Όταν προ 2 ετών είχα εκδόσει το βιβλίο «Εθνικοκαπιταλισμός», είχα λάβει αρκετές κριτικές, θετικές και αρνητικές: Από τη μία τα διθυραμβικά σχόλια, κυρίως προερχόμενα από τον λιμπερταριανικό και τον ακαδημαϊκό χώρο, και από την άλλη τα επικριτικά σχόλια από τους σκληρούς εθνικιστικούς και σοσιαλιστικούς πυρήνες.
Η αλήθεια είναι ότι ο Εθνικιστικός χώρος από την περίοδο του Μεσοπολέμου συμπλέει με τον σοσιαλισμό και την κεντρικώς σχεδιασμένη οικονομία, αναπτύσσοντας συγχρόνως μία έντονα αντικαπιταλιστική γραμμή, η οποία διατηρήθηκε και μεταπολεμικά. Αυτή η αριστερή στροφή του Εθνικισμού ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο με την σταδιακή απομάκρυνση της συστημικής Δεξιάς από τις Εθνικιστικές θέσεις σε μία προσπάθειά της να αποτάξει από πάνω της κάθε σχέση με τον ποινικοποιημένο πλέον ναζισμό.
Έτσι, αναπόφευκτα ο Εθνικισμός πέρασε στο περιθώριο, αποκομμένος από την κοινωνία, τα συνδικάτα, την τέχνη και τα πανεπιστήμια. Ελάχιστες εξαιρέσεις επωνύμων τόλμησαν να εκφράσουν Εθνικιστικές Ιδέες, με τεράστιο κόστος στην προσωπική και επαγγελματική τους ζωή.
Για να είμαστε όμως δίκαιοι, θα πρέπει να κάνουμε και μία αυτοκριτική. Αυτό το περιθώριο στο οποίο πέρασαν οι Εθνικιστικές Ιδέες, σε πολλές περιπτώσεις δεν ήταν αναίτιο. Ο «χώρος», σε μια προσπάθεια να επιβιώσει, άνοιξε τις πόρτες σε προβληματικές περιπτώσεις και σε ναυάγια της ζωής. Χούλιγκαν, ποινικοί, τυχοδιώκτες και κάθε καρυδιάς καρύδι βρήκαν πολιτική στέγη στα Εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης.
Κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, το κομβικό σημείο που ξεκίνησε η παρακμή των Εθνικιστικών Ιδεών, είναι το ίδιο που τις ανάδειξε: Η αριστεροποίησή τους κατά τον Μεσοπόλεμο.
Η περίοδος του Μεσοπολέμου ήταν ιδιαίτερη όσον αφορά τις κοινωνικές συνθήκες. Ένας καταστροφικός Ευρωπαϊκός Εμφύλιος σήμανε το τέλος των Αυτοκρατοριών και την απαρχή των Εθνικών κρατών, ενώ συγχρόνως καταδίκασε τους επιζήσαντες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου να υποφέρουν από την φτώχεια και την πείνα. Αυτή η ανέχεια άνοιξε την πόρτα στην λαϊκιστική αριστερά να μολύνει ακόμα και τις αγνές Ιδέες του Εθνικισμού, αφού πλέον η επιβίωση του Έθνους ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την βιολογική επιβίωση των ανθρώπων που απαρτίζουν το Έθνος. Και κάπως έτσι, με αυτό το πάντρεμα του Εθνικισμού και της αριστεράς δημιουργήθηκαν οι παρά φύσιν ιδεολογίες του φασισμού και του ναζισμού.
Έκτοτε, η επιδοματική πολιτική προς τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα έχει συνδεθεί το «εθνικό όφελος», αντιγράφοντας ουσιαστικά και την μαρξιστική οπτική. Αυτός ο μαρξισμός επιβίωσε και μεταπολεμικά, και μάλιστα οι σύγχρονοι Εθνικιστές αντέγραψαν ανεπιτυχώς και τις πρακτικές του πολιτιστικού μαρξισμού, δημιουργώντας τα τερατουργήματα των skinheads, του Oi!, και κάθε λογής Χολιγουντιανή μόδα. Μια βιομηχανία μουσικής, ρούχων και αξεσουάρ που κατέληξε να εξυπηρετεί εσωτερικές ανάγκες των φετιχιστών του χώρου.
