ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Το Κράτος σχεδόν παγκοσμίως θεωρείται ένας θεσμός που υπηρετεί την κοινωνία. Πολλοί θεωρητικοί τιμούν το Κράτος ως την αποθέωση της κοινωνίας· άλλοι το βλέπουν ως έναν ευγενή, πλην συχνά αναποτελεσματικό, οργανισμό για την επίτευξη κοινωνικών σκοπών· αλλά όλοι το θεωρούν ένα απαραίτητο μέσο για την επίτευξη στόχων την ανθρωπότητας, ένα όχημα που θα αντιπαραταχθεί στον «ιδιωτικό τομέα» και συχνά θα κερδίσει τον ανταγωνισμό για τους πόρους. Με την ανάδυση της δημοκρατίας, η ταύτιση του Κράτους με την κοινωνία έχει ενταθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε είναι συχνό φαινόμενο να ακούς να εκφράζονται απόψεις που παραβιάζουν σχεδόν όλες τις αρχές του ορθολογισμού και της κοινής λογικής, όπως «εμείς είμαστε η κυβέρνηση». Ο συλλογικός όρος «εμείς» έχει καταστήσει εφικτό, να απλωθεί ένα ιδεολογικό καμουφλάζ πάνω από την πραγματικότητα της πολιτικής ζωής. Αν «εμείς είμαστε η κυβέρνηση», τότε οτιδήποτε κάνει η κυβέρνηση σε ένα άτομο δεν είναι μόνο δίκαιο και μη τυραννικό αλλά επίσης «εθελοντικό» εκ μέρους του συγκεκριμένου ατόμου. Αν η κυβέρνηση δημιουργήσει ένα τεράστιο δημόσιο χρέος το οποίο πρέπει να πληρωθεί φορολογώντας μια ομάδα προς όφελος μιας άλλης, αυτή η πραγματικότητα του βάρους συσκοτίζεται λέγοντας ότι «εμείς οι ίδιοι το χρωστάμε στον εαυτό μας»· αν η κυβέρνηση στρατολογήσει έναν άνθρωπο, ή τον πετάξει στη φυλακή για τα φρονήματά του, τότε το «κάνει ο ίδιος στον εαυτό του» κι έτσι, τίποτα δυσάρεστο δε συνέβη. Με αυτή τη συλλογιστική, κάθε Αρμένιος που δολοφονήθηκε από τη Κεμαλική κυβέρνηση δεν δολοφονήθηκε· αντίθετα, πρέπει να διέπραξαν αυτοκτονία, από τη στιγμή που αυτοί ήταν η κυβέρνηση (η οποία επιλέχθηκε δημοκρατικά), και, ως εκ τούτου, οτιδήποτε τους έκανε η κυβέρνηση ήταν εθελοντικό από μέρους τους. Κάποιος δε θα το θεωρούσε απαραίτητο να επιμείνει σε αυτό το ζήτημα, όμως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου πιστεύει αυτό το λογικό σφάλμα, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.

Πρέπει, κατά συνέπεια, να τονίσουμε ότι «εμείς» δεν είμαστε η κυβέρνηση· η κυβέρνηση δεν είναι «εμείς». Η κυβέρνηση με καμία ακριβή έννοια δεν «εκπροσωπεί» την πλειοψηφία του κόσμου. Αλλά, ακόμη κι αν το έκανε, ακόμη κι αν το 70 τοις εκατό των ανθρώπων αποφασίσει να δολοφονήσει το 30 τοις εκατό, αυτό θα εξακολουθούσε να είναι φόνος και δεν θα ήταν εθελοντική αυτοκτονία της σφαγιασθείσας μειοψηφίας. Σε καμία οργανιστική μεταφορά, σε καμία αυταπάτη που λέει ότι «είμαστε όλοι ένα μέρος του κάθε άλλου», δεν πρέπει να επιτραπεί να συσκοτίσει αυτό το βασικό γεγονός.

Αν, τότε, το Κράτος δεν είμαστε «εμείς», αν δεν είναι «η ανθρώπινη οικογένεια» που συνέρχεται να αποφασίσει για αμοιβαία προβλήματα, αν δεν είναι μια συγκέντρωση ενός συλλόγου, τι είναι; Εν συντομία, το Κράτος είναι αυτή η οργάνωση μέσα στην κοινωνία η οποία αποπειράται να διατηρήσει το μονοπώλιο της χρήσης βίας σε ένα δεδομένο γεωγραφικό χώρο· συγκεκριμένα, είναι η μόνη οργάνωση της κοινωνίας που αποκτάει τα κέρδη της όχι μέσω εθελοντικής συνεισφοράς ή πληρωμής για παρεχόμενες υπηρεσίες αλλά μέσω εξαναγκασμού. Ενώ άλλα άτομα και οργανισμοί αποκτούν το εισόδημά τους μέσω της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών και μέσω της ειρηνικής και εθελοντικής πώλησης αυτών των αγαθών και υπηρεσιών σε άλλους, το Κράτος αποκτά τα έσοδά του με τη χρήση καταναγκασμού· δηλαδή με την απειλή της φυλακής και της ξιφολόγχης. Έχοντας χρησιμοποιήσει βία για να αποκτήσει τα έσοδά του, το Κράτος εν γένει προχωράει ώστε να ρυθμίσει και να υπαγορεύσει τις υπόλοιπες ενέργειες των ιδιωτών υπηκόων του. Κάποιος θα σκεφτόταν ότι η απλή παρατήρηση όλων των Κρατών μέσα στην ιστορία και σε όλη την υφήλιο θα αποτελούσε επαρκή απόδειξη γι’ αυτόν τον ισχυρισμό· όμως το μίασμα του μύθου έχει επικαθίσει για τόσο καιρό πάνω στην κρατική δραστηριότητα που η εμβάθυνση είναι αναγκαία.

Murray N. Rothbard