορίζουν την ελευθερία στην έκφραση συγκεκριμένα των εθνικιστικών απόψεων, οι εθνικιστές βρίσκουν στο πρόσωπο των λιμπερταριανιστών κάποιους που υποστηρίζουν την ελευθερία του λόγου χωρίς λογοκρισία και μεροληψία ως προς την πηγή που εκφράζει τις απόψεις.

Οι αρχές του Λιμπερταριανισμού αφορούν ξεκάθαρες βασικές έννοιες σχετικά με τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας και την ατομική ελευθερία, κάτι το οποίο όχι μόνο δεν έρχεται σε αντίθεση με τις εθνικιστικές ιδέες, αλλά οι ίδιοι οι εθνικιστές γνωρίζουν ότι μόνο σε ένα ελεύθερο Λιμπερταριανικό καθεστώς θα έχουν την ελευθερία έκφρασης που τους έχει στερηθεί εδώ και δεκαετίες (και με το πέρασμα του χρόνου γίνεται όλο και πιο αυστηρή). Αυτό εξηγεί και τον λόγο για τον οποίο πολλοί πρώην εθνικιστές στρέφονται προς τον Λιμπερταριανισμό. Τo Λιμπερταριανικό κίνημα, αν και είναι κάπως περιθωριοποιημένο, είναι λιγότερο στιγματισμένο από το alt-right και δίνει την ελυθερία στην έκφραση διαφορετικών ιδεών, αρκεί βεβαίως να μην παραβιάζουν την βάση του ιδεολογικού πυρήνα του.

Ο Λιμπερταριανισμός δεν υποκλίνεται στην πολιτική ορθότητα που επιβάλλει την αυτολογοκρισία και τον αυτοκτονικό περιορισμό σε κάθε μορφή εκφράσεως: Κατά το παρελθόν o Ludwig von Mises έχει εκφράσει διθυραμβικά σχόλια για την οικονομική πολιτική του Μουσολίνι, ο Milton Friedman εξήρε το οικονομικό θαύμα της Χιλής του Πινοσέτ, ο Murray Rothbard πίστευε στον «εθελονικό διαχωρισμό» των φυλών και αναγνώριζε την αναγκαιότητα του Απαρτχάιντ, όπως επίσης το 1992 είχε μιλήσει και θετικά για τον ηγέτη της ΚΚΚ, David Duke. Επίσης, μέλη των διάφορων Libertarian Think Tank είναι επιφανείς εθνικιστές και φυλετιστές όπως ο Paul Gottfried, ο άνθρωπος που κατονομάστηκε ως ο «μέντορας» του Richard Spencer και καθιέρωσε τον όρο alt-right.

Το σύστημα έχει φιμώσει πολλά στόματα αξιόλογων εθνικιστών απλώς και μόνο επειδή είχαν το θράσος να ανήκουν στην λάθος πλευρά. Ο Λιμπερταριανισμός, απαλλαγμένος από κάθε μορφής παρωπίδες, δεν κολλάει ταμπέλες και δίνει το βήμα στον καθένα που έχει να εκφράσει κάτι αξιόλογο. Από αυτήν την ζύμωση προέκυψε η ιδεολογία του Εθνικοκαπιταλισμού (ή Εθνικολιμπερταριανισμoύ) στην οποία η συντακτική ομάδα αυτής της ιστοσελίδας πιστεύει και προσπαθεί να διαδώσει τις Ιδέες του.