Η Δύση αντεπιτίθεται

του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη

Άστραψε και βρόντηξε ο αμερικανός πρόεδρος στην σύνοδο του ΝΑΤΟ. Ο Τραμπ βλέπει την Μέρκελ ως μία παραλλαγή του Βίλλυ Μπραντ που εφαρμόζει μία νέα μορφή Ostpolitik. Με λίγα λόγια μία πολιτική που απλώνει τα χέρια στην Ανατολή (Ρωσσία και Κίνα) αλλά με την άνεση και την ασφάλεια που προσφέρει η προστασία και τα λεφτά της Αμερικής. Όπως τότε ο Νίξον σόκαρε τους Ευρωπαίους αναστέλλοντας μονομερώς τη μετατρεψιμότητα των δολαρίων σε χρυσό γνωστό ως «Nixon Shock» έτσι και ο Trump δεν πρόκειται να διστάσει να προκαλέσει ένα «Trump Shock» χρησιμοποιώντας το ΝΑΤΟ ή ό,τι άλλο τον εξυπηρετεί.

Φυσικά, για τον πρόεδρο των ΗΠΑ το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η Ρωσσία αλλά η Κίνα που αναδύεται. Τα σκληρά λόγια εναντίον της Ρωσσίας είναι περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση απέναντι στις αιτιάσεις του Δημοκρατικού κόμματος και των σκληροπυρηνικών neoconservatives. Σε γενικές γραμμές η αντίληψη του Τραμπ για το πώς πρέπει να διαχειριστεί η Δύση τα επερχόμενα προβλήματα και ανταγωνισμό από την Ανατολή δεν είναι μέσω μίας Ευρωπαϊκής Ένωσης της ήπιας ισχύος, της δημογραφικής γήρανσης με αντικατάσταση των γηγενών από μουσουλμάνους μετανάστες και μίας Γερμανίας που θα συνδέει «ειρηνικά» – αλλά πάντα προς όφελός της – την Δύση με την Ανατολή. Στο πλαίσιο αυτό, βρίσκεται πιο κοντά με ηγέτες Ανατολικών ευρωπαϊκών χωρών όπως της Ουγγαρίας και της Πολωνίας που από την μία έκλεισαν τα σύνορά τους αλλά και από την άλλη έχοντας πρόσφατες αναμνήσεις περί του τι εστί κομμουνισμός και Ανατολή αντιλαμβάνονται το τι εστί Δύση.

Ο Τραμπ δεν συγκινείται με διακηρύξεις για μία Ευρωπαϊκή Ένωση που θα προβάλλει τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας γενικά και αόριστα. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο ήταν και επικριτικός απέναντι στην Τερέζα Μέι. Η τελευταία προωθεί ένα soft BREXIT που επί της ουσίας δεν απελευθερώνει τις εμπορικές δυνατότητες της Μεγάλης Βρετανίας. Έτσι, ο πλανητάρχης προειδοποίησε ότι το σχέδιο της Theresa May θα καταστρέψει τις πιθανότητες οποιασδήποτε εμπορικής συμφωνίας ΗΠΑ-Ηνωμένου Βασιλείου λέγοντας ότι κάθε προσπάθεια διατήρησης στενών δεσμών με την Ευρωπαϊκή Ένωση θα καθιστούσε απίθανη μια μελλοντική εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ. Προσέθεσε δε, ότι είχε συμβουλεύσει την May ενάντια στην επιδίωξη μιας soft στρατηγικής Brexit, αλλά «δεν τον άκουσε» αρνούμενη επί της ουσίας να πειθαρχήσει στην λαϊκή βούληση έτσι όπως εξεφράσθη διά του δημοψηφίσματος. Είναι βέβαιο ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα μπορούσε να συνεννοηθεί γρήγορα και με επιτυχία με μία πιο στιβαρή ηγεσία στο Ηνωμένο Βασίλειο ίσως με επικεφαλής τον παραιτηθέντα υπουργό εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον, θερμό υποστηρικτή του σκληρού BREXIT.

Με λίγα λόγια ο Τραμπ θεωρεί ότι η εκλογή του συνοδεύεται με ένα νέο λαϊκό αίτημα στις ΗΠΑ, τις προεκτάσεις του οποίου βλέπει και σε αναδυόμενα κόμματα αλλά και προσωπικότητες της Νέας Δεξιάς στην Ευρώπη. Για τον πλανητάρχη η Δύση διέρχεται μίας κρίσης τα αποτελέσματα της οποίας πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα. Ηγέτης αυτής της νέας προσπάθειας δεν μπορεί να είναι άλλος από την Αμερική. Χρειάζεται μία νέα τάξη πραγμάτων που όμως ξεκάθαρα θα μετουσιώνεται μέσω της σκληρής πραγματικότητας : «Η Αμερική Πρώτα». Αρέσει δεν αρέσει το νέο όραμα αυτό η αλήθεια είναι πως πρόκειται για ένα νέο όραμα. Οι ιδεοληψίες της αριστεράς και των ελευθεριακών πως η πολιτική του Τραμπ δεν βασίζεται σε ένα ενιαίο δόγμα εξωτερικής πολιτικής μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορούν να εκληφθούν. Η Δύση αντεπιτίθεται και παλεύει να παραμείνει ζωντανή. Το μόνο ερώτημα που παραμένει να απαντηθεί είναι εάν ο χρόνος είναι επαρκής λαμβάνοντας υπόψιν ότι οι εχθροί εντός των τειχών είναι πιο επικίνδυνοι από τους εξωτερικούς. 

πηγή: http://diesy.gr/