Πριν τον Μεσοπόλεμο, ο Εθνικισμός εκφραζόταν μέσα από την τέχνη, την ποίηση, τα πεδία των μαχών και την παράδοση. Ο ρομαντικός Εθνικισμός βασίστηκε στην δημιουργικότητα του ατόμου, την ιδιωτική πρωτοβουλία και τον εθελοντισμό. Καραβοκύρηδες έδωσαν την περιουσία τους για την Επανάσταση του 1821, μεγαλέμποροι πολέμησαν την Βρετανική Αυτοκρατορία στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, οι γαιοκτήμονες βασιλόφρονες πολέμησαν τους δημοκράτες στην Βανδέα, και πάντα η Αριστοκρατία ενσάρκωνε τις Αξίες του Έθνους. Όχι η πλέμπα.
Η Εθνικιστική Αριστοκρατία είναι αυτή που λείπει σήμερα. Σαφώς και χρειάζονται και οι ακτιβιστές του πεζοδρομίου, αλλά χωρίς Αριστοκρατική Ηγεσία δεν μπορεί να υπάρξει Εθνικιστικό κίνημα. Αυτό που έχει ανάγκη ο Εθνικιστικός χώρος είναι η εκπροσώπηση στον ακαδημαϊκό χώρο, στην επιχειρηματικότητα, στην στελέχωση πολυεθνικών εταιρειών, στην έρευνα, στην καινοτομία, στην παραγωγή.
Ευτυχώς στην Ευρώπη εμφανίζονται κάποια δειλά βήματα προς τα εμπρός, και μάλιστα σε δύο περιπτώσεις κατάφεραν να συγκυβερνήσουν στις πιο επιτυχημένες κυβερνήσεις των ημερών μας. Στην Εσθονία το EKKRE συμμετείχε κατά την περίοδο 2019-2021 στην συγκυβέρνηση με το καπιταλιστικό κόμμα συμβάλλοντας στο οικονομικό θαύμα της χώρας, ενώ στην Πολωνία η Konfederacja έχει επιτύχει την σύμπλευση λιμπερταριανιστών και Εθνικιστών, και έχει μέλη του στην κυβέρνηση σε καίριες θέσεις σε υπουργεία. Δεν είναι τυχαίο ότι Πολωνία και Εσθονία έχουν επιτύχει πολλά, τόσο σε θέματα οικονομίας και ανάπτυξης, όσο και στα εθνικά τους ζητήματα.
Στην Ελλάδα αυτή η ζύμωση βρίσκεται ακόμα σε εμβρυικό στάδιο, με παράδειγμα την υποσχόμενη συμμαχία των κυρίων Τζήμερου και Κρανιδιώτη. Ο συνασπισμός «ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ» είναι η μοναδική πολιτική παρουσία στην Ελλάδα που έχει συγκεκριμένες προτάσεις και πλήρες, κοστολογημένο, ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο πρόγραμμα. Τα στελέχη και οι υποψήφιοι του συνδυασμού απαρτίζονται από αξιόλογους επιστήμονες, επαγγελματίες και τεχνοκράτες, δηλαδή ανθρώπους που δεν περιμένουν να κάτσουν σε βουλευτικά έδρανα προκειμένου να βιοποριστούν.
Σίγουρα η «ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ» απέχει ποιοτικά από το EKKRE και την Konfederacja, αλλά για τα Ελληνικά δεδομένα είναι μία αξιόλογη προσπάθεια που αξίζει την στήριξή μας.
Όπως και να ‘χει, θα πρέπει να απαγκιστρωθεί ο Εθνικιστικός χώρος από την μαρξιστική νοοτροπία και τον σοσιαλισμό. Κακά τα ψέματα, οι νεοεθνικιστές δεν φημίζονται για τις γνώσεις τους στα οικονομικά, κάτι που θα πρέπει να αντιστραφεί αν θέλουμε να διεκδικήσουμε την εξουσία με αξιώσεις.
Δημοσιεύθηκε στο προσωπικό ιστολόγιο του Δημητρίου Τσίκα στις 08/02/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